Deze morgen werd ik wakker met een houten kop
mijn benen waren moeilijk te gebruiken
en achter in mijn hersenpan hoorde ik zeker geen vogels fluiten
maar hopsafaldera ik ging weer biken
mijn maag was onzeker en ik greep al naar een beker (koffie)
om deze jongen in Frankrijk te krijgen
en achter in mijn oren kon ik een krekel horen
van hopsafaldera wat een gevoel
Enfin, ik voelde me niet al te goed deze morgen, maar toch ging ik samen met NiKolumbus, de bekende ontdekkingsreiziger, naar la Douce France, meer bepaald Le Nord. We zagen heel veel racefietsen en dachten eerst fout te zijn, maar daar zagen we de eerste MTB's. We waren dan toch juist.
Ingeschreven en vijf minuten later gingen we op weg. Een bochtje en daar gingen we al off-road. Achthonderd meter later trapte ik plots in het ijle. Freehub sloeg niet meer aan. Plots toch weer en daar gingen we nog eens. Jammer genoeg ging het weer fout op de volgende strook met een beetje gedaver.
NiKolumbus duwde me dan maar terug naar het startpunt, waar we met vijf kilometer op de teller al terug aankwamen... Ons broodje en drankje geclaimd en terug naar Belgie... Dju toch.
27 april 2008
20 april 2008
MTB TT Pernes-en-Artois (Fr) - 20/04/2008 (Le Defi de la Vallee du Diable)
Gisteren tijdens een kort trainingsritje hier in de buurt, bleek dat Niko's bilspier nog altijd niet in orde is geraakt. Dus ging ik alleen naar Pernes-en-Artois. Daar aangekomen verschoot ik een beetje van het aantal reeds aanwezige bikers, maar in geen tijd stond ik klaar nog even te wachten op mijn medebikers voor de dag. Op het forum werd ik al Stanley Moustache genoemd, maar bleek dat ik samen met Dr. Peter C. Livingstone en zijn jonge assistent Mud Racer aan dit avontuur zou beginnen. Ze kwamen er snel aan en daar gingen we naar de startplek.
Gegroepeerde start elke 15 minuten, met "Highway to Hell" door de speakers en daar gingen we, vijfhonderd meter op asfalt en dan een klimmetje op een strook met een redelijk vette bovenlaag. Twee kilometer en 85 hoogtemeters verder waren we van helemaal achteraan opgeschoven naar de eerste posities. Het liep goed en ik was klaar om samen met Dr. Livingstone en Mudje een heel stuk samen te rijden, maar na nog geen 5 kilometer gingen zij naar rechts, waar ze de groene pijlen 5 en 10 kilometer volgden (en ook die voor de 100 km natuurlijk).
Daarnet was een biker ons voorbijgesjeesd en de jonge Mud had nog gezegd: "ik zie je nog wel binnen 40 kilometer", maar dat lukte nu natuurlijk niet meer. Ik nam de taak dan maar over en op kilometerstand 9.5 hing hij al aan mijn achterwiel. Kort daarop ging ik even tegen dek en moest ik er nog eens achteraan. Voor ik er erg in had kwamen we aan de eerste bevoorrading. Echt alles erop en eraan en veel van alles. Terzelfdertijd stond daar nog een orkestje te spelen en kwamen kinderen met een stukje keukenpapier om je bril te reinigen. En... zo waren alle vier de bevoorradingen die ik aandeed. Sommige orkestjes waren al beter dan de andere, maar dit was echte klasse. Daarenboven kregen we kaas van de paters aan de abdij, soep in de schuur, het kon niet op...
En daar ging ik verder. Er is duidelijk geen stukje plat in l'Artois. Er werd geklommen en geklommen en slechts nu en dan eens gedaald, maar die meters naar beneden gingen veel te snel naar mijn gedacht. Niet zozeer de snelheid, maar de korte tijd vond ik toch telkens teleurstellend. Maar afdalingen zijn reuzeleuk, vooral als je langs die wandelende fransmannen kon vliegen, maar hier en daar lag het toch super vettig en moest je toch wel goed oppassen om niet in de diepe sporen (vast) te raken. Een aantal andere afdalingen vereisten hoge snelheid om over allerlei oneffenheden te springen.
Toen ik net geen veertig kilometer op de teller had was er een splitsing: 60 rechtdoor, 40, 80 en 100 naar links. Ik was wel voor de 80 gekomen, maar het zware parcours had al zijn tol geeist. Als ik nu nog maar halfweg was zou ik het waarschijnlijk niet levend kunnen navertellen. De 40 vond ik dan helemaal opgeven, dus ging ik na even twijfelen voor de zestig. Twee straatjes verder draaiden we kort naar links en daar protesteerden mijn benen. Voor mij lag een helling die mij qua lengte en hellingsgraad op de Kemmelberg deed denken. Halverwege moest ik voet aan de grond zetten en ja hoor... beide benen in de kramp. Ik gooide mijn bike opzij en ging op de grond zitten. Een beetje eten en drinken en het ging gelukkig voorbij.
De bikers die me voorbijgereden waren toen ik lag te sterven op die helling kon ik een na een terug inhalen. Blijkbaar was dit het punt waarop iedereen het einde van zijn krachten had bereikt. Ondertussen stonden langs de weg hier en daar mensen te supporteren. Telkens liep het driehonderd meter beter, maar achter de volgende bocht was het weer voorbij en begon het afzien weer. En dan kwam ik aan het riviertje om door te rijden, hiervoor alleen al wou ik deze rit al eens doen en ja, zo'n extra bikewash was eigenlijk wel eens leuk. Ook dit duurde weer veel te kort.
We hadden al heel de tijd allerlei veldwegen gedaan en daar kwam de afwisseling. Wat bos en dan een hele lange single track door een bosrijke omgeving. Het liep heel goed, waarschijnlijk door het feit dat het lichtjes naar beneden ging. Jammer genoeg moesten we om de zoveel tijd van de bike om over een balk te klimmen, die 4x4's hier moest buitenhouden. Dat was nog niets. We moesten kort daarna een heuveltje opklimmen en dit kon enkel door je bike op de schouder te nemen, je vast houden aan het gras en de netels en zo naar boven strompelen.
Ik keek naar mijn tellertje en zag 58 kilometer en een kerk in de verte in het dal. Was dit de kerk van Pernes? We reden er naartoe en op het laatste ogenblik draaiden we naar links, nog eens omhoog. Genoeg dacht ik en stapte af. Maar dit hielp natuurlijk niet om me terug naar Pernes te brengen. Terug de bike op en met de moed der wanhoop recht op de trappers ging ik omhoog. Gelukkig lag Pernes achter die laatste bult. De bikewash was te overbevolkt en eerlijk gezegd had ik er geen zin in.
Toen ik mijn bike aan de afsluiting vastmaakte had ik meer goesting om mij eerst een kwartiertje te zetten huilen. Helemaal leeg en verlaten door Dr. Livingstone zijn jonge assistent. Ik ging binnen en verorberde mijn omelet, broodje(s) en het biertje dat we kregen. Bleek dat ik ook nog wat gewonnen had in de tombola, dus ging ik maar terug naar de auto om een volwaardige straatdouche later terug naar Belgie te rijden, waar ik nu in de zetel hang, gelukkig nog altijd wakker al denk ik vroeg onder de lakens te glijden.
Gereden afstand: 62.70 km
Totale rijtijd: 4:10'57
Gemiddelde snelheid: 15.0 km/u
Hoogste snelheid: 47.0 km/u
Hoogtemeters: 956 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Defi.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Gegroepeerde start elke 15 minuten, met "Highway to Hell" door de speakers en daar gingen we, vijfhonderd meter op asfalt en dan een klimmetje op een strook met een redelijk vette bovenlaag. Twee kilometer en 85 hoogtemeters verder waren we van helemaal achteraan opgeschoven naar de eerste posities. Het liep goed en ik was klaar om samen met Dr. Livingstone en Mudje een heel stuk samen te rijden, maar na nog geen 5 kilometer gingen zij naar rechts, waar ze de groene pijlen 5 en 10 kilometer volgden (en ook die voor de 100 km natuurlijk).
Daarnet was een biker ons voorbijgesjeesd en de jonge Mud had nog gezegd: "ik zie je nog wel binnen 40 kilometer", maar dat lukte nu natuurlijk niet meer. Ik nam de taak dan maar over en op kilometerstand 9.5 hing hij al aan mijn achterwiel. Kort daarop ging ik even tegen dek en moest ik er nog eens achteraan. Voor ik er erg in had kwamen we aan de eerste bevoorrading. Echt alles erop en eraan en veel van alles. Terzelfdertijd stond daar nog een orkestje te spelen en kwamen kinderen met een stukje keukenpapier om je bril te reinigen. En... zo waren alle vier de bevoorradingen die ik aandeed. Sommige orkestjes waren al beter dan de andere, maar dit was echte klasse. Daarenboven kregen we kaas van de paters aan de abdij, soep in de schuur, het kon niet op...
En daar ging ik verder. Er is duidelijk geen stukje plat in l'Artois. Er werd geklommen en geklommen en slechts nu en dan eens gedaald, maar die meters naar beneden gingen veel te snel naar mijn gedacht. Niet zozeer de snelheid, maar de korte tijd vond ik toch telkens teleurstellend. Maar afdalingen zijn reuzeleuk, vooral als je langs die wandelende fransmannen kon vliegen, maar hier en daar lag het toch super vettig en moest je toch wel goed oppassen om niet in de diepe sporen (vast) te raken. Een aantal andere afdalingen vereisten hoge snelheid om over allerlei oneffenheden te springen.
Toen ik net geen veertig kilometer op de teller had was er een splitsing: 60 rechtdoor, 40, 80 en 100 naar links. Ik was wel voor de 80 gekomen, maar het zware parcours had al zijn tol geeist. Als ik nu nog maar halfweg was zou ik het waarschijnlijk niet levend kunnen navertellen. De 40 vond ik dan helemaal opgeven, dus ging ik na even twijfelen voor de zestig. Twee straatjes verder draaiden we kort naar links en daar protesteerden mijn benen. Voor mij lag een helling die mij qua lengte en hellingsgraad op de Kemmelberg deed denken. Halverwege moest ik voet aan de grond zetten en ja hoor... beide benen in de kramp. Ik gooide mijn bike opzij en ging op de grond zitten. Een beetje eten en drinken en het ging gelukkig voorbij.
De bikers die me voorbijgereden waren toen ik lag te sterven op die helling kon ik een na een terug inhalen. Blijkbaar was dit het punt waarop iedereen het einde van zijn krachten had bereikt. Ondertussen stonden langs de weg hier en daar mensen te supporteren. Telkens liep het driehonderd meter beter, maar achter de volgende bocht was het weer voorbij en begon het afzien weer. En dan kwam ik aan het riviertje om door te rijden, hiervoor alleen al wou ik deze rit al eens doen en ja, zo'n extra bikewash was eigenlijk wel eens leuk. Ook dit duurde weer veel te kort.
We hadden al heel de tijd allerlei veldwegen gedaan en daar kwam de afwisseling. Wat bos en dan een hele lange single track door een bosrijke omgeving. Het liep heel goed, waarschijnlijk door het feit dat het lichtjes naar beneden ging. Jammer genoeg moesten we om de zoveel tijd van de bike om over een balk te klimmen, die 4x4's hier moest buitenhouden. Dat was nog niets. We moesten kort daarna een heuveltje opklimmen en dit kon enkel door je bike op de schouder te nemen, je vast houden aan het gras en de netels en zo naar boven strompelen.
Ik keek naar mijn tellertje en zag 58 kilometer en een kerk in de verte in het dal. Was dit de kerk van Pernes? We reden er naartoe en op het laatste ogenblik draaiden we naar links, nog eens omhoog. Genoeg dacht ik en stapte af. Maar dit hielp natuurlijk niet om me terug naar Pernes te brengen. Terug de bike op en met de moed der wanhoop recht op de trappers ging ik omhoog. Gelukkig lag Pernes achter die laatste bult. De bikewash was te overbevolkt en eerlijk gezegd had ik er geen zin in.
Toen ik mijn bike aan de afsluiting vastmaakte had ik meer goesting om mij eerst een kwartiertje te zetten huilen. Helemaal leeg en verlaten door Dr. Livingstone zijn jonge assistent. Ik ging binnen en verorberde mijn omelet, broodje(s) en het biertje dat we kregen. Bleek dat ik ook nog wat gewonnen had in de tombola, dus ging ik maar terug naar de auto om een volwaardige straatdouche later terug naar Belgie te rijden, waar ik nu in de zetel hang, gelukkig nog altijd wakker al denk ik vroeg onder de lakens te glijden.
Gereden afstand: 62.70 km
Totale rijtijd: 4:10'57
Gemiddelde snelheid: 15.0 km/u
Hoogste snelheid: 47.0 km/u
Hoogtemeters: 956 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Defi.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
12 april 2008
MTB TT Zulte - 12/04/2008 (De rit van de gouverneur)
Rit van de gouverneur. Vraag me af hoeveel hij van dit parcours zou gereden hebben... In ieder geval is het duidelijk dat de gouverneur van asfalt houdt. Wij gingen voor de off-road versie en moesten toch flink wat asfalt verwerken in de eerste kilometers, maar ja, misschien moesten we eerste "'t stad" uitrijden.
We gingen door allerlei straatjes en hier en daar een wegeltje en daar kwamen we aan het kasteel van Olsene. We gingen het terrein over en aan de andere kant begon Niko's freehub rare dingen te doen. Hij bleef in het ijle trappen en ging niet meer vooruit. "Ga maar gewoon verder" zei hij "ik wandel wel terug". Ik voelde me niet echt goed bij de gedachte om hem achter te laten (en alleen de tocht uit te rijden) maar hij drong aan, dus daar ging ik. Een paar kilometer verder hoorde ik een vreemd geluid in mijn rugzakje: mijn telefooneermachine!. "Alles werkt weer, wacht eventjes, ik kom eraan" en inderdaad, daar kwam hij jagend tegen de wind.
Wind. Meer wind. Nog meer wind. Het voelde alsof we meer dan 80% tegen wind reden, wat natuurlijk niet waar was, maar verdorie... het voelde gewoon zo. We reden een weide naast een vijver op en verdorie, de wind bleek hier nog erger te waaien dan elders. Toen we aan de andere kant van het water kwamen volgde ik gewoon de sporen, die ons rond die plas terug aan een betonbaan brachten. Geen pijlen. Dju, we waren fout. Dus nog maal die weide tegen de wind om dan het juiste spoor te vinden.
We reden verder en ik geloofde mijn ogen niet: de Lulstraat... Gelukkig bleven we op de Deinsesteenweg om uiteindelijk de snelweg over te rijden en in een gehuchtje aan te komen waar ik van mijn leven nog nooit van gehoord had: Marolle. Een deelgemeentje van Kruishoutem. We gingen door en reden via een bosje Lozer binnen. De afdaling en het klimmetje in het bos waren niet mis, integendeel, het bleek een stukje te zijn waar er gejumpt kon worden, maar ik dacht dat daar iets meer uit kon worden gehaald.
We gingen verder over meer off-road hier, om richting Mullem te rijden, waar een copie van het kasteel van Olsene bleek te staan. Alleen is Olsene recenter gerenoveerd. Een aantal leuke foto-momentjes en daar kwamen we aan de bevoorrading. Echt niets op aan te merken. Alles erop en eraan.
Niko bleek wat last te hebben van zijn eerdere sportmomenten deze week en zijn bilspier wou eigenlijk niet echt meewerken. Toen we een tweede of derde splitsing tegenkwamen ging hij voor de 45km. Onversaagd ging ik voor de 55. (Waarom eigenlijk?) Ik ging verder en geen tien minuten later herkende ik een aantal truitjes en wat? Ik haalde Niko nog eens in?!?!?! Bleek dat ik een langere lus aan het rijden was, maar vandaag stond er geen maat op mijn kracht (hum-hum).
Ik bleef al kilometers jagen op een paar stippen voor mij en plotseling had ik ze ingehaald. Ik bleef even een beetje hangen, maar de snelheid die ik tijdens het jagen had opgebouwd bleek mij beter te liggen dan hun snelheid, dus, daar ging ik weer. En plots naderden we Waregem. Niet dat ik mij herkende, maar de pijltjes "Waregem" waren meer dan duidelijk. Maar plots herkende ik me wel. We kwamen in de buurt van de Carmel, waar we al meerdere keren door het prive-bosje van het kuuroord hadden mogen rijden. Jammer genoeg was het hek dicht vandaag. Langs dit pareltje reden we op de weg langs de ringlaan naar de oude spoorwegbedding om terug richting Zulte te fietsen.
Een paar wegenwerken gaven nog een beetje off-road. Ik bracht een andere biker nog even compleet van zijn melk door even te gaan spelen in die wegenwerken, omdat ik daar een bultje had gezien aan de linkerkant (terwijl het parcours rechts ging), maar ik kon het niet laten. Nog een beetje asfalt en de wind vanachter lieten me toe om de eindsprint in te zetten.
Iets te veel road naar mijn gedacht, maar de apres die daar volgde was verraderlijk. Alle dranken aan 1 euro (zowel cola als spa !!!) dus bleven we wel 4 euro lang!
Gereden afstand: 60.00 km
Totale rijtijd: 2:53'45
Gemiddelde snelheid: 20.7 km/u
Hoogste snelheid: 38.5 km/u
Hoogtemeters: 398 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Zulte.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
We gingen door allerlei straatjes en hier en daar een wegeltje en daar kwamen we aan het kasteel van Olsene. We gingen het terrein over en aan de andere kant begon Niko's freehub rare dingen te doen. Hij bleef in het ijle trappen en ging niet meer vooruit. "Ga maar gewoon verder" zei hij "ik wandel wel terug". Ik voelde me niet echt goed bij de gedachte om hem achter te laten (en alleen de tocht uit te rijden) maar hij drong aan, dus daar ging ik. Een paar kilometer verder hoorde ik een vreemd geluid in mijn rugzakje: mijn telefooneermachine!. "Alles werkt weer, wacht eventjes, ik kom eraan" en inderdaad, daar kwam hij jagend tegen de wind.
Wind. Meer wind. Nog meer wind. Het voelde alsof we meer dan 80% tegen wind reden, wat natuurlijk niet waar was, maar verdorie... het voelde gewoon zo. We reden een weide naast een vijver op en verdorie, de wind bleek hier nog erger te waaien dan elders. Toen we aan de andere kant van het water kwamen volgde ik gewoon de sporen, die ons rond die plas terug aan een betonbaan brachten. Geen pijlen. Dju, we waren fout. Dus nog maal die weide tegen de wind om dan het juiste spoor te vinden.
We reden verder en ik geloofde mijn ogen niet: de Lulstraat... Gelukkig bleven we op de Deinsesteenweg om uiteindelijk de snelweg over te rijden en in een gehuchtje aan te komen waar ik van mijn leven nog nooit van gehoord had: Marolle. Een deelgemeentje van Kruishoutem. We gingen door en reden via een bosje Lozer binnen. De afdaling en het klimmetje in het bos waren niet mis, integendeel, het bleek een stukje te zijn waar er gejumpt kon worden, maar ik dacht dat daar iets meer uit kon worden gehaald.
We gingen verder over meer off-road hier, om richting Mullem te rijden, waar een copie van het kasteel van Olsene bleek te staan. Alleen is Olsene recenter gerenoveerd. Een aantal leuke foto-momentjes en daar kwamen we aan de bevoorrading. Echt niets op aan te merken. Alles erop en eraan.
Niko bleek wat last te hebben van zijn eerdere sportmomenten deze week en zijn bilspier wou eigenlijk niet echt meewerken. Toen we een tweede of derde splitsing tegenkwamen ging hij voor de 45km. Onversaagd ging ik voor de 55. (Waarom eigenlijk?) Ik ging verder en geen tien minuten later herkende ik een aantal truitjes en wat? Ik haalde Niko nog eens in?!?!?! Bleek dat ik een langere lus aan het rijden was, maar vandaag stond er geen maat op mijn kracht (hum-hum).
Ik bleef al kilometers jagen op een paar stippen voor mij en plotseling had ik ze ingehaald. Ik bleef even een beetje hangen, maar de snelheid die ik tijdens het jagen had opgebouwd bleek mij beter te liggen dan hun snelheid, dus, daar ging ik weer. En plots naderden we Waregem. Niet dat ik mij herkende, maar de pijltjes "Waregem" waren meer dan duidelijk. Maar plots herkende ik me wel. We kwamen in de buurt van de Carmel, waar we al meerdere keren door het prive-bosje van het kuuroord hadden mogen rijden. Jammer genoeg was het hek dicht vandaag. Langs dit pareltje reden we op de weg langs de ringlaan naar de oude spoorwegbedding om terug richting Zulte te fietsen.
Een paar wegenwerken gaven nog een beetje off-road. Ik bracht een andere biker nog even compleet van zijn melk door even te gaan spelen in die wegenwerken, omdat ik daar een bultje had gezien aan de linkerkant (terwijl het parcours rechts ging), maar ik kon het niet laten. Nog een beetje asfalt en de wind vanachter lieten me toe om de eindsprint in te zetten.
Iets te veel road naar mijn gedacht, maar de apres die daar volgde was verraderlijk. Alle dranken aan 1 euro (zowel cola als spa !!!) dus bleven we wel 4 euro lang!
Gereden afstand: 60.00 km
Totale rijtijd: 2:53'45
Gemiddelde snelheid: 20.7 km/u
Hoogste snelheid: 38.5 km/u
Hoogtemeters: 398 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Zulte.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Abonneren op:
Posts (Atom)
