Geen ritverslagen tot ergens in November...
26 september 2007
24 september 2007
MTB TT Sallaumines (Fr) - 23/09/2007
Sallaumines... Ik had deze een paar weken geleden ontdekt op een flyertje en vond eerst niets op de franse sites. Plots dook die daar toch op en keek ik even op Google Earth. Niets dan terrils en bosjes in de buurt!!! Dit moesten we proberen, vooral omdat er ook douches waren, wat geen evidentie is in deze streek.
Zoals gebruikelijk stonden we om 7 uur in Rekkem om de trein te vormen. Met een tiental bikers onderweg voor het volgende avontuur. In geen tijd kwamen we aan in Sallaumines en zagen meerdere belgische nummerplaten geparkeerd. Ingeschreven en met een vijftiental op weg. Een volle twee kilometer. Was VTT-tje dan toch juist met zijn slecht voorgevoel? Maar daar gingen we de trappen op, fiets op de rug drie-vier verdiepingen omhoog. Dit bleek de eerste (kleine) terril van Fouquieres te zijn, die vrijwel onmiddellijk verbonden werd met de terril van Harnes. Bleek dat Jocca, Kenny & Dad en ikke de enige waren die hier nog rondreden, de anderen waren weeral bandjes aan het stoppen!
Langs Courrieres richting Oignies, waar we ook nog een beetje in het bos gingen spelen. In tegenstelling tot anders kon ik zelfs omhoog klimmen. Ook op de terril van Oignies, na 35 kilometer, waar prachtige afdalingen regelmatig voor een beetje airtime zorgden. Tot ik een bult vond die me net iets te veel air-time gaf. Ik probeerde nog mijn voorwiel op te trekken, maar dit lukte niet meer. Ik besloot om mijn linkerkant dan maar te gebruiken om de schok op te vangen.
Mijn bril was in twee stukken en ik zag nergens bloed, aangezien ik helemaal in zwart stof was bedekt. Pijn was minimaal, dus na wat zoeken de rest van mijn bril opgeraapt en ging ik weer op weg, rustig, met een halve bril op mijn neus. Ik ontmoette de rest van de trein en zag een paar bezorgde blikken, maar ik voelde me 1000 man sterk. In plaats van het stuk in Carvin het parcours te volgen ging ik langs het kanaal naar de tweede bevoorrading, waar iedereen flink verschoot van mijn verschijning.
Ik volgde van daaruit de 25 km, maar bij aankomst bleek dat ik nog een dikke 20 kilometer had gereden na het ongeval. Een douche later bleek er iets goed fout met mijn linkerhand en met de linkerkant van mijn gezicht.
Nog even gewacht op de forumtrein, maar de pijn werd groter (de adrenaline was duidelijk uitgewerkt) en ik wou graag in het ziekenhuis geraken. Daar aangekomen kreeg ik volgend vonnis:
- gekloven lip
- gekneusde heup en schouder
- snij- en schaafwonden overal
- blauw oog (gelukkig niets aan mijn oogkas)
- middenhandsbeentjes gebroken, waarvan eentje dat speciale aandacht verdiende! Vandaag maandag werd mijn pink gezet en zit ik nu met twee spijlen in mijn hand voor een aantal weken. Ik vrees dat ik de eerste modderritten zal moeten missen!
Maar Sallaumines verdient dat ik volgend jaar opnieuw probeer, dit keer om hem helemaal te rijden.
Zoals gebruikelijk stonden we om 7 uur in Rekkem om de trein te vormen. Met een tiental bikers onderweg voor het volgende avontuur. In geen tijd kwamen we aan in Sallaumines en zagen meerdere belgische nummerplaten geparkeerd. Ingeschreven en met een vijftiental op weg. Een volle twee kilometer. Was VTT-tje dan toch juist met zijn slecht voorgevoel? Maar daar gingen we de trappen op, fiets op de rug drie-vier verdiepingen omhoog. Dit bleek de eerste (kleine) terril van Fouquieres te zijn, die vrijwel onmiddellijk verbonden werd met de terril van Harnes. Bleek dat Jocca, Kenny & Dad en ikke de enige waren die hier nog rondreden, de anderen waren weeral bandjes aan het stoppen!
Langs Courrieres richting Oignies, waar we ook nog een beetje in het bos gingen spelen. In tegenstelling tot anders kon ik zelfs omhoog klimmen. Ook op de terril van Oignies, na 35 kilometer, waar prachtige afdalingen regelmatig voor een beetje airtime zorgden. Tot ik een bult vond die me net iets te veel air-time gaf. Ik probeerde nog mijn voorwiel op te trekken, maar dit lukte niet meer. Ik besloot om mijn linkerkant dan maar te gebruiken om de schok op te vangen.
Mijn bril was in twee stukken en ik zag nergens bloed, aangezien ik helemaal in zwart stof was bedekt. Pijn was minimaal, dus na wat zoeken de rest van mijn bril opgeraapt en ging ik weer op weg, rustig, met een halve bril op mijn neus. Ik ontmoette de rest van de trein en zag een paar bezorgde blikken, maar ik voelde me 1000 man sterk. In plaats van het stuk in Carvin het parcours te volgen ging ik langs het kanaal naar de tweede bevoorrading, waar iedereen flink verschoot van mijn verschijning.
Ik volgde van daaruit de 25 km, maar bij aankomst bleek dat ik nog een dikke 20 kilometer had gereden na het ongeval. Een douche later bleek er iets goed fout met mijn linkerhand en met de linkerkant van mijn gezicht.
Nog even gewacht op de forumtrein, maar de pijn werd groter (de adrenaline was duidelijk uitgewerkt) en ik wou graag in het ziekenhuis geraken. Daar aangekomen kreeg ik volgend vonnis:
- gekloven lip
- gekneusde heup en schouder
- snij- en schaafwonden overal
- blauw oog (gelukkig niets aan mijn oogkas)
- middenhandsbeentjes gebroken, waarvan eentje dat speciale aandacht verdiende! Vandaag maandag werd mijn pink gezet en zit ik nu met twee spijlen in mijn hand voor een aantal weken. Ik vrees dat ik de eerste modderritten zal moeten missen!
Maar Sallaumines verdient dat ik volgend jaar opnieuw probeer, dit keer om hem helemaal te rijden.
16 september 2007
MTB TT Douvrin (Fr) - 16/09/2007
Daar stonden we weer... iets voor 7 uur 's morgens op de parking van Rekkem. Wat is er toch verkeerd met ons? In plaats van een ontbijt met de familie stonden we op een desolate parking, waar in vroegere dagen honderden trucks geparkeerd stonden, wachtend op de leden van onze nieuwe familie: de forumbikers. Het was nog frisjes, maar tegen de tijd dat iedereen er was, begon de zon vanuit de lage horizon te klimmen.
We gingen op weg, allemaal achter VTT-tje, uitgerust met madamme Geepeesse. Dit keer ging het sneller en een half uur later kwamen we in Douvrin aan. We vonden snel de pijltjes naar het industrieterrein en reden een massief bedrijvencomplex binnen, waar we dit keer geen indruk kunnen maken toen de forumtrein binnenreed: er waren reeds honderden bikers aanwezig. Niet getreurd, alles klaargemaakt en naar de inschrijvingstafel, waar we snel even een eerste helling van meer dan 20% namen. Gelukkig slechts vier meter lang!
In geen tijd gingen we met een dikke 15 op weg. Na nog geen twee kilometer stond de trein al langs de kant van de weg met een platte band. Ik wou dezelfde fout niet maken als vorige week en ging door samen met Motorbiker en Fritsie. Die bende ongeregeld zou ons toch wel weer inhalen. Voor we er erg in hadden stonden we na 15 kilometer aan de eerste bevoorrading, die naar Franse normen meer dan behoorlijk was. En daar gingen we naar Wingles. Waren het andere paadjes dan vorige keer of lag alles er zo veel droger bij, ik weet het niet, maar wij vlogen door de Base de Wingles als professionelen.
We passeerden langs de plek waar we tijdens de rit van Allennes-les-Marais een bevoorrading hadden gesmaakt, misschien hadden we daar net als toen terug de Base moeten binnenrijden voor een tweede portie plezier, maar we kozen om rechtdoor een korte venijnige helling te nemen. Het was geen kwestie van duwen of stilstaan, maar een kwestie van duwen of achteruit rijden. Ik besliste om een nieuwe versie in te voeren: plat op de zij andere bikers ambeteren!
We hadden al een paar kilometer road verwerkt, maar bleek dat er minder en minder asfalt voorhanden was in dit deel van Frankrijk. Heel wat verschillende tracks waren uitgezocht, voornamelijk om de verschillende terrils te vervangen, die op het laatste ogenblik uit het parcours waren geschrapt wegens vergunningsproblemen. Maar elke terril in de buurt heeft bosjes aan de voet en die hebben we allemaal doorgereden. Sommige waren niet simpel, maar leuk waren ze allemaal.
Na 30 en 45 kilometer hadden we nog een bevoorrading, die telkens heel uitgebreid was. De bepijling was trouwens zeer goed, wat geen evidentie is in Frans-Vlaanderen. De laatste bevoorrading in La Bassee was de aanzet tot een lange rit langs het water, die volgens de topografische kaart gewoon terugkeerde langs de andere kant van het water. Dit was eigenlijk gewoon zo, maar er was een volle twee kilometer road one-way en helemaal geen road in het terugkeren. Dit was een stukje genieten, genieten en nog eens genieten.
Motorbiker had ons verlaten net voor dit stuk en Fritsie en ikzelf reden naar de finish alsof ons leven ervan afhing. We bleven gaan en gaan en eigenlijk voelde ik de vermoeidheid minder en minder. Even dacht ik zelfs om voor de 80 kilometer te gaan, maar toen zag ik het industrieterrein weer waar we gestart waren. Plots was 65 meer dan voldoende! Bikes waren helemaal niet vuil, dus gingen we rechtstreeks naar de zaal voor een broodje en een drankje (inbegrepen in de inschrijvingsprijs) en hoopten nog iets te winnen tijdens de gratis tombola. We gingen ons buiten in het zonnetje zetten en zagen geleidelijk aan iedereen binnenlopen.
Een paar drankjes later zijn we vlug nog wat contacten gaan leggen met de organisatoren en vatten we de terugtocht aan. Geen klassieker, maar stukken beter dan de meeste ritten in West-Vlaanderen. Ik moet dringend een buitenverblijfje vinden in deze regio!
Gereden afstand: 64.77 km
Totale rijtijd: 3:05'31
Gemiddelde snelheid: 20.9 km/u
Hoogste snelheid: 38.2 km/u
We gingen op weg, allemaal achter VTT-tje, uitgerust met madamme Geepeesse. Dit keer ging het sneller en een half uur later kwamen we in Douvrin aan. We vonden snel de pijltjes naar het industrieterrein en reden een massief bedrijvencomplex binnen, waar we dit keer geen indruk kunnen maken toen de forumtrein binnenreed: er waren reeds honderden bikers aanwezig. Niet getreurd, alles klaargemaakt en naar de inschrijvingstafel, waar we snel even een eerste helling van meer dan 20% namen. Gelukkig slechts vier meter lang!
In geen tijd gingen we met een dikke 15 op weg. Na nog geen twee kilometer stond de trein al langs de kant van de weg met een platte band. Ik wou dezelfde fout niet maken als vorige week en ging door samen met Motorbiker en Fritsie. Die bende ongeregeld zou ons toch wel weer inhalen. Voor we er erg in hadden stonden we na 15 kilometer aan de eerste bevoorrading, die naar Franse normen meer dan behoorlijk was. En daar gingen we naar Wingles. Waren het andere paadjes dan vorige keer of lag alles er zo veel droger bij, ik weet het niet, maar wij vlogen door de Base de Wingles als professionelen.
We passeerden langs de plek waar we tijdens de rit van Allennes-les-Marais een bevoorrading hadden gesmaakt, misschien hadden we daar net als toen terug de Base moeten binnenrijden voor een tweede portie plezier, maar we kozen om rechtdoor een korte venijnige helling te nemen. Het was geen kwestie van duwen of stilstaan, maar een kwestie van duwen of achteruit rijden. Ik besliste om een nieuwe versie in te voeren: plat op de zij andere bikers ambeteren!We hadden al een paar kilometer road verwerkt, maar bleek dat er minder en minder asfalt voorhanden was in dit deel van Frankrijk. Heel wat verschillende tracks waren uitgezocht, voornamelijk om de verschillende terrils te vervangen, die op het laatste ogenblik uit het parcours waren geschrapt wegens vergunningsproblemen. Maar elke terril in de buurt heeft bosjes aan de voet en die hebben we allemaal doorgereden. Sommige waren niet simpel, maar leuk waren ze allemaal.
Na 30 en 45 kilometer hadden we nog een bevoorrading, die telkens heel uitgebreid was. De bepijling was trouwens zeer goed, wat geen evidentie is in Frans-Vlaanderen. De laatste bevoorrading in La Bassee was de aanzet tot een lange rit langs het water, die volgens de topografische kaart gewoon terugkeerde langs de andere kant van het water. Dit was eigenlijk gewoon zo, maar er was een volle twee kilometer road one-way en helemaal geen road in het terugkeren. Dit was een stukje genieten, genieten en nog eens genieten.
Motorbiker had ons verlaten net voor dit stuk en Fritsie en ikzelf reden naar de finish alsof ons leven ervan afhing. We bleven gaan en gaan en eigenlijk voelde ik de vermoeidheid minder en minder. Even dacht ik zelfs om voor de 80 kilometer te gaan, maar toen zag ik het industrieterrein weer waar we gestart waren. Plots was 65 meer dan voldoende! Bikes waren helemaal niet vuil, dus gingen we rechtstreeks naar de zaal voor een broodje en een drankje (inbegrepen in de inschrijvingsprijs) en hoopten nog iets te winnen tijdens de gratis tombola. We gingen ons buiten in het zonnetje zetten en zagen geleidelijk aan iedereen binnenlopen.
Een paar drankjes later zijn we vlug nog wat contacten gaan leggen met de organisatoren en vatten we de terugtocht aan. Geen klassieker, maar stukken beter dan de meeste ritten in West-Vlaanderen. Ik moet dringend een buitenverblijfje vinden in deze regio!
Gereden afstand: 64.77 km
Totale rijtijd: 3:05'31
Gemiddelde snelheid: 20.9 km/u
Hoogste snelheid: 38.2 km/u
09 september 2007
MTB TT Peruwelz - 09/09/2007 (La Dinosaurienne)
Gisteren dacht ik nog naar Noord-Frankrijk te gaan om daar in Houdain te gaan rijden. Bleek dat ik vrijwel alleen (van vlaamse origine dan) zou zijn, dus koos ik maar voor Peruwelz, de rit rond de vindplaats van dinosaurussen in Bernissart. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat dit niet tegen mijn zin was, aangezien we daar eind juli al een serieuse rit gereden hadden. Iets voor acht kwam ik aan bij de politie in Peruwelz en zette me samen met een paar andere bikers te wachten tot het openen van de inschrijving om 8 uur. Ik greep naast rugnummer 007 en ging met 008 op weg. Nog wat plezier gehad met Lichterveldenaerke met zijn rugnummer 69 om uiteindelijk met een vijftiental te vertrekken.
We gingen op weg en na een paar honderd meter gingen we een kasseitje omhoog, een slordige 20 procent. Wat was hier gebeurd? Een paar weken geleden was dit nog een afdaling !!! Maar, de benen waren nog heel goed en dan is alles makkelijk natuurlijk. Na 2.3 kilometer kwamen we tot stilstand door de eerste platte tube van de dag. Cowboy Peter had de eer om als eerste een bandje te vervangen. Plots zag ik dat alle tragere rijders doorgereden waren. Ik was de enige normale mens tussen het aanwezige forum bike-geweld. Toen we weer op weg gingen was ik in minder dan een kilometer op achterstand gereden.
Niet getreurd. Ik ging in de achtervolging, wetende dat ik het toch nooit zou halen, maar dat kon me niet echt schelen. We reden opnieuw een bosje binnen, met een terril-ondergrond en mijn tellertje toonde 12 kilometer. Een jongedame kwam met de bike aan de hand teruggewandeld. Wat had haar afgeschrikt? Toen mijn teller 13 kilometer toonde wist ik het: Jocca stond aan de kant van de track te kotsen. (Die jeugd toch... vertrekt als een pijl uit een boog en kan het tempo niet aanhouden !) Voor mijn teller op 14 sprong haalde in ook nog Lichterveldenaerken terug in en kwam in de buurt van Motorbiker. We hadden in dit bos ook nog een paar technische afdalingen. Misschien was dit de reden voor de jongedame om terug te keren, alhoewel...
Plots zag ik de grensovergang in het bos, maar we bleven aan deze kant van de grens in het belgische gedeelte van het bos van Bonsecours. Toen we hier uit reden gingen we een volle drie kilometer over de weg naar de vijver van Bernissart, waar we na een paar vlakke meters toch weer flink omhoog gingen. Stond daar wel geen fotograaf zeker..? En daar gingen we verder door allerlei bosjes en mooie single tracks. Weinig road en als er dan nog eens een asfaltbaantje was, dan ging het nog omhoog ook. Tijd om te recupereren was er vrijwel niet, want die terril had meerdere kilometers single track voor ons klaar. Draaien en keren en voornamelijk heel veel plezier. Hier ergens haalde ik de forumtrein opnieuw in, die opnieuw een herstelling moest uitvoeren. Dit keer besliste ik om niet te wachten en samen met Motorbiker ging ik door.
Na iets meer dan 30 kilometer kwam de eerste bevoorrading er aan, redelijk laat. Voor motorbiker en ik was dit meer dan nodig. We gingen onmiddellijk de steengroeve Lebailly binnen en moesten zelfs eerst nog wat klimmen eer we de afdaling konden beginnen tot de bodem van de put. Ik hou niet van kiezelstenen en daar hadden we een afdaling steil naar beneden op kiezelstenen, met een bocht van 180 graden halverwege... Een nachtmerrie, vooral omdat we alles terug omhoog moesten achteraf! Nog even langs de bevoorrading gereden voor een drankje en weer op weg.
De weg was bos, bos en nog eens bos. Nog wat ruiters en paarden gekruist, maar vooral veel mooie single tracks en hier en daar wat modder. En het feest bleef maar duren. Zelfs tot er helemaal geen reserve meer in de kuiten zat. Al deze bochtjes tussen de bomen zijn reuzeleuk, maar superlastig omdat je je telkens opnieuw moet inspannen om weer op een deftige snelheid te komen. Toen we zo'n 50 kilometer achter de rug hadden kwam de tweede bevoorrading, waar we plotseling werden vervoegd door Grote Plateau, die de forumtrein achter zich had gelaten. Het werd duidelijk waarom ze ons niet ingehaald hadden: 5 platte banden en een paar doorgetrapte kettingen hadden het gemiddelde daar flink naar beneden gehaald.
Motorbiker, Grote Plateau en ikzelf gingen op weg om de eindsprint in te zetten. Gelukkig had GP zoals altijd nog meer dan genoeg over om ons op sleeptouw te nemen. Voor ons ging zelfs dat nog moeilijk en GP ontsnapte zelfs bijna, maar na een laatste demarrage kon ik nog net in zijn slipstream naar de aankomst rijden. Motorbiker had jammer genoeg moeten afhaken, maar het had voor mij geen 5 kilometer verder moeten zijn...
Prachtige rit, heel hoog off-road percentage, eventjes wennen aan de bepijling, maar verder een goede organistie en er waren zelfs douches, wat bij onze waalse vrienden geen evidentie is. Met andere woorden: een klassieker in wording.
Gereden afstand: 62.78 km
Totale rijtijd: 3:20'46
Gemiddelde snelheid: 18.7 km/u
Hoogste snelheid: 42.7 km/u
We gingen op weg en na een paar honderd meter gingen we een kasseitje omhoog, een slordige 20 procent. Wat was hier gebeurd? Een paar weken geleden was dit nog een afdaling !!! Maar, de benen waren nog heel goed en dan is alles makkelijk natuurlijk. Na 2.3 kilometer kwamen we tot stilstand door de eerste platte tube van de dag. Cowboy Peter had de eer om als eerste een bandje te vervangen. Plots zag ik dat alle tragere rijders doorgereden waren. Ik was de enige normale mens tussen het aanwezige forum bike-geweld. Toen we weer op weg gingen was ik in minder dan een kilometer op achterstand gereden.
Niet getreurd. Ik ging in de achtervolging, wetende dat ik het toch nooit zou halen, maar dat kon me niet echt schelen. We reden opnieuw een bosje binnen, met een terril-ondergrond en mijn tellertje toonde 12 kilometer. Een jongedame kwam met de bike aan de hand teruggewandeld. Wat had haar afgeschrikt? Toen mijn teller 13 kilometer toonde wist ik het: Jocca stond aan de kant van de track te kotsen. (Die jeugd toch... vertrekt als een pijl uit een boog en kan het tempo niet aanhouden !) Voor mijn teller op 14 sprong haalde in ook nog Lichterveldenaerken terug in en kwam in de buurt van Motorbiker. We hadden in dit bos ook nog een paar technische afdalingen. Misschien was dit de reden voor de jongedame om terug te keren, alhoewel...
Plots zag ik de grensovergang in het bos, maar we bleven aan deze kant van de grens in het belgische gedeelte van het bos van Bonsecours. Toen we hier uit reden gingen we een volle drie kilometer over de weg naar de vijver van Bernissart, waar we na een paar vlakke meters toch weer flink omhoog gingen. Stond daar wel geen fotograaf zeker..? En daar gingen we verder door allerlei bosjes en mooie single tracks. Weinig road en als er dan nog eens een asfaltbaantje was, dan ging het nog omhoog ook. Tijd om te recupereren was er vrijwel niet, want die terril had meerdere kilometers single track voor ons klaar. Draaien en keren en voornamelijk heel veel plezier. Hier ergens haalde ik de forumtrein opnieuw in, die opnieuw een herstelling moest uitvoeren. Dit keer besliste ik om niet te wachten en samen met Motorbiker ging ik door.
Na iets meer dan 30 kilometer kwam de eerste bevoorrading er aan, redelijk laat. Voor motorbiker en ik was dit meer dan nodig. We gingen onmiddellijk de steengroeve Lebailly binnen en moesten zelfs eerst nog wat klimmen eer we de afdaling konden beginnen tot de bodem van de put. Ik hou niet van kiezelstenen en daar hadden we een afdaling steil naar beneden op kiezelstenen, met een bocht van 180 graden halverwege... Een nachtmerrie, vooral omdat we alles terug omhoog moesten achteraf! Nog even langs de bevoorrading gereden voor een drankje en weer op weg.
De weg was bos, bos en nog eens bos. Nog wat ruiters en paarden gekruist, maar vooral veel mooie single tracks en hier en daar wat modder. En het feest bleef maar duren. Zelfs tot er helemaal geen reserve meer in de kuiten zat. Al deze bochtjes tussen de bomen zijn reuzeleuk, maar superlastig omdat je je telkens opnieuw moet inspannen om weer op een deftige snelheid te komen. Toen we zo'n 50 kilometer achter de rug hadden kwam de tweede bevoorrading, waar we plotseling werden vervoegd door Grote Plateau, die de forumtrein achter zich had gelaten. Het werd duidelijk waarom ze ons niet ingehaald hadden: 5 platte banden en een paar doorgetrapte kettingen hadden het gemiddelde daar flink naar beneden gehaald.
Motorbiker, Grote Plateau en ikzelf gingen op weg om de eindsprint in te zetten. Gelukkig had GP zoals altijd nog meer dan genoeg over om ons op sleeptouw te nemen. Voor ons ging zelfs dat nog moeilijk en GP ontsnapte zelfs bijna, maar na een laatste demarrage kon ik nog net in zijn slipstream naar de aankomst rijden. Motorbiker had jammer genoeg moeten afhaken, maar het had voor mij geen 5 kilometer verder moeten zijn...
Prachtige rit, heel hoog off-road percentage, eventjes wennen aan de bepijling, maar verder een goede organistie en er waren zelfs douches, wat bij onze waalse vrienden geen evidentie is. Met andere woorden: een klassieker in wording.
Gereden afstand: 62.78 km
Totale rijtijd: 3:20'46
Gemiddelde snelheid: 18.7 km/u
Hoogste snelheid: 42.7 km/u
08 september 2007
MTB TT Jabbeke - 08/09/2007
Deze morgen samen met Niko naar Jabbeke gereden. Ik weet niet waarom, maar ik hield mezelf braafjes tussen de 120 en de 130 op de snelweg, kwestie van gezapig te starten en niet onmiddellijk alle cartouches te verbranden zeker! Redelijk laat (tegen 8u45) waren we ingeschreven en onderweg. Ik had gedacht om de 62 te rijden, maar Niko had een SuPaH-verkoudheid, dus hij had een neus die lekker verstopt zat en ademhalen net iets moeilijker maakte, dus gingen we voor de 52.
Na zo'n 6-7 kilometer was daar een technisch bosje dat ik gerust een tweetal keer had willen doorsjeezen. Opnieuw was het mooi om te zien dat snelle rijders niet noodzakelijk technisch sterke rijders zijn. Twee gasten die ons onbarmhartig hadden voorbijgestoken net voor het bosje zaten honderden meters achter tegen de tijd dat we daar weer uitkwamen. Toen we weer over de baan reden werden we weer ingelopen, maar we vonden dat we die mannen al eens getoond hadden waar het over ging.
Toen we kort daarna de E40 overstaken en een paadje naar de snelweg opdraaiden zagen we daar plotseling een snelheidscamera onder een brug staan. Mijn eerste idee was om de camera gewoon een beetje te draaien, zodat hij die boom flitste, maar plots zag ik daar een wagen met twee dienders achter de bocht staan. Dan maar gewoon de rest van Belgie verwittigd met een SMS-je. Gelukkig had ik daarnet mijn rechtervoet niet al te diep naar beneden geduwd.
Vraag me geen detail van alle stukjes in chronologische volgorde, maar ik herinner me het Beisbroekbos, Tillegembos, Tudor en terug naar het Beisbroekbos. We hadden nog een mooi technisch stukje, met een venijnige korte afdaling op het einde, waar achteraf bleek dat een andere biker zijn voorgevel serieus had beschadigd, maar eerlijkheid gebied me toe te geven dat ik in dat stukje ook een keer mijn voet aan de grond had moeten zetten omdat ik net niet over een put had kunnen springen, ik kwam 20cm te kort wat gelukkig niet resulteerde in een katapult effect, maar het scheelde niet veel.
De bevoorrading waar we twee keer langskwamen was heel goed: vriendelijke madammekes, die ervoor zorgden dat er vanalles klaar stond en meer dan voldoende van alles, met de glimlach en een mopje tussendoor.
Toen we in St. Andries aankwamen stonden de pijltjes naar rechts. Wij gingen full speed de asfaltweg door het bos op, bleek dat we eigenlijk hadden moeten oversteken en het bos binnenrijden. Gelukkig werd dit redelijk snel duidelijk, maar het zorgde voor de extra kilometers... Misschien mocht er hier en daar een pijltje meer geplaatst worden, zeker bij een parcours dat redelijk snel ligt. Een paar keer flink in de remmen gegaan om toch nog de juiste afslag te nemen.
Toen we bijna 50 kilometer op de teller hadden, dacht ik de eindsprint in te zetten, maar Niko bleek niet zijn beste dag te hebben. Plots kwam daar een andere biker voorbij die heel rustig "Pas op, voorzichtig mannen" riep, terwijl hij ons inhaalde. Normaal gaat Niko dan recht op de trappers zo iemand een lesje leren, maar vandaag had hij een duidelijk gebrek aan adem, dus moest ik onze eer redden. Ik schakelde een tandje bij en ging erachteraan. Een kilometer of twee verder was dit opgelost op een stukje weide waar we overheen reden, maar op een stuk weg iets verder kwam hij wel terug zeker. Dus moest ik nog eens duidelijk maken dat er met ons niet gespot kan worden. Overschot had ik niet meer, maar het lukte. Net.
Geen slechte rit, maar toch net iets te veel road naar mijn goesting. (Twee Trudo-bikers op den apres vonden dat we dit moesten begrijpen wegens allerlei verboden en loerende boswachters, maar als er te veel road is naar mijn gedacht, dan is er te veel road.) Toch goed geamuseerd en ik denk een verbetering in parcours vergeleken met vorig jaar.
Totale afstand: 57.72 km
Totale rijtijd: 2:32'10
Gemiddelde snelheid: 22.7 km/u
Hoogste snelheid: 35.5 km/u
Na zo'n 6-7 kilometer was daar een technisch bosje dat ik gerust een tweetal keer had willen doorsjeezen. Opnieuw was het mooi om te zien dat snelle rijders niet noodzakelijk technisch sterke rijders zijn. Twee gasten die ons onbarmhartig hadden voorbijgestoken net voor het bosje zaten honderden meters achter tegen de tijd dat we daar weer uitkwamen. Toen we weer over de baan reden werden we weer ingelopen, maar we vonden dat we die mannen al eens getoond hadden waar het over ging.
Toen we kort daarna de E40 overstaken en een paadje naar de snelweg opdraaiden zagen we daar plotseling een snelheidscamera onder een brug staan. Mijn eerste idee was om de camera gewoon een beetje te draaien, zodat hij die boom flitste, maar plots zag ik daar een wagen met twee dienders achter de bocht staan. Dan maar gewoon de rest van Belgie verwittigd met een SMS-je. Gelukkig had ik daarnet mijn rechtervoet niet al te diep naar beneden geduwd.
Vraag me geen detail van alle stukjes in chronologische volgorde, maar ik herinner me het Beisbroekbos, Tillegembos, Tudor en terug naar het Beisbroekbos. We hadden nog een mooi technisch stukje, met een venijnige korte afdaling op het einde, waar achteraf bleek dat een andere biker zijn voorgevel serieus had beschadigd, maar eerlijkheid gebied me toe te geven dat ik in dat stukje ook een keer mijn voet aan de grond had moeten zetten omdat ik net niet over een put had kunnen springen, ik kwam 20cm te kort wat gelukkig niet resulteerde in een katapult effect, maar het scheelde niet veel.
De bevoorrading waar we twee keer langskwamen was heel goed: vriendelijke madammekes, die ervoor zorgden dat er vanalles klaar stond en meer dan voldoende van alles, met de glimlach en een mopje tussendoor.
Toen we in St. Andries aankwamen stonden de pijltjes naar rechts. Wij gingen full speed de asfaltweg door het bos op, bleek dat we eigenlijk hadden moeten oversteken en het bos binnenrijden. Gelukkig werd dit redelijk snel duidelijk, maar het zorgde voor de extra kilometers... Misschien mocht er hier en daar een pijltje meer geplaatst worden, zeker bij een parcours dat redelijk snel ligt. Een paar keer flink in de remmen gegaan om toch nog de juiste afslag te nemen.
Toen we bijna 50 kilometer op de teller hadden, dacht ik de eindsprint in te zetten, maar Niko bleek niet zijn beste dag te hebben. Plots kwam daar een andere biker voorbij die heel rustig "Pas op, voorzichtig mannen" riep, terwijl hij ons inhaalde. Normaal gaat Niko dan recht op de trappers zo iemand een lesje leren, maar vandaag had hij een duidelijk gebrek aan adem, dus moest ik onze eer redden. Ik schakelde een tandje bij en ging erachteraan. Een kilometer of twee verder was dit opgelost op een stukje weide waar we overheen reden, maar op een stuk weg iets verder kwam hij wel terug zeker. Dus moest ik nog eens duidelijk maken dat er met ons niet gespot kan worden. Overschot had ik niet meer, maar het lukte. Net.
Geen slechte rit, maar toch net iets te veel road naar mijn goesting. (Twee Trudo-bikers op den apres vonden dat we dit moesten begrijpen wegens allerlei verboden en loerende boswachters, maar als er te veel road is naar mijn gedacht, dan is er te veel road.) Toch goed geamuseerd en ik denk een verbetering in parcours vergeleken met vorig jaar.
Totale afstand: 57.72 km
Totale rijtijd: 2:32'10
Gemiddelde snelheid: 22.7 km/u
Hoogste snelheid: 35.5 km/u
Abonneren op:
Posts (Atom)
