Deze morgen ging ik voor de dubbel: de Herdermarathon in Schorisse en de helft van ons terras leggen. Gisteravond was ik al lichtjes voorbereid en had ik pasta gekookt en klaargezet als ontbijt. Drie vorken later was ik bang dat al die koolhydraten weer zouden uitkomen waar ik ze erin had gestopt en ik ging maar gewoon voor een taske koffie en een banaan.
Niko opgepikt en naar Schorisse, waar we net na halfnegen arriveerden. Daar aangekomen stonden aan vrijwel iedere wei in de buurt mannen met een bordje "Herderparking". Het werd duidelijk dat de organisatie alles had gedaan om het ons hier naar de zin te maken. Lucske in zijn nieuwe rol als wijkagent even een handje geschud en op naar de inschrijving, die supervlot verliep. Toen we uiteindelijk vertrokken zagen we dat we de bewaakte bike-parking gemist hadden.
Onmiddellijk was er een splitsing voor de 56 en de grotere afstanden, maar dat zou willen zeggen dat we een stukje bos zouden missen. Zonder aarzeling gingen we naar beneden het bosje in. Een eerste single trackje dat zeer gesmaakt werd en ik begon me weeral af te vragen wat me in hemelsnaam bezielde om hier 1000 hoogtemeters te willen klimmen. Voor iemand die enkel klimt voor de afdalingen was dit duidelijk weer geen goeie beslissing.
In een, twee, trois zaten we in het Waalse gewest en gingen we de Pottelberg en Le bois du Pottelberg verkennen. Niko mocht al een eerste keer wachten boven, maar samen gingen we naar beneden met ware doodsverachting. Een paar veldwegels en daar stond een bordje "Livierenbos" (volgens Google is dit Bois de La Louviere, maar who cares...) waar een pracht van een parcours was uitgestippeld. Een afdalingetje met een steile klim deed me bijna weer een Moustache-ke uitvoeren toen ik wou remmen terwijl mijn bike in de lucht hing, maar gelukkig kon ik op de weg (en op mijn bike) blijven. Niko deed nog een kort bisnummer, maar ik voelde dat de overschot die ik vorige week in Beuvry had in Frankrijk was achtergebleven.
Het Brakelbos door en hop, weeral omhoog, gelukkig gevolgd door een flinke afdaling, waar ik mijn ketting van de tandwielen kreeg. Het ging naar beneden, dus niets aan de hand, alleen kon ik niet bijduwen. Alles terug op zijn plaats gelegd en hop, daar gingen we weer... omhoog: Foreest, Korteberg, Steenberg, Buikberg, dju toch, waarom toch, waarom toch?
En daar zag ik het straatnaambordje: Ten Dale. Klaar voor de afdaling draaiden we rechts... naar omhoog. Hadden die Herders wel de verkeerde richting uitgepijld zeker? Hopelijk houden ze daar volgend jaar rekening mee, want mijn ontgoocheling was groot. Boigneberg, Kapelleberg en toen was ik alleen. Niko was vorige week flink in zijn -humhum- gebeten toen ik op het einde de hele meute even losreed en hij had gezworen dat ik hier op vele minuten achterstand zou binnenlopen. Laat ons kort zijn: het lukte. Ik zag hem naar twee andere bikers toerijden, "krullie" en de man met het rode shirt. Hij had al laten weten dat hij hiet niet goed kon verdragen dat beiden voor ons reden. Daar Fritsie's vriend "Lucky Luke" weer eens tegengekomen en samen een beetje verdergereden.
Mijn ketting had nog een paar keer kuren en toen ik eens onderin keek vond ik dat mijn achterderailleur wel een hele vreemde positie had, maar who cares, het ging weer even naar beneden, dus ik duwde maar en probeerde zoveel mogelijk gratis pk's mee te pikken. Tweede (en weeral prachtige) bevoorrading in Etikhove en daar kwam ik aan, net voor "krullie" en "the man in red". Weer op weg en minuten later stond ik daar weer even een ketting op zijn plaats te leggen.
Een beetje op en neer en plots naar links de Taaienberg op. Halverwege ging mijn derailleur weer vies doen en ik stapte even af om een Nikootje te doen (bike woest in het decor gooien en dan met hangende pootjes weer gaan oprapen). Even het hele zootje eraf gehaald, rechtgeplooid en weer gemonteerd en de Taaienberg workshop verlaten. Gelukkig had ik gezien op de bevoorrading dat de aankomst slecht 12 kilometer ver was, dus ik voelde me sterk genoeg om vanaf mijn workshop op de Taaienberg een beetje te gaan jagen, maar verdorie, het ging wel weer omhoog zeker. (Ik mag niet vergeten straks nog even te gaan klagen bij de organisatie, want er zijn zoveel vlakke wegen in de wereld en hier kregen we alleen maar hoogteverschillen te verwerken.)
Een bordje met iets met "paarden-huppeldepup" en ik mocht toch wel weer even stoppen zeker. Vier mannen gingen voorbij, maar ik haalde er drie weer in voor we boven waren. Op den asfalt pakten ze mij terug, maar nog een stukje off-road later zag ik de verlichting van het voetbalveld en was ik terug bij "af". Ik gooide mijn bike in Luc's handen en zei "ge moogt hem hebben", voor ik de kantine binnenging, twintig minuten na Niko (met een correctie voor mijn herstelling op de Taaienberg nog altijd 10 minuten achterstand...).
Nog even genoten van het uitzicht op de ligweide en een paar frisdranken genuttigd met een paar forumbikers om de terugweg naar de wagen aan te vatten, opnieuw door het bosje waar we gestart waren. Technische parcours rijden met een paar glazen schuimend op is toch niet hetzelfde, maar we raakten levend en wel tot aan de parking, waar Niko nog vlug even Falco ramde vooraleer de parking op te rijden. Gelukkig geen schade aan bikes of bikers.
De eerste Herdersmarathon (ze hebben zelf gezegd dat je zelfs de 56 km een marathon mag noemen, dus...) is niet alleen een feit, het was een statement. Weinigen in Vlaanderen kunnen dit (zelfs na jaren organiseren) evenaren. Volgend jaar wordt dit de "Second Shepherd MTB Marathon" want dit kan alleen nog maar een internationaal evenement worden.
Ondertussen nog een bijna een ton zand opgeschept en naar achter gevoerd met de kruiwagen, stabilise gemaakt met de schop en de al de helft van de tegels gelegd. Ik zal goed slapen vannacht, zonder pilleken.
Gereden afstand: 56.81 km
Totale rijtijd: 3:19'47
Gemiddelde snelheid: 17.1 km/u
Hoogste snelheid: 55.1 km/u
Hoogtemeters: 1035m (Niko, dit zijn enkel geklommen meters, niet die naar beneden!)
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Schorisse.kml en plak in Google Maps of Google Earth
18 mei 2008
MTB TT Beuvry (Fr) - 18/05/2008 (Le Terril...ble)
Vorig jaar vond ik dit een van de hoogtepunten van het seizoen en zoals een kind op 5 december kon ik al bijna niet slapen, toen ik aan de rit van vandaag dacht... Le terril...ble. 6 terrils op 60 km en niet zomaar de eerste de beste. In slaap gesukkeld en deze morgen eerder laat opgestaan. In een recordtempo mezelf opgetut voor de gelegenheid en mijn collega "terrilien" gaan ophalen om samen naar de grensovergang in Rekkem te rijden. Daar aangekomen waren niet alleen de forumbikers, maar ook de ruime fanclub aanwezig: met meer dan dertig gingen we op weg naar Beuvry, eventjes zelfs onder politie-begeleiding, maar dat bleek niet voor ons te zijn, gelukkig.
Aangekomen op de juiste plek (dat was lang geleden dat we dit in slechts 1 keer deden !!!) om in te schrijven op het clubblad. Dit maakte ons 3 euro lichter, maar het zou elke cent waard zijn. We gingen er vandoor op een wandelpad, dat er flink verzopen bijlag. Aiaiaiai, dit beloofde voor de rest van de rit, want de "bulten" zijn al lastig genoeg zonder ploeterwerk. Gelukkig viel dit nogal mee en gingen we snel naar het eerste momentje pure fun: de bobbel van Verquin, die een paar minuten klimmen in 7 seconden ongedaan maakt met een afdaling waar je niet mag twijfelen. Fritsie bestudeerde het allemaal te veel en ging even het decor in, gelukkig zonder al te veel erg. Dit was slechts een momentje om de smaak te pakken te krijgen, want daar gingen we naar nummer twee nog steeds in Verquin. waar we gezapig opklommen om dan iets rustiger naar beneden te rijden. Nog geen 10 kilometer ver en al twee keer geklommen en het was nog niet eens begonnen.
Uncle Sam reed van een voetpad de straat op en kon door dit manoeuver zijn achterband compleet om zeep helpen. Even gewacht en bleek dat de mannen op mijn tempo er onderuit gemuisd waren. Daar stond ik dan met de snelle mannen. Dit kon niet goed aflopen. Een pak veldwegels, die verrassend goed berijdbaar waren en daar ging de trein wat sneller rijden. Niko wou vriendelijk zijn en me opwachten, maar ik wist wat er nog kwam... en liet ze maar rijden. Ofwel was ik ze helemaal kwijt ofwel zou het allemaal weer in orde komen. Tegen de tijd dat we in Verquigneul naar beneden reden was ik al weer vooraan in het peleton geraakt. Ik weet niet hoe, maar het lukte me gewoon. We reden langs de skipiste van Bully-les-Mines (terrils hebben mogelijkheden... je houdt het niet voor mogelijk) en op naar de twins, die al in de verte zichtbaar waren.
Plots waren ze verdwenen. Een terril van Mazingarbe versperde het zicht even en daar gingen we een bultje op en over. Bleek dat dit een tweede bult in Mazingarbe was, die ik me niet meer kon herinneren. Daar verloor ik weer het contact met de groep en ik reed ook nog eens verloren. Toen ik boven (ja verdorie, een extra klim, alsof ik dat nodig had) kwam in Bully-les-Mines vond ik geen pijltjes meer. Dan maar terug naar beneden om de juiste weg terug te vinden en via een single track naar de bevoorrading te rijden. Samen met de groep die nog uitgebreid aan het tafelen was terug vertrokken en even op hun tempo meegereden, in de hoop de mannen die mijn tempo aanhouden terug in te halen. En dan gingen we de "groten" van Mazingarbe op via een totaal onbekende kant. We reden verschillende tracks op en rond en gingen de straat over om het tweede stuk aan te pakken, dat met de steile klim. Vreemd genoeg ging ik hier redelijk snel en vlotjes omhoog, om degenen die me hadden ingehaald tijdens de klim opnieuw in te halen voor we beneden waren. Ik klim als een zak cement, maar gooi mezelf ook zo in de afdaling!
Dan moest ik toch even temporiseren, want de twin terrils van Loos-en-Gohelle, de dubbele D-cup lag achter de bocht. Even een paar wegeltjes om de voorbije kilometers uit de benen te schudden en daar gingen we het bos onderin verkennen. Toen we daar uitkwamen gingen we eerst de eerste bult tot halverwege omhoog. Rechts van ons liepen heel wat bekende gezichten met de bike aan de hand, maar neen, wij gingen eerst de afdaling aan meer dan 50 per uur uitproberen. Tweemaal rechts draaien en daar liep ik ook waar daarnet de anderen wandelden. Eenmaal boven vlug terug op de bike, want ik wist wat zou komen... de afdaling die een pad volgt dat evengoed in de Alpen zou kunnen liggen. Het ging weer beter en ik haalde de ene na de andere forumbiker in.
Onderin opnieuw een bosje in en dan de klim waar ik vorig jaar beide benen in een kramp kreeg. Ik wandelde die rustig naar boven en toonde de rest maar even waarom ik toch graag boven op die terrils raak. Ik ging naar beneden en liet iedereen, zelfs onze motorcrosser achter me. Waren de benen kapot in "den bergop", in "den bergaf" was er niets meer te zien. Plots ging ik toch nog iets sneller dan ik wou, remmen hielp precies niet echt, maar "the pure excitement" van een echte afdaling kon de pret niet derven. Onderin bleek dat ik een remblokje miste achterin?!?!? Peter hielp me met het juiste materiaal (nog eens bedankt trouwens) en daar was de tweede bevoorrading, waar ze door het succes zonder bekertjes waren gevallen. Opnieuw vertrokken, een rotonde over waar VTTtje gek werd van het pijltje naar Wingles, maar we negeerden hem allemaal.
En dan kwam een stuk, waar ik vorig jaar gestorven was. Meerdere keren. Het leek erop dat het nu niet beter zou worden. De wind tegen en ik was ervan overtuigd dat ik wist wat zou komen. Fout. Het parcours was aangepast en dat deed me dermate deugd, dat ik me even aan het jagen zette. Iedere stip voor me moest eraan geloven. Ik ging (naar mijn normen) een rotvaart. De groep waarmee ik reed (jaja, de snelle mannen waren al lang vertrokken) zag me vertrekken en ik ging Filip, die nog een rottere vaart reed achterna. Bleek dat hij de 45 reed, maar samen gingen we door. Niko kwam redelijk snel terug bij ons en samen gingen we voor de laatste loodjes. Langs het kanaal nog even wat single tracks (en een korte vinnige helling waar ik plots toch weer opraakte) en voor we het beseften reden we over de aankomstlijn: "Ouf" stond er op de grond geschreven. En zo voelde ik me ook, alhoewel, ik had toch dit keer zelfs nog een beetje over. Hopelijk kan ik dit ergens opslaan en volgende week opnieuw aanspreken...
We wonnen de beker van de grootste groep en klapten nog even voor de jongste deelnemer (9 of 10 jaar en daar een paar bultjes overgereden). Dikke proficiat kereltje. Een broodje en een drankje later terug naar huis waar ik mijn GPS file even bekeek. Geen wonder dat de beentjes niet echt meewilden: van kilometer 0 tot kilometer 45 ging het steeds in stijgende lijn met weliswaar een paar korte afdalingen, niet dat dit zo erg was, maar het viel me gewoon op.
In ieder geval zet ik deze op de kalender voor volgend jaar.
Gereden afstand: 62.50 km
Totale rijtijd: 3:47'27
Gemiddelde snelheid: 16.5 km/u
Hoogste snelheid: 52.1 km/u
Hoogtemeters: 788 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Beuvry.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Aangekomen op de juiste plek (dat was lang geleden dat we dit in slechts 1 keer deden !!!) om in te schrijven op het clubblad. Dit maakte ons 3 euro lichter, maar het zou elke cent waard zijn. We gingen er vandoor op een wandelpad, dat er flink verzopen bijlag. Aiaiaiai, dit beloofde voor de rest van de rit, want de "bulten" zijn al lastig genoeg zonder ploeterwerk. Gelukkig viel dit nogal mee en gingen we snel naar het eerste momentje pure fun: de bobbel van Verquin, die een paar minuten klimmen in 7 seconden ongedaan maakt met een afdaling waar je niet mag twijfelen. Fritsie bestudeerde het allemaal te veel en ging even het decor in, gelukkig zonder al te veel erg. Dit was slechts een momentje om de smaak te pakken te krijgen, want daar gingen we naar nummer twee nog steeds in Verquin. waar we gezapig opklommen om dan iets rustiger naar beneden te rijden. Nog geen 10 kilometer ver en al twee keer geklommen en het was nog niet eens begonnen.
Uncle Sam reed van een voetpad de straat op en kon door dit manoeuver zijn achterband compleet om zeep helpen. Even gewacht en bleek dat de mannen op mijn tempo er onderuit gemuisd waren. Daar stond ik dan met de snelle mannen. Dit kon niet goed aflopen. Een pak veldwegels, die verrassend goed berijdbaar waren en daar ging de trein wat sneller rijden. Niko wou vriendelijk zijn en me opwachten, maar ik wist wat er nog kwam... en liet ze maar rijden. Ofwel was ik ze helemaal kwijt ofwel zou het allemaal weer in orde komen. Tegen de tijd dat we in Verquigneul naar beneden reden was ik al weer vooraan in het peleton geraakt. Ik weet niet hoe, maar het lukte me gewoon. We reden langs de skipiste van Bully-les-Mines (terrils hebben mogelijkheden... je houdt het niet voor mogelijk) en op naar de twins, die al in de verte zichtbaar waren.
Plots waren ze verdwenen. Een terril van Mazingarbe versperde het zicht even en daar gingen we een bultje op en over. Bleek dat dit een tweede bult in Mazingarbe was, die ik me niet meer kon herinneren. Daar verloor ik weer het contact met de groep en ik reed ook nog eens verloren. Toen ik boven (ja verdorie, een extra klim, alsof ik dat nodig had) kwam in Bully-les-Mines vond ik geen pijltjes meer. Dan maar terug naar beneden om de juiste weg terug te vinden en via een single track naar de bevoorrading te rijden. Samen met de groep die nog uitgebreid aan het tafelen was terug vertrokken en even op hun tempo meegereden, in de hoop de mannen die mijn tempo aanhouden terug in te halen. En dan gingen we de "groten" van Mazingarbe op via een totaal onbekende kant. We reden verschillende tracks op en rond en gingen de straat over om het tweede stuk aan te pakken, dat met de steile klim. Vreemd genoeg ging ik hier redelijk snel en vlotjes omhoog, om degenen die me hadden ingehaald tijdens de klim opnieuw in te halen voor we beneden waren. Ik klim als een zak cement, maar gooi mezelf ook zo in de afdaling!
Dan moest ik toch even temporiseren, want de twin terrils van Loos-en-Gohelle, de dubbele D-cup lag achter de bocht. Even een paar wegeltjes om de voorbije kilometers uit de benen te schudden en daar gingen we het bos onderin verkennen. Toen we daar uitkwamen gingen we eerst de eerste bult tot halverwege omhoog. Rechts van ons liepen heel wat bekende gezichten met de bike aan de hand, maar neen, wij gingen eerst de afdaling aan meer dan 50 per uur uitproberen. Tweemaal rechts draaien en daar liep ik ook waar daarnet de anderen wandelden. Eenmaal boven vlug terug op de bike, want ik wist wat zou komen... de afdaling die een pad volgt dat evengoed in de Alpen zou kunnen liggen. Het ging weer beter en ik haalde de ene na de andere forumbiker in.
Onderin opnieuw een bosje in en dan de klim waar ik vorig jaar beide benen in een kramp kreeg. Ik wandelde die rustig naar boven en toonde de rest maar even waarom ik toch graag boven op die terrils raak. Ik ging naar beneden en liet iedereen, zelfs onze motorcrosser achter me. Waren de benen kapot in "den bergop", in "den bergaf" was er niets meer te zien. Plots ging ik toch nog iets sneller dan ik wou, remmen hielp precies niet echt, maar "the pure excitement" van een echte afdaling kon de pret niet derven. Onderin bleek dat ik een remblokje miste achterin?!?!? Peter hielp me met het juiste materiaal (nog eens bedankt trouwens) en daar was de tweede bevoorrading, waar ze door het succes zonder bekertjes waren gevallen. Opnieuw vertrokken, een rotonde over waar VTTtje gek werd van het pijltje naar Wingles, maar we negeerden hem allemaal.
En dan kwam een stuk, waar ik vorig jaar gestorven was. Meerdere keren. Het leek erop dat het nu niet beter zou worden. De wind tegen en ik was ervan overtuigd dat ik wist wat zou komen. Fout. Het parcours was aangepast en dat deed me dermate deugd, dat ik me even aan het jagen zette. Iedere stip voor me moest eraan geloven. Ik ging (naar mijn normen) een rotvaart. De groep waarmee ik reed (jaja, de snelle mannen waren al lang vertrokken) zag me vertrekken en ik ging Filip, die nog een rottere vaart reed achterna. Bleek dat hij de 45 reed, maar samen gingen we door. Niko kwam redelijk snel terug bij ons en samen gingen we voor de laatste loodjes. Langs het kanaal nog even wat single tracks (en een korte vinnige helling waar ik plots toch weer opraakte) en voor we het beseften reden we over de aankomstlijn: "Ouf" stond er op de grond geschreven. En zo voelde ik me ook, alhoewel, ik had toch dit keer zelfs nog een beetje over. Hopelijk kan ik dit ergens opslaan en volgende week opnieuw aanspreken...
We wonnen de beker van de grootste groep en klapten nog even voor de jongste deelnemer (9 of 10 jaar en daar een paar bultjes overgereden). Dikke proficiat kereltje. Een broodje en een drankje later terug naar huis waar ik mijn GPS file even bekeek. Geen wonder dat de beentjes niet echt meewilden: van kilometer 0 tot kilometer 45 ging het steeds in stijgende lijn met weliswaar een paar korte afdalingen, niet dat dit zo erg was, maar het viel me gewoon op.
In ieder geval zet ik deze op de kalender voor volgend jaar.
Gereden afstand: 62.50 km
Totale rijtijd: 3:47'27
Gemiddelde snelheid: 16.5 km/u
Hoogste snelheid: 52.1 km/u
Hoogtemeters: 788 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Beuvry.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
17 mei 2008
MTB TT Lotenhulle - 17/05/2008 (Kermis VTT)
Morgen een flinke rit in Frankrijk, dus moest ik vandaag toch even de beentjes strekken. Iets voor achten het parkeerterrein van de plaatselijke voetbalploeg opgereden. Waar het thuis niet regende, begon het hier toch heel lichtjes te druppelen. Traxer kwam van het Westen en daar was het "pikzwart". Dan maar met regenjasje vertrokken.
De forumgang was duidelijk op een wandeluitstapje,
want de eerste 15 kilometer trokken Lichterveldenaere en ik om beurten kop. Rond het kasteel van Poeke, waar zelfs een nieuw stukje in het park was ingelast, langs een private visvijver en over allerlei paadjes en stukjes bos. Vrijwel onmiddellijk vonden we private stukjes, open voor de gelegenheid, wat het altijd leuker maakt en voor we er erg in hadden kwamen we bij de eerste bevoorrading.
Terug op weg en in geen tijd kwamen we langs het stuk langs de snelweg, dat ik eigenlijk haat, vooral omdat die auto's je duidelijk laten merken dat je niet vooruit gaat. Traxer ontsnapte en ik ging erachter. Ik kwam niet dichterbij, maar ik bleef de achtervolging leiden, tot Grote Plateau eraankwam. Hij reed even naast me en ging dan ervandoor als een motorfiets. Frustrerend, maar ja, wat wil je?
Wat wegeltjes verder wachtten we even aan de overweg en daar gingen we voor een lange strook om via de spoorwegbrug over het kanaal te rijden over een rooster-ondergrond. Best wel vreemd als je naar beneden keek. Wij verder. Een redelijk lange single track door een bosje, 180 graden en terug de andere richting uit. Op het einde was er het jaagpad langs de Brugse Vaart, maar neen... daar lag een single track op een metertje langs het asfalt. Wij reden natuurlijk op die single track en werden ingehaald door een aantal onverlaten op het asfalt... Links een andere single track tussen de netels ingedraaid, waar de ondergrond zo vettig lag dat je geregeld eens naar links of rechts moest uitwijken, wat telkens een prikkelend gevoel gaf. Toen GP opmerkte dat de track uiteindelijk nog beter was dan de gewassen ernaast kon ik het niet laten om toch nog eens helemaal de netels in te rijden. Gelukkig kwam de bevoorrading hier onmiddellijk achter.
Drie snelle mannen gingen ons voorbij en de rest van de forumtrein raakt toch geprikkeld. Dit konden ze toch niet laten gebeuren. Dat was het laatste wat Lichterveldenaere en ik van de trein hebben gezien! We reden verder langs het kanaal en reden (als je de bordjes mag geloven) zeker vijftien keer Hansbeke binnen. Plots kwam daar een velddoorsteek (we hadden er al zo door eentje geploeterd) langs een vers gezaaid maisveld. Deze lag eigenlijk nog een stuk slechter, waardoor het vrijwel onmogelijk was op het aangeduide pad te blijven, zonder de boer op stang te jagen. Wij terug en we vonden de juiste track vrijwel onmiddellijk terug, langs de manege en opnieuw langs de Brugse Vaart. Weer Hansbeke binnen, en nog eens, en nog eens... eerst nog een stuk zandgrond dat geen meter bolde om uiteindelijk de spoorwegtunnel te nemen naar de andere kant.
Een omwegje langs Bellem (eindelijk weg van Hansbeke!) om daar het Oerbos binnen te sjeezen. Toen ik uit het bos kwam was Lichterveldenaere even verdwenen. Bleek dat een tragere rijder voor hem en de breedte van de track niet had toegelaten om bij te blijven. "We hebben nog geluk gehad met het weer" zei mijn compagnon en daar begon het redelijk serieus te regenen. Samen reden we langs een vijver (de Kraenepoel), die in de mist hing. Nog een tweetal vettige stukjes en dan asfalt voor een eindsprint (hum-hum) terug naar Lotenhulle, waar de warme douches de sporen van een morgen off-road van ons afspoelden.
Vorige week gereden in 28 graden en vandaag in bijna winterse condities. Het was niet koud, maar ik kon de hele tijd best mijn regenjasje en lange mouwen verdragen. Het parcours kon zonder overdrijven met muds gereden worden. Heel de tijd motregen en een flinke bui op het laatst en nu ik thuis dit verslagje schrijf begint de zon zowaar te schijnen. Maar, het was een leuke rit en de nieuwe stukjes die de grotere afstand maken waren meer dan de moeite waard. Ik dacht eerst de kortere afstand te rijden, maar ben blij de volle 65 te hebben gereden.
Gereden afstand: 65.65 km
Totale rijtijd: 3:35'28
Gemiddelde snelheid: 18.3 km/u
Hoogste snelheid: 31.6 km/u
Hoogtemeters: 193m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Lotenhulle.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
De forumgang was duidelijk op een wandeluitstapje,
want de eerste 15 kilometer trokken Lichterveldenaere en ik om beurten kop. Rond het kasteel van Poeke, waar zelfs een nieuw stukje in het park was ingelast, langs een private visvijver en over allerlei paadjes en stukjes bos. Vrijwel onmiddellijk vonden we private stukjes, open voor de gelegenheid, wat het altijd leuker maakt en voor we er erg in hadden kwamen we bij de eerste bevoorrading. Terug op weg en in geen tijd kwamen we langs het stuk langs de snelweg, dat ik eigenlijk haat, vooral omdat die auto's je duidelijk laten merken dat je niet vooruit gaat. Traxer ontsnapte en ik ging erachter. Ik kwam niet dichterbij, maar ik bleef de achtervolging leiden, tot Grote Plateau eraankwam. Hij reed even naast me en ging dan ervandoor als een motorfiets. Frustrerend, maar ja, wat wil je?
Wat wegeltjes verder wachtten we even aan de overweg en daar gingen we voor een lange strook om via de spoorwegbrug over het kanaal te rijden over een rooster-ondergrond. Best wel vreemd als je naar beneden keek. Wij verder. Een redelijk lange single track door een bosje, 180 graden en terug de andere richting uit. Op het einde was er het jaagpad langs de Brugse Vaart, maar neen... daar lag een single track op een metertje langs het asfalt. Wij reden natuurlijk op die single track en werden ingehaald door een aantal onverlaten op het asfalt... Links een andere single track tussen de netels ingedraaid, waar de ondergrond zo vettig lag dat je geregeld eens naar links of rechts moest uitwijken, wat telkens een prikkelend gevoel gaf. Toen GP opmerkte dat de track uiteindelijk nog beter was dan de gewassen ernaast kon ik het niet laten om toch nog eens helemaal de netels in te rijden. Gelukkig kwam de bevoorrading hier onmiddellijk achter.
Drie snelle mannen gingen ons voorbij en de rest van de forumtrein raakt toch geprikkeld. Dit konden ze toch niet laten gebeuren. Dat was het laatste wat Lichterveldenaere en ik van de trein hebben gezien! We reden verder langs het kanaal en reden (als je de bordjes mag geloven) zeker vijftien keer Hansbeke binnen. Plots kwam daar een velddoorsteek (we hadden er al zo door eentje geploeterd) langs een vers gezaaid maisveld. Deze lag eigenlijk nog een stuk slechter, waardoor het vrijwel onmogelijk was op het aangeduide pad te blijven, zonder de boer op stang te jagen. Wij terug en we vonden de juiste track vrijwel onmiddellijk terug, langs de manege en opnieuw langs de Brugse Vaart. Weer Hansbeke binnen, en nog eens, en nog eens... eerst nog een stuk zandgrond dat geen meter bolde om uiteindelijk de spoorwegtunnel te nemen naar de andere kant.
Een omwegje langs Bellem (eindelijk weg van Hansbeke!) om daar het Oerbos binnen te sjeezen. Toen ik uit het bos kwam was Lichterveldenaere even verdwenen. Bleek dat een tragere rijder voor hem en de breedte van de track niet had toegelaten om bij te blijven. "We hebben nog geluk gehad met het weer" zei mijn compagnon en daar begon het redelijk serieus te regenen. Samen reden we langs een vijver (de Kraenepoel), die in de mist hing. Nog een tweetal vettige stukjes en dan asfalt voor een eindsprint (hum-hum) terug naar Lotenhulle, waar de warme douches de sporen van een morgen off-road van ons afspoelden.
Vorige week gereden in 28 graden en vandaag in bijna winterse condities. Het was niet koud, maar ik kon de hele tijd best mijn regenjasje en lange mouwen verdragen. Het parcours kon zonder overdrijven met muds gereden worden. Heel de tijd motregen en een flinke bui op het laatst en nu ik thuis dit verslagje schrijf begint de zon zowaar te schijnen. Maar, het was een leuke rit en de nieuwe stukjes die de grotere afstand maken waren meer dan de moeite waard. Ik dacht eerst de kortere afstand te rijden, maar ben blij de volle 65 te hebben gereden.
Gereden afstand: 65.65 km
Totale rijtijd: 3:35'28
Gemiddelde snelheid: 18.3 km/u
Hoogste snelheid: 31.6 km/u
Hoogtemeters: 193m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Lotenhulle.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
10 mei 2008
MTB TT Reningelst - 10/05/2008 (Peter Farazijn Classic)
Wegens sociale verplichtingen moest ik gisteravond tot laat op cafe zitten! Geheel tegen mijn gedacht was ik de Izegemse Kroegentocht gaan beleven en door allerlei omstandigheden pas tegen een uur of drie en "een sjiek" mij ten ruste kunnen begeven. Gelukkig had ik dit voorzien en hadden Niko en ik pas veeeeel later afgesproken om naar Reningelst te rijden voor de jaarlijkse Peter Farazijn tocht. Daar tegen halftwaalf aangekomen, ingeschreven en tegen net iets voor twaalven onderweg.
Vertrokken en nog geen honderd meter verder begon het zo een beetje vriendelijk voor de kuiten zachtjes aan te klimmen. In geen tijd waren we in Westouter en gingen we voor wat meer kuitenwerk. Het Hellegat op de Rodeberg was de eerste echte bult, maar zoals we met elke andere bult zouden doen, we gingen er telkens meerdere malen op. We konden ook al wat smaken van een stukje Zwarteberg flank, maar gingen eerst de grens over.
Redelijk snel kwamen we aan de weg die de grensovergang van Abele met Poperinge verbindt. Het feit dat we de Mont-des-Cats achter ons lieten was niet echt een geruststellende gedachte, maar dan kwam daar de "speedway", het paardencircuit dat zo droog lag dat het in tegenstelling tot de verhalen uit de overlevering best berijdbaar was. Daar haalden we eventjes twee bikers in en we reden een tijdje samen op een prachtige single track die daar compleet verborgen lag. Onmiddellijk begrepen we de reden voor de omweg. Kilometers verder draaiden we links en daar zagen we de antennemast en het klooster redelijk dichtbij, alleen nog iets hoger dan onze positie.
Wij naar omhoog en beide mannen waren weg als een koppel jonge berggeiten. Iets bezadigder reden wij naar boven om een afdaling later nog eens naar boven te kruipen. Vooral die laatste neep naar de antennemast was dodelijk, al haalden we daar een groepje bikers in. Ik had die alleen nog maar naar beneden gereden en was toen telkens zeer enthousiast geweest, de andere richting was minder mijn ding.
En daar was ze eindelijk... na 30 kilometer de eerste bevoorrading. Met temperaturen boven de 25 graden was dit toch wel aan de late kant. Maar, alles wat een mens nodig kan hebben was voorradig. De twee mannen die ons achtergelaten hadden zagen er al minder fris uit en we lieten ze maar achter om zelf door te gaan.
De afdaling ging goed en snel en plotseling wou mijn voorwiel het spoor dat ik voorstelde niet volgen... Ik ging de berm in zonder al te veel erg, ware het niet dat ik er door de aanwezige netels redelijk geprikkeld uitkwam. De helm had een schokje opgevangen en ik was eventjes groggy. Niko kwam terug en samen gaven we er nog een lap op. Plots ging het weer omhoog en kon precies niet langer alle tandwielen achterin gebruiken. Vreemd. Een paar klimmetjes kon ik gerust zonder de grootste tandwielen, maar ik kon precies minder en minder tandwielen gebruiken.
Toen we de Zwarteberg naderden en plots scherp links naar boven kon ik enkel nog de twee kleinste tandwielen achterin gebruiken. Wat was hier aan de hand? Toen zag ik het... Door de val was de kabel van mijn achterderailleur geraakt en stilletjes aan het uitrafelen. Dju toch. Waarom kom je dit niet tegen op een vlakke rit? Net nu ik alle versnellingen kon gebruiken lieten ze me in de steek.
Omhoog rijden met 1 hand aan het stuur en de andere met de kabel in de hand om toch nog een ander tandwiel aan te sturen was niet evident, maar ik liet het niet aan mijn hart komen. Een tijdje heb ik zelfs een stokje ertussen gestoken om een ander tandwiel te kiezen. We gingen de Mont Noir op en ik vreesde even ter plaatse te sterven en vroeg Niko even aan de kant te gaan. "We zijn er bijna, nog efkes" zei hij en ik ging maar verder, tegen beter weten in en tot de afdaling begon, waar ik hem gewoon los reed (Ja, ik !) Net voor de bevoorrading haalde hij me natuurlijk weer in en hij zei "What the f%£k, wou jij daarnet niet even gaan zitten", maar ja, wat kon ik doen? Het ging voornamelijk naar beneden. Je wil toch niet dat ik ga remmen op zo'n moment?
Bevoorrading en nog zo'n 10 kilometer te gaan, dachten we. Geen rustig momentje... Nog even de Zwarte Berg, de Scherpenberg en iedere molshoop in de buurt nog twee keer om uiteindelijk met een beetje meer terug Reningelst binnen te rijden. Mijn derailleurkabel was ondertussen nog slechts 1 of 2 draadjes dik, waardoor ik die laatste kilometers op een redelijk groot verzet heb afgebold.
Twee negatieve opmerkingetjes: een pijltje meer zou geen kwaad kunnen en de eerste bevoorrading na 30 kilometer is toch wel heel laat. Slechts 1 positieve opmerking (maar die doet alle negatieve vergeten) : prachtig parcours met heel veel off-road. Straf, zeker reden om terug te komen.
Gereden afstand: 61.54 km
Totale rijtijd: 3:22'59
Gemiddelde snelheid: 18.2 km
Hoogste snelheid: 54.6 km/u
Hoogtemeters: 1064 m.
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Reningelst.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Vertrokken en nog geen honderd meter verder begon het zo een beetje vriendelijk voor de kuiten zachtjes aan te klimmen. In geen tijd waren we in Westouter en gingen we voor wat meer kuitenwerk. Het Hellegat op de Rodeberg was de eerste echte bult, maar zoals we met elke andere bult zouden doen, we gingen er telkens meerdere malen op. We konden ook al wat smaken van een stukje Zwarteberg flank, maar gingen eerst de grens over.
Redelijk snel kwamen we aan de weg die de grensovergang van Abele met Poperinge verbindt. Het feit dat we de Mont-des-Cats achter ons lieten was niet echt een geruststellende gedachte, maar dan kwam daar de "speedway", het paardencircuit dat zo droog lag dat het in tegenstelling tot de verhalen uit de overlevering best berijdbaar was. Daar haalden we eventjes twee bikers in en we reden een tijdje samen op een prachtige single track die daar compleet verborgen lag. Onmiddellijk begrepen we de reden voor de omweg. Kilometers verder draaiden we links en daar zagen we de antennemast en het klooster redelijk dichtbij, alleen nog iets hoger dan onze positie.
Wij naar omhoog en beide mannen waren weg als een koppel jonge berggeiten. Iets bezadigder reden wij naar boven om een afdaling later nog eens naar boven te kruipen. Vooral die laatste neep naar de antennemast was dodelijk, al haalden we daar een groepje bikers in. Ik had die alleen nog maar naar beneden gereden en was toen telkens zeer enthousiast geweest, de andere richting was minder mijn ding.
En daar was ze eindelijk... na 30 kilometer de eerste bevoorrading. Met temperaturen boven de 25 graden was dit toch wel aan de late kant. Maar, alles wat een mens nodig kan hebben was voorradig. De twee mannen die ons achtergelaten hadden zagen er al minder fris uit en we lieten ze maar achter om zelf door te gaan.
De afdaling ging goed en snel en plotseling wou mijn voorwiel het spoor dat ik voorstelde niet volgen... Ik ging de berm in zonder al te veel erg, ware het niet dat ik er door de aanwezige netels redelijk geprikkeld uitkwam. De helm had een schokje opgevangen en ik was eventjes groggy. Niko kwam terug en samen gaven we er nog een lap op. Plots ging het weer omhoog en kon precies niet langer alle tandwielen achterin gebruiken. Vreemd. Een paar klimmetjes kon ik gerust zonder de grootste tandwielen, maar ik kon precies minder en minder tandwielen gebruiken.
Toen we de Zwarteberg naderden en plots scherp links naar boven kon ik enkel nog de twee kleinste tandwielen achterin gebruiken. Wat was hier aan de hand? Toen zag ik het... Door de val was de kabel van mijn achterderailleur geraakt en stilletjes aan het uitrafelen. Dju toch. Waarom kom je dit niet tegen op een vlakke rit? Net nu ik alle versnellingen kon gebruiken lieten ze me in de steek.
Omhoog rijden met 1 hand aan het stuur en de andere met de kabel in de hand om toch nog een ander tandwiel aan te sturen was niet evident, maar ik liet het niet aan mijn hart komen. Een tijdje heb ik zelfs een stokje ertussen gestoken om een ander tandwiel te kiezen. We gingen de Mont Noir op en ik vreesde even ter plaatse te sterven en vroeg Niko even aan de kant te gaan. "We zijn er bijna, nog efkes" zei hij en ik ging maar verder, tegen beter weten in en tot de afdaling begon, waar ik hem gewoon los reed (Ja, ik !) Net voor de bevoorrading haalde hij me natuurlijk weer in en hij zei "What the f%£k, wou jij daarnet niet even gaan zitten", maar ja, wat kon ik doen? Het ging voornamelijk naar beneden. Je wil toch niet dat ik ga remmen op zo'n moment?
Bevoorrading en nog zo'n 10 kilometer te gaan, dachten we. Geen rustig momentje... Nog even de Zwarte Berg, de Scherpenberg en iedere molshoop in de buurt nog twee keer om uiteindelijk met een beetje meer terug Reningelst binnen te rijden. Mijn derailleurkabel was ondertussen nog slechts 1 of 2 draadjes dik, waardoor ik die laatste kilometers op een redelijk groot verzet heb afgebold.
Twee negatieve opmerkingetjes: een pijltje meer zou geen kwaad kunnen en de eerste bevoorrading na 30 kilometer is toch wel heel laat. Slechts 1 positieve opmerking (maar die doet alle negatieve vergeten) : prachtig parcours met heel veel off-road. Straf, zeker reden om terug te komen.
Gereden afstand: 61.54 km
Totale rijtijd: 3:22'59
Gemiddelde snelheid: 18.2 km
Hoogste snelheid: 54.6 km/u
Hoogtemeters: 1064 m.
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Reningelst.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
04 mei 2008
MTB TT Wingles (Fr) - 04/05/2008
Wingles. Het woord alleen al doet het hart van de rechtgeaarde West-Vlaamse biker een paar slagen overslaan. Soms gaan er ritten langs Wingles, maar nu vonden we ook die rit die op de base de Wingles start en aankomt. Meer moest dat niet zijn, maar er was meer: zowel de terril van Loos-en-Gohelle (de beruchte tweeling) en die van Mazingarbe (de tafelberg). Toen de plannen op het forum werden gemaakt was de lijst bikers wel twintig lang.
Verzameld aan het lokaal om in colonne Frankrijk binnen te rijden. Toch telkens indrukwekkend om die lange rij wagens met bikes het land te zien binnenvallen, zeker als we dan ter bestemming de snelweg verlaten om een dorpje van vierentwintig huizen door te rijden. Enfin, dit geheel terzijde: we raakten uiteindelijk in Wingles en prepareerden ons voor de rit.
Op de bike en vrijwel onmiddellijk verlieten we de base de Wingles. Toch wel vreemd, zo'n speeltuin en daar gingen we elders... Maar een wegeltje links en eentje rechts en daar zagen we Loos-en-Gohelle in de verte opduiken. Het zicht van beide terrils liet ons vergeten dat we Wingles achter ons lieten en de meute begon zich zenuwachtiger en zenuwachtiger te gedragen. Toen we helemaal dichtbij kwamen was het precies een peleton in de laatste vijf kilometer: positie kiezen om straks niet klem te zitten.
We gingen eerst een single track verkennen onderaan, eer we begonnen te klimmen. Boven stond de groep te wachten om zeker geen trage dalers te ontmoeten halverwege. Ik ging ervoor en verdorie, halverwege stond Fritsie plotseling stil. Ik had moeite om hem te ontwijken maar slaagde er toch in om opnieuw te beginnen zonder eerst een aanvaring te hebben. Beneden gekomen gingen de "usual suspects" voor een tweede beklimming en afdaling, terwijl wij met een vier-of vijftal gewoon de tocht verder zetten.
Het gekende bos door om snel naar Mazingarbe te rijden, waar we de ene kant van de terril opklommen en een heel stukje rechts lieten liggen. Even gedacht om er toch naartoe te rijden, maar de afdaling lonkte en ik liet mij verleiden. Laatst boven en eerst beneden! De straat overgestoken voor een tweede deel en daar had de organisatie stukjes gebruikt die ik nog nooit had gereden. Reuzeleuk.
En voor we het wisten reden we hier weer verder om snel de bevoorrading aan te doen. Motorbiker was tijdens de beklimming een keer in "reverse" van een helling naar beneden gekomen en probeerde ook nog eens plat op de buik, dus kwam hij iets later bij de bevoorrading aan. Samen gingen we na wat krachtvoer weer op weg voor de 50 kilometer in de achtervolging van Fritsie, die thuis beloofd had om "vroeg" te zijn.
Motorbiker ging even met ons mee, maar na de eerste strook off-road besliste hij om maar het kortere parcours aan te doen. Filip en ik dan maar in de achtervolging van de stip voor ons. Een terril links, die we dan ook links lieten liggen en dan kwamen we bij die stip: een franse biker met een truitje van La Francaise de la Mecanique (ook een mooie tocht straks in september...). Plots begon het weer te klimmen?!?!? Bleek dat we de terril van Verquigneul even aandeden. Daar wat rondgerotst en dan de pijltjes "Beuvry". Neen, daar gaan we binnen een paar weken naartoe!
Een flink aantal veldwegen later nog even een terrilondergrondje gevonden, waar we moeite hadden om de pijltjes te vinden, samen met onze franse vriend toch weer op weg en dan gingen we jagen op een oude spoorbedding om uiteindelijk zelfs langs la Francaise de la Mecanique te passeren. Daar verloren we onze franse vriend, die waarschijnlijk nog een beetje moest gaan werken, want al gingen we daar snel, ik kan niet geloven dat ik naar het einde toe sneller ging rijden. Alhoewel...
Een aantal single tracks met hindernissen later kwamen we aan de Base de Loisirs de Wingles, waar de snelle mannen aan het bissen waren ?!?! Bleek dat ze de kortere afstand hadden gekozen waardoor ze daar eerder waren gearriveerd en al het technisch parcourtje een keer hadden gereden. Samen deden we het nog een keer en het moet gezegd: het was een stukje dat ik niet kende maar wat zeer gesmaakt werd. Kort, krachtig en verdorie oh zo leuk om te doen. En dan kwamen we weer bij het startpunt. Nog eens? Voor mij waren de 55 kilometer en de 500+ hoogtemeters al voldoende. En daar liep Fritsie. Waren we toch sneller aan het rijden op het einde? Blijkbaar wel, dus ging ik voor een verfrissende straatdouche en naar binnen om mijn drankje en broodje te claimen. Tot tweemaal toe kregen we dit toegestopt en gingen we maar straffe verhalen vertellen, languit in het zonnetje in het gras.
Zoals eerder gezegd: meer moet dat niet zijn.
Gereden afstand: 55.55 km
Totale rijtijd: 2:56'38
Gemiddelde snelheid: 18.8 km/u
Hoogste snelheid: 42.9 km/u
Hoogtemeters: 535 m.
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Wingles.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Verzameld aan het lokaal om in colonne Frankrijk binnen te rijden. Toch telkens indrukwekkend om die lange rij wagens met bikes het land te zien binnenvallen, zeker als we dan ter bestemming de snelweg verlaten om een dorpje van vierentwintig huizen door te rijden. Enfin, dit geheel terzijde: we raakten uiteindelijk in Wingles en prepareerden ons voor de rit.
Op de bike en vrijwel onmiddellijk verlieten we de base de Wingles. Toch wel vreemd, zo'n speeltuin en daar gingen we elders... Maar een wegeltje links en eentje rechts en daar zagen we Loos-en-Gohelle in de verte opduiken. Het zicht van beide terrils liet ons vergeten dat we Wingles achter ons lieten en de meute begon zich zenuwachtiger en zenuwachtiger te gedragen. Toen we helemaal dichtbij kwamen was het precies een peleton in de laatste vijf kilometer: positie kiezen om straks niet klem te zitten.
We gingen eerst een single track verkennen onderaan, eer we begonnen te klimmen. Boven stond de groep te wachten om zeker geen trage dalers te ontmoeten halverwege. Ik ging ervoor en verdorie, halverwege stond Fritsie plotseling stil. Ik had moeite om hem te ontwijken maar slaagde er toch in om opnieuw te beginnen zonder eerst een aanvaring te hebben. Beneden gekomen gingen de "usual suspects" voor een tweede beklimming en afdaling, terwijl wij met een vier-of vijftal gewoon de tocht verder zetten.
Het gekende bos door om snel naar Mazingarbe te rijden, waar we de ene kant van de terril opklommen en een heel stukje rechts lieten liggen. Even gedacht om er toch naartoe te rijden, maar de afdaling lonkte en ik liet mij verleiden. Laatst boven en eerst beneden! De straat overgestoken voor een tweede deel en daar had de organisatie stukjes gebruikt die ik nog nooit had gereden. Reuzeleuk.
En voor we het wisten reden we hier weer verder om snel de bevoorrading aan te doen. Motorbiker was tijdens de beklimming een keer in "reverse" van een helling naar beneden gekomen en probeerde ook nog eens plat op de buik, dus kwam hij iets later bij de bevoorrading aan. Samen gingen we na wat krachtvoer weer op weg voor de 50 kilometer in de achtervolging van Fritsie, die thuis beloofd had om "vroeg" te zijn.
Motorbiker ging even met ons mee, maar na de eerste strook off-road besliste hij om maar het kortere parcours aan te doen. Filip en ik dan maar in de achtervolging van de stip voor ons. Een terril links, die we dan ook links lieten liggen en dan kwamen we bij die stip: een franse biker met een truitje van La Francaise de la Mecanique (ook een mooie tocht straks in september...). Plots begon het weer te klimmen?!?!? Bleek dat we de terril van Verquigneul even aandeden. Daar wat rondgerotst en dan de pijltjes "Beuvry". Neen, daar gaan we binnen een paar weken naartoe!
Een flink aantal veldwegen later nog even een terrilondergrondje gevonden, waar we moeite hadden om de pijltjes te vinden, samen met onze franse vriend toch weer op weg en dan gingen we jagen op een oude spoorbedding om uiteindelijk zelfs langs la Francaise de la Mecanique te passeren. Daar verloren we onze franse vriend, die waarschijnlijk nog een beetje moest gaan werken, want al gingen we daar snel, ik kan niet geloven dat ik naar het einde toe sneller ging rijden. Alhoewel...
Een aantal single tracks met hindernissen later kwamen we aan de Base de Loisirs de Wingles, waar de snelle mannen aan het bissen waren ?!?! Bleek dat ze de kortere afstand hadden gekozen waardoor ze daar eerder waren gearriveerd en al het technisch parcourtje een keer hadden gereden. Samen deden we het nog een keer en het moet gezegd: het was een stukje dat ik niet kende maar wat zeer gesmaakt werd. Kort, krachtig en verdorie oh zo leuk om te doen. En dan kwamen we weer bij het startpunt. Nog eens? Voor mij waren de 55 kilometer en de 500+ hoogtemeters al voldoende. En daar liep Fritsie. Waren we toch sneller aan het rijden op het einde? Blijkbaar wel, dus ging ik voor een verfrissende straatdouche en naar binnen om mijn drankje en broodje te claimen. Tot tweemaal toe kregen we dit toegestopt en gingen we maar straffe verhalen vertellen, languit in het zonnetje in het gras.
Zoals eerder gezegd: meer moet dat niet zijn.
Gereden afstand: 55.55 km
Totale rijtijd: 2:56'38
Gemiddelde snelheid: 18.8 km/u
Hoogste snelheid: 42.9 km/u
Hoogtemeters: 535 m.
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Wingles.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
03 mei 2008
MTB TT St. Michiels Brugge - 03/05/2008 (Brugse Bossentocht)
Vorig jaar had ik deze rit gereden en toen gezegd dat dit de enige tocht was de naam Bossentocht waardig. Ondertussen zijn er door interne discussies in de organisatie een aantal mensen opgestapt, waaronder de parcoursbouwer. Een opdracht die aan iemand anders was toevertrouwd. Dus, dit verdiende toch even te worden verkend. Tegen een uur of acht de parking aan de Veemarkt van St. Michiels en vond die eigenlijk nogal leeg. Niet getreurd, ingeschreven en hopla vertrokken voor de 53 kilometer.
Even in de war omdat net bij het verlaten van de parking drie verschillende soorten pijltjes hingen, maar snel ontdekt dat we "die gele" moesten volgen. Ik reed rustig, om de benen los te rijden na de kramp van Ieper en dat was ons gegund de eerste kilometers, die voornamelijk asfalt waren. Hier en daar een probeerseltje en zelfs een leuk stukje in het Tillegembos, maar toch veel rechte asfalt- en verharde dreven.
En dan kwam daar weer een lange asfaltstrook, met zelfs de Torhoutsesteenweg voor een redelijk stuk. Daar gingen we weer bijna de verkeerde kant uit. Bepijling was niet slecht, maar ook niet perfect. In de loop van de rit toch meerdere malen getwijfeld en een paar keer in de fout gegaan. Een paar keer serieus getwijfeld omdat ik al lang aan het rijden was zonder een andere biker of een pijltje te zien, maar dit was gelukkig volgens de oude regel: "als er niets staat is het rechtdoor".
Snelweg over en het Valkenbos binnen. Leuk stukje, dat er toch nog op bepaalde stukken lekker vettig bijlag. Langs het Domein Beisbroek de berm van de E40 in tot in Varsenare waar we de eerste bevoorrading al konden smaken. We hadden bijna twintig kilometer op de teller en ik dacht bij mezelf: "het voelt alsof ik nog niet gereden heb, misschien kan ik wel een tandje bijsteken"... Ik mocht daar onmiddellijk een hele lading tanden bijsteken, maar achteraan! Een stoppelveld lag toch net iets vettiger dan ik verwacht had en met de bandjes die ik liggen heb niet direct de juiste grip. Op het einde de spoorweg over en het hele eind terug te rijden in een lange velddoorsteek. Enfin, ik voelde plots al dat ik gereden had!
Verder langs het kanaal Brugge-Oostende en dan veranderde het landschap wel heel snel. Geen boom te zien, beken, kanaaltjes, brugjes en sluizen overal: de Polders. Leuk om eens te doen, maar niet direct iets wat ik in de Brugse Bossentocht had verwacht, eerder in een zondagnamiddagritje met de familie. Een ander nadeel van het gebrek aan bomen is natuurlijk de volledige afwezigheid van een windscherm. Ja, natuurlijk waaide de wind daar van de verkeerde kant. Met de Zeebrugse achterhaven in het zicht terug richting Brugge gereden om bij de sponsor (een Duits automerk uit het Beierse dat vroeger ook nog helicopters heeft gebouwd...) de tweede bevoorrading mee te pikken.
Ondertussen hadden we nog een stuk langs het kanaal gereden en gingen we nu terug langs de andere kant. Pompierke kwam even bij mij rijden. We draaiden plots links naar beneden, waar ik mijn voorwiel vanonder een restant van een metalen poort mocht halen, gelukkig zonder schade aan band of velg. Daarachter een dreef, die duidelijk een nieuw stuk was: daar had in de laatste 20 jaar niets met wielen doorgereden. Het bolde niet. Zo hadden we er nog een tweetal. Je houdt ervan of niet. Mij kon het niet echt schelen, anderen vonden het niet echt leuk, maar bos is toch leuker.
We gingen weer op weg en Pompierke vond daar een paar snellere wielen om achter te hangen. Ik bleef gewoon op mijn tempootje doorgaan om nog te genieten van het technisch stuk in het bosje (waar toch zoveel meer kon worden uitgehaald). Ik dacht even dit stukje nog eens te doen maar reed als een schaap de rest achterna en daar kwamen we in de bebouwde kom, om met net geen 51 km terug de parking van de veemarkt op te rijden.
Prachtige bikewash, heel goeie douches - de bevoorradingen waren trouwens ook heel verzorgd en dit deel van de organisatie verdient een pluim. Het parcours was mijns insziens een verdienstelijke poging, maar nog niet voldoende. Maar, aangezien dit een eerste keer is voor de parcoursbouwer gun ik hem een herkansing. Ik zou zeggen aan Dirty Fox: kom eens terug in september!!! (ik weet het wel, het is in november, maar wie doet nu herexamens in november?)
Gereden afstand: 50.94 km
Totale rijtijd: 2:30'50
Gemiddelde snelheid: 20.3 km/u
Hoogste snelheid: 33.6 km/u
Hoogtemeters: 178 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008BrugseBossen.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Even in de war omdat net bij het verlaten van de parking drie verschillende soorten pijltjes hingen, maar snel ontdekt dat we "die gele" moesten volgen. Ik reed rustig, om de benen los te rijden na de kramp van Ieper en dat was ons gegund de eerste kilometers, die voornamelijk asfalt waren. Hier en daar een probeerseltje en zelfs een leuk stukje in het Tillegembos, maar toch veel rechte asfalt- en verharde dreven.
En dan kwam daar weer een lange asfaltstrook, met zelfs de Torhoutsesteenweg voor een redelijk stuk. Daar gingen we weer bijna de verkeerde kant uit. Bepijling was niet slecht, maar ook niet perfect. In de loop van de rit toch meerdere malen getwijfeld en een paar keer in de fout gegaan. Een paar keer serieus getwijfeld omdat ik al lang aan het rijden was zonder een andere biker of een pijltje te zien, maar dit was gelukkig volgens de oude regel: "als er niets staat is het rechtdoor".
Snelweg over en het Valkenbos binnen. Leuk stukje, dat er toch nog op bepaalde stukken lekker vettig bijlag. Langs het Domein Beisbroek de berm van de E40 in tot in Varsenare waar we de eerste bevoorrading al konden smaken. We hadden bijna twintig kilometer op de teller en ik dacht bij mezelf: "het voelt alsof ik nog niet gereden heb, misschien kan ik wel een tandje bijsteken"... Ik mocht daar onmiddellijk een hele lading tanden bijsteken, maar achteraan! Een stoppelveld lag toch net iets vettiger dan ik verwacht had en met de bandjes die ik liggen heb niet direct de juiste grip. Op het einde de spoorweg over en het hele eind terug te rijden in een lange velddoorsteek. Enfin, ik voelde plots al dat ik gereden had!
Verder langs het kanaal Brugge-Oostende en dan veranderde het landschap wel heel snel. Geen boom te zien, beken, kanaaltjes, brugjes en sluizen overal: de Polders. Leuk om eens te doen, maar niet direct iets wat ik in de Brugse Bossentocht had verwacht, eerder in een zondagnamiddagritje met de familie. Een ander nadeel van het gebrek aan bomen is natuurlijk de volledige afwezigheid van een windscherm. Ja, natuurlijk waaide de wind daar van de verkeerde kant. Met de Zeebrugse achterhaven in het zicht terug richting Brugge gereden om bij de sponsor (een Duits automerk uit het Beierse dat vroeger ook nog helicopters heeft gebouwd...) de tweede bevoorrading mee te pikken.
Ondertussen hadden we nog een stuk langs het kanaal gereden en gingen we nu terug langs de andere kant. Pompierke kwam even bij mij rijden. We draaiden plots links naar beneden, waar ik mijn voorwiel vanonder een restant van een metalen poort mocht halen, gelukkig zonder schade aan band of velg. Daarachter een dreef, die duidelijk een nieuw stuk was: daar had in de laatste 20 jaar niets met wielen doorgereden. Het bolde niet. Zo hadden we er nog een tweetal. Je houdt ervan of niet. Mij kon het niet echt schelen, anderen vonden het niet echt leuk, maar bos is toch leuker.
We gingen weer op weg en Pompierke vond daar een paar snellere wielen om achter te hangen. Ik bleef gewoon op mijn tempootje doorgaan om nog te genieten van het technisch stuk in het bosje (waar toch zoveel meer kon worden uitgehaald). Ik dacht even dit stukje nog eens te doen maar reed als een schaap de rest achterna en daar kwamen we in de bebouwde kom, om met net geen 51 km terug de parking van de veemarkt op te rijden.
Prachtige bikewash, heel goeie douches - de bevoorradingen waren trouwens ook heel verzorgd en dit deel van de organisatie verdient een pluim. Het parcours was mijns insziens een verdienstelijke poging, maar nog niet voldoende. Maar, aangezien dit een eerste keer is voor de parcoursbouwer gun ik hem een herkansing. Ik zou zeggen aan Dirty Fox: kom eens terug in september!!! (ik weet het wel, het is in november, maar wie doet nu herexamens in november?)
Gereden afstand: 50.94 km
Totale rijtijd: 2:30'50
Gemiddelde snelheid: 20.3 km/u
Hoogste snelheid: 33.6 km/u
Hoogtemeters: 178 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008BrugseBossen.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
01 mei 2008
MTB TT Ieper - 01/05/2008 (Fronttoer Classic)
Ik wou vandaag graag terug naar Ieper om de Fronttoer te rijden. Vorig jaar was dit een leuke rit en ik had geen reden om aan te nemen dat het dit jaar anders zou zijn. De rest van de gang ging naar Wissant, maar dat vind ik nu toch net iets te ver, zeker met de wijsheid van vorig weekend, waar ik tot in Frankrijk reed om welgeteld 900 meter te rijden (voor mijn freehub het begaf).
Mijn vaste bike partner was het bijna vergeten, maar zijn beide zoontjes hadden een verjaardagsfeestje, dus hij was van dienst. Ik vroeg of hij zijn bike zou uitlenen aan mijn achttienjarige zoon Domin en hij zei "Ja". Ik moest enkel nog andere pedalen op zijn bike zetten omdat klikpedalen Domin's ding niet zijn. Gisteravond ging ik aan het werk en kan je het geloven? Ik had twee verschillende sleutels nodig omdat ik een sleutel in twee brak!?!!? Nog nooit meegemaakt.
Uiteindelijk volledig uitgerust (in beide betekenissen) in Ieper aangekomen, ingeschreven en daar gingen we. Redelijk snel reden we langs de vijvers van Dikkebus en ik was alleen... Domin had een pijltje gemist en was verkeerd gereden. Ik wachtte even en daar kwam hij terug. We amuseerden ons flink met de technische stukjes op en neer naast het officiele pad. Ik vond het leuk om hem al na 5 kilometer achter mij te laten, vooral omdat hij had aangekondigd mij "gewoon los te rijden".
Na zo'n 10 kilometer kwamen we in de buurt van Westouter en het was van dattum: hij liet me gewoon ter plaatse tijdens de beklimming van (ik denk) de Scherpenberg. De afdaling was meer mijn ding en ik haalde hem weer in en liet hem even achter mij.
Zo zou het voor de komende vijftien kilometer verder gaan: hij bergop als een jonge berggeit, ik naar beneden als een zak cement. We deden de Rodeberg via het Hellegat en de Zwarteberg moest er ook aan geloven.
Toen we die laatste afdaalden langs de "trapjes" lag ik tegen dan natuurlijk weer voorop, ik riep nog even "TRAPJES", maar na twee of drie trapjes had ik plots een van mijn erfgenamen in mijn nek... Het concept 'remmen' was nog niet helemaal doorgedrongen. Het leek alsof we daar in lusjes de aanwezige bulten bleven aandoen, wat uiteindelijk ook zo bleek te zijn. De Rodeberg deden we minimum twee keer, de Zwarteberg twee of drie keer en uiteindelijk verlieten we dit deel van Heuvelland, met een tweetal grensovergangen die enkel duidelijk waren voor zij die de straatnaambordjes bekeken. Het werd mij duidelijk hoe makkelijk het hier in "den tijd" moet geweest zijn om dingen over de grens te smokkelen.
We reden natuurlijk richting Kemmelberg, die ik tijdens mijn heroische winterverhalen had laten uitschijnen als zijnde deel van de westelijke Himalaya. De berg is niet zo verschrikkelijk, maar als die kasseien nat zijn heb je geen enkele kans om er op te raken. Domin begon toch een beetje schrik te krijgen en begon me een paar keer te polsen of er geen mogelijkheden waren "naast" die Kemmelberg. Toch gingen we er naartoe. De bekende off-road klim langs het Franse oorlogskerkhof om even uit te rusten op het enige stukje "plat" voor we de laatste kasseien aan 23% aanpakten. Hij ging ervoor en raakte boven met grimassen die elke sterveling de stuipen op het lijf zouden jagen. Zijn cartouches waren duidelijk op. Hij merkte nog vlug even op dat "hij erop was geraakt" en alhoewel ik moet toegeven dat hij het deed, ik kon het niet laten om hem nog vlug even alles is perspectief te plaatsen en zei "ik hoop dat je er binnen 30 jaar ook nog opraakt."
Ik bleek vanaf dit punt de snelste klimmer te zijn (en zij die me kennen weten genoeg...) Afdalingen (jaja, ik ging er weer voorbij, nadat ik halverwege de Kemmel even een kramp had moeten verwerken) en daar gingen we voor de laatste 20 kilometer. Dachten we. Het werden er bijna 30. We gingen verder op en neer en het moet gezegd, hier en daar was een nieuw strookje ingelast, die het alleen maar lastiger maakte. En dan kwam het domein "De Palingbeek" eraan. Een kassei om "U" tegen te zeggen en verdorie, ze is langer dan je denkt. Ik ging in het midden rijden en maakte snelheid, gewoon het principe van "hoe sneller je gaat, hoe minder kasseien je voelt".
Toen we terug op asfalt kwamen moest ik even wachten maar toen was het helemaal niet leuk... Hagel, regen, ik ben er zeker van dat er ook smeltende sneeuw viel op mijn blote benen en armen (jaja, ik had hier blijkbaar een verkeerde vestimentaire beslissing genomen..) en we waren er nog niet... Die laatste kilometers waren toch wel lastig, vooral omdat ik me hier even aan het jagen zette, kwestie van de jeugd te tonen dat die ouwe garde ook nog tot iets in staat was.
Moe maar voldaan kwam ik terug bij de Volvo garage aan, waar we genoten van de douche-improvisatie van het jaar. De rit was redelijk de moeite, slechts 1 of 2 keer gingen we in een andere richting dan de pijltjes toonden en de bevoorradingen waren tip top. Het enige minpuntje in de organisatie dat ik kan vinden is dat de douches te warm waren. (Ik weet het, dit is toch wel bij het haar gegrepen... Ik heb al kouwe douches overleefd, maar deze kon ik niet over mijn teder velleken laten lopen !!!)
Geheel terzijde... ik vind dat ik mijn nakomeling toch een dikke proficiat moet geven. Hij ging voor zijn eerste echte mountainbike rit voor de 75 kilometer. Hij kloeg een beetje rond de 20 en dan nog eens rond de 40, maar reed de volle rit uit, weliswaar aan een steeds trager tempo, maar hij deed het maar, verdorie.
Gereden afstand: 74.77 km
Totale rijtiijd: 4:00'58
Gemiddelde snelheid: 18.6 km/u
Hoogste snelheid: 49.6 km/u
Hoogtemeters: 946 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Fronttoer.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Mijn vaste bike partner was het bijna vergeten, maar zijn beide zoontjes hadden een verjaardagsfeestje, dus hij was van dienst. Ik vroeg of hij zijn bike zou uitlenen aan mijn achttienjarige zoon Domin en hij zei "Ja". Ik moest enkel nog andere pedalen op zijn bike zetten omdat klikpedalen Domin's ding niet zijn. Gisteravond ging ik aan het werk en kan je het geloven? Ik had twee verschillende sleutels nodig omdat ik een sleutel in twee brak!?!!? Nog nooit meegemaakt.
Uiteindelijk volledig uitgerust (in beide betekenissen) in Ieper aangekomen, ingeschreven en daar gingen we. Redelijk snel reden we langs de vijvers van Dikkebus en ik was alleen... Domin had een pijltje gemist en was verkeerd gereden. Ik wachtte even en daar kwam hij terug. We amuseerden ons flink met de technische stukjes op en neer naast het officiele pad. Ik vond het leuk om hem al na 5 kilometer achter mij te laten, vooral omdat hij had aangekondigd mij "gewoon los te rijden".
Na zo'n 10 kilometer kwamen we in de buurt van Westouter en het was van dattum: hij liet me gewoon ter plaatse tijdens de beklimming van (ik denk) de Scherpenberg. De afdaling was meer mijn ding en ik haalde hem weer in en liet hem even achter mij.
Zo zou het voor de komende vijftien kilometer verder gaan: hij bergop als een jonge berggeit, ik naar beneden als een zak cement. We deden de Rodeberg via het Hellegat en de Zwarteberg moest er ook aan geloven.
Toen we die laatste afdaalden langs de "trapjes" lag ik tegen dan natuurlijk weer voorop, ik riep nog even "TRAPJES", maar na twee of drie trapjes had ik plots een van mijn erfgenamen in mijn nek... Het concept 'remmen' was nog niet helemaal doorgedrongen. Het leek alsof we daar in lusjes de aanwezige bulten bleven aandoen, wat uiteindelijk ook zo bleek te zijn. De Rodeberg deden we minimum twee keer, de Zwarteberg twee of drie keer en uiteindelijk verlieten we dit deel van Heuvelland, met een tweetal grensovergangen die enkel duidelijk waren voor zij die de straatnaambordjes bekeken. Het werd mij duidelijk hoe makkelijk het hier in "den tijd" moet geweest zijn om dingen over de grens te smokkelen.
We reden natuurlijk richting Kemmelberg, die ik tijdens mijn heroische winterverhalen had laten uitschijnen als zijnde deel van de westelijke Himalaya. De berg is niet zo verschrikkelijk, maar als die kasseien nat zijn heb je geen enkele kans om er op te raken. Domin begon toch een beetje schrik te krijgen en begon me een paar keer te polsen of er geen mogelijkheden waren "naast" die Kemmelberg. Toch gingen we er naartoe. De bekende off-road klim langs het Franse oorlogskerkhof om even uit te rusten op het enige stukje "plat" voor we de laatste kasseien aan 23% aanpakten. Hij ging ervoor en raakte boven met grimassen die elke sterveling de stuipen op het lijf zouden jagen. Zijn cartouches waren duidelijk op. Hij merkte nog vlug even op dat "hij erop was geraakt" en alhoewel ik moet toegeven dat hij het deed, ik kon het niet laten om hem nog vlug even alles is perspectief te plaatsen en zei "ik hoop dat je er binnen 30 jaar ook nog opraakt."
Ik bleek vanaf dit punt de snelste klimmer te zijn (en zij die me kennen weten genoeg...) Afdalingen (jaja, ik ging er weer voorbij, nadat ik halverwege de Kemmel even een kramp had moeten verwerken) en daar gingen we voor de laatste 20 kilometer. Dachten we. Het werden er bijna 30. We gingen verder op en neer en het moet gezegd, hier en daar was een nieuw strookje ingelast, die het alleen maar lastiger maakte. En dan kwam het domein "De Palingbeek" eraan. Een kassei om "U" tegen te zeggen en verdorie, ze is langer dan je denkt. Ik ging in het midden rijden en maakte snelheid, gewoon het principe van "hoe sneller je gaat, hoe minder kasseien je voelt".
Toen we terug op asfalt kwamen moest ik even wachten maar toen was het helemaal niet leuk... Hagel, regen, ik ben er zeker van dat er ook smeltende sneeuw viel op mijn blote benen en armen (jaja, ik had hier blijkbaar een verkeerde vestimentaire beslissing genomen..) en we waren er nog niet... Die laatste kilometers waren toch wel lastig, vooral omdat ik me hier even aan het jagen zette, kwestie van de jeugd te tonen dat die ouwe garde ook nog tot iets in staat was.
Moe maar voldaan kwam ik terug bij de Volvo garage aan, waar we genoten van de douche-improvisatie van het jaar. De rit was redelijk de moeite, slechts 1 of 2 keer gingen we in een andere richting dan de pijltjes toonden en de bevoorradingen waren tip top. Het enige minpuntje in de organisatie dat ik kan vinden is dat de douches te warm waren. (Ik weet het, dit is toch wel bij het haar gegrepen... Ik heb al kouwe douches overleefd, maar deze kon ik niet over mijn teder velleken laten lopen !!!)
Geheel terzijde... ik vind dat ik mijn nakomeling toch een dikke proficiat moet geven. Hij ging voor zijn eerste echte mountainbike rit voor de 75 kilometer. Hij kloeg een beetje rond de 20 en dan nog eens rond de 40, maar reed de volle rit uit, weliswaar aan een steeds trager tempo, maar hij deed het maar, verdorie.
Gereden afstand: 74.77 km
Totale rijtiijd: 4:00'58
Gemiddelde snelheid: 18.6 km/u
Hoogste snelheid: 49.6 km/u
Hoogtemeters: 946 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Fronttoer.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Abonneren op:
Posts (Atom)
