MTB TT St. Amand-les-Eaux (Fr) - 30/08/2009 (L'Amandinoise)

In tegenstelling tot vorig jaar had ik toch meerdere Forumbikers kunnen warmmaken voor deze rit. Alhoewel, het was slechts 10 graden Celsius toen we aankwamen en voor de laatste zondag van augustus is dat nu niet onmiddellijk wat ik warm zou noemen.

We genoten van een taske koffie en ze kwamen er allemaal aan. Rond kwart over acht hadden we genoeg gewacht en een halfuurtje voor de groepsstart gingen we er vandoor, de ronde rond het voetbalveld inbegrepen. Cowboy Peter toonde even zijn kunsten in de zandbak die we daar tegenkwamen en bewees dat hij zelfs op vlakke ondergrond de snelste daler is.

Aangezien ik hier de verkenning had gedaan vorig jaar, mocht ik de troepen aanvoeren en ik probeerde om het goed te doen. Ik draaide dit keer als eerste het bos in en 8 kilometer lang reed ik op kop. Toen was het genoeg geweest. In het kader van mijn training voor Wingles in september waar we telkens toerkes van 8 km in estafette rijden liet ik de eerste plek over aan Hanzi.

Na een tiental kilometer verlieten we het bos en een aantal van de groep waren hier eerst niet al te enthousiast over, vooral toen bleek dat de droge ondergrond voor flink wat hobbelende weggetjes zorgde.

Toen we in Conde aankwamen en allerlei vreemde torentjes en waterlopen zagen, gevolgd door een rondrit tussen de vestingen was iedereen al een stuk blijer. Alhoewel, de massale aanwezigheid van visvijvers zorgde er toch voor dat 1 van ons zich afvroeg of hij wel het juiste materiaal meehad vandaag...

De eerste terrilletjes waren in droog weer bijna verwaarloosbaar qua inspanning. De fun factor was ook niet hoog, alhoewel er toch al wat nieuwe terreinen werden ontdekt. We gingen er snel vandoor en toen we plots al meer dan een kilometer op asfalt reden was er duidelijk iets fout. Terug. We ontdekten dat onverlaten de pijltjes aan het omdraaien waren. (Het is blijkbaar zo'n weekend, de organisatie in Westouter had hier gisteren ook al last van).

Terug op het juiste spoor en richting "Le Grand Terril" zoals de mannen van Raismes hem noemen, alleen was er eerst nog een ander stukje speeltuin, die we eerst onveilig zouden maken.

En toen was hij daar... klimmen, dalen, bochten op de rand van het plateau boven en vooral plezier in het kwadraat. Vrijwel geen enkel stukje werd overgeslagen en we gingen ervoor. Vermoeidheid bestond helemaal niet en we bleven op en neer het bochtige pad volgen tot we plotseling helemaal beneden stonden. Het was voorbij.

Een aantal rechte dreven door het bos werden nog een paar keer onderbroken door een single trackske en een paardenpiste door het zand maar dienden voornamelijk om snelheid te maken. We sjeesden er "vollen bak" door en kwamen in geen tijd terug bij het Stade de Notre Dame.

Ons inschrijvingsgeld was niet alleen goed voor een formidabele rit, een broodje, een Leffe, een tombola ticket en een korte maar leuke apres waren ook inbegrepen.

Dit is dus duidelijk een "blijver".

Gereden afstand: 58.95 km
Totale rijtijd: 3:03'13
Gemiddelde snelheid: 19.3 km/u
Hoogste snelheid: 39.9 km/u
Hoogtemeters: 464 m


http://www.hinnaert.net/KML/2009St.Amand.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Fouquieres (Fr) - 23/08/2009

Een ritje die niemand van ons nog gereden had. Parcours redelijk onbekend, maar er waren vier terrils aangekondigd. Organisatie gelinkt aan de plaatselijke dienst voor toerisme. Allemaal elementen die het niet evident maakten hiervoor te kiezen. De alternatieven, of beter het gebrek hieraan zorgden ervoor dat deze toch kwam bovendrijven.

De rit was gratis dus de inschrijving was iets vreemds. We dachten een koffietje te drinken, maar er was er geen. Jammer. Met zijn drie nog even gewacht op Slijkske en toen we vertrokken kwamen nog twee dapperen ons vervoegen. Hop, een lusje door het dorp en we waren vertrokken door het plaatselijke bosje in het moeras langs de spoorweg.

We ontdekten een verzameling bruggetjes, die smaller en smaller werden, gelukkig verlieten we het moeras voor ze te smal werden en reden recht naar de eerste terril van de dag: Fouquereuil. Een opwarmertje alvoor we verder gingen. De eerste 10 kilometer mocht ik vooraan rijden, maar toen was het teveel geweest voor Slijkcrosserke, die het niet meer kon aanzien hoe ik het gemiddelde naar beneden trok.

Gosnay, nummer twee waar we het terrein veel te vroeg verlieten. Hanzi was even spoorloos, toen hij een extra lusje had ingelast zonder ons iets te zeggen. Hij kwam terug en samen gingen we verder, een plaatselijke heuvel omhoog. We herkenden hier en daar tracks van andere ritten uit de buurt en een paar single tracks en een bosje later zag de horizon aan onze linkerkant er magnifiek uit: in de verte de twin-terrils van Loos-en-Gohelle, ernaast de "tafelberg" van Mazingarbe en dichterbij de terril omgebouwd tot skipiste in Noeux-les-Mines met ernaast een terril die we niet kenden.

Mooie terril voor ons, parcours naar rechts. Gelukkig bleek het parcours verderop de juiste richting aan te nemen tot we hem plotseling niet meer zagen. Twee verkenners reden een open vlakte over en kregen hem terug in het vizier. Wij erachter door een industriezone, het parcours zouden we straks wel terugvinden. Rechts een woonwijk binnen. Het leek alsof die terril afgesloten was, tot ik daar een half begroeid pad ontdekte langs de mais. Ik stond daar zodanig te kwijlen dat Hanzi me voorging. En... na even zoeken vonden we een opening in de begroeing.

Een eerste stukje klimmen met de bike op de schouder en dan eerst alles op het kleinste verzet leggen en vertrekken. Het bleek een zalige speeltuin te zijn daar in Noeux-les-Mines. Maar, we waren nog niet helemaal boven geraakt. Nog wat rondrijden en daar vonden we een pad dat de laatste klim mogelijk maakte. Klimmetjes, afdalingetjes, paadjes zoeken en paadjes maken en dan moesten we de uitgang terugvinden. Gelukkig hadden we boven even de omgeving in ons opgenomen en daar gingen we op zoek. We vonden snel de plek waar we binnengekomen waren, maar daar lag nog een heel stuk terril dat we niet gezien hadden, dus nog eerst dat stuk en dan door een pad in het maisveld terug naar het officiele parcours gaan zoeken. Alleen voor dit stuk terril zou ik al de verplaatsing maken.

We gingen op weg en de A-ploeg was erin geslaagd een kleine afstand te nemen. Ha neen he, dat zou ik niet laten gebeuren. Ik begon even te jagen en geheel tegen de gewoonte in reed ik boven de 40 per uur om ze in te halen wat lukte, maar toen ze daar een oude spoorwegbedding opreden waren ze weer vertrokken.

De terril van Verquigneul kwam uit het niets opgedoken en we gingen er weer tegenaan. Hier werden alle registers opengetrokken en konden we tevreden het terrein afrijden langs het voetbalveld om langs nog wat visvijvers tussen de bomen te gaan rijden. Van daar richting Verquin, waar we een aantal paadjes en trapjes namen om de snelweg over te steken richting aankomst. Ik zette de eindsprint in en haalde de A-ploeg bij, haalde ze in, maar kon het tempo niet aanhouden en moest ze laten gaan.

Een andere biker wurmde zich nog tussen ons, maar de B-ploeg maakte daar korte metten mee. Ik won de eindsprint voor de vierde plaats en we gingen binnen voor een drankje en een hapje. Het was sober, maar dit was een gratis rit, dus...

De rit zou zonder ons extraatje leuk zijn geweest, maar vooral eentje om "goesting te krijgen" naar meer. Onze 5 kilometer op de (ondertussen reeds omgedoopt tot) Forumbikers-terril maakten dit een avontuur dat uniek was en duidelijk nu al vraagt om meer van dattum.

Gereden afstand: 54.94 km
Totale rijtijd: 2:47'32
Gemiddelde snelheid: 19.7 km/u
Hoogste snelheid: 44.5 km/u
Hoogtemeters: 482 m



http://www.hinnaert.net/KML/2009Fouquieres.kml


Grotere kaart weergeven

Nog een kleine toegift... Het hoogtemeter-kaartje toont tussen de rode lijnen waar we op "onze" terril reden. Klik op de afbeelding voor meer detail.

MTB TT Houplines (Fr) - 09/08/2009

Deze ergens gevonden op een franse website. We hadden een parcours beschrijving van een editie van drie of vier jaar geleden, waar de Kemmel-, Rode- en Zwarte berg in het parcours zaten. Volgens de organisatoren was het parcours hetzelfde als vorig jaar. Een rustig stukje Heuvelland met startplek net in Frankrijk (minder dan twee kilometer over de grens) zouden we wel verteren dacht ik.

Daar aangekomen bleek dat het parcours vorig jaar aangepast was en niet langer het Heuvelland aandeed. Het parcours was wel degelijk hetzelfde als vorig jaar maar zonder de drie bekende bulten. Dju. Maar ja, we waren er nu, dus zat er niets anders op dan de rit te rijden zoals hij was.

Met een viertal begonnen we eraan en konden onmiddellijk vaststellen dat de laatste kilometers van de rit dezelfde zouden zijn als het begin, want de pijltjes waren telkens in beide richtingen aangebracht. We gingen een oude spoorbedding over, die blijkbaar ook de plaatselijke stortplaats was. Een zak vuilnis hier, een bankstel daar... We slalomden errond en Hein en ik herkenden deze track. Hier hadden we ook gereden tijdens de rit van Bois-Grenier. We wisten dat we direct nog de resten van de spoorweg (rails EN dwarsliggers) zouden mogen smaken. Gelukkig zat dit deze keer in het begin van de rit en we vlogen erover.

Even langs een echte spoorlijn en hop, daar gingen we voor een eerste klimmetje op de weg. Het eerste stuk bleek heel veel uit steenslag te bestaan en toen we aan de veldwegels begonnen waren die hier en daar versterkt met allerlei bouwafval. Niet zomaar een baksteen hier en daar, maar halve voorgevels, hele daken (zowel dakpannen als Eternit platen), waardoor verschillende bikers verrast werden en meters verder een binnenband mochten behandelen tegen snake-bite!

Hein tolereerde niemand voor zich. Ik kon nu en dan eens aan de kop rijden, maar van zodra hij iemand in de verte zag kon ik juist nog aanklampen. Ik hing aan een elastiek achter hem en die elastiek was soms heeeeeel lang.

De bepijling was vreemd. Soms al pijltjes honderd meter voor een afslag, waardoor we meermaals geneigd waren om iemands oprit op te vliegen, soms een eenzaam pijltje op het laatste nippertje, waardoor we flink in de remmen konden gaan. Een keer moest ik zelfs van het linkerspoor in het rechterspoor springen om Hein te ontwijken, die net als de biker voor hem alles dicht trok.

De rest van het parcours bestond voornamelijk uit droge veldwegels, met een paar mooie single tracks, jammer genoeg veel te weinig van dit. In Erquinghem-le-Sec startte een hele mooie met een fors klimmetje. Hier gingen twee bikers ons voorbij. Hein kreeg het bijna en die twee zouden de rest van de rit net voor of net achter ons blijven, terwijl Hein ze nu en dan wat probeerde af te matten met korte versnellingen, meestal op stukjes vals plat. Ik liet hem begaan. Toen we de derde bevoorrading binnenreden waren beide niet meer te bekennen en ik, ik hing achter Hein "aan de rekker".

Toen we zo'n 50-55 kilometer op de teller hadden, bleek dat mijn benen ook niet zo'n deugd hadden van Hein's tempo en vooral zijn versnellingetjes. Gelukkig kwam hier een beetje road om op adem te komen. Hein zette de eindsprint in en ik kon niet meer volgen. Toen het wat beter ging en ook naar beneden, maar dit is een detail, begon ik zowaar terrein te winnen en begon geleidelijk aan dichter te komen, maar daar was de spoorwegovergang, die zich voor ons sloot om een goederentrein te laten passeren. (Ik zou het toch niet gehaald hebben, maar dit excuus is stukken mooier voor het verslagje!)

Terug naar de Place de la Republique voor een drankje en een broodje en nog even nakaarten met de anderen. Niet de beste rit ooit en eigenlijk alleen voor herhaling vatbaar als ze terug naar het Heuvelland rijden, maar al bij al toch een flinke work-out.

Gereden afstand: 61.95 km
Totale rijtijd: 2:46'51
Gemiddelde snelheid: 22.3 km/u
Hoogste snelheid: 33.5 km/u
Hoogtemeters: 235m


http://www.hinnaert.net/KML/2009Houplines.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Waudrez (Binche) - 02/08/2009

De combinatie snelwegen en zondagmorgens blijkt dus de meest merkwaardige resultaten te geven. Deze week was het weer prijs. Vier jonge Fransen waren al een viertal kilometer spookje aan het rijden op de E403 toen ze door zo'n witte Volvo met blauwe zwaailichten aan de kant werden gezet. Dit keer kon ik gewoon langs de commotie rijden en mijn weg verder zetten naar Waudrez.

Daar aangekomen de tweede verrassing van de dag: Midden op straat staat een grote tent, die niet alleen alle verkeer onmogelijk maakt, het is ook waar de inschrijving plaatsvindt. Snel naar binnen, schuilend voor de regen, die met bakken tegelijk blijft vallen.

Een paar twijfelaars bleven naar buiten kijken, waar een beekje zich aan beide kanten van de straat vormde en met lichte groepsdruk kregen we iedereen zo ver zich toch in te schrijven en te vertrekken, de straat naar beneden links en hop, off-road. Driehonderd meter verder waren we ook onderaan doorweekt!

We hadden beslist om een stukje van de aanloop in te korten en tot aan de eerste bevoorrading het parcours van de 25 te volgen om dan terug aan te pikken. De paden waren ofwel modderig en glad ofwel onzichtbaar wegens ondergelopen en toen reden we nog tussen de velden. Toen we het Bois d'Howis doorreden was het hier en daar redelijk spectaculair, vooral toen er gegleden werd. Een verlaten metalen spoorwegbrug over en daar reden we de eerste bevoorrading binnen. We hebben precies nog niet veel moeten klimmen zei de Cowboy. Toen moest het nog beginnen.

We draaiden rechts het bos in en ja hoor, omhoog. De regen bleef ondertussen onverminderd vallen. Zelfs in het bos regende het, waardoor de paadjes ook daar eerder glibberig waren, maar we begonnen te begrijpen waarom Slijkcrosserke het hier vorig jaar zo leuk vond. Het bos had alles, klimmetjes, afdalingen, technische stukjes en hier en daar een recht pad.

Rijden met een bril is geen lachertje en ik reed op kleur: de lichtere plekken zijn het pad, de donkerder plekken zijn plassen. Ik probeerde Motorbiker's fluojasje te volgen, maar de vele modder maakte dit ook niet echt evident, gelukkig kon ik die horde olifanten voor mij volgen op het gehoor: de remmen van zij met schijfremmen.

Toen we het bos aan de abdij van Aulne uitreden ontdekte ik dat zelfs velgremmen niet immuum zijn voor regen en modder en moest ik door de verminderde remkracht zelfs bijna terugkeren naar de bevoorrading.

Gelukkig hadden ze energiedrankjes en energierepen, want toen we van een korte afdaling over de weg hadden genoten van het uitzicht langs de ruines van de abdij zagen we een klein weggeltje links omhoog gaan. We waren twee maal gewaarschuwd: zowel door de mannen aan de bevoorrading als door Slijkcrosserke die "dat is hier een smeerlapke zulle" in ons oor fluisterde.

Het klom en het bleef klimmen. Ik gleed onderaan al over de rotsondergrond of een boomwortel en stopte even. Ik herpakte en toen ik dacht de top te zien kwam er een bochtje, die duidelijk maakte dat ik nog niet eens halverwege de klim was. Zelfs te voet was het niet te doen zagen we toen we hier en daar een verloren biker opraapten, dus bleven we maar duwen tegen beter weten in.

En toen we daar een bosje uitreden kwam een biker ons van links vervoegen, fris als een bliek, duidelijk een kortere afstand gereden. Hier viel alle vermoeidheid plots weg. Erachter. De wind beukte op de neus, maar voor we boven kwamen hadden we hem te pakken. We draaiden rechts opnieuw het bos in en hij nam opnieuw de leiding. Ik er opnieuw achter en toen hoorde ik een bons en "auw" achter me. Ik stopte en hielp Motorbiker uit de gracht. Opnieuw in de achtervolging. We haalden hem bij en reden hem op veilige afstand.

Iedere helling die we over reden toonde ons een nieuwe kerktoren. Zou deze het zijn? Neen. Nog een bult over. Deze? Dju. Gelukkig was het off-road gehalte gehalveerd, maar toen gingen we nog even rechtsaf door de velden recht naar een bos, waar we nog even konden pompen om niet te verzuipen.

Midden in het bos stonden daar plots een aantal carnavalfiguren ons op te wachten met een citroenjenever. Merci mannen, dat deed echt deugd. Zoveel deugd dat ik over die laatste kilometer modderpaden vloog alsof ik pas begonnen was. Volgende week vul ik mijn Camelbak met Zizi Coin Coin.

Jammer van het weer, maar dit was een toprit. Perfecte bepijling en een uitdagend parcours. Goede bevoorradingen en een gemoedelijke organisatie. Misschien nog wat meer spuiten op de bike-wash en een douche of twee, maar ja, vorig jaar moest hier enkel wat afgestoft worden. Nog wat bekers en een tombolaprijs ingeladen en terug naar huis met de verwarming in de auto iets hoger dan normaal.

Gereden afstand: 54.73 km
Totale rijtijd: 3:26'59
Gemiddelde snelheid: 15.9 km/u
Hoogste snelheid: 51.2 km/u
Hoogtemeters: 563m



http://www.hinnaert.net/KML/2009Waudrez.kml


View Larger Map