Bij het binnenrijden van Oignies bleek dat we hier duidelijk niet alleen waren. Goede organisatie, die duidelijk maakte waar de wagens konden worden geplaatst. Alles in orde gemaakt en op naar de inschrijving, waar zowaar een bewaakte fietsparking was. Dit was echt een franse primeur. Onze namen op de lijst en daar gingen we terug naar onze bikes om ons nummerbord vast te maken aan ons stuur. Zes tot acht terrils in de loop van 50 kilometer, waaronder de terril waar ik in september mijn buiteling had gemaakt. Het klonk veel belovend.
We reden Oignies uit en gingen het veld in. Veldwegels werden afgewisseld met bosjes en alles liep echt heel vlot. In tegenstelling tot vorige week maakten de wegels duidelijk deel uit van het plaatselijk VTT-geheugen. De eerste terril was een speeltuin zonder klimmetjes van betekenis, daarom niet minder leuk. Het eindigde met een korte afdaling, die door het ijs van de nachtvorst toch nog verraderlijk genoeg was om me onderaan even op mijn zij te leggen. We reden door een gemeentje "Leforest" en zoals kon vermoed worden reden we snel het bos binnen nadat we de tweede terril hadden rondgereden en een bevoorrading hadden meegepikt. Niko's bike maakte al heel de tijd vreemde geluiden en op die bevoorrading ontdekten we dat zijn derailleur functioneerde met anderhalf wieltje. Lang zou het niet meer duren.
Onmiddellijk na het bos gingen we weer een terril site verkennen om onmiddellijk weer een bos in te rijden in Libercourt. Mijn voorrem bleef hangen en ik stopte even om de smurrie te verwijderen en ging jagen om de groep terug in te halen. Plots vond ik Niko langs het pad met zijn derailleur in zijn achterwiel gedraaid: patje afgebroken. Met mijn kettingpons en een powerlink maakten we hier vlug een single-speed van en daar gingen we weer. Het vlakke terrein lukte nog, maar toen er nogal wat baggerwerk aan te pas kwam wist Niko snel waarom al die versnellingen eigenlijk dienen... Twee bruggen over de snelweg maakten duidelijk dat er geen terrils meer inzaten voor hem vandaag. Na een tijdje kruisten we een redelijk grote baan en Niko besliste om dan maar over de weg terug naar Oignies te rijden. (achteraf bleek dat hij nog een stukje parcours heeft moeten volgen om er te geraken, maar dat wist ik niet.)
Ik voelde me niet slecht en begon wat snelheid te maken, hopende dat ik de traagste forumbikers nog zou kunnen oprapen. Een terrilbosje met lichte hellingetjes in Carvin was niet genoeg om de anderen te vertragen, dus bleef ik enkel franse bikers inhalen. Ik kwam nog een delegatie frontbikers tegen en reden steeds meer en dichter bij die bulten die we al door de bomen zagen. Een venijnige klim en daar stond een tentje. "Du vin chaud?" vroegen de mannen op de bevoorrading. Ik dacht dat we nog een tiental kilometer te doen hadden, dus nam ik wat sportdrank, maar tijdens het gesprek bleek dat we slechts een vijftal kilometer te gaan hadden: juist nog de terril "Delta 3".
We klommen naar boven, gelukkig heel geleidelijk aan, waardoor ik toch op een redelijk tempo kon blijven gaan. Ik begon me meer en meer te herkennen,
maar was niet helemaal zeker. Was dit mijn kwelduivel of niet? Na toch een paar kilometer klimmen, waar ik zowel door Kenny als Hanzi werd ingehaald (waar bleven de anderen?) maar het lukte om helemaal boven te raken zonder echt te sterven. Boven reden we precies rond een krater, waar de wind ons bijna inblies. We deden een paar kleine afdalingetjes, die gevolgd werden door klimmetjes, die ons op dezelfde hoogte hielden. En dan kwam die ene afdaling. Alles wat we klommen naar
beneden. Van een hoogte van net boven de 100 meter tot beneden over een afstand van 500 meter, met een extra knik op het laatste, waardoor we meer dan 30% daalden op een redelijk ruwe ondergrond. Gelukkig was dit zonder "jumpke" op het einde!Kort daarna kwam ik langs de wagen, waar de meeste andere bikers al waren aangekomen. Bleek dat ze verkeerd gereden waren en de laatste terril hadden gemist. Jammer voor hen, maar ik had tenminste mijn kwelduivel bedwongen, de afdaling gedaan, geen handen gebroken, maar wel met de billen toegeknepen naar beneden gereden. Who cares. It did it!
Een geslaagde rit, die bekroond werd met een beker voor de derde grootste bikersgroep (met de grootste beker?!?!). Het zag er eventjes naar uit dat VTT-tje de burgemeester moest kussen, maar hij raakte weg met een beker en een gouden medaille.
Gereden afstand: 47.07 km
Totale rijtijd: 2:47'40
Gemiddelde snelheid: 16.8 km/u
Hoogste snelheid: 35.4 km/u
Hoogtemeters: 392 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Oignies.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten