Zonder GPS en zonder problemen naar Oignies en net aan de zaal geparkeerd. Me klaargemaakt en naar binnen, waar de fine fleur al rond de tafel zat. Geleidelijk aan druppelden de rest van de groep binnen en konden we 19 namen op de lijst schrijven. Lisalized en VTT-tje haakten jammer genoeg af, want chauffeur Motorbiker bleek ziekjes te zijn.
We lieten het aan ons hart niet komen en gingen met ons nummerbordje naar de bike. Alles vastmaken en hop, op weg tot aan de verkeerslichten, waar we het rode licht even bestudeerden. En dan gingen we ervandoor. De A-ploeg gaf er direct een lapje op, waardoor de meer B-ezadigde bikers hun hartslagalarm hoorden afgaan.
Ik herkende een aantal paadjes redelijk goed, vooral omdat ik daar vorig jaar al stervende was toen ik er in omgekeerde richting doorreed. Een bosje of twee en op naar de eerste terril, waar we eigenlijk meer langs reden, kwestie van op te warmen waarschijnlijk. Voor we het goed beseften reden we na 13 kilometer de eerste bevoorrading binnen. Ik zag twee paarden in de wei en dacht hier in de vlucht nog 2pk aan mijn krachten toe te voegen toen ik ontdekte dat het een paard en een ezel waren. Plan opgeborgen en hop, weer vertrokken voor meer.
Het tempo lag (naar onze normen) redelijk hoog, waardoor we hele horden Franse bikers inhaalden, meer dan anders zelfs. Orbeabiker had precies iets te bewijzen vandaag, dus ging hij zelden van de kop af en toen ik (ja, ik) eens vooraan ging rijden, dan ging hij mij snel weer voorbij. Ondertussen waren we met een zevental bekende en een tweetal nieuwelingen samen gebleven en was iedereen zeeeeeer blij dat het vannacht gevroren had. De modderpaadjes die ze namen waren beenhard waardoor ze berijdbaar waren. Alleen hadden ze hier en daar flink wat spoorvorming, maar het was nergens ploeteren.
Die spoorvorming gaf hier en daar andere problemen, maar gelukkig bleef het bij near-misses, alhoewel het toch wel heel spectaculair was om de biker voor je het verkeerde spoor te zien kiezen. Zelf was ik op een ogenblik klaar om onderuit te gaan, toen om onverklaarbare redenen mijn bike toch besliste om rechts op het gras te rijden, wat ik al heel de tijd probeerde te bereiken. Hij begint eindelijk te luisteren.
Op een verbindingsstukje vond ik plotseling een ketting midden op straat. Jorgy bleek in het ijle te trappen, dus het was redelijk snel duidelijk waar die vandaan kwam. Kettingpons en powerlink waren genoeg om hem weer op weg te helpen. Ik ging wat jagen om de anderen terug in te halen, toen ik door Jorgy werd ingehaald en.... hij freewheelde?!?!? Achter hem reed Kenny en met de hand op de lage onderrug duwde hij hem verder. Zo kan ik het ook natuurlijk.
Samen met Kenny en zijn Pa gingen we een weg door aan redelijk hoog tempo, waar er blijkbaar een wandeltocht passeerde. Vreemd, al die wandelaars hadden een bike aan de hand. Die sporen waren inderdaad alleen te doen als je er snel doorheen reed, anders dokkerde je van je bike. Hetvolgende stukje was een oude kassei, waar een biker met een truitje van Velo Club de Roubaix te voet liep. (Ze zouden hem dat truitje moeten afpakken.) Samen reden we de tweede bevoorrading binnen. Nog vlug het terrilbos rondgereden en dan naar het kanaal om naar de plaatselijke tafelberg, de terril van Evin-Malmaison te rijden, waar we een alternatieve beklimming probeerden. Eenmaal boven gingen we snel verder, jammer, want links van ons lag een speeltuintje dat we niet aandeden.
Maar het moment van de dag bleef natuurlijk de terril van Delta 3. Eerst tot halverwege omhoog om dan al af te dalen?!? Ik was zo in de war dat ik zelfs bijna over mijn stuur ging. Ik balanceerde even op mijn voorwiel en gooide al mijn gewicht naar achter. Gezien de omvang van mijn spieren (!) ging de achterkant van de bike direct naar beneden en kon ik verder rijden. Die Franse biker achter me stapte af en begon me ter plekke te aanbidden, dergelijke technieken had hij duidelijk nog niet onder de knie. Ik normaal ook niet.
We reden langs de terril om de andere kant te bereiken waar we geleidelijk aan zo'n 90 meter zouden klimmen over een afstand van twee kilometer. En dan die ene afdaling, alles terug naar beneden in minder dan honderd meter. Achterrem volledig dicht en sturen langs de bikers die deze afdaling liever stapten. Daar vond ik een deel van het groepje terug dat nog even stond te kijken naar de kunsten van andere bikers. Fritsie en Orbeabiker kwamen er ook nog bij en hop, daar gingen we naar de finish. Rolling Stone en Winnitou gaven er nog een lapje op, maar vandaag kon ik ze volgen.
De fiets achterop de auto gegooid (bike-wash was niet nodig) en binnen voor een douche. Nog een hotdog met serieus straffe mosterd en een biertje in ontvangst genomen. Als PR-verantwoordelijke werd ik dan maar het podium opgeduwd om de trofee in ontvangst te nemen van de derde grootste bikersmeute. Ik schudde de burgemeester de hand en was blij dat er niet gekust moest worden.
Ondertussen het gevecht voor de afstandsbediening verloren, waardoor het WK niet opstaat, daardoor kunnen jullie net iets eerder genieten van dit verslagje.
Gereden afstand: 53.26 km (Le parcours de la Mine)
Totale rijtijd: 3:02'31
Gemiddelde snelheid: 17.5 km/u
Hoogste snelheid: 36.3 km/u
Hoogtemeters: 451 m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Oignies.kml
Grotere kaart weergeven
Voor de gelegenheid ook vlug maar eens een hoogtemeter-grafiekje toegevoegd:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten