Ik heb deze morgen het paradijs gezien. Toen ik onderweg langs allerlei dorpjes reed, volgde ik de pijltjes naar Le Paradis. Zeven huizen verder was het al afgelopen met het paradijs. De weg werd smaller en smaller en kon zeker geen tegenligger verdragen, toen daar plots een rotonde opdook "in the middle of nowhere" want de andere straten moeten nog worden aanlegd. Vreemd. Uiteindelijk kwam ik toch het bordje Hinges tegen.
Geparkeerd en ingeschreven, nog even wachten op Motorbiker ("Jaja, we zijn er bijna, ik heb de kerk al gevonden, nu nog parking") en daar gingen we heel gezapig op weg. De paadjes waren goedlopend en gingen voornamelijk naar beneden, wie kan hier iets tegen hebben?
De grindpaden werden afgewisseld door kleine korte stukjes die ietsie pietsie technischer waren, maar pas toen we plots op een eerste terril aankwamen moest er al eens geduwd worden. Eventjes maar weliswaar, maar genoeg om te ontdekken dat ik vandaag geen ritwinst zou behalen, niet dat ik anders veel kans maak, maar een mens moet altijd een doel voor ogen houden.
De tweede terril, die opnieuw onbekend was had een hele nijdige klim en dan konden we onmiddellijk in een eerste stukje van het Bois-des-Dames gaan spelen. Mijn goede form van de voorbije weken was blijkbaar thuis blijven liggen, want ik wandelde iedere helling vlotjes naar boven naast mijn bike. Gelukkig is er telkens een afdaling waar ik rest weer kan bijbenen.
Net toen ik opnieuw snelheid begon te maken was daar de eerste bevoorrading. Sober, maar zoveel je wou en meer dan genoeg. We gedroegen ons als overjaarse pubers en stonden wat lol te trappen, wachtend op Traxer (lek gereden) en daar gingen we voor het tweede stuk. Heel de tijd reden we het Bois-des-Dames binnen voor een speelstukje en weer honderd meter min of meer verharde grond. Soms zelfs een stukje asfalt en weer het bos in. Mooi gedaan en leuk om te rijden.
We reden verder via Lapugnoy naar Bruay-la-Buissiere, wat we duidelijk herkenden, vooral toen we eventjes dezelfde weggetjes volgden als toen we die rit deden, maar plots gingen we op een hele andere manier het bos binnenreden. We klommen en ik ging opnieuw van tweede naar derde, vierde, vijfde... laatste positie. De afdaling bracht eerste geen soelaas, maar plots haalde ik toch de groep weer in ?!?! Met zijn twee waren ze achter een andere biker blijven hangen, die over de singletrack kroop. (Later zou blijken dat die trage kerel net daarvoor een spectaculaire val had gemaakt, waardoor hij een beetje van de kook was.)
We genoten van iedere meter bos terwijl de bramen aanslagen pleegden op onze armen en benen. Waar er geen braamstruiken stonden waren er netels of muggen, kortom, genoeg om ons hier en daar flink te beschadigen. Slijkcrosserke trapte zijn ketting door, waarschijnlijk om zijn nieuwe kettingpons eens te kunnen gebruiken. Eigenlijk had hij daar nog flink wat geluk, want tijdens dat korte klimmetje ging hij plots terug achteruit en viel opzij toen zijn aandrijving verdween. Wat takken en stompjes pleegden een echte aanslag op hem, wat onze schrammen onmiddellijk deed vergeten.
En opnieuw gingen we het bos in en uit en konden plots zelfs over een partij bomen stappen, die daar losjes in het bos lagen gestrooid. En plots stonden we terug aan dezelfde bevoorrading, wat bleek te kloppen. Het bos lag achter ons, maar dat was allesbehalve erg, want de laatste 10 kilometer waren opnieuw meer dan verzorgd. Een paar gewaagde stukjes op de rand van het kanaal zullen sommige bikers met dichtgeknepen billen hebben afgewerkt, maar hier waren we opnieuw aan het genieten.
Eerst nog een klimmetje voor de foto in het plaatselijke park en dan de laatste klim op de weg terug naar Hinges, waar ik uiteindelijk ook aankwam.
Een eerste organisatie die veel beter was dan sommige die het al jaren doen. Heel verzorgde bepijling (wat in Frankrijk geen evidentie is), prachtig parcours, sobere bevoorrading en achteraf een drankje en een broodje, alles met de glimlach en dit voor slechts 2 euro. De simpele dingen in het leven kunnen heel mooi zijn...
En dan kom ik thuis om tijdens het reinigen van de bike te ontdekken dat ik amper de helft van de versnellingen nog kon gebruiken. De versnellingskabel was zachtjes aan het uitrafelen, waardoor ik blijkbaar perfect kon schakelen, terwijl de derailleur niet verder ging dan halfweg. Dit euvel is ondertussen al hersteld, maar dit en flauwe benen maakten mij vandaag een succesvolle wandelaar.
Gereden afstand: 51.9 km
Gemiddelde snelheid: 19 km/u
24 mei 2009
MTB TT Raismes (Fr) - 24/05/2009 (La Forestiere)
Toen ik deze morgen de wekker afzette was ik eigenlijk niet zeker of opstaan wel een goede keuze was. Alleen maar omdat ik de groep niet wou teleurstellen forceerde ik lijf en leden om alles bijeen te scharrelen en dit ofwel aan te trekken of in mijn sportzak te gooien. Of alles succesvol was zou later blijken. De belangrijkste elementen waren aanwezig: bike, helm en schoenen.
Om een of de andere reden was ik ervan overtuigd dat ik veel te laat was, waardoor ik even zonder milieubeslommeringen over de snelweg sjeesde om daar ruimschoots op tijd aan te komen. Niet getreurd, de koffie was lekker en een praatje met de parcoursbouwer is altijd leuk.
Geleidelijk aan kwamen "the usual suspects" ook koffie drinken, sommigen al beweeglijker dan anderen, want die herdersmarathon was eigenlijk nog niet volledig verteerd. Een groepsstart werd georganiseerd voor de camera en hop, wijle weg over de paden van de Base de Loisirs, om in geen tijd de eerste terril aan te doen. Ik voelde dat dit geen dag van recordpogingen zou worden, maar toen bleek dat de rest ook te voet de eerste hellingen opwandelde voelde ik me al veel beter.
Een paar paadjes rond de vijvers en hop de tweede terril omhoog, waar ik weeral een paar meter tekort kwam. Achteraf hoorde ik de klimgeiten onder ons de reden hiervoor gedetailleerd verklaren: door de droogte heb je op die terrilondergrond geen grip. Nu ik dat weet...
Enfin, ondertussen was het peleton al in meerdere groepjes uiteengevallen en bleken Henkieboy en ik alleen over te blijven. We lieten het niet aan ons hart komen en gingen samen het bos in. We gaven er een lapje op en plots herkende ik precies het weggetje langs de visvijvers en ja hoor, we waren terug bij het startpunt na 17 kilometer. Een man van de organisatie hielp ons terug op weg en twee-drie kilometer later kwamen we terug op een stukje parcours dat we nog niet gereden hadden vandaag. (op de satellietbeelden blijkt dus wel dat we een terril hebben gemist, dju toch.)
We reden de eerste bevoorrading binnen en na een kort oponthoud tussen de muggen gingen we er weer vandoor. Het bos is groot, heel groot en we reden zowel over gekende en ongekende paadjes en er kwam geen eind aan, maar wat wil je, een bos ter grootte van vrijwel de helft van West-Vlaanderen is niet direct een kleinigheidje.
Ik begon hier en daar toch een beetje moeite te krijgen rond de 30 kilometer en al die zandpaden hielpen natuurlijk niet om het allemaal vlot te laten bollen. Klimmende zandpaden waren nog net iets erger, maar we sleepten er ons door, kwaadschiks.
We raakten op de tweede bevoorrading en vonden daar zelfs de A-ploeg terug, evenals Fritsie, waarvan we zeker waren dat hij achter ons reed. Blijkbaar had hij de juiste pijltjes gevolgd en de groep bijgebeend.
Opnieuw vertrokken voor de laatste 20 en we zagen plots twee Steenbakkers uit de andere richting komen ?!?! Een stukje verder stond een pijl in omgekeerde richting, waardoor het richtingsgevoel serieus was verstoord. Die pijlen bleken deel uit te maken van een ruiterstocht, die daar net ook doorging. Samen gingen we verder en deden uiteindelijk samen de kassei van de Dreve des Boules d'Herin, beter gekend als "den Arenberg".
Ik wou het juiste gevoel even ervaren, zette mijn vork vast en ging midden op de kassei even rijden, probeerde snelheid te maken, maar moest na drie-vierhonderd meter de strijd staken en beschaamd mijn vering terug aanzetten om honderd meter verder naast de kassei verder te rijden. Ik begrijp dat Parijs-Roubaix ding al iets beter, maar kan enkel besluiten dat die mannen nog gekker zijn dan wij.
We gingen terug het bos in en vonden hier en daar een aantal mooie stukjes met korte venijnige hoogteverschilletjes aan het meer van Goriaux. Eentje deden we zelfs twee keer te voet (wegens al te steil), twee keer de prachtige afdaling, vooraleer we de juiste pijl rechts vonden, die ons naar de laatste terril van de dag bracht, waar we onszelf nog even naar boven vloekten, want we konden hier al wat extra aanmoediging gebruiken.
Een leuke afdaling en daar gingen we weer het bos in om de laatste bosstrook van de dag aan te vatten (voor de tweede keer al ondertussen, want we hadden die al eens gedaan toen we onbewust de 20 km volgden). Nog wat snelheid proberen te maken, wat redelijk lukte tot we links de laatste asfaltstrook naar het startpunt opdraaiden, want hier had ik genoeg gehad voor vandaag.
Na een broodje en een drankje ging ik de douches in, waar ik moest vaststellen dat ik mijn sportzak deze morgen niet volledig in orde had gekregen: de handdoek ontbrak. Gelukkig had Veeteeteetje er twee mee, anders kon ik nat in mijn kleren stappen.
Prachtig ritje, alhoewel ik die derde terril toch wel gemist heb, echt waar. Maar vooral tevreden over mijn prestatie van de laatste vier dagen met drie ritten waarvan twee straffe!
Mijn GPS had weer kuren (ik stuur straks een mailtje naar die mannen van Garmin) waardoor ik geen honderd procent volledig trackske kan aanbieden.
Gereden afstand (volgens Henk's tellertje): zo'n 58 km
Gemiddelde snelheid (eveneens Henk's tellertje): 19.2 km/u
Hoogtemeters (ongeveer, enkel wat GPS-ken heeft geteld): 408 m.
http://www.hinnaert.net/KML/2009Raismes-2.kml
Grotere kaart weergeven
En... aangezien mijn archief niet compleet is zonder een volledig trackske, heb ik dus deze hier van het net geplukt:
http://www.hinnaert.net/KML/60kmRaismes.kml
Grotere kaart weergeven
Om een of de andere reden was ik ervan overtuigd dat ik veel te laat was, waardoor ik even zonder milieubeslommeringen over de snelweg sjeesde om daar ruimschoots op tijd aan te komen. Niet getreurd, de koffie was lekker en een praatje met de parcoursbouwer is altijd leuk.
Geleidelijk aan kwamen "the usual suspects" ook koffie drinken, sommigen al beweeglijker dan anderen, want die herdersmarathon was eigenlijk nog niet volledig verteerd. Een groepsstart werd georganiseerd voor de camera en hop, wijle weg over de paden van de Base de Loisirs, om in geen tijd de eerste terril aan te doen. Ik voelde dat dit geen dag van recordpogingen zou worden, maar toen bleek dat de rest ook te voet de eerste hellingen opwandelde voelde ik me al veel beter.
Een paar paadjes rond de vijvers en hop de tweede terril omhoog, waar ik weeral een paar meter tekort kwam. Achteraf hoorde ik de klimgeiten onder ons de reden hiervoor gedetailleerd verklaren: door de droogte heb je op die terrilondergrond geen grip. Nu ik dat weet...
Enfin, ondertussen was het peleton al in meerdere groepjes uiteengevallen en bleken Henkieboy en ik alleen over te blijven. We lieten het niet aan ons hart komen en gingen samen het bos in. We gaven er een lapje op en plots herkende ik precies het weggetje langs de visvijvers en ja hoor, we waren terug bij het startpunt na 17 kilometer. Een man van de organisatie hielp ons terug op weg en twee-drie kilometer later kwamen we terug op een stukje parcours dat we nog niet gereden hadden vandaag. (op de satellietbeelden blijkt dus wel dat we een terril hebben gemist, dju toch.)
We reden de eerste bevoorrading binnen en na een kort oponthoud tussen de muggen gingen we er weer vandoor. Het bos is groot, heel groot en we reden zowel over gekende en ongekende paadjes en er kwam geen eind aan, maar wat wil je, een bos ter grootte van vrijwel de helft van West-Vlaanderen is niet direct een kleinigheidje.
Ik begon hier en daar toch een beetje moeite te krijgen rond de 30 kilometer en al die zandpaden hielpen natuurlijk niet om het allemaal vlot te laten bollen. Klimmende zandpaden waren nog net iets erger, maar we sleepten er ons door, kwaadschiks.
We raakten op de tweede bevoorrading en vonden daar zelfs de A-ploeg terug, evenals Fritsie, waarvan we zeker waren dat hij achter ons reed. Blijkbaar had hij de juiste pijltjes gevolgd en de groep bijgebeend.
Opnieuw vertrokken voor de laatste 20 en we zagen plots twee Steenbakkers uit de andere richting komen ?!?! Een stukje verder stond een pijl in omgekeerde richting, waardoor het richtingsgevoel serieus was verstoord. Die pijlen bleken deel uit te maken van een ruiterstocht, die daar net ook doorging. Samen gingen we verder en deden uiteindelijk samen de kassei van de Dreve des Boules d'Herin, beter gekend als "den Arenberg".
Ik wou het juiste gevoel even ervaren, zette mijn vork vast en ging midden op de kassei even rijden, probeerde snelheid te maken, maar moest na drie-vierhonderd meter de strijd staken en beschaamd mijn vering terug aanzetten om honderd meter verder naast de kassei verder te rijden. Ik begrijp dat Parijs-Roubaix ding al iets beter, maar kan enkel besluiten dat die mannen nog gekker zijn dan wij.
We gingen terug het bos in en vonden hier en daar een aantal mooie stukjes met korte venijnige hoogteverschilletjes aan het meer van Goriaux. Eentje deden we zelfs twee keer te voet (wegens al te steil), twee keer de prachtige afdaling, vooraleer we de juiste pijl rechts vonden, die ons naar de laatste terril van de dag bracht, waar we onszelf nog even naar boven vloekten, want we konden hier al wat extra aanmoediging gebruiken.
Een leuke afdaling en daar gingen we weer het bos in om de laatste bosstrook van de dag aan te vatten (voor de tweede keer al ondertussen, want we hadden die al eens gedaan toen we onbewust de 20 km volgden). Nog wat snelheid proberen te maken, wat redelijk lukte tot we links de laatste asfaltstrook naar het startpunt opdraaiden, want hier had ik genoeg gehad voor vandaag.
Na een broodje en een drankje ging ik de douches in, waar ik moest vaststellen dat ik mijn sportzak deze morgen niet volledig in orde had gekregen: de handdoek ontbrak. Gelukkig had Veeteeteetje er twee mee, anders kon ik nat in mijn kleren stappen.
Prachtig ritje, alhoewel ik die derde terril toch wel gemist heb, echt waar. Maar vooral tevreden over mijn prestatie van de laatste vier dagen met drie ritten waarvan twee straffe!
Mijn GPS had weer kuren (ik stuur straks een mailtje naar die mannen van Garmin) waardoor ik geen honderd procent volledig trackske kan aanbieden.
Gereden afstand (volgens Henk's tellertje): zo'n 58 km
Gemiddelde snelheid (eveneens Henk's tellertje): 19.2 km/u
Hoogtemeters (ongeveer, enkel wat GPS-ken heeft geteld): 408 m.
http://www.hinnaert.net/KML/2009Raismes-2.kml
Grotere kaart weergeven
En... aangezien mijn archief niet compleet is zonder een volledig trackske, heb ik dus deze hier van het net geplukt:
http://www.hinnaert.net/KML/60kmRaismes.kml
Grotere kaart weergeven
23 mei 2009
MTB TT Maarkedal - 23/05/2009 (2de Vlaamse Ardennen Herder Marathon)
Deze morgen terug naar Schorisse, waar ik sinds vorig jaar een vaste afspraak heb met de Herders. Vorig jaar gestorven na 35 km en nu zou ik de 67 proberen. "Waarom toch?" was ook wat ik hoorde aan de andere kant van het bed, toen ik om halfzes de wekker het zwijgen oplegde.
Toen ik vrijwel ter plaatse was, reden we al met een aantal van de groep in file achter een tractor en reden de parking op. Veeteeteetje bleek nog in Ingelmunster onder de lakens naast Sofietje te liggen, waardoor we met een gereduceerde B-ploeg konden vertrekken.
We volgden eerst een stukje van de grootste afstand om het bosje vlakbij het vertrek niet te missen en toen we bovenkwamen op de Schorissesteenweg was het plots al een aantal graden warmer dan tien minuten geleden. Een aantal veldwegels liepen goed, maar toen bleek dat we weeral geleidelijk aan het klimmen waren, richting Ninoofsesteenweg in Ronse, wat het tempo lichtjes drukte. Toen we daar aankwamen kon ik al wat asfalt verdragen.
Verder naar het zuiden richting Ellezelles waar de plaatselijke bult heel toepasselijk "Mont" heet en guess what, het klom weeral. Een plaatselijke ronde en daar kwamen we weer aan de voet van de "Mont" om terug naar boven te klimmen. We gingen verder en daar kwam het "Bois du Pottelberg" eraan. Volgens Grote Plateau zou hier straks de eerste bevoorrading worden opgediend, maar eerst kwam daar een klim met hoofdletter K, waar ik met een korte pauze halverwege gewoon naar boven reed om niet alleen mezelf maar ook een aantal andere bikers te verrassen.
Het bos bleek nog meerdere leuke kantjes in de aanbieding te hebben, dus gingen we verder om hier en daar toch flink te genieten, zelfs van de klimmetjes. Ik dacht aan een speelstukje dat we vorig jaar hadden met kort venijnige klimmetjes en afdalingetjes waar je van stilstand tot 40 per uur kon gaan in minder dan 4 seconden. We draaiden rechts en lap, daar waren we aan dit speeltuintje in het Livierenbos. Ik slaagde er zelfs in om een van de klimmetjes zowel naar boven als naar beneden te rijden, jammer genoeg op dezelfde helling, maar gelukkig zat de fotograaf op een stukje dat ik perfect kon afwerken zonder zottigheden.
Even gewacht op de rest, de A-ploeg grotendeels zien passeren en terug op weg door Brakelbos naar de steenweg om het pad aan de overkant af te dalen. Al de hele tijd, met uitzondering van een paar boswegels, was de ondergrond super droog, wat naast stof ook hier en daar problemen met spoorvorming kan opleveren. Rolling Stone voor mij huppelde van links naar rechts en het zag er even naar uit dat hij zou afstappen in volle vaart, maar hij slaagde erin te corrigeren. We draaiden naar rechts en voor mij hoorde ik roepen: "rechts". Dat zie ik ook wel dacht ik nog en plots ging ik daar door de enige plas die er op de 67 km te vinden was en stond stil in 25 cm diepe modder.
Na wat gevloek en gemekker trok ik me weer op gang, maar ik zag eruit alsof ik een winterrit had gereden. Toen we daarna aan de tweede bevoorrading kwamen vroegen meerdere bikers of ik een andere rit aan het rijden was misschien. Nog een paar anderen stonden een beetje te lachen met die smerige bike, die duidelijk in de laatste weken niet gereinigd was, maar wat kon ik zeggen? Gelukkig kwam daar nog een onfortuinlijke modderbiker aan, waardoor ik me toch iets beter voelde.
Maar wat was dat hier? Een klimmetje waar de kasseien precies gewoon uitgegoten waren. Ik raakte boven, maar zeker niet met veel overschot. We gingen rustig verder en toen we daar ergens bovenkwamen las ik het straatnaambordje: "Ten Dale". Foute keuze zou ik zeggen. De Boigneberg, Kapelleberg en nog een paar andere hellingen volgden elkaar op en een lichte kramp werd voelbaar in mijn linkerdij. Ik ging een paar bulten op "en danseuse" om te kunnen trekken aan de pedalen in plaats van de duwen, wat lukte tot aan de voet van de Eikenberg.
Vorig jaar had ik daar mijn bike in het struikgewas gegooid toen mijn versnellingsapparaat niet deed wat ik wou. Dit jaar reed ik naar boven en haalde zelfs een paar bikers in tijdens de klim. Ik moest verder opletten en zeker blijven doortrappen en daar reden we de derde bevoorrading in Etikhove binnen. Nog 9 kilometer stond op het bordje, waaronder de gerenommeerde laatste klim op het "Peerdegedoe". Het zag er niet naar uit dat ik er zou raken zonder fysiek blijvende schade, maar toen ik uiteindelijk het bordje "laatste klim" zag kreeg ik niet alleen nog een kramp, maar ook vleugels, vooral toen ik de fotografe zag staan.
Boven op de straat dacht ik dat het voorbij was, maar dat asfalt ging ook nog eens naar boven, waardoor ik met heel veel plezier dat extra lusje van 10 aan mij liet voorbijgaan. Nog een kort kwaad stukje en dan ging het naar beneden naar het voetbalveld. Ik leefde nog en de kramp was zelfs verdwenen.
Een korte douche (wegens eerder frisjes) later nog vlug een worstje en een drankje verorberd in het zonnetje met "de mannen", om te ontdekken dat Belle daar op tien meter van ons alleen aan een tafeltje zat. Nog vlug wat straffe verhalen uitgewisseld en naar huis om liefst zo weinig mogelijk te doen deze namiddag.
Gereden afstand: 69.93 km volgens de GPS
(72-73 km volgens andere meettoestelletjes)
Totale rijtijd: 3:51'51
Gemiddelde snelheid: 18.1 km/u
Hoogste snelheid: 51.4 km/u
Hoogtemeters: 1156 m
Grotere kaart weergeven
Toen ik vrijwel ter plaatse was, reden we al met een aantal van de groep in file achter een tractor en reden de parking op. Veeteeteetje bleek nog in Ingelmunster onder de lakens naast Sofietje te liggen, waardoor we met een gereduceerde B-ploeg konden vertrekken.
We volgden eerst een stukje van de grootste afstand om het bosje vlakbij het vertrek niet te missen en toen we bovenkwamen op de Schorissesteenweg was het plots al een aantal graden warmer dan tien minuten geleden. Een aantal veldwegels liepen goed, maar toen bleek dat we weeral geleidelijk aan het klimmen waren, richting Ninoofsesteenweg in Ronse, wat het tempo lichtjes drukte. Toen we daar aankwamen kon ik al wat asfalt verdragen.
Verder naar het zuiden richting Ellezelles waar de plaatselijke bult heel toepasselijk "Mont" heet en guess what, het klom weeral. Een plaatselijke ronde en daar kwamen we weer aan de voet van de "Mont" om terug naar boven te klimmen. We gingen verder en daar kwam het "Bois du Pottelberg" eraan. Volgens Grote Plateau zou hier straks de eerste bevoorrading worden opgediend, maar eerst kwam daar een klim met hoofdletter K, waar ik met een korte pauze halverwege gewoon naar boven reed om niet alleen mezelf maar ook een aantal andere bikers te verrassen.
Het bos bleek nog meerdere leuke kantjes in de aanbieding te hebben, dus gingen we verder om hier en daar toch flink te genieten, zelfs van de klimmetjes. Ik dacht aan een speelstukje dat we vorig jaar hadden met kort venijnige klimmetjes en afdalingetjes waar je van stilstand tot 40 per uur kon gaan in minder dan 4 seconden. We draaiden rechts en lap, daar waren we aan dit speeltuintje in het Livierenbos. Ik slaagde er zelfs in om een van de klimmetjes zowel naar boven als naar beneden te rijden, jammer genoeg op dezelfde helling, maar gelukkig zat de fotograaf op een stukje dat ik perfect kon afwerken zonder zottigheden.
Even gewacht op de rest, de A-ploeg grotendeels zien passeren en terug op weg door Brakelbos naar de steenweg om het pad aan de overkant af te dalen. Al de hele tijd, met uitzondering van een paar boswegels, was de ondergrond super droog, wat naast stof ook hier en daar problemen met spoorvorming kan opleveren. Rolling Stone voor mij huppelde van links naar rechts en het zag er even naar uit dat hij zou afstappen in volle vaart, maar hij slaagde erin te corrigeren. We draaiden naar rechts en voor mij hoorde ik roepen: "rechts". Dat zie ik ook wel dacht ik nog en plots ging ik daar door de enige plas die er op de 67 km te vinden was en stond stil in 25 cm diepe modder.
Na wat gevloek en gemekker trok ik me weer op gang, maar ik zag eruit alsof ik een winterrit had gereden. Toen we daarna aan de tweede bevoorrading kwamen vroegen meerdere bikers of ik een andere rit aan het rijden was misschien. Nog een paar anderen stonden een beetje te lachen met die smerige bike, die duidelijk in de laatste weken niet gereinigd was, maar wat kon ik zeggen? Gelukkig kwam daar nog een onfortuinlijke modderbiker aan, waardoor ik me toch iets beter voelde.
Maar wat was dat hier? Een klimmetje waar de kasseien precies gewoon uitgegoten waren. Ik raakte boven, maar zeker niet met veel overschot. We gingen rustig verder en toen we daar ergens bovenkwamen las ik het straatnaambordje: "Ten Dale". Foute keuze zou ik zeggen. De Boigneberg, Kapelleberg en nog een paar andere hellingen volgden elkaar op en een lichte kramp werd voelbaar in mijn linkerdij. Ik ging een paar bulten op "en danseuse" om te kunnen trekken aan de pedalen in plaats van de duwen, wat lukte tot aan de voet van de Eikenberg.
Vorig jaar had ik daar mijn bike in het struikgewas gegooid toen mijn versnellingsapparaat niet deed wat ik wou. Dit jaar reed ik naar boven en haalde zelfs een paar bikers in tijdens de klim. Ik moest verder opletten en zeker blijven doortrappen en daar reden we de derde bevoorrading in Etikhove binnen. Nog 9 kilometer stond op het bordje, waaronder de gerenommeerde laatste klim op het "Peerdegedoe". Het zag er niet naar uit dat ik er zou raken zonder fysiek blijvende schade, maar toen ik uiteindelijk het bordje "laatste klim" zag kreeg ik niet alleen nog een kramp, maar ook vleugels, vooral toen ik de fotografe zag staan.
Boven op de straat dacht ik dat het voorbij was, maar dat asfalt ging ook nog eens naar boven, waardoor ik met heel veel plezier dat extra lusje van 10 aan mij liet voorbijgaan. Nog een kort kwaad stukje en dan ging het naar beneden naar het voetbalveld. Ik leefde nog en de kramp was zelfs verdwenen.
Een korte douche (wegens eerder frisjes) later nog vlug een worstje en een drankje verorberd in het zonnetje met "de mannen", om te ontdekken dat Belle daar op tien meter van ons alleen aan een tafeltje zat. Nog vlug wat straffe verhalen uitgewisseld en naar huis om liefst zo weinig mogelijk te doen deze namiddag.
Gereden afstand: 69.93 km volgens de GPS
(72-73 km volgens andere meettoestelletjes)
Totale rijtijd: 3:51'51
Gemiddelde snelheid: 18.1 km/u
Hoogste snelheid: 51.4 km/u
Hoogtemeters: 1156 m
Grotere kaart weergeven
21 mei 2009
MTB TT Arques (Fr) - 21/05/2009 (5eme randonnee VTT des Etangs et Forets)
Vandaag moest het gewoon een kalm ritje worden. Niet te zot, niet te lang en vooral niet te lastig, gewoon de beentjes losgooien voor het zware weekend dat eraan zit te komen. De keuze was beperkt op deze doordeweekse feestdag, maar Arques sprong hier om een of andere reden in het oog.
Langs namen waar we de voorbije weken langs waren geweest (Boeschepe, Cassel...) reed ik Arques binnen, volgde de pijltjes en kwam de parking opgereden, waar Hein en Belle ook net waren uitgestapt. Klaargemaakt en binnen voor een kopje koffie, die nog niet klaar bleek te zijn. Ook werden we aangemaand om te wachten tot de groepsstart om 9 uur, anders zouden de bevoorradingen nog niet klaar staan.
We trokken het ons niet aan en gingen op weg. Mijn GPS had kuren, waardoor we de eerste paar honderd meter aan een slakkengangetje bolden, maar toen vertrokken we. We reden richting het bos van Clairmarais, maar wisten dat we hier eerst langs zouden rijden eer we binnen zouden mogen.
Net voorbij Renescure gingen we een ander bosje binnen, waar een flink technisch stuk zowel klimmen als dalen niet makkelijk maakte. Hein en ik laveerden langs een paar franse wandelaars en toen we hier uitkwamen zagen we in de verte al een bevoorrading ?!?! Amper twaalf kilometer en hier was er toch als eten en drinken voorhanden.
Alle paden waren ofwel omhoog ofwel naar beneden, maar zelden of nooit eens gewoon plat. Daarenboven waren een aantal paadjes duidelijk niet al te veel bereden, waardoor het eigenlijk neerkwam op rijden "in het wild". Al dat gedokker zorgde ervoor dat mijn GPS-ke het niet leuk meer vond en nu en dan spontaan uitschakelde, gelukkig konden wij op de bike blijven alhoewel sommige sporen toch serieus probeerden om ons op de grond te krijgen, het zou hier niet lukken.
En dan kwamen we aan de ingang van het bos, waar een tweede bevoorrading klaar stond. Even gewacht op Belle en hop, daar gingen we. Een single track begon en het klom, klom en bleef klimmen. Al veel technische afdalingen gedaan, maar dit was zowaar een technische beklimming, waar je naast het trappen ook heel precies een pad moest kiezen, over wortels, langs diepe voren, kortom een plezierig stuk, dat toch een paar kilometer lang was.
Toen we uiteindelijk een asfaltweggetje opdraaiden ging mijn voorwiel onderuit en bleek dat ik een platte tube had. Nieuwe binnenband en hop, daar gingen we voor een afdaling, waar ik onderaan opnieuw plat stond. Heel lang zoeken vonden we nog altijd geen doorn of iets anders scherp in de buitenband, dus probeerden we nog maar eens en dit keer bleek het dus wel te werken. Vreemd. Straks haal ik het hele boeltje nog even uit elkaar en zoek ik nog wat verder.
Na een vijftiental kilometer bos reden we terug de bewoonde wereld binnen en gingen we onmiddellijk de vijvers rond. Net voor we de volgende vijver zouden langrijden, zagen we al een paar leuke afdalingen links van ons, onbereikbaar door een rood-wit lint. Gelukkig konden we hier wel van genieten toen we terugkeerden en genieten was het. Een leuk aangelegd technisch parcours wat jammer genoeg de voorbode van het einde was. Een kilometer later reden we terug de parking aan de zaal op.
Ritje zonder pretentie, maar zeer leuk om te doen. Hadden we dit met de groep gereden, dank was de afstand waarschijnlijk opgedreven door bisnummertjes, maar vandaag hadden we dit niet nodig. Aangenaam verrast door dit parcours en als er volgend jaar niets anders te vinden is, dan kom ik hier terug.
Gereden afstand: 42.5 km
Gemiddelde snelheid: 19.5
Hoogste snelheid: 45.1 km/u
Hoogtemeters: 370 m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Arques.kml
Grotere kaart weergeven
Langs namen waar we de voorbije weken langs waren geweest (Boeschepe, Cassel...) reed ik Arques binnen, volgde de pijltjes en kwam de parking opgereden, waar Hein en Belle ook net waren uitgestapt. Klaargemaakt en binnen voor een kopje koffie, die nog niet klaar bleek te zijn. Ook werden we aangemaand om te wachten tot de groepsstart om 9 uur, anders zouden de bevoorradingen nog niet klaar staan.
We trokken het ons niet aan en gingen op weg. Mijn GPS had kuren, waardoor we de eerste paar honderd meter aan een slakkengangetje bolden, maar toen vertrokken we. We reden richting het bos van Clairmarais, maar wisten dat we hier eerst langs zouden rijden eer we binnen zouden mogen.
Net voorbij Renescure gingen we een ander bosje binnen, waar een flink technisch stuk zowel klimmen als dalen niet makkelijk maakte. Hein en ik laveerden langs een paar franse wandelaars en toen we hier uitkwamen zagen we in de verte al een bevoorrading ?!?! Amper twaalf kilometer en hier was er toch als eten en drinken voorhanden.
Alle paden waren ofwel omhoog ofwel naar beneden, maar zelden of nooit eens gewoon plat. Daarenboven waren een aantal paadjes duidelijk niet al te veel bereden, waardoor het eigenlijk neerkwam op rijden "in het wild". Al dat gedokker zorgde ervoor dat mijn GPS-ke het niet leuk meer vond en nu en dan spontaan uitschakelde, gelukkig konden wij op de bike blijven alhoewel sommige sporen toch serieus probeerden om ons op de grond te krijgen, het zou hier niet lukken.
En dan kwamen we aan de ingang van het bos, waar een tweede bevoorrading klaar stond. Even gewacht op Belle en hop, daar gingen we. Een single track begon en het klom, klom en bleef klimmen. Al veel technische afdalingen gedaan, maar dit was zowaar een technische beklimming, waar je naast het trappen ook heel precies een pad moest kiezen, over wortels, langs diepe voren, kortom een plezierig stuk, dat toch een paar kilometer lang was.
Toen we uiteindelijk een asfaltweggetje opdraaiden ging mijn voorwiel onderuit en bleek dat ik een platte tube had. Nieuwe binnenband en hop, daar gingen we voor een afdaling, waar ik onderaan opnieuw plat stond. Heel lang zoeken vonden we nog altijd geen doorn of iets anders scherp in de buitenband, dus probeerden we nog maar eens en dit keer bleek het dus wel te werken. Vreemd. Straks haal ik het hele boeltje nog even uit elkaar en zoek ik nog wat verder.
Na een vijftiental kilometer bos reden we terug de bewoonde wereld binnen en gingen we onmiddellijk de vijvers rond. Net voor we de volgende vijver zouden langrijden, zagen we al een paar leuke afdalingen links van ons, onbereikbaar door een rood-wit lint. Gelukkig konden we hier wel van genieten toen we terugkeerden en genieten was het. Een leuk aangelegd technisch parcours wat jammer genoeg de voorbode van het einde was. Een kilometer later reden we terug de parking aan de zaal op.
Ritje zonder pretentie, maar zeer leuk om te doen. Hadden we dit met de groep gereden, dank was de afstand waarschijnlijk opgedreven door bisnummertjes, maar vandaag hadden we dit niet nodig. Aangenaam verrast door dit parcours en als er volgend jaar niets anders te vinden is, dan kom ik hier terug.
Gereden afstand: 42.5 km
Gemiddelde snelheid: 19.5
Hoogste snelheid: 45.1 km/u
Hoogtemeters: 370 m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Arques.kml
Grotere kaart weergeven
17 mei 2009
MTB TT Beuvry (Fr) - 17/05/2009 (Le terril...ble)
Via Lendelede gereden om eerst Korneel op te halen en met slechts 1 keer verkeerd rijden (gewoon te veel zitten kletsen!) aangekomen op de parking, waar nog bitter weinig activiteit merkbaar was. Uiteindelijk bleek dat we met een grote bende aan de start waren gekomen. De koffie smaakte lekker en het was leuk om een aantal gezichten terug te zien, die we al een tijdje hadden gemist.
Na eerst nog wat te hebben gekletst gingen we op weg met onze huisfotograaf in overdrive, zodat hij zich kon opstellen voor een eerste reeks actiefoto's. Hij zat ergens verscholen in een bosje en ik reed hem bijna van zijn sokken toen hij camera in de aanslag zich even oprichtte. We reden wat trager om hem de kans te geven ons terug in te halen, maar blijkbaar niet traag genoeg, want hij kwam in schuim en zweet terug bij de groep.
Bleek dat we er nog twee teamleden tekort hadden, maar wat wil je als je bike vier, vijf maanden aan de haak hangt? Dat machien is het niet meer gewoon om te presteren. Een obstakel op de weg in de vorm van een twee meter hoge hoop aarde vormde het eerste technische stukje, waar meerderen, ik inbegrepen, even langs de grond schraapten. Nog geen kilometer verder koos ik ergens een verkeerd spoor en lap, nog eens tegen de vlakte. Dat beloofde voor de rest van de rit.
Links van ons konden we al de terril van Verquigneul zien, maar we reden verder naar Verquin, waar we een eerste zeer gesmaakt stukje met een eerste eerste technische afdaling, waar we vorig jaar Fritsie uit het struikgewas moesten plukken. Richting de tweede bult van de dag om er eerst vrijwel helemaal rond te rijden, langs de grote vijver, maar dan kwam hij er toch aan.
Het was niet de hoogste uit de reeks, maar een hele lange track hield ons hier toch viertal kilometer bezig met op en neer, draaien en keren en vooral genieten en een afdaling waar we plots een versnelling van stilstand tot rond de 40 per uur realiseerden in 20-25 meter.
Korneel was een beetje achterop geraakt dus probeerde ik hem terug bij de groep te brengen. Foute keuze. De wind beukte recht op mijn neus en na een paar honderd meter bleek dat ik Korneel toch niet meekreeg. Dju, nu moest ik alleen terug en verdorie het lukte niet. Ik kwam niet dichterbij het peleton.
Gelukkig stond Traxer plots aan de kant van de weg en nam hij me op sleeptouw tot bij de groep. Dat vroeg meer van mij dan gedacht en ik was blij om de kilometers die volgden gewoon in de groep te vertoeven, want snel genoeg zouden een pak hoogtemeters eraan komen. Eerst het bosje en die terril ten zuiden van Mazingarbe, waar we snel nog een bisnummer reden voor het fotoarchief.
Bevoorrading en dan snel naar de "tafelberg", de platte terril tussen Mazingarbe en Grenay, waar een reeks helicopter luchtdopen ervoor zorgden dat we niet helemaal naar boven mochten rijden. Jammer. Dan maar naar de andere kant van de straat om de tweede te beklimmen, maar wat bleek? Die luchtdopen brachten mensen van de ene top naar de andere, waardoor we ook hier niet helemaal naar boven mochten. Weeral jammer, maar niet getreurd, er zou nog zwarte terrilondergrond volgen.
Daar lonkten ze al: beide toppen van Loos-en-Gohelle, waar ieder mountainbikehart sneller slaat (en niet alleen van de inspanning om erop te raken!) We vielen het bos langs de snelweg binnen en begonnen de klim op de oostelijke bult. Boven gekomen beslisten we snel om die ene vervelende afdaling en nog vervelender klim te laten voor wat ze waren om onmiddellijk het slingerende pad op de flanken van de westelijke heuvel naar beneden te rijden. Zaaaaaalig, iedere keer opnieuw.
In tegenstelling tot de meeste toertochten gaat deze van Beuvry er dan nog een keer op, eerst een lange geleidelijke klim met dan plots een stuk met lichte hellingsgraad van een slordige 25-30 procent. Mijn achterwiel schoof even weg en het was om zeep. Halverwege zat een meter plat, waardoor ik opnieuw kon starten en ik reed redelijk ver omhoog, in ieder geval veel verder dan ik de vorige keren was geraakt en dan een langgerekte afdaling met zowel een ondergrond van steenbrokken, terrilgruis en later natte leisteen en boomwortels. Kortom, alle mogelijkheden om tegen dek te gaan, wat hier en daar dan ook geoefend werd. We reden de tweede bevoorrading binnen.
Toen we net wilden vertrekken kwam Korneel eraan en we wachtten nog even omdat de stukjes die er nu aankwamen niet echt leuk zijn voor een eenzame fietser. Jammer genoeg voor hem zat de wind goed en dreven we de snelheid even op om de eerste veldwegels flink boven de 35 per uur in te vliegen zonder Korneel. Toen de wind plots even recht op onze neus waaide ging die snelheid flink naar beneden, maar het bleef nog altijd goed vooruit gaan, zelfs toen we langs het moeras van Annay en het duwvaartkanaal het laatste stukje zwarte ondergrond aandeden.
Hier en daar begon het al een beetje te steken en echt ver moest het niet meer zijn toen we daar plotseling de poort achter de feestzaal herkenden. Aangekomen. Bike achterop de wagen gegooid en vlug binnen voor de groepsfoto, die we konden versieren met de beker voor de grootste vertegenwoordiging. Niets dan blije (soms ook vermoeide) gezichten maakten duidelijk dat iedereen dit weer een geslaagde zondagvoormiddag vond.
Gereden afstand: 58.91 km
Totale rijtijd: 3:19'41
Gemiddelde snelheid: 17.7 km/u
Hoogste snelheid: 40.9 km/u
Hoogtemeters: 631m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Beuvry.kml
Grotere kaart weergeven
Na eerst nog wat te hebben gekletst gingen we op weg met onze huisfotograaf in overdrive, zodat hij zich kon opstellen voor een eerste reeks actiefoto's. Hij zat ergens verscholen in een bosje en ik reed hem bijna van zijn sokken toen hij camera in de aanslag zich even oprichtte. We reden wat trager om hem de kans te geven ons terug in te halen, maar blijkbaar niet traag genoeg, want hij kwam in schuim en zweet terug bij de groep.
Bleek dat we er nog twee teamleden tekort hadden, maar wat wil je als je bike vier, vijf maanden aan de haak hangt? Dat machien is het niet meer gewoon om te presteren. Een obstakel op de weg in de vorm van een twee meter hoge hoop aarde vormde het eerste technische stukje, waar meerderen, ik inbegrepen, even langs de grond schraapten. Nog geen kilometer verder koos ik ergens een verkeerd spoor en lap, nog eens tegen de vlakte. Dat beloofde voor de rest van de rit.
Links van ons konden we al de terril van Verquigneul zien, maar we reden verder naar Verquin, waar we een eerste zeer gesmaakt stukje met een eerste eerste technische afdaling, waar we vorig jaar Fritsie uit het struikgewas moesten plukken. Richting de tweede bult van de dag om er eerst vrijwel helemaal rond te rijden, langs de grote vijver, maar dan kwam hij er toch aan.
Het was niet de hoogste uit de reeks, maar een hele lange track hield ons hier toch viertal kilometer bezig met op en neer, draaien en keren en vooral genieten en een afdaling waar we plots een versnelling van stilstand tot rond de 40 per uur realiseerden in 20-25 meter.
Korneel was een beetje achterop geraakt dus probeerde ik hem terug bij de groep te brengen. Foute keuze. De wind beukte recht op mijn neus en na een paar honderd meter bleek dat ik Korneel toch niet meekreeg. Dju, nu moest ik alleen terug en verdorie het lukte niet. Ik kwam niet dichterbij het peleton.
Gelukkig stond Traxer plots aan de kant van de weg en nam hij me op sleeptouw tot bij de groep. Dat vroeg meer van mij dan gedacht en ik was blij om de kilometers die volgden gewoon in de groep te vertoeven, want snel genoeg zouden een pak hoogtemeters eraan komen. Eerst het bosje en die terril ten zuiden van Mazingarbe, waar we snel nog een bisnummer reden voor het fotoarchief.
Bevoorrading en dan snel naar de "tafelberg", de platte terril tussen Mazingarbe en Grenay, waar een reeks helicopter luchtdopen ervoor zorgden dat we niet helemaal naar boven mochten rijden. Jammer. Dan maar naar de andere kant van de straat om de tweede te beklimmen, maar wat bleek? Die luchtdopen brachten mensen van de ene top naar de andere, waardoor we ook hier niet helemaal naar boven mochten. Weeral jammer, maar niet getreurd, er zou nog zwarte terrilondergrond volgen.
Daar lonkten ze al: beide toppen van Loos-en-Gohelle, waar ieder mountainbikehart sneller slaat (en niet alleen van de inspanning om erop te raken!) We vielen het bos langs de snelweg binnen en begonnen de klim op de oostelijke bult. Boven gekomen beslisten we snel om die ene vervelende afdaling en nog vervelender klim te laten voor wat ze waren om onmiddellijk het slingerende pad op de flanken van de westelijke heuvel naar beneden te rijden. Zaaaaaalig, iedere keer opnieuw.
In tegenstelling tot de meeste toertochten gaat deze van Beuvry er dan nog een keer op, eerst een lange geleidelijke klim met dan plots een stuk met lichte hellingsgraad van een slordige 25-30 procent. Mijn achterwiel schoof even weg en het was om zeep. Halverwege zat een meter plat, waardoor ik opnieuw kon starten en ik reed redelijk ver omhoog, in ieder geval veel verder dan ik de vorige keren was geraakt en dan een langgerekte afdaling met zowel een ondergrond van steenbrokken, terrilgruis en later natte leisteen en boomwortels. Kortom, alle mogelijkheden om tegen dek te gaan, wat hier en daar dan ook geoefend werd. We reden de tweede bevoorrading binnen.
Toen we net wilden vertrekken kwam Korneel eraan en we wachtten nog even omdat de stukjes die er nu aankwamen niet echt leuk zijn voor een eenzame fietser. Jammer genoeg voor hem zat de wind goed en dreven we de snelheid even op om de eerste veldwegels flink boven de 35 per uur in te vliegen zonder Korneel. Toen de wind plots even recht op onze neus waaide ging die snelheid flink naar beneden, maar het bleef nog altijd goed vooruit gaan, zelfs toen we langs het moeras van Annay en het duwvaartkanaal het laatste stukje zwarte ondergrond aandeden.
Hier en daar begon het al een beetje te steken en echt ver moest het niet meer zijn toen we daar plotseling de poort achter de feestzaal herkenden. Aangekomen. Bike achterop de wagen gegooid en vlug binnen voor de groepsfoto, die we konden versieren met de beker voor de grootste vertegenwoordiging. Niets dan blije (soms ook vermoeide) gezichten maakten duidelijk dat iedereen dit weer een geslaagde zondagvoormiddag vond.
Gereden afstand: 58.91 km
Totale rijtijd: 3:19'41
Gemiddelde snelheid: 17.7 km/u
Hoogste snelheid: 40.9 km/u
Hoogtemeters: 631m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Beuvry.kml
Grotere kaart weergeven
03 mei 2009
MTB TT Wingles (Fr) - 03/05/2009
Deze morgen was het lastig. Ik had vergeten dat er een communiefeest niet kon doorgaan zonder mijn aanwezigheid en daarenboven had mijn madam het plan opgevat tot de laatste te blijven. Met veel te weinig slaap vertrok ik richting snelweg om daar twee man in mijn kielzog te nemen naar Wingles.
Bijna ter plaatse kwam daar nog Slijkcrosserke bij en samen reden we de parking op. De rest viel als de duiven, een per een, alhoewel sommigen pas na meerdere malen rondcircelen.
De koffie was van de kwaliteit waarmee bij ons snelwegen worden gerepareerd, maar Motorbiker moest en zou zijn tweede kopje binnengieten voor hij op zijn bike stapte. We zaten eigenlijk heel relax te kletsen en zonder dat we er erg in hadden was het al kwart over acht geworden. Met zijn zestienen trokken we ons in gang voor een honderd meter Wingles en hop, richting Hulluch op gelukkig droge veldwegels, om heel snel Loos-en-Gohelle te zien opduiken.
De inleidende klimmetjes blokkeerden hier en daar een franse biker en forceerden ons van de bike. Hanzi probeerde een ander spoor en kwam onzacht in aanraking met een tak van een boom, die van geen wijken wilde weten. Het zag er zelfs even naar uit dat zijn helm gebarsten was, maar zijn koppeke was nog OK (de helm ook bleek later.)
In plaats van de bekende brug over de snelweg ging het hier even een andere kant uit om de prachtige single track die we laatst voor het eerst reden aan te doen. Genieten. Een paar prikjes, maar ze waren zo leuk om te doen dat het helemaal geen probleem was. De lange klim kwam eraan en eenmaal boven kwam de afdaling langs de flank van de tweede bult er onmiddellijk aan.
Het blijft een indrukwekkend stukje, dat telkens heel veel deugd doet aan een mountainbikerhart. Beneden geraakt zonder accidenten en direct het bos in voor een snelle en bochtige afdaling, om aan de straat een gedeeltelijke hergroepering te organiseren. We gingen rustig verder en konden Fritsie nog even aan het werk zien op de terril.
Zelf vertrokken we om via Grenay naar Mazingarbe te rijden. Bijna boven op de klim draaide Uncle Sam al naar links, naar beneden. Enfin, misschien gaat het parcours langs een andere kant nog eens naar boven dachten we en iedereen erachter. Die afdaling gaat goed naar beneden en voor iemand er erg in had reden we al de tweede bevoorrading binnen. Dju toch, met al onze parcourskennis hadden we hier toch nog dat lusje boven op de "tafelberg" erbij moeten rijden, maar ja, er lag nog dat stuk aan de andere kant van de straat, waar we wel een herkansing zouden krijgen.
En of we een herkansing kregen. We reden de gekende paden omhoog en toen we boven kwamen, gingen we verder waar we nog nooit geweest waren. Plots een opstopping voor ons, waar iedereen rechts in de dieperik stond te kijken. Als echte ramptoeristen gingen we ook even kijken en ja hoor, niets gebeurd, maar een afdaling met hoofdletter A lag ons op te wachten. Een eerste stuk waar je enkel je voorwiel mocht laten rollen, bocht naar rechts en dan kon je opnieuw rijden. Straf stuk, waar er heel veel te voet zullen zijn afgedaald, alhoewel dat waarschijnlijk nog gevaarlijker was.
We verlieten het terrein en voelden ons goed. Maar we waren nu pas halfweg. Langs de terril-skipiste van Noeux-les-Mines en een andere terril (die telkens zo mooi naar ons ligt te lachen) naar Verquigneul, waar ook nog wat terril, bos en moeras op ons lag te wachten. Leuke afwisseling, die helaas even onderbroken werd door een obstructie in de vorm van een zeven meter lange hengel, van een eerder onwillige visser. In groep gingen we verder en wat snelheid maken op paadjes van gestampte gravel, redelijk tegen de zin van Motorbiker, die wat recup kon gebruiken voor we Wingles aandeden.
Plots kwamen daar een aantal veldwegels aan, die niemand nodig had, maar ja, het alternatief is de weg langs het kanaal en die is ook niet altijd een plezier. Hoedanook, we reden langs Douvrin op een berm waar vroeger de mijnwagentjes reden en begonnen zenuwachtig te worden, het laatste stukje Wingles zat er aan te komen. Ondertussen hadden we al 55 kilometer op de teller. Bij 60 waren we er nog niet en ja hoor... na 62 kilometer reden we Wingles binnen. Een paar goed gekende, maar evengoed minder bekende paadjes waren een leuke afsluiter van de rit, die niet afgesloten werd met een bisnummer in Wingles, wegens zo al een aantal kilometer meer dan aangekondigd.
Binnen voor een broodje en we waren duidelijk weer welgekomen: elk minimum twee broodjes, een stukje extra mortadella en alles met een flinke glimlach van de juffrouw er bovenop. Wat moet een mens nog meer hebben?
Bepijling was niet slecht, maar was ook niet optimaal. Jammer van sommige gemiste kansen en iets te lange droge veldwegels op het laatste. Maar... we zijn verdorie luxepaarden aan het worden!!! We hebben in de laatste 18 maand zoveel ontdekt en zijn zo verwend geweest, dat we een rit als deze, die in Vlaanderen 1500 of meer tevreden bikers zou aantrekken, bekritiseren... Dus, terug met de voeten op de grond: dit was een rit zoals er niet veel op een jaar doorgaan en dat meen ik.
Gereden afstand: 65.80 km
Totale rijtijd: 3:32'25
Gemiddelde snelheid: 18.6 km/u
Hoogste snelheid: 42.1 km/u
Hoogtemeters: 664m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Wingles.kml
Grotere kaart weergeven
Bijna ter plaatse kwam daar nog Slijkcrosserke bij en samen reden we de parking op. De rest viel als de duiven, een per een, alhoewel sommigen pas na meerdere malen rondcircelen.
De koffie was van de kwaliteit waarmee bij ons snelwegen worden gerepareerd, maar Motorbiker moest en zou zijn tweede kopje binnengieten voor hij op zijn bike stapte. We zaten eigenlijk heel relax te kletsen en zonder dat we er erg in hadden was het al kwart over acht geworden. Met zijn zestienen trokken we ons in gang voor een honderd meter Wingles en hop, richting Hulluch op gelukkig droge veldwegels, om heel snel Loos-en-Gohelle te zien opduiken.
De inleidende klimmetjes blokkeerden hier en daar een franse biker en forceerden ons van de bike. Hanzi probeerde een ander spoor en kwam onzacht in aanraking met een tak van een boom, die van geen wijken wilde weten. Het zag er zelfs even naar uit dat zijn helm gebarsten was, maar zijn koppeke was nog OK (de helm ook bleek later.)In plaats van de bekende brug over de snelweg ging het hier even een andere kant uit om de prachtige single track die we laatst voor het eerst reden aan te doen. Genieten. Een paar prikjes, maar ze waren zo leuk om te doen dat het helemaal geen probleem was. De lange klim kwam eraan en eenmaal boven kwam de afdaling langs de flank van de tweede bult er onmiddellijk aan.
Het blijft een indrukwekkend stukje, dat telkens heel veel deugd doet aan een mountainbikerhart. Beneden geraakt zonder accidenten en direct het bos in voor een snelle en bochtige afdaling, om aan de straat een gedeeltelijke hergroepering te organiseren. We gingen rustig verder en konden Fritsie nog even aan het werk zien op de terril.
Zelf vertrokken we om via Grenay naar Mazingarbe te rijden. Bijna boven op de klim draaide Uncle Sam al naar links, naar beneden. Enfin, misschien gaat het parcours langs een andere kant nog eens naar boven dachten we en iedereen erachter. Die afdaling gaat goed naar beneden en voor iemand er erg in had reden we al de tweede bevoorrading binnen. Dju toch, met al onze parcourskennis hadden we hier toch nog dat lusje boven op de "tafelberg" erbij moeten rijden, maar ja, er lag nog dat stuk aan de andere kant van de straat, waar we wel een herkansing zouden krijgen.
En of we een herkansing kregen. We reden de gekende paden omhoog en toen we boven kwamen, gingen we verder waar we nog nooit geweest waren. Plots een opstopping voor ons, waar iedereen rechts in de dieperik stond te kijken. Als echte ramptoeristen gingen we ook even kijken en ja hoor, niets gebeurd, maar een afdaling met hoofdletter A lag ons op te wachten. Een eerste stuk waar je enkel je voorwiel mocht laten rollen, bocht naar rechts en dan kon je opnieuw rijden. Straf stuk, waar er heel veel te voet zullen zijn afgedaald, alhoewel dat waarschijnlijk nog gevaarlijker was.
We verlieten het terrein en voelden ons goed. Maar we waren nu pas halfweg. Langs de terril-skipiste van Noeux-les-Mines en een andere terril (die telkens zo mooi naar ons ligt te lachen) naar Verquigneul, waar ook nog wat terril, bos en moeras op ons lag te wachten. Leuke afwisseling, die helaas even onderbroken werd door een obstructie in de vorm van een zeven meter lange hengel, van een eerder onwillige visser. In groep gingen we verder en wat snelheid maken op paadjes van gestampte gravel, redelijk tegen de zin van Motorbiker, die wat recup kon gebruiken voor we Wingles aandeden.
Plots kwamen daar een aantal veldwegels aan, die niemand nodig had, maar ja, het alternatief is de weg langs het kanaal en die is ook niet altijd een plezier. Hoedanook, we reden langs Douvrin op een berm waar vroeger de mijnwagentjes reden en begonnen zenuwachtig te worden, het laatste stukje Wingles zat er aan te komen. Ondertussen hadden we al 55 kilometer op de teller. Bij 60 waren we er nog niet en ja hoor... na 62 kilometer reden we Wingles binnen. Een paar goed gekende, maar evengoed minder bekende paadjes waren een leuke afsluiter van de rit, die niet afgesloten werd met een bisnummer in Wingles, wegens zo al een aantal kilometer meer dan aangekondigd.
Binnen voor een broodje en we waren duidelijk weer welgekomen: elk minimum twee broodjes, een stukje extra mortadella en alles met een flinke glimlach van de juffrouw er bovenop. Wat moet een mens nog meer hebben?
Bepijling was niet slecht, maar was ook niet optimaal. Jammer van sommige gemiste kansen en iets te lange droge veldwegels op het laatste. Maar... we zijn verdorie luxepaarden aan het worden!!! We hebben in de laatste 18 maand zoveel ontdekt en zijn zo verwend geweest, dat we een rit als deze, die in Vlaanderen 1500 of meer tevreden bikers zou aantrekken, bekritiseren... Dus, terug met de voeten op de grond: dit was een rit zoals er niet veel op een jaar doorgaan en dat meen ik.
Gereden afstand: 65.80 km
Totale rijtijd: 3:32'25
Gemiddelde snelheid: 18.6 km/u
Hoogste snelheid: 42.1 km/u
Hoogtemeters: 664m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Wingles.kml
Grotere kaart weergeven
01 mei 2009
MTB TT Boeschepe (Fr) - 01/05/2009
Ik reed de Frans-Vlaanderenstraat vanuit Poperinge richting Franse grens en nam de Boeschepestraat, die merkwaardig genoeg naar Boeschepe liep. Goed begin van de dag. Aan de kerk stonden een tweetal bekende autos te overleggen met een inboorling, waardoor ik onmiddellijk een U-turn maakte om me daar ook eens te gaan moeien. Bleek dat niemand de Rue du Moulin kende, dus gooide Hanzi het maar in zijn GPS. Twee straten verder stond een molen, dus reden we eerst nog eens fout (een GPS mag je niet altijd geloven) vooraleer we ons op de parking aan de Salle de Fetes konden oprijden.
Een koppel had daar gisteravond in alle rust hun kampeerwagen geparkeerd en ze hadden waarschijnlijk een rustig ontbijt gepland. Toen al die bikers en renners op de parking aankwamen was hun rust voorbij. We gingen inschrijven en Traxer bekeek even het parcours dat daar op een bord hing. "Allemaal plat en naar beneden, ik heb het gezien" zei hij (Een Traxer mag je ook niet altijd geloven).
We vertrokken en het daalde flink. De korte mouwtjes en de frisse wind deden me even vrezen dat ik een verkeerde keuze had gemaakt, maar het eerste beetje vals plat warmde de armpjes flink op. Falco en ikzelf bleven om beurt kop trekken, kwestie van het tempo wat te drukken en ervoor te zorgen dat we zo lang mogelijk samen bleven, maar toen we Westouter naderden konden we de geweldige overmacht achter ons niet meer temperen.
De flanken van de Mont Noir waren slechts licht golvend, maar de reusachtige antenne boven op de Catsberg bleef maar dichter en dichter komen. Toen we daar uiteindelijk echt begonnen te klimmen, waren we al met de helft meer. Toen wij nog klommen zaten de anderen al aan het buffetje van de eerste bevoorrading. Wij kregen zeventien seconden en Slijkske riep "Kom Moustache, we zijn weer weg". Ik wuifde even en bestudeerde nog even een sinaasappelpartje en proefde wat de combinatie met een beetje sirop de menthe gaf.
Met een kleine achterstand gingen we er weer vandoor. Dieter reed net voor me tijdens de afdaling, wat geen slechte keuze was: een MX-er kan wel spoor kiezen. Even verder toen we de trappen van de Mont Noir naar beneden vlogen aan een razende vaart kon ik perfect volgen, maar moest ontdekken dat zijn remtechniek iets efficienter was dan de mijne. Het scheelde geen haar of Dieter kreeg daar een duwtje van een mindere god.
We gingen verder en het heuvelland is inderdaad de juiste benaming voor deze streek. Ik dacht nog even aan de parcoursverkenning en toen ik soms zocht waar het naar beneden ging, moest ik achter me kijken, want hier en daar was het toch serieus stampen. Gelukkig lag het droog. Op die ene strook na, maar, who cares.
Terug de Catsberg op voor de tweede bevoorrading, waar ik nu eens de combinatie van chocolade en sirop de menthe heb geprobeerd. Niet echt een aanrader. Opnieuw vertrokken en langs de snelweg tot op een oude spoorbedding richting Godewaersvelde, waar we een stukje zo mooi vonden dat we het twee keer deden. Iedereen vond die single-track vlotter rijden dan het weggetje rechts, waardoor we in groep het pijltje hadden gemist. Op het einde terug en dan over de heuvel om uiteindelijk toch weer op de oude spoorbedding te arriveren.
Voor mij reed Falco en een stukje daarvoor een biker van de Cassel. Ik haalde Falco in en begon een beetje te jagen. Tegen de tijd dat we op het einde van de track kwamen hadden we hem bijgebeend en voorbijgestoken. Even een opstopping toen een plaatselijke landbouwer een veldwegel blokkeerde met zijn tractor, maar dan gingen we rechts, omhoog naar Boeschepe.
Na tweehonderd meter kwam die Casselaar wel weer voor mij rijden zeker. Ik (ja, ik) ging op de grote plateau en ging er weer achteraan. Ik moest en wou hem nog terugpakken voor we de parking opreden en bleef op de grote plateau bergop rijden en slaagde in het opzet.
Het zonnetje scheen en in geen tijd hadden we ons geinstalleerd op het gras met een broodje en iets fris en de rest kwam geleidelijk ook aan. Het was zo leuk dat we zeker drie keer het plan opgevat hebben om te vertrekken, terwijl we rustig bleven zitten.
Mooi ritje, mooi weer en best een goede organisatie.
Gereden Afstand: 50.42 km
De rest van de statistieken zijn niet voorhanden (zoals ik al eerder zei, een GPS kan je niet altijd geloven)
Nog eens bedankt aan SuPaH Fly om me zijn bike te laten gebruiken, terwijl ik wacht op een nieuwe voorvork.
http://www.hinnaert.net/KML/2009Boeschepe.kml
Grotere kaart weergeven
Een koppel had daar gisteravond in alle rust hun kampeerwagen geparkeerd en ze hadden waarschijnlijk een rustig ontbijt gepland. Toen al die bikers en renners op de parking aankwamen was hun rust voorbij. We gingen inschrijven en Traxer bekeek even het parcours dat daar op een bord hing. "Allemaal plat en naar beneden, ik heb het gezien" zei hij (Een Traxer mag je ook niet altijd geloven).
We vertrokken en het daalde flink. De korte mouwtjes en de frisse wind deden me even vrezen dat ik een verkeerde keuze had gemaakt, maar het eerste beetje vals plat warmde de armpjes flink op. Falco en ikzelf bleven om beurt kop trekken, kwestie van het tempo wat te drukken en ervoor te zorgen dat we zo lang mogelijk samen bleven, maar toen we Westouter naderden konden we de geweldige overmacht achter ons niet meer temperen.
De flanken van de Mont Noir waren slechts licht golvend, maar de reusachtige antenne boven op de Catsberg bleef maar dichter en dichter komen. Toen we daar uiteindelijk echt begonnen te klimmen, waren we al met de helft meer. Toen wij nog klommen zaten de anderen al aan het buffetje van de eerste bevoorrading. Wij kregen zeventien seconden en Slijkske riep "Kom Moustache, we zijn weer weg". Ik wuifde even en bestudeerde nog even een sinaasappelpartje en proefde wat de combinatie met een beetje sirop de menthe gaf.
Met een kleine achterstand gingen we er weer vandoor. Dieter reed net voor me tijdens de afdaling, wat geen slechte keuze was: een MX-er kan wel spoor kiezen. Even verder toen we de trappen van de Mont Noir naar beneden vlogen aan een razende vaart kon ik perfect volgen, maar moest ontdekken dat zijn remtechniek iets efficienter was dan de mijne. Het scheelde geen haar of Dieter kreeg daar een duwtje van een mindere god.
We gingen verder en het heuvelland is inderdaad de juiste benaming voor deze streek. Ik dacht nog even aan de parcoursverkenning en toen ik soms zocht waar het naar beneden ging, moest ik achter me kijken, want hier en daar was het toch serieus stampen. Gelukkig lag het droog. Op die ene strook na, maar, who cares.
Terug de Catsberg op voor de tweede bevoorrading, waar ik nu eens de combinatie van chocolade en sirop de menthe heb geprobeerd. Niet echt een aanrader. Opnieuw vertrokken en langs de snelweg tot op een oude spoorbedding richting Godewaersvelde, waar we een stukje zo mooi vonden dat we het twee keer deden. Iedereen vond die single-track vlotter rijden dan het weggetje rechts, waardoor we in groep het pijltje hadden gemist. Op het einde terug en dan over de heuvel om uiteindelijk toch weer op de oude spoorbedding te arriveren.
Voor mij reed Falco en een stukje daarvoor een biker van de Cassel. Ik haalde Falco in en begon een beetje te jagen. Tegen de tijd dat we op het einde van de track kwamen hadden we hem bijgebeend en voorbijgestoken. Even een opstopping toen een plaatselijke landbouwer een veldwegel blokkeerde met zijn tractor, maar dan gingen we rechts, omhoog naar Boeschepe.
Na tweehonderd meter kwam die Casselaar wel weer voor mij rijden zeker. Ik (ja, ik) ging op de grote plateau en ging er weer achteraan. Ik moest en wou hem nog terugpakken voor we de parking opreden en bleef op de grote plateau bergop rijden en slaagde in het opzet.
Het zonnetje scheen en in geen tijd hadden we ons geinstalleerd op het gras met een broodje en iets fris en de rest kwam geleidelijk ook aan. Het was zo leuk dat we zeker drie keer het plan opgevat hebben om te vertrekken, terwijl we rustig bleven zitten.
Mooi ritje, mooi weer en best een goede organisatie.
Gereden Afstand: 50.42 km
De rest van de statistieken zijn niet voorhanden (zoals ik al eerder zei, een GPS kan je niet altijd geloven)
Nog eens bedankt aan SuPaH Fly om me zijn bike te laten gebruiken, terwijl ik wacht op een nieuwe voorvork.
http://www.hinnaert.net/KML/2009Boeschepe.kml
Grotere kaart weergeven
Abonneren op:
Posts (Atom)
