MTB TT Allennes-les-Marais (Fr) - 22/02/2009 (9de Raid des Zouaves)

Deze morgen bleek mijn gelegenheidspartner (zoon) niet in staat om mee te rijden, wegens nog niet thuis toen ik opstond om zes uur. De jeugd van tegenwoordig. Dus ging ik naar de oprit van de snelweg om een Brigandbiker op sleeptouw te nemen. Samen vertrokken we en in een dik half uur waren we in Seclin, waar ik mijn hele Noord-Franse reputatie op de helling zette door eventjes verkeerd te rijden. Alles gecorrigeerd en ruim op tijd wandelden we de Salle Leo Lagrange binnen, waar er evenveel Vlaams als Frans gesproken werd. Ingeschreven en geposeerd voor Andre Tignon, zodat we toch weer bewijs van onze aanwezigheid kunnen voorleggen aan het thuisfront.

Een koffie en nog wat zever later vertrokken we voor wat wel eens de highlight van het voorjaar zou kunnen worden... Allennes-les-Marais, de aangepaste versie. We volgden de 35km, om straks meerdere keren de single track in de Base de Wingles te kunnen aandoen. Dit liep goed tot aan de eerste splitsing, waar een paar uit pure gewoonte voor de grote afstand afdraaiden. Dit werd gecorrigeerd en we gingen verder, stapvoets. Hier en daar was er een biker met evenwichtsproblemen, maar dit was enkel en alleen te wijten aan de zaterdagavond-activiteiten, die voor sommigen op zondagochtend waren afgesloten.

We reden langs Carnin en Carvin en al was het parcours anders dan vorige jaren, het kon ons niet echt boeien. De verwachtingen lagen te hoog. De Cowboy riep meerdere malen "Ist nog verre?" en daarmee gaf hij de algemene sfeer weer. Een eerste bevoorrading en opnieuw een splitsing waar we de kortere afstand kozen. Dan kwamen we langs het "Canal de la Deule". Dit was genoeg om de harten sneller te doen slaan en de benen sneller te doen trappen... Wingles was in zicht. Het kanaal over en hopla, het zou gaan beginnen. We reden langs de trapjes waar we normaal het MTB-pretpark binnenrijden en gingen een paar honderd meter verder linksaf.

Daar splitste de groep onmiddellijk in de A en de B-groep, maar who cares, beide groepen amuseerden zich tijdens het op en neer, draaien en keren, zelfs hier en daar een beetje stampen om vooruit te raken. Het was een prachtige doortocht, aangezien we echt alleen over het terrein reden. Geen opstoppingen, geen tragere bikers voor ons, geen wandelaars op de afdalingen en voor we het beseften stonden we middenin de Base aan de bevoorrading, waar binnenkort de tocht van Wingles zal vertrekken. In tegenstelling tot sommige Franse tochten was dit een waar buffet met alles erop en eraan. We zouden er nog een paar keer langs passeren.

We gingen verder en al hadden de Zouaven een mogelijkheid gegeven om links onmiddellijk te bissen, we gingen rechts om toch nog even langs de trapjes af te dalen en 200 meter asfalt te smaken voor we voor de volgende 10 kilometer single track gingen. Het ging beter wat parcours betreft, maar dit keer was er meer volk. Hier en daar konden we een beetje aanschuiven, maar het parcours was iets vlotter opgebouwd dan andere jaren, waardoor er vrijwel geen lange rijen werden gevormd. Aangezien we hier op een terril rondreden moest ik me nog even op mijn zij gooien maar we raakten opnieuw aan de bevoorrading zonder brokken.

Motorbiker wou het opgeven, maar een beetje sociale druk was genoeg om hem te overtuigen voor een derde rondrit. Dit keer namen Motorbiker en ikzelf hier en daar een korte shortcut, waardoor we de derde ronde wel 250 meter korter hadden gemaakt. Toen we de bevoorrading voor de laatste maal langsreden waren ze al aan het opruimen, maar we kregen nog wat gommetjes en fruit en creme de menthe, voer voor de sprint langs het kanaal terug naar af.

We reden de brug over en Grote Plateau toonde ons even het verschil: vooraan de grote plateau, achteraan het kleinste kroontje en hop, hij ging de brug over terwijl wij de indruk hadden stil te staan. We reden langs het kanaal op de oude duwvaart weggetjes en de snelheid ging van 24-25 naar 27-28 en in geen tijd boven rond de drieendertig. Ik kon toch een paar honderd meter volgen en moest lossen. Motorbiker bracht me terug bij de groep, die gelukkig een kleinigheidje aan het vertragen was. Ik verbeet een kramp en kon plotseling weer mee met het tempo. Ik bracht Motorbiker terug bij de groep en we gingen de snelweg terug naar Allennes-les-Marais, tot we rechts een paar trappen ontdekten waar we op en over moesten. Dit ging goed, vooral toen bleek dat we naar de kassei reden die ik kende van de vorige edities: de laatste inspanning voor het eind. Ik gaf er een lapje op. Hein en Grote Plateau gaven er een serieuse lap op, want ik kon ze pas terug inhalen toen ze al aan het freewheelen waren aan de aankomst. Toch was ik erin geslaagd de rest van de B-ploeg af te schudden, wat deugd deed.

Broodje, drankje en een soepje later was ik al weer mens genoeg om de terugtocht aan te vatten. Douche en bikewash gelaten voor wat ze waren en hop terug naar huis, waar ik Motorbiker net voor de afrit nog eens kon inhalen. Veel woorden maak ik er niet meer aan vuil: fantastische rit, die nu al weer op de agenda voor volgend jaar staat.


Gereden afstand: 57.49 km
Totale rijtijd: 3:35'37
Gemiddelde snelheid: 16.0 km/u
Hoogste snelheid: 33.5 km/u
Hoogtemeters: 558 m


http://www.hinnaert.net/KML/2009Allennes.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Sains-en-Gohelle 08/02/2009 (La Charlie Grimpette)

Ik stond deze morgen opgewekt op, maar had blijkbaar niet het hele lijf wakker gekregen. Eerst wou ik de bike achterop de wagen vastmaken voor ik het rek erop had gezet. Toen ik vertrokken was mocht ik nog eens terug keren om mijn GPS op te pikken en toen ik speciaal een andere route volgde om nog contanten in mijn zak te hebben, reed ik de Bancontact voorbij zonder stoppen. Dat beloofde. Daar aangekomen liep ik even rond de zaal om bekenden te zoeken, maar vond er geen. Een paar minuten later kwam Hanzi van achter in de zaal naar me toegelopen: "Ik zat een beetje te dromen" zei hij. Ik was dus in goed gezelschap vandaag. Filiep kwam er nog bij en met zijn drietjes gingen we op weg.

Asfalt om het dorp uit te raken en daar gingen we op veldwegels en paadjes om tien kilometer later weer op asfalt te draaien. Waar we vorige week over hardbevroren grond konden rijden, konden we vandaag door de modder ploeteren. Hanzi wou het een rustig ritje maken, dus gingen we aan een tempo dat zelfs ik kon smaken de heuveltjes op en af. Ik denk niet dat we een meter plat hebben gereden en na een uur hadden we honderd meter meer dan 13 kilometer gereden, alhoewel, we hadden waarschijnlijk ook al een kilometer gestapt, want de combinatie van modder en een krijt-ondergond heeft hetzelfde effect als het pad inzepen met goeie ouderwetse zwarte zeep. Het gemiddelde zou weer spectaculair zijn.

We gingen verder en na zo'n 20 kilometer reden we de eerste bevoorrading binnen, waar een van die verkopertjes van Herbalife ons vroeg of we ooit al eens hadden gehoord van een isotoon drankje. We kregen er een half bekertje van en ik had meer nodig, dus nam ik ook nog maar een creme de menthe sapje en wat donkere chocolade. Mijn bike had weeral rare kuren, waardoor ik enkel mijn grote blad en mijn kleine blad kon gebruiken en niet mijn favoriete middenblad, het gerief dat ik op die modderklimmetjes eigenlijk nodig had.

We gingen op de splitsing voor de 50 en ik had er vrijwel onmiddellijk spijt van. Als je bike niet meewerkt is het toch hetzelfde niet. Toch gingen we door een bosje omhoog naar Mont St. Eloi, waar we pas na de afdaling de ruine van de oude abdij konden bewonderen.

Ik had al gedacht om de kortste weg terug naar Sains te nemen om mijn bike te sparen, maar herinnerde mij dat Mont St.Eloi het verste punt van het parcours was... Te laat dus. We zagen de heuvels en de kerk en de vuurtoren van Notre Dame de Lorette in de verte al staan en reden de tweede bevoorrading binnen. Bleek dat het al halftwaalf was, waardoor Hanzi besliste om die twee slakken af te schudden. We klommen zeven keer omhoog, maar nergens dicht genoeg om het enorme soldatenkerkhof te naderen.

Ik begon er genoeg van te krijgen, de benen waren niet slecht, maar telkens mijn bike een inspanning moest doen had ik last van chainsuck. Als ik deze week tijd heb, dan haal ik hem eens uit elkaar. Maar blijkbaar begon het dreigen en het vloeken toch resultaat te hebben. Hier en daar begon mijn middenblad toch weer bruikbaar te zijn. Plots vond ik een combinatie die perfect werkte en ik ging er op een modderpad vandoor. Twee keer gestorven en weer fit. Filiep was ondertussen ook als een zombie aan het rijden en toen ik aan de andere kant van die kilometerslange track wat wachtte, vonden we elkaar terug. Samen reden we op asfalt de laatste twee kilometer naar de aankomst, waar de douches, het broodje en het drankje heerlijk waren.

Prachtige streek, die op momenten aan de Ardennen deed denken, soms de Vlaamse, soms die andere en vergezichten waar je blij was te ontdekken dat er ook nog een huis stond (oef, we zijn eindelijk terug onder de mensen zei Filiep...). Had het nog gevroren, dan zou alles een stuk vlotter gelopen hebben, maar dit was duidelijk een betere work-out.

Gereden afstand: 48.62 km
Totale rijtijd: 3:44'02
Gemiddelde snelheid: 13.0 km/u
Hoogste snelheid: 42.8 km/u
Hoogtemeters: 533 m



http://www.hinnaert.net/KML/2009Sains-en-Gohelle.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Oignies - 01/02/2009 (11e Rando des Terrils)

Ik werd deze morgen al wakker een kwartiertje voor mijn wekker zou aflopen. De eerste terrilrit van het jaar werkte dus duidelijk ook op mijn onderbewustzijn. Gelukkig had ik Slijkcrosserke's advies gevolgd en gisteravond "nog ne goeien" gedronken voor ik ging slapen. Zes uur op een zondagmorgen... wat bezielt ons toch? Als een zombie verzamelde ik alle benodigdheden en nam nog een powerbar voor onderweg, je weet maar nooit waar het deugd doet.

Zonder GPS en zonder problemen naar Oignies en net aan de zaal geparkeerd. Me klaargemaakt en naar binnen, waar de fine fleur al rond de tafel zat. Geleidelijk aan druppelden de rest van de groep binnen en konden we 19 namen op de lijst schrijven. Lisalized en VTT-tje haakten jammer genoeg af, want chauffeur Motorbiker bleek ziekjes te zijn.

We lieten het aan ons hart niet komen en gingen met ons nummerbordje naar de bike. Alles vastmaken en hop, op weg tot aan de verkeerslichten, waar we het rode licht even bestudeerden. En dan gingen we ervandoor. De A-ploeg gaf er direct een lapje op, waardoor de meer B-ezadigde bikers hun hartslagalarm hoorden afgaan.

Ik herkende een aantal paadjes redelijk goed, vooral omdat ik daar vorig jaar al stervende was toen ik er in omgekeerde richting doorreed. Een bosje of twee en op naar de eerste terril, waar we eigenlijk meer langs reden, kwestie van op te warmen waarschijnlijk. Voor we het goed beseften reden we na 13 kilometer de eerste bevoorrading binnen. Ik zag twee paarden in de wei en dacht hier in de vlucht nog 2pk aan mijn krachten toe te voegen toen ik ontdekte dat het een paard en een ezel waren. Plan opgeborgen en hop, weer vertrokken voor meer.

Het tempo lag (naar onze normen) redelijk hoog, waardoor we hele horden Franse bikers inhaalden, meer dan anders zelfs. Orbeabiker had precies iets te bewijzen vandaag, dus ging hij zelden van de kop af en toen ik (ja, ik) eens vooraan ging rijden, dan ging hij mij snel weer voorbij. Ondertussen waren we met een zevental bekende en een tweetal nieuwelingen samen gebleven en was iedereen zeeeeeer blij dat het vannacht gevroren had. De modderpaadjes die ze namen waren beenhard waardoor ze berijdbaar waren. Alleen hadden ze hier en daar flink wat spoorvorming, maar het was nergens ploeteren.

Die spoorvorming gaf hier en daar andere problemen, maar gelukkig bleef het bij near-misses, alhoewel het toch wel heel spectaculair was om de biker voor je het verkeerde spoor te zien kiezen. Zelf was ik op een ogenblik klaar om onderuit te gaan, toen om onverklaarbare redenen mijn bike toch besliste om rechts op het gras te rijden, wat ik al heel de tijd probeerde te bereiken. Hij begint eindelijk te luisteren.

Op een verbindingsstukje vond ik plotseling een ketting midden op straat. Jorgy bleek in het ijle te trappen, dus het was redelijk snel duidelijk waar die vandaan kwam. Kettingpons en powerlink waren genoeg om hem weer op weg te helpen. Ik ging wat jagen om de anderen terug in te halen, toen ik door Jorgy werd ingehaald en.... hij freewheelde?!?!? Achter hem reed Kenny en met de hand op de lage onderrug duwde hij hem verder. Zo kan ik het ook natuurlijk.

Samen met Kenny en zijn Pa gingen we een weg door aan redelijk hoog tempo, waar er blijkbaar een wandeltocht passeerde. Vreemd, al die wandelaars hadden een bike aan de hand. Die sporen waren inderdaad alleen te doen als je er snel doorheen reed, anders dokkerde je van je bike. Hetvolgende stukje was een oude kassei, waar een biker met een truitje van Velo Club de Roubaix te voet liep. (Ze zouden hem dat truitje moeten afpakken.) Samen reden we de tweede bevoorrading binnen. Nog vlug het terrilbos rondgereden en dan naar het kanaal om naar de plaatselijke tafelberg, de terril van Evin-Malmaison te rijden, waar we een alternatieve beklimming probeerden. Eenmaal boven gingen we snel verder, jammer, want links van ons lag een speeltuintje dat we niet aandeden.

Maar het moment van de dag bleef natuurlijk de terril van Delta 3. Eerst tot halverwege omhoog om dan al af te dalen?!? Ik was zo in de war dat ik zelfs bijna over mijn stuur ging. Ik balanceerde even op mijn voorwiel en gooide al mijn gewicht naar achter. Gezien de omvang van mijn spieren (!) ging de achterkant van de bike direct naar beneden en kon ik verder rijden. Die Franse biker achter me stapte af en begon me ter plekke te aanbidden, dergelijke technieken had hij duidelijk nog niet onder de knie. Ik normaal ook niet.

We reden langs de terril om de andere kant te bereiken waar we geleidelijk aan zo'n 90 meter zouden klimmen over een afstand van twee kilometer. En dan die ene afdaling, alles terug naar beneden in minder dan honderd meter. Achterrem volledig dicht en sturen langs de bikers die deze afdaling liever stapten. Daar vond ik een deel van het groepje terug dat nog even stond te kijken naar de kunsten van andere bikers. Fritsie en Orbeabiker kwamen er ook nog bij en hop, daar gingen we naar de finish. Rolling Stone en Winnitou gaven er nog een lapje op, maar vandaag kon ik ze volgen.

De fiets achterop de auto gegooid (bike-wash was niet nodig) en binnen voor een douche. Nog een hotdog met serieus straffe mosterd en een biertje in ontvangst genomen. Als PR-verantwoordelijke werd ik dan maar het podium opgeduwd om de trofee in ontvangst te nemen van de derde grootste bikersmeute. Ik schudde de burgemeester de hand en was blij dat er niet gekust moest worden.

Ondertussen het gevecht voor de afstandsbediening verloren, waardoor het WK niet opstaat, daardoor kunnen jullie net iets eerder genieten van dit verslagje.

Gereden afstand: 53.26 km (Le parcours de la Mine)
Totale rijtijd: 3:02'31
Gemiddelde snelheid: 17.5 km/u
Hoogste snelheid: 36.3 km/u
Hoogtemeters: 451 m


http://www.hinnaert.net/KML/2009Oignies.kml


Grotere kaart weergeven

Voor de gelegenheid ook vlug maar eens een hoogtemeter-grafiekje toegevoegd: