MTB TT Allennes-les-Marais (Fr) - 24/02/2008

Deze rit was vorig jaar een van de revelaties van Noord-Frankrijk, al was het maar omdat het voor mij de eerste keer was "over de schreve". Dit keer maakten we er een totaalspectakel van, dat begon op de parking in Rekkem langs de E17. Motorbiker had boterkoeken en boterhammetjes met choco beloofd en de rest van de bende bracht thermossen koffie, tafels, tafelkleedjes, banken, stoelen en zelfs een fles citroenjenever mee. Het scheelde niet veel of iemand stak het vuur onder de houtskool en we stonden te barbecuen.

Gelukkig kwam het niet zo ver en gingen we tegen halfacht op weg naar Allennes-les-Marais. We handelden de inschrijving af op het clubblad en dronken nog een kopje koffie met speculooskoekjes. Bleek dat onze wervingsactie meer dan 30 forumlezers (http://forum.mountainbike.be) hierheen had gebracht, naast nog een meute Brigandbikers, Steenbakkers en nog heel wat Vlaamse bikeclubs. Tegen half negen vertrokken we.

Het was een deja-vu. We stonden weer allemaal aan het rode licht in het dorp en bij groen gingen we voor honderd meter road die ons naar de eerste off-road bracht. Alles lag droog en het bolde goed, maar toen ik na drie kilometer al zonder adem zat keek ik naar mijn kilometerteller. We reden verdorie 30 per uur op die off-road paden. We kwamen op het eind van de eerste strook aan een kasseibaantje dat we nu ondertussen al meerdere keren hebben gereden en toen ging ik van de derde positie naar de vierde, de vijfde, de zesde, de zevende... en heel snel zat ik in de achtervolging.

Ik zag uit naar de base de Wingles en wou me niet al te veel kapotrijden in het begin en bleef op mijn eigen tempo doorrijden. Ze doen maar dacht ik. En toen ik op de eerste bevoorrading aankwam ontdekte ik dat er nog een hele groep van onze gang achterkwam. De snelheidsduivels waren al weer vertrokken en samen met de andere groep gingen we er weer vandoor. Na zo'n 18 kilometer reden we langs het kanaal en konden we Wingles al zien. Net nog de brug over en we konden beginnen "spelen".

We vonden Jocca aan de voet van de brug terwijl hij een bandje stopte en namen hem mee de speeltuin binnen. Er was wat volk, maar niet al te veel, waardoor de files to een minimum beperkt bleven in het bos. Toch nog altijd vreemd om die Franse bikers te zien afstappen van zodra het ook maar een beetje naar beneden gaat. We bleven ervoor gaan en ik ging zowaar aan kop rijden van ons groepje. Wat ik vergeten was dat deze single track eigenlijk middenin een paar honderd meter asfalt had vooraleer je het tweede stuk kon aanvatten. We gingen door en in geen tijd kwamen we aan de tweede bevoorrading.

Deze, maar ook de vorige was zeer goed. Natuurlijk was er water met sirop de menthe, maar massa's fruit, koekjes, chocolode, rozijen, turks fruit... is toch meer dan je gewoon bent in Frankrijk. Gingen we gewoon voor de 45 kilometer of zouden we deze 10 kilometer lange single track nog eens doen? Er werd zelfs niet getwijfeld en we gingen er nog eens voor. Dit keer wachtten we op de leukste afdalingetjes om zeker te zijn dat er geen bikers ons zouden afremmen en we deden alle venijnige klimmetjes zonder voet aan de grond (uitgenomen 1) waar de losse ondergrond alle grip onmogelijk maakte. De laatste "neep" was kort en krachtig en bovengekomen voelde ik in de diepte een kramp eventjes proberen. De bevoorrading was nabij, dus who cares?

Een derde keer was er duidelijk te veel aan, dus gingen we gewoon verder op het parcours van de 45km. De veldwegen bolden al iets minder en mijn bike danste onder mijn lijf tegen mijn onderkant. (Je kent het gevoel). Ik bleef de ondertussen iets grotere groep volgen maar moest toch weer de rol lossen. Dit kon niet zijn. Ik reed een paar kilometer wat trager met de anderen in zicht en gaf er dan een lap op. Samen kwamen we terug langs het kanaal. Speciale bordjes toonden rechtdoor langs het kanaal voor de gemakkelijkste route terug naar AF en even kwam ik in de verleiding, maar Jocca riep mijn naam met zo'n overtuiging dat ik niet anders kon dan volgen.

En daar kwamen we op de kassei die ik mij herinnerde van vorig jaar, waar we toen tegen de wind en in de regen lichtjes bergop nog een paar kilometer moesten afzien eer we er waren. Plots kreeg ik weer wat moed en ging ik op de kasseien jagen met mijn bike-vriend van de laatste kilometers, die nog net kon zeggen "en weet je wat ik nog het meest van al haat? Kasseien...". We reden Allennes terug binnen en genoten van een warme douche. In de zaal bleek dat we zowel de prijs voor de grootste club als een individuele tombola prijs mochten meeslepen. Een broodje en een ajuinsoepje later ontdekten we dat de organisatoren speciaal voor ons Leffe hadden binnengehaald, waar we er dan toch maar vlug een paar van binnengooiden (kleine flesjes weliswaar...)

Ik voelde de kramp opkomen en nu ik dit zit te schrijven is het inderdaad van dattum... Mooie rit, die zeker voor herhaling vatbaar is. Niet alleen de versie van volgend jaar, maar iedereen in de buurt die de base de loisirs de Wingles aandoet zal van onze aanwezigheid mogen genieten!

Gereden afstand: 52.30 km
Totale rijtijd: 3:02'54
Gemiddelde snelheid: 17.2 km/u
Hoogste snelheid: 33.1 km/u
Hoogtemeters: 418 m

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Allennes.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)

Merci Andre pour la photo de notre groupe!

MTB TT Aarsele - 17/02/2008

Samen met Niko en Rik naar Aarsele vertrokken deze morgen. De plaatselijke apotheek in Tielt had een thermometer, die -6 toonde. Ik vreesde weer geconfronteerd te worden met bevoren (fiets-)onderdelen, maar toen we in Aarsele aankwamen voelde het niet zo koud. We vonden de kantine van de brandweer en gebruikten de bewaakte bike-parking. De rest van de forumgang was al vertrokken, alleen onze twee (ex-) MX-ers stonden ons enthousiast op te wachten. In geen tijd waren we vertrokken en bevonden ons in een redelijk grote groep.

Het eerste stukje off-road zorgde voor een opstopping en we vreesden dat deze rit slachtoffer zou worden van zijn eigen succes. Het volgende stukje vatten we aan door het eerste deel recht op de trappers aan iets hogere snelheid langs de andere bikers te beginnen. We waren er voorbij. Maar nu waren we iets gestart: sneller rijden. Het ging goed en het bolde niet al te slecht, waardoor Rik en ik snel voorop raakten. Niko bleek zijn nacht van vier uurtjes te moeten bekopen door achter ons te blijven.

Hier en daar kwamen kleine neepjes, die ons geleidelijk aan lieten klimmen. We zagen het landschap verder glooien en we draaiden naar links om daar kwam de laatste klim naar de top van de Poelberg. We zaten nog fris op het zadel en vlogen de bevoorrading binnen. Tijdens een drankje en een hapje ontdekten we dat die "bult" toch eigenlijk een stuk hoger was dan we eerst hadden gedacht. Een vergezicht over de akkers en velden, met Tielt op de achtergrond. Het vrieszonnetje deed echt deugd en we waren niet gehaast om verder te gaan!

Toen we dat toch deden reden we direct een klein technisch parcourtje binnen, waar je toch moest maken de juiste versnelling te kiezen voor je de bocht nam. Laveren tussen de bomen, hele korte bochtjes en venijnige hoogteverschilletjes. Mooi. Terug op weg en ik had al de hele tijd een vreemd geluid gehoord aan mijn voorvork. Ik dacht eerst opnieuw bevriezingsverschijnselen te horen, net als gisteren, maar gaf er verder geen aandacht aan.

Een lange (gelukkig hard bevroren) single track verder, toen Rik en ik even stopten, ontdekte ik dat mijn voorwiel volledig loszat. Hoe dit gebeurd is blijft een raadsel, maar het gaf wel een vreemd gevoel. Alles terug vastgezet en Niko kwam er weer bij. Bleek dat hij er een beetje doorzat. "Doseren moeten we doen" zei hij.

Een vijftal kilometer verder begon hij aan de boom te schudden en gaf er een lap op. Ik was blij dat ik nog kon volgen. Als dat doseren is, dan heb ik het tot nu toe verkeerd begrepen! Klimmen naar de kerk in de verte: Kanegem. We raceten door het dorp, langs het standbeeld voor Briek Schotte en gingen aan redelijke snelheid terug naar beneden, kriskras door de straten.

Velddoorsteken, weiden en maisvelden die gelukkig nog redelijk hard lagen (je kan je zo voorstellen dat dit met warmer weer een death race zou zijn geworden...) brachten ons terug richting Aarsele, niet zonder nog twee (ja 2) bevoorradingen mee te pikken.

Leuke rit, redelijk zwaar, maar gelukkig lag alles bevroren, anders overleefde de helft deze rit niet en ik denk dat ik ook meerdere keren gestorven zou zijn. Trouwens, de laatste kilometers waren sommige paadjes al verraderlijk zacht aan het worden. Snelheid ging onmiddellijk naar beneden, maar hoog lag die toch al niet met al die klimmetjes en vals plat.

Aarsele binnen en nog een speelparours aan de plaatselijke sporthal om de bike zo snel mogelijk terug aan de bewaakte parking af te geven om snel het vochtgehalte weer op peil te brengen.

Gereden afstand: 44.56 km
Totale rijtijd: 2:25'32
Gemiddelde snelheid: 18.4 km/u
Hoogste snelheid: 31.7 km/u
Hoogtemeters: 280m

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Aarsele.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Let wel: dit parcours bevat private doorgangen, enkel geopend voor de gelegenheid en kan dus niet zomaar worden gereden!

MTB TT Torhout - 16/02/2008

Niet al te vroeg vertrokken kwamen we tegen kwart voor negen Torhout binnengereden. Parkeer-adviseurs aan de poort, bordjes om de parkeerplaatsen van plaatselijke slager te ontzien, een bewaakte bike-parking. Kortom, deze dag kon al bijna niet meer stuk. Tijdens de inschrijving hoorde ik iemand nog verontschuldigend opmerken dat ze er hier "genen Ventoux" konden insteken, wegens gewoon geen heuvels hoger dan een volwassen molshoop. Dit was allemaal niet nodig. Een bende enthousiaste medewerkers maakten dit tot een event, waar de Ventoux gewoon in de weg zou hebben gestaan!

Toen we wilden vertrekken bleek mijn freehub ook vastgevroren (Niko had de zijne al ontdooid thuis in de keuken met de haardroger). Wiel eruit en vlug even gebruik gemaakt van de verwarmingsinstallatie op de bike-parking. Een paar minuutjes later hoorde ik een klik en we waren vertrokken: Niko, Hanzi en ik. Niko begon heel gewillig aan de kop, wat zijn normale positie is, maar als zijn benen maar half zo sterk waren geweest als de alcohol gisteravond, dan was hij gewoon weggereden van ons. Na een drietal kilometer nam ik maar de koppositie over, heel onnatuurlijk. Hanzi was duidelijk het beste van zichzelf aan het sparen voor de race van morgen, want hij bleef zowaar bijna 10-15 kilometer in het wiel hangen. Zelfs toen werd het teveel voor hem. We bleven op verschillende snelheden min of meer samen en nu en dan een beetje wachten op elkaar.

In Torhout met zijn 112 mountainbike toerritten (of toch zeker 8) is het natuurlijk moeilijk om paden en wegels te vinden die niemand anders gebruikt, maar vandaag was het vreemd: vele paadjes heb ik voor het eerst in het volle daglicht gereden, omdat die andere Torhoutse klassieker een nachtrit is! In plaats van "zijn we hier nu weer?" had ik eerder iets van "aah, zo ziet er dat hier uit!".

De bekende ploeterstukjes lagen hard gevroren, maar ik moest tot mijn scha en schande ontdekken dat de ijslaag op de plassen nog niet van die aard was dat het mijn gewicht kon dragen. Ik ging tijdens een uitwijkmanoeuvre voluit voor de plas om vanaf dan met een natte kont verder te rijden! Veel bandensporen van tractoren waren hobbelbaantjes, waar je alleen snel over kon rijden om de impact op fiets en lichaam te beperken. De benen zaten naar mijn normen goed en hier en daar kon ik toch eens flink doortrekken. Gelukkig spaarde Hanzi zich en reed Niko maar op halve kracht, maar dat is nu allemaal niet belangrijk: ik reed verdorie niet slecht!

Beide bevoorradingen waren heel verzorgd en de dames zorgden voor heel wat ambiance. Op de eerste bevoorrading scheen het zonnetje en stonden we uit de wind. Ik ontdekte dat mijn voorvork wat vastgevroren zat, maar daar kan je helaas niets aan doen. We moesten ons hier toch even forceren, want het was er leuk en aangenaam vertoeven. Maar, er was geen Leffe, dus gingen we maar weer op pad.

Heel de tocht niet al te zot gereden, maar toch geen andere bikers moeten laten voorgaan. Een paar keer toch zot gedaan, toen ik achter een wagen aanging die ons inhaalde. Het lukte aardig, maar toen ik de groep bikers voor ons had ingehaald, vond ik het meer dan genoeg geweest. Een tijdje later ging Niko nog even achter een andere auto aan, die het gewaagd had naar ons te claxoneren!

Plotseling kwamen we aan het (ik denk) Warandepark aan, waar opnieuw een mooi technisch stukje was uitgepijld. Het was leuk en Niko werd zelfs wakker toen we hier voor een tweede keer ingingen. "De eerste keer dat ik dit zo snel heb gereden" was de commentaar. Dit was inderdaad niet gelogen en ik moet toegeven dat het pas nu duidelijk werd dat dit parcours 's avonds in het donker niet evident is.

Dan terug Torhout binnen, langs het ziekenhuis. Nog een klein stukje echte off-road en dan het centrum van wereldstad Torhout binnen, waar iedere meter off-road werd benut, wegenwerken inbegrepen. Voor we het goed beseften stonden we terug op het terrein van de startplaats. Niet moe, wel voldaan.

Niet de mooiste rit uit mijn carriere, maar zeker een van de aangenaamste. De Ventoux zat er inderdaad niet in, maar de rit was vlekkeloos georganiseerd, waardoor een mens zich amuseert en ervoor zorgt dat hij deze rit niet vergeet voor de kalender van volgend jaar.

Gereden afstand: 44.49 km
Totale rijtijd: 2:02'55
Gemiddelde snelheid: 21.7 km/u
Hoogste snelheid: 38.4 km/u
Hoogtemeters: toch 221m

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Torhout_TET.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)

Foto's met dank aan MTB-live.be

MTB TT Doomkerke - 09/02/2008 (Chickens don't fly)

Ik had vorige week al eens op Google Maps gekeken, maar Doomkerke was onbekend. Enkel DRoomkerke bleek te bestaan. Gelukkig hadden een paar forumbikers ons op weg geholpen, want zelfs GPS machines kenden deze plek niet. Bleek dat Droomkerke een restaurant in Doomkerke was, een gehuchtje tussen Ruiselede en Oostkamp. Hoe dichter we kwamen, hoe meer ik me herkende, voornamelijk door een ander gehucht in de buurt: Kruiskerke. Dat mountainbiken is dus toch nog goed voor meerdere redenen: binnen een paar jaar kennen we elk gehucht in West-Vlaanderen en Noord-Frankrijk!

Toen we er aankwamen stonden er alles bij elkaar een twintigtal auto's geparkeerd. Een locomotiefje alleen op weg, gevolgd door een hele kleine forumtrein reed langs toen we ons klaarmaakten. We schreven in, waar we nummer 51 en 60 bleken te zijn. Was dit wel een goed idee? De organisatie was duidelijk voorbereid en stond op dat ogenblik met meer personeel klaar dan er bikers waren, wat ons toch wat hoop gaf. We vertrokken en na tweehonderd meter stond het eerste bordje: "Start". Ik voelde meer van de borduur toen we dat voetpad opreden dan normaal en zag dat mijn achterband wel wat lucht kon gebruiken. We reden terug naar de auto en pompten er zo'n 3 kg lucht in.

Terug naar dat eerste stuk, dat onmiddellijk ploeteren was. Hopelijk was dit geen indicatie van de rest, maar gelukkig reden we allerlei leuke tracks links en rechts door, de ene al sneller dan de andere. Niko had nochtans gezegd: " we zouden eens niet te snel moeten starten en geleidelijk aan opbouwen", maar hij kon niemand voor zich zien rijden. Van zodra hij een stipje zag moest hij inhalen en voorbijsteken. Ik erachter puffend en blazend, maar in het wiel. De eerste bevoorrading kwam niets te snel. We hadden een gemiddelde van bijna 25km/u, wat met sommige paadjes niet echt evident was.

En dan kwamen een paar ongelofelijk mooie stukken. Eerst wat spelen langs het kanaal Gent-Brugge aan beide kanten, waar we ontdekten dat sommige snelheidsduivels alleen maar snel gingen op de weg en verharde paden! De single track aan de overkant was precies schoongemaakt. Bij een vorige doortocht was ik helemaal bedekt in bloed door de hoge distels en lage takken die een aanslag hadden gepleegd op mijn armen en benen. Dit keer was hier niets meer van te zien en gingen we een rotvaart langs de vaart! Een biker had problemen met zijn freehub en geloofde niet dat een welgemikte plas alles zou opwarmen en losmaken. Nochtans...

Blijkbaar is het de tijd van het jaar om bomen te rooien, want overal waren kettingzagen te horen en aanhangwagentjes te zien met hout op "stoof-lengte". We reden kort daarna een prive stukje door met "afgronden" langs de Oude Vaart, maar vooral met een ongelofelijke spektakelwaarde en een heel hoog fungehalte. Straf stukske. Bleek dat ze daar de hele afstand eiken hadden gerooid. Dat hadden we nu nog nooit meegemaakt. De mais wordt soms eens afgereden, maar nog nooit een rij bomen!!! Gelukkig was daar heel veel nieuw bos aangeplant. Niko moest vanaf hier de prijs voor zijn snelle start betalen. Het vet was van de soep. Op de weg bleven we mooi samen, maar van zodra de ondergrond sappiger werd kon ik van hem wegrijden, wat niet de normale verhoudingen zijn!

Geen tijd later mochten we gaan rondrijden bij de Broeders van Liefde in Maria-Aalter. Daar was een prachtig stukje technisch parcours uitgepijld, dat redelijk lang en mooi was, waar we toch maar weer konden genieten. We reden gezapig verder en deden niet al te gek, waardoor de recuperatie bevorderd werd. De laatste kilometers hadden nog een leuk speelbosje (ik kende het, maar weet niet meer van welke tocht), waar we jammer genoeg een stukje lieten links liggen. We hadden het moeten meenemen, want de single track van vorige keer was nog duidelijk tussen de bomen te zien.

We gingen de laatste kilometer(s) in en deden dit zonder eindsprint. Er zat duidelijk nog een beetje venijn in de staart, want Niko voelde zijn pijnlijke benen, terwijl mijn kuiten het stadium "drie seconden voor de kramp voelbaar wordt" bereikten. Een beetje strekken en de pijn bleef gelukkig uit. En daar zag ik de aankomst in de verte. De bikewash, op de oprit van de plaatselijke grafzerk-bouwer, was niet alleen goed, de locatie bood ook een oplossing voor degenen die de laatste kilometers aan het sterven waren!

Warme douches (wel kleine kleedkamers) en een drankje later waren we op weg naar huis. Mooie rit, met prachtige prive stukjes. Zeker de moeite.

Gereden afstand: 49.71 km
Totale rijtijd: 2:23'17
Gemiddelde snelheid: 20.8 km/u
Hoogste snelheid: 37.6 km/u

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Doomkerke.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Let wel: dit parcours bevat private doorgangen, enkel geopend voor de gelegenheid en kan dus niet zomaar worden gereden!

MTB TT Oignies (Fr) - 03/02/2008 (Le rando des terrils)

Toen ik deze morgen bij Niko aankwam was alles verdacht rustig. Geen licht. Nergens. Net toen ik dacht maar alleen te vertrekken zag ik toch een licht achterin aanfloepen. In vierenzeventig seconden was Niko klaar en wij op weg naar de grensovergang. Daar aangekomen bleek al een hele meute klaar te staan. Met een schaal caketjes kon ik vlug iedereen een eerste bevoorrading aanbieden en hun laten vergeten dat we eigenlijk een minuutje of zo te laat waren. Onderweg in colonne naar Oignies. Toen we daar plots een bestelwagen een beetje zagen zwalpen over de weg gingen we er in een ruime boog omheen. Toen we er naast reden zagen we de chauffeur nog net met zijn hoofd het stuurwiel raken: de man was in slaap aan het vallen! Ik keek nog even in mijn spiegels maar de auto bleef toch binnen zijn rijvak. Hopelijk is hij behouden aangekomen.

Bij het binnenrijden van Oignies bleek dat we hier duidelijk niet alleen waren. Goede organisatie, die duidelijk maakte waar de wagens konden worden geplaatst. Alles in orde gemaakt en op naar de inschrijving, waar zowaar een bewaakte fietsparking was. Dit was echt een franse primeur. Onze namen op de lijst en daar gingen we terug naar onze bikes om ons nummerbord vast te maken aan ons stuur. Zes tot acht terrils in de loop van 50 kilometer, waaronder de terril waar ik in september mijn buiteling had gemaakt. Het klonk veel belovend.

We reden Oignies uit en gingen het veld in. Veldwegels werden afgewisseld met bosjes en alles liep echt heel vlot. In tegenstelling tot vorige week maakten de wegels duidelijk deel uit van het plaatselijk VTT-geheugen. De eerste terril was een speeltuin zonder klimmetjes van betekenis, daarom niet minder leuk. Het eindigde met een korte afdaling, die door het ijs van de nachtvorst toch nog verraderlijk genoeg was om me onderaan even op mijn zij te leggen. We reden door een gemeentje "Leforest" en zoals kon vermoed worden reden we snel het bos binnen nadat we de tweede terril hadden rondgereden en een bevoorrading hadden meegepikt. Niko's bike maakte al heel de tijd vreemde geluiden en op die bevoorrading ontdekten we dat zijn derailleur functioneerde met anderhalf wieltje. Lang zou het niet meer duren.

Onmiddellijk na het bos gingen we weer een terril site verkennen om onmiddellijk weer een bos in te rijden in Libercourt. Mijn voorrem bleef hangen en ik stopte even om de smurrie te verwijderen en ging jagen om de groep terug in te halen. Plots vond ik Niko langs het pad met zijn derailleur in zijn achterwiel gedraaid: patje afgebroken. Met mijn kettingpons en een powerlink maakten we hier vlug een single-speed van en daar gingen we weer. Het vlakke terrein lukte nog, maar toen er nogal wat baggerwerk aan te pas kwam wist Niko snel waarom al die versnellingen eigenlijk dienen... Twee bruggen over de snelweg maakten duidelijk dat er geen terrils meer inzaten voor hem vandaag. Na een tijdje kruisten we een redelijk grote baan en Niko besliste om dan maar over de weg terug naar Oignies te rijden. (achteraf bleek dat hij nog een stukje parcours heeft moeten volgen om er te geraken, maar dat wist ik niet.)

Ik voelde me niet slecht en begon wat snelheid te maken, hopende dat ik de traagste forumbikers nog zou kunnen oprapen. Een terrilbosje met lichte hellingetjes in Carvin was niet genoeg om de anderen te vertragen, dus bleef ik enkel franse bikers inhalen. Ik kwam nog een delegatie frontbikers tegen en reden steeds meer en dichter bij die bulten die we al door de bomen zagen. Een venijnige klim en daar stond een tentje. "Du vin chaud?" vroegen de mannen op de bevoorrading. Ik dacht dat we nog een tiental kilometer te doen hadden, dus nam ik wat sportdrank, maar tijdens het gesprek bleek dat we slechts een vijftal kilometer te gaan hadden: juist nog de terril "Delta 3".

We klommen naar boven, gelukkig heel geleidelijk aan, waardoor ik toch op een redelijk tempo kon blijven gaan. Ik begon me meer en meer te herkennen, maar was niet helemaal zeker. Was dit mijn kwelduivel of niet? Na toch een paar kilometer klimmen, waar ik zowel door Kenny als Hanzi werd ingehaald (waar bleven de anderen?) maar het lukte om helemaal boven te raken zonder echt te sterven. Boven reden we precies rond een krater, waar de wind ons bijna inblies. We deden een paar kleine afdalingetjes, die gevolgd werden door klimmetjes, die ons op dezelfde hoogte hielden. En dan kwam die ene afdaling. Alles wat we klommen naar beneden. Van een hoogte van net boven de 100 meter tot beneden over een afstand van 500 meter, met een extra knik op het laatste, waardoor we meer dan 30% daalden op een redelijk ruwe ondergrond. Gelukkig was dit zonder "jumpke" op het einde!

Kort daarna kwam ik langs de wagen, waar de meeste andere bikers al waren aangekomen. Bleek dat ze verkeerd gereden waren en de laatste terril hadden gemist. Jammer voor hen, maar ik had tenminste mijn kwelduivel bedwongen, de afdaling gedaan, geen handen gebroken, maar wel met de billen toegeknepen naar beneden gereden. Who cares. It did it!

Een geslaagde rit, die bekroond werd met een beker voor de derde grootste bikersgroep (met de grootste beker?!?!). Het zag er eventjes naar uit dat VTT-tje de burgemeester moest kussen, maar hij raakte weg met een beker en een gouden medaille.

Gereden afstand: 47.07 km
Totale rijtijd: 2:47'40
Gemiddelde snelheid: 16.8 km/u
Hoogste snelheid: 35.4 km/u
Hoogtemeters: 392 m

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Oignies.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)