Sallaumines... Ik had deze een paar weken geleden ontdekt op een flyertje en vond eerst niets op de franse sites. Plots dook die daar toch op en keek ik even op Google Earth. Niets dan terrils en bosjes in de buurt!!! Dit moesten we proberen, vooral omdat er ook douches waren, wat geen evidentie is in deze streek.
Zoals gebruikelijk stonden we om 7 uur in Rekkem om de trein te vormen. Met een tiental bikers onderweg voor het volgende avontuur. In geen tijd kwamen we aan in Sallaumines en zagen meerdere belgische nummerplaten geparkeerd. Ingeschreven en met een vijftiental op weg. Een volle twee kilometer. Was VTT-tje dan toch juist met zijn slecht voorgevoel? Maar daar gingen we de trappen op, fiets op de rug drie-vier verdiepingen omhoog. Dit bleek de eerste (kleine) terril van Fouquieres te zijn, die vrijwel onmiddellijk verbonden werd met de terril van Harnes. Bleek dat Jocca, Kenny & Dad en ikke de enige waren die hier nog rondreden, de anderen waren weeral bandjes aan het stoppen!
Langs Courrieres richting Oignies, waar we ook nog een beetje in het bos gingen spelen. In tegenstelling tot anders kon ik zelfs omhoog klimmen. Ook op de terril van Oignies, na 35 kilometer, waar prachtige afdalingen regelmatig voor een beetje airtime zorgden. Tot ik een bult vond die me net iets te veel air-time gaf. Ik probeerde nog mijn voorwiel op te trekken, maar dit lukte niet meer. Ik besloot om mijn linkerkant dan maar te gebruiken om de schok op te vangen.
Mijn bril was in twee stukken en ik zag nergens bloed, aangezien ik helemaal in zwart stof was bedekt. Pijn was minimaal, dus na wat zoeken de rest van mijn bril opgeraapt en ging ik weer op weg, rustig, met een halve bril op mijn neus. Ik ontmoette de rest van de trein en zag een paar bezorgde blikken, maar ik voelde me 1000 man sterk. In plaats van het stuk in Carvin het parcours te volgen ging ik langs het kanaal naar de tweede bevoorrading, waar iedereen flink verschoot van mijn verschijning.
Ik volgde van daaruit de 25 km, maar bij aankomst bleek dat ik nog een dikke 20 kilometer had gereden na het ongeval. Een douche later bleek er iets goed fout met mijn linkerhand en met de linkerkant van mijn gezicht.
Nog even gewacht op de forumtrein, maar de pijn werd groter (de adrenaline was duidelijk uitgewerkt) en ik wou graag in het ziekenhuis geraken. Daar aangekomen kreeg ik volgend vonnis:
- gekloven lip
- gekneusde heup en schouder
- snij- en schaafwonden overal
- blauw oog (gelukkig niets aan mijn oogkas)
- middenhandsbeentjes gebroken, waarvan eentje dat speciale aandacht verdiende! Vandaag maandag werd mijn pink gezet en zit ik nu met twee spijlen in mijn hand voor een aantal weken. Ik vrees dat ik de eerste modderritten zal moeten missen!
Maar Sallaumines verdient dat ik volgend jaar opnieuw probeer, dit keer om hem helemaal te rijden.
24 september 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten