Ingeschreven en op weg zonder Fritsie en Winnitou. We gingen er direct vandoor op een spoortje rond het sportterrein en konden onmiddellijk genieten van de losse potgrond. Ik deed een Bartje Wellens en liep daar maar vlug door toen ik mijn voorganger links tegen de afsluiting en rechts tegen de betonplaten zag vallen. De toon was gezet. Door een woonwijk, waar het redelijk technisch rijden was: rechtop blijven op ijsplekken vergt wel enige behendigheid.
We reden langs Traxer's "doeninge" en gingen door de tuin een single trackske van 250 meter te lijf, in beide richtingen... Wijle weer weg en het parcours weer opgezocht om heel snel langs het schooltje van Zonnehart waar Fritsie en Winnitou ons bijbeenden. Een paar honderd meter asfalt en het volgende stukje prive (dit keer achter de Engelbewaarder) kwam er aan. Privestukjes gevolgd door meer privestukjes kwamen eraan. Soms een kleinigheidje, soms een speelstukje zoals bij die verkoper van bouwmaterialen maar vooral leuke stukjes voor de bikers.
We deden een aantal lange boereslagen aan, waar ik blij was dat alles bevroren lag. Het pompen of verzuipen trekt me helemaal niet aan, terwijl de bevroren boereslagen toch een zekere aantrekkingskracht uitoefenden op verschillende bikers, die beslisten om hier tegen dek te gaan. Gelukkig lag er ook nog wat sneeuw, waardoor de meeste horizontale acties zonder gevolgen bleven.
We deden het kasteelpark d'Aertrycke aan en konden weer genieten van single-tracks die voor de gelegenheid waren opengesteld, snel gevolgd door het eerste buffet, vermomd als een gewone bevoorrading. Keuze uit verschillende hapjes en drankjes, geserveerd door een pak vriendelijke mensen. Meer moet dat allemaal niet zijn. Matthias, onzen dubbele meter, was al een paar keer aan het stunten geweest, maar nog net niet onderuit gegaan. Ik voorspelde dat er iemand redelijk snel tegen de grond zou gaan na de bevoorrading, alleen bleek ik het zelf te zijn. Geen camera had dit kunnen vastleggen, dus gingen we er maar weer voor.
De oude spoorwegbedding bleek een lange ijspiste te zijn, die gelukkig geflankeerd werd door ondergesneeuwde zijkantjes, waar het goed reed. Ondertussen hadden de meeste al geen remmen meer, aangezien ofwel de blokjes of de velgen bevroren waren. Zij met schijfremmen bleken dan geluk te hebben, tot er iemand begon te sukkelen met het schakelen: voorderailleur verborgen onder een klomp bevroren sneeuw en slijk.
Ondertussen werd een nieuwe sport uitgevonden: zich voor het wiel van deze rustige mens gooien. Matthias verdween uit het zicht toen hij naast mij reed, maar zowel Winnnitou als Filiep noopten me tot plotselinge stilstand, wanneer ze zonder enige aanleiding tegen de vlakte gingen. Ik reed er zelfs nog Winnitoe's achterwiel uit, waardoor we iets later op de tweede bevoorrading in de Warande arriveerden. Ontgoochelend vond ik dit. Te midden van een prachtparcours en opnieuw een prachtbuffet stonden daar twee Red Bull babes met winterkleren aan. Waar is de tijd dat ze blikjes opentrokken in hotpants en miniscule topjes? Of zou het iets met de temperatuur te maken hebben? Vele bikers in hun lycra pakjes konden niet verhullen dat ze het koud hadden.
Weer op weg en de track van boer Talpe aan me voorbij laten gaan. Het trekt me niet aan om over mesthopen te rijden, alhoewel ik hoorde dat de track iets geciviliseerder was dan vorig jaar. De kasseitjes die er kwamen waren meer dan de moeite en redelijk doenbaar met dit weer, maar de kers kwam in het domein Caloen, waar we konden genieten van een ander prachtig privestuk, vooraleer terug naar "af" te rijden.
De organisatie is een bende schooiers: ze zijn bij iedereen met een beetje tuin of bos in de ruime omgeving gaan schooien om erdoor te mogen rijden. Ik ben blij dat dit zo goed gelukt is, want vele stukjes waren ofwel ongekend ofwel uitgebreider dan gewoonlijk. Een dikke proficiat voor zoveel schooiwerk! Verder stonden er hier en daar seingevers om ons over een drukke weg te loodsen, inbegrepen een politieman die vreemd reageerde toen we hem bedankten om daar in dit gure vriesweer op post te staan. Voeg daarbij nog twee puike bevoorradingen aan toe en je weet dat ik deze rit toch een straf toerken vond. Achteraf nog een boterhammeken verorberd in de overvolle kantine (den truc met de verwarmde tent lukte blijkbaar niet) en nog even die singletrack in Traxer zijnen hof gaan bekijken.
Ik had mijn GPS-ken vergeten, dus geen statistieken (best waarschijnlijk, want soms gingen we wel aan een volle 5 per uur...) maar toch een kaartje van de rit, met dank aan Falco, die wel een kilometerke te laat op start heeft geduwd.
http://www.hinnaert.net/KML/2010Aartrijke.kml
Grotere kaart bekijken
