MTB TT Montroeul-au-bois - 27/05/2007

Pinsterzondag. Een pover aanbod in Vlaanderen en ons nieuwe thuisland Noord-Frankrijk had ook weinig te bieden. Maar VTT-tje had daar toch iets ontdekt in Wallonie: Montroeul-au-bois. Geen idee wat het zou worden, maar het plan opgevat om hier toch te rijden. Zaterdag nog lichtjes in paniek geschoten, toen we ontdekten dat hier vorig jaar slechts 50 bikers op af gekomen waren. Wat hadden we weer gedacht? Niko moest tegen 11u30 terug in Izegem zijn, dus gingen we redelijk vroeg op pad, om daar tegen 8u00 aan te komen. Terwijl we de fietsen van de auto haalden werden we al toegeroepen door de forumbende ongeregeld. Wat zagen we daar op Traxer zijn helm? Een camera? Inderdaad, de forumbikers op weg naar Hollywood roem!

We gingen nog vlug naar de tent om in te schrijven en in geen tijd waren we onderweg. We klommen tot aan de kerk en draaiden daar een wegeltje rechts in. Onder de kerselaar door en daar kwam de eerste klim. We waren nog geen 300 meter ver en vrijwel iedereen liep te voet met de fiets aan de hand. Dju, was me dat toch even afzien. Niet mijn idee van een geleidelijke opwarming! Gelukkig was er onmiddellijk een afdaling die veel goed maakte.

We gingen verder en moesten constateren dat de grond er heel 'winters' bijlag. De droogte van de voorbije weken, gevolgd door een dikke 20 liter per vierkante meter de voorbije nacht, transformeerde de bovenlaag in een blubber. Mijn rug begon een beetje op te spelen (gisteren een beetje terrastegels gelegd en ontdekt dat dit vlotter ging toen ik 25 was...) en het parcours hielp niet echt mee. Duidelijk een parcours dat geen platgereden paden aandeed. Vele stukken waren duidelijk enkel voor deze rit geopend. Toen we over die boer zijn weide een bochtje maakten om dan af te dalen richting een bult die we al van honderden meters zagen liggen, kon je jezelf best ergens op een Alpenweide wanen. De afdaling werd gestopt door de modderpoel onderaan, waardoor klimmen weer te voet ging. De boer en zijn zonen stonden te genieten van het spektakel. Zij hebben zich waarschijnlijk zo geamuseerd dat ze al weer hebben getekend om die idioten met hun bike volgend jaar opnieuw over hun land te laten rijden. Daar werden we ingehaald door Hanzi, die een vijftal minuten achter ons vertrokken was. Samen kwamen we aan een kerkje en een beetje in twijfel over de te volgen route. Hanzi ging rechts en wij mee. Na honderd meter ontdekten we dat we daar al gereden hadden. We riepen Hanzi terug, maar hij ging door. Wij weer op weg en we vonden het juiste pijltje. Hanzi ging voor de extra lus.

Aan de eerste bevoorrading kwamen we weer bij de forumtrein. Samen gingen we weer op weg. Plotseling konden we kennis maken met de lachende cameraman. We gingen verder door allerlei wegeltjes met hele diepe voren en daar ging de hollywoodhelm tegen de vlakte. (Deze en een eerdere valpartij zijn te zien op http://www.deforumbikers.com doorklikken naar Montroeul-au-bois). Traxer bleef eventjes achter en terwijl ik omkeek hoe het hem verging sprong ik zelf ook even over mijn fiets. Ik heb deze techniek nu al redelijk onder de knie, waarbij mijn fiets tegen de vlakte gaat, terwijl ik er gewoon over spring en rechtop blijf staan. Maar genoeg gelachen, honderd meter verder ging ik echt tegen de vlakte op mijn favoriete ondergrond: kiezelsteentjes!

We gingen verder door het bos en klommen hier en daar toch flinke stukken. Snelle afdalingen, gevolgd door korte bochtjes met klimmetjes erachter. Een zeer leuke streek om te rijden. En daar reden we dan een ander bosje tegemoet. Een weide oversteken en flink wat modder in de bocht. Een vijftal meter ploeteren en dan over het veld even proberen de modder te ontwijken. Dan het bos in, op de modderweg, langs enorme plassen voor een volle vijf meter. Dan kleefde er zoveel klei aan de wielen dat niets nog ronddraaide... De fiets op de schouder dan maar. Terug op de grond. Eerst 15 kilo modder eraf en weer op de schouder. Vloekend naar boven, twee of drie keer geprobeerd om opnieuw te rijden, maar zowel de wielen als de derailleur hingen compleet vol ouderwetse modder. Daar opnieuw ingehaald door Hanzi. Mijn 'courage' was nu helemaal verdwenen. Hoe doet die kerel dat toch? Mijn ketting ging allerlei richtingen die ik niet vroeg, maar boven aan de bevoorrading daar nog een paar kilo modder afgehaald, wat het rijden weer mogelijk maakte.

Weer onderweg en gelukkig was het een beetje weg. Snelheid wakkerde de centrifugale krachten en we reden als echte modderfonteinen over de weg. De brokken vlogen meters hoog. Niko en ik berekenden even onze ETA (expected time of arrival) en zagen dat we nooit op tijd in Izegem konden staan als we aan dit tempo doorreden. We konden een beetje tempo maken op de wegen, maar daar diende zich een nieuwe strook aan. We zagen overal bikers op verschillende hoogtes, maar geen enkele biker reed sneller dan 5 km per uur. Aan dit tempo zou het niet lukken. Maar, daar stond ook een bordje voor de 30 km tourrit. We beslisten om het hier maar bij te laten en vervolgden onze weg op het kortere parcours. Een paar kilometer verder stonden we aan de aankomst en zagen de bike-wash: boer Georges met zijn hogedrukreiniger... Sympatiek, maar niet opgewassen tegen meer dan 300 bikers, die er dit jaar op af gekomen waren. Geen nood, we wisselden ons bonnetje in voor een drankje en gooiden onze smerige bikes (echt heel smerig...) achterop de auto.
Aangekomen in Izegem gingen we vlug nog even langs bij de car-wash om het meeste vuil van onze bikes te spuiten. Ik vrees dat daar volgende week een bordje zal staan: "Verboden voor MTB".

Vreemde rit. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Redelijk off-road gehalte, leuke onontgonnen paadjes bereden maar toch niet echt de max. Beter dan de meeste, maar ik vrees dat we de laatste tijd te veel verwend zijn geweest. Was dit mijn eerste TT geweest, ik denk dat ik mijne velo verkocht zou hebben en begonnen was met postzegels te verzamelen. Ik denk dat ik deze volgend jaar nog eens probeer.

Gereden afstand: 35.51 km
Totale rijtijd: 2:06'44
Gemiddelde snelheid: 16.8 km/u
Hoogste snelheid: 50.3 km/u

Achteraf nog een foto gevonden van Niko en ikke, foto genomen door de Waalse Moustache...

MTB TT Beuvry (Fr) - 20/05/2007 (Le Terril...ble)

Deze morgen rond een uur of zeven vertrokken naar La Douce France, voor een nieuw avontuur van de forumbikers in het buitenland. Afspraak was in Beuvry om tegen een uur of acht de "Terril...ble" te rijden. Ik ging in de vaste overtuiging om daar de 45 kilometer aan te vatten. 5 terrils en 6 of 7 klimmetjes is voor mij meer dan voldoende. Daar aangekomen stonden Veeteeteetje, Veeteepeepeetje, Traxer en Jocca al ongeduldig koffie te drinken. Van zodra Kenny eraan kwam gingen we er vandoor.

In tegenstelling tot vorige edities was het tempo best genietbaar voor mij. Ik reed zowaar zelfs een volle twee kilometer aan kop! Via allerlei weggetjes gingen we naar de eerste terril. Na een klim van 6 of 7 minuten kwam de afdaling, die een volle 7 seconden duurde. We daalden daar 50-60 meter in twee korte afdalingen van zeker 50 tot 60%. Wie dacht het gemiddelde een beetje op te krikken met de afdaling was eraan voor de moeite: remmen, zowel voor als achter was de enige manier om dit te overleven. Nog een beetje bos en weer op weg.

Weg zeg ik, maar die steenslag was op sommige plaatsen wel een beetje grof uitgevallen. Ik denk dat we op een bepaald ogenblik niet alleen de verbrokkelde binnenmuur van een huis tegenkwamen, ik had het behangpapier in een vorig leven zelfs nog eens gezien! Maar niet getreurd, daar kwam terril nummer twee er al aan. Dit keer was het de omgekeerde aanpak. Een steile klim en een afdaling die bleef duren. Een geleidelijke afdaling met hier en daar een glooing, die toestond om toch redelijke snelheden te halen, met kleine jumpjes erbij.

De eerste bevoorrading kwam eraan (met alles meer dan OK) en daar gingen we weer. Een kort stukje modder deed Jocca zijn ketting in stukken trappen en dat hield ons eventjes bezig. Zanneis kwam ons vervoegen en wij weer onderweg. Bleek dat we net aan de voet van terril nummer 3 stonden. Onmiddellijk klimmen, maar verdorie, weer een andere bult, die van Mazingarbre. Hele vreemde klim, redelijk steil, maar precies meer afdaling dan we hadden geklommen. Hier en daar was nog een kleine extra bult ingelast (70-80 cm hoog, 1 meter breed), waar het toch nog vreemd over rijden was. Naar het einde van de afdaling gingen we daar toch verdorie heel snel over. Een biker had dit verkeerd ingeschat en lag daar in een zeer vreemde positie tegen de grond. Zijn makkers moesten heel de tijd praten om hem "bij" te houden. MUG en andere hulpdiensten waren onderweg en iedereen deed alles om die mannen daar zo snel mogelijk bij te krijgen. We waren toch eventjes uit ons lood geslagen.















Maar daar kwamen de twin-terrils (of de tieten van Gohelle) eraan. Twee enorme terrils in een landschap dat anders meer dan plat was. Vreemd gezicht. We reden over de weg erlangs en zagen bikers overal. Klimmend, dalend, vloekend, puffend en smekend... We gingen eerst door allerlei bosjes aan de voet van de terrils (het klinkt van langsom erger: eerst het bosje onderaan en dan de tieten) en ik hoorde veeteeteetje vragen: "waar is dienen terril nu naartoe?". Hij had beter gezwegen. Een bocht naar links en hopla, de muur op. Die eerste beklimming ging nog redelijk, ik was slechts een beetje achterop en dan de eerste afdaling waar er snelheid kon worden gemaakt. In zijn achterwiel gingen we verder richting de tweede bult. Ik kwam een tiental meter tekort, maar daar kwam een afdaling om "U" tegen te zeggen. Een pad van 40-50 cm breed, links een helling, rechts een afgrond. Dit pad draaide en keerde en bleef duren. De snelheid lag niet echt veel hoger dan de beklimming, want het was draaien en keren. Ik ben normaal een redelijk roekeloze daler, maar als je langs de afgrond sjeest, dan vertraag je toch redelijk snel...

Beneden was er weer het bosje. Het bleef dalen en daar leerde ik een nieuwe techniek, die eigenlijk de hele tocht van toepassing was: afdalen op het middenblad, want hier en daar zijn bochtjes van 90 graden gevolgd door een klimmetje van 30% of meer. Niet gewoon! We gingen op en neer en plots begonnen we weer te klimmen. Ik dacht nu zijn we er. Ik had evenveel geklommen als ik gedaald had, maar plots kwam daar een bocht naar links... Nog 1 klimmetje te gaan, driehonderd meter aan 30%. Mijn benen gaven het op. Na drie en een halve meter ging alles in een kramp en lukte het echt niet meer. Eén tiet is blijkbaar meer dan genoeg voor mij. Dan maar te voet. Toen ik boven raakte kwam daar weer een pracht van een afdaling. Heel technisch, bochtjes die je niet te snel mocht nemen, want die terril ondergrond blijft toch eigenlijk gewoon steengruis. Nog een bosje aan de voet en daar kwam het licht er weer aan: we verlieten het terril terrein. Daar stonden de andere bikers me op te wachten. Een andere biker kwam langs en vertelde ons dat de bevoorrading een volle 300 meter verder was. Fier als een gieter en met tranen in de ogen reed ik aan de kop van ons treintje de bevoorrading binnen, oppermachtig. (Merci mannen...)

En dan gingen we verder. 49 kilometer op de teller. Ik hoopte nog een pijltje van de 45 kilometer te vinden en zo nog een stukje af te snijden, maar het mocht niet zijn. We zagen plotseling bordjes naar Wingles. Veeteeteetje kreeg daar zowaar bijna een orgasme op zijn bike, maar het mocht niet zijn. Zo'n 500 meter verder moest ik de bende laten rijden wegens gewoon compleet leeg. Zelfs rijden op asfalt kon niet meer boven de 18 km per uur. Gelukkig vond ik mijn tweede (of was het al mijn derde) adem terug en kon ik terug naar mijn normale 25-26 km/u komen. Ik kon opnieuw wat bikers inhalen, maar was de forumtrein volledig uit het oog verloren. En dan reden we terug Beuvry binnen. De 18, 30 en 45 kilometer gingen rechtdoor, maar de 60 rechts. Een volle seconde getwijfeld en voor het volle pond gekozen. Langs het kanaal, waar ik zelfs nog even vastreed in het struikgewas nadat ik een pijltje had gemist. Brug over en er dan nog een spurtje uitgeperst aan de andere kant. Nog een bosje op het einde en moe maar meer dan voldaan terug het terrein opgedraaid.

Ik denk dat dit de leukste rit was die ik ooit heb gereden. (Voor mij trouwens een nieuw afstandsrecord.) Deze staat op de kalender voor volgend jaar. Misschien is dit goed, maar het is ongelofelijk dat slechts een 500 bikers de weg naar dit festijn hebben gevonden. Flink wat hoogtemeters en meer dan 85% off-road. Bevoorradingen heel goed, pijltjes (op de grond naar Franse gewoonte) meer dan behoorlijk en overal vriendelijke mensen. Wat wil je nog meer? Achteraf nog een broodje en een pintje gedronken op kosten van de organisatie en terug naar den Belgiek in de gietende regen. Een nieuwe klassieker is geboren.

Gereden afstand: 65.73 km
Totale rijtijd: 3:29'53
Gemiddelde snelheid: 18.7 km/u
Maximum snelheid: 49.0 km/u (afdaling van een terril op zeer losse ondergrond)

MTB TT Maria-Aalter - 19/05/2007

Vorig weekend was duidelijk geen MTB weekend. Op vrijdag was er de Kroegentocht in Izegem (15 kroegen, waar 15 bands optreden). Tegen dat je alle bands gezien hebt is er al flink wat vocht opgenomen... Kwart voor vier en menig glas tequila later was ik niet echt meer in staat om 3 uur later op de MTB enige performance uit mijn kuiten te persen. Zondag was Moederdag, dus dat was ook al geen optie. De rest van de forumbikers had het geluk om donderdag Hemelsvaartsdag als een extra bike mogelijkheid aan te boren, maar dat zat er voor mij in Engeland niet in. Uit het (redelijk flauwe) aanbod kozen we vandaag voor de rit in Maria-Aalter.

Tegen een uur of 8 vertrokken Rik, Niko en ikzelf naar Oost-Vlaanderen om daar tegen 8u45 ingeschreven en wel op weg te gaan. Niko was zelf maar rond een uur of drie "geland" gisteren en zijn systeem reed duidelijk op alcohol. Zijn verbranding had duidelijk een hogere temperatuur dan de mijne en Rik en Niko gingen onmiddellijk rond de 30km/u hangen. Is dat nu wel niet een beetje te snel voor mij zeker? Op een bepaald ogenblik liet Niko zich zakken om te vragen of dienen tequila nu deze week of vorige week was. Die jeugd toch...

We gingen verder en na zo'n 15 kilometer zei ik tegen "de mannen" dat ik de aankomst wel zou vinden, maar daar was ze al, de eerste bevoorrading. Alles erop en eraan en wij weer op weg. Letterlijk. Een nieuwe weg in aanleg waar op het einde toch wel een venijnig hoogteverschilletje (weliswaar met een klein hellend vlakje, maar niet voor twee bikers naast elkaar!). Rik probeerde een jump en mislukte. Honderd meter verder konden we een bandje stoppen. Een beetje gesukkeld met die plastic bandenlichters van mij, die op de hoge velgen van Rik niet echt het juiste gerief bleken te zijn. Niet getreurd, want daar gingen we weer op weg. We draaiden links en vonden het toch wel lang duren eer er nog een pijltje opdook. Toen we al twee kruispunten de gulden MTB regel "als er niets staat is het rechtdoor" volgden, maar plots was daar een T-kruispunt. Rechtdoor was duidelijk geen optie! Teruggekeerd en gezien dat we eigenlijk 5 meter te vroeg waren ingedraaid.

De rest van de pijltjes waren eigenlijk nogal ongelukkig geplaatst. Meerdere keren toch nog een bochtje moeten nemen aan net iets te hoge snelheid en een paar keer flink in de remmen gegaan. Een pijltje meer had toch geen kwaad gekund.

Hier en daar een leuk stukje single-track gedaan, zeker langs het kanaal Brugge-Gent, maar net niet genoeg naar mijn gedacht. Flink wat leuke dreven door het bos gereden, maar heel weinig technisch parcours.

Ondertussen waren Niko en Rik uit het zicht verdwenen, maar dat kon mij eigenlijk niet echt schelen, want ik kreeg nu en dan toch nog een andere biker in het vizier, waar ik naartoe kon rijden om mij toch niet echt helemaal te laten zakken! Plotseling zag ik Rik's rug opnieuw (Ik begin die toch wel goed te herkennen) en niet al te veel later reden we samen verder. Niko's alcohol kacheltje was duidelijk in goede vorm, want we konden hem niet meer zien. Samen konden we mijn snelheid van rond de 25 km/u toch terug naar de 27km/u krijgen, door nu en dan af te wisselen tegen de wind in, die toch wel flink aan het waaien was.

Naar het einde toe kwamen daar plotseling een aantal andere bikers in ons wiel hangen. We konden ze een paar keer terug los rijden, maar in het bos naar het einde (met een zachte, zompige ondergrond) wou er daar toch wel een van hen voorbijgaan zeker? Zelfs met mijn flauwe benen moest ik toch mijn eer hoog houden en verdorie, ik zou niet ingehaald worden in de laatste kilometers. (In de hele rit waren er maar een paar bikers voorbijgegaan, waarom zou ik nog iemand dat plezier gunnen op het einde?) Ik ging erachter en keek even achter mij in de bocht. Rik kon duidelijk beter verdragen dat iemand ons inhaalde! We draaiden de laatste rechte lijn in en ik haalde nog de laatste brandstof uit mijn lijf en zette daar vlug eventje de puntjes op de i.

Ik miste de tweede bevoorrading door de simpele reden dat die er niet was! Jammer want die had ik toch wel kunnen gebruiken, op 55 kilometer is 1 toch wel weinig vind ik. Ik miste ook een beetje technisch parcours (1 stukje langs het kanaal vond ik wel goed, maar toch te weinig). Jammer, want het was een mooie MTB dag: regen in de voorbije dagen om alles lekker vochtig te houden en zon terwijl je aan het rijden bent. Ik vrees dat ik volgend jaar een alternatief zal zoeken voor deze rit.

Met mijn flauwe conditie was dit vandaag toch wel de moeite, maar ik was vooral jaloers op Niko, die de overtollige alcohol gewoon in kracht kon omzetten. Het zal de leeftijd zijn waarschijnlijk...

Gereden afstand: 54.32 km (inbegrepen 4-5 kilometer fout gereden)
Totale rijtijd: 2:12'35
Gemiddelde snelheid: 24.5 km/u
Hoogste snelheid: 37.3 km/u

Terug aangekomen bij Niko nog vlug eens de wielomtrek in zijn tellertje juistgezet... Bleek dat hij per omwenteling een extra 5cm gratis kreeg! Ben benieuwd hoe zijn snelheid en gemiddelde de volgende keren zal zijn. Geen wonder dat hij altijd sneller reed. Ik denk dat we Rik zijn tellertje ook eens onder handen zullen moeten nemen, want hij reed op 50 km zo'n 4 kilometer meer dan ik en altijd bijna een kilometer per uur sneller!!!

MTB TT St. Andries Brugge (Brugse Bossentocht) - 05/05/2007

Samen met Rik en Niko deze morgen afgesproken om 7u30 voor de koffie. Na een kopje en een babbeltje onderweg naar St. Andries, waar we tegen 8u30-8u45 vertrokken waren voor de Brugse Bossentocht. Net voor we binnengingen om in te schrijven herkende Niko een paar 'oude' vrienden die net vertrokken. Binnen de twee kilometer hadden we die al achter ons gelaten toen we achter de bouwwerven door het veld sjeesden. De wegen en de tracks lagen nog steeds poederdroog en dat was duidelijk te merken. We reden onmiddellijk als drie zotten en gingen niet beneden de 28-29 kilometer per uur.

We gingen door dreven en paden en ik was eigenlijk verrast hoe veel off-road er hier uit de eerste kilometers werd gehaald, rekening houdende met het feit dat we hier eigenlijk midden in de bebouwde kom zaten. We pikten een vierde man op, die ons bleef volgen. Toen we aan de eerste bevoorrading kwamen verontschuldigde hij zich omdat hij nog geen "kop had getrokken", maar hij zei blij te zijn om ons nog te kunnen volgen. De benen zaten goed en de wind was niet te voelen tussen de bomen, dus we bleven maar jagen.

Na een leuk stukje entertainment op de eerste bevoorrading (politie agenten die echt aan het werk waren !) zagen we Moviestar en een andere Superiabiker voor ons uit rijden. We reden het gat dicht en Moviestar en ik gingen daar een beetje Paris-Roubaix spelen op de kasseien. Moviestar zijn benen waren goed en hij leek ons zowaar los te rijden. We beenden hem weer bij en hij ontdekte dat hij zijne copain was verloren onderweg, dus bleef hij maar wat hangen om die terug op te rapen.

Ik ken de namen van de verschillende stukjes niet goed, maar het eerste bos waar we doorgingen was echt een heel leuk stuk. Korte bochtjes en eigenlijk veel te droge grond, waardoor het leek alsof we op verhakseld hout aan het rijden waren. Rik en ik waren daar ook ingevlogen en toen we eruit reden waren we Niko kwijt. Bleek dat hij daar alles had moeten dichttrekken voor een rijder voor hem die hetzelfde deed, waardoor hij even een beetje airtime had gemaakt over zijn stuur. De grond lag zanderig en zacht, dus dat was geen probleem. We kwamen daar Kleine Plateau en Filiberke's vrouwtje tegen, die zich duidelijk in hun element voelden toen ze daar aan het rijden en het rotsen waren.

Het tweede bos was gewoon prachtig. Het bleef duren en had daarenboven ook nog een paar kleine bultjes, die het leuker en leuker maakten. Niko kon het niet verdragen dat daar een andere biker sneller wou rijden, dus ging hij daar voor een eerste demarrage en hij leerde die kerel daar een eerste lesje. Toen we uiteindelijk het bos verlieten ging die biker er weer vandoor, maar Niko had nog niet opgegeven...

Een aantal hele leuke stukken privé (ik denk dat het tweede stukje bos het Herderhoevebos ook privé was), die uiteindelijk samen met de andere stukken 37 stukken off-road waren. De bordjes toonden in dalende orde vanaf 36, maar er was ook een strook "0".

De temperatuur was een stuk lager dan de voorbije dagen en we konden gerust een lange mouw verdragen, aangezien de zon zich heel de tijd wegstopte achter de wolken. Tijdens de tweede bevoorrading begon ik zowaar koud te krijgen. We gingen op weg en Rik en Niko waren onmiddellijk uit het zicht. Na 40 kilometer kon ik zowaar niet meer volgen. Ik ging gewoon mijn tempo door en haalde nog een paar andere bikers in (jagen op de eenzame fietser is toch nog altijd makkelijker dan op je eentje tempo maken) en toen we daar weer een bosje inreden zag ik Rik's rug terug opdagen. Drie jonge mannen reden super-voorzichtig door dit bos, waardoor ik even moest inhouden, maar toch kon ik op een bredere strook voorbij en Rik inhalen. Met minder dan 10 kilometer te rijden probeerde ik nog even Niko opnieuw te pakken te krijgen, maar dit lukte niet meer. Ik kon enkel nog die Raketman die ons was voorbijgefietst inhalen, kwestie van de puntjes op de i te zetten: hij was achter ons gestart en zou achter ons aankomen!

De leukste rit die ik ooit in het Brugse heb gereden en ik vraag me bijna af waarom ik er nog een andere zou proberen. Het grondgebied van St. Andries, Loppem, Zedelgem, Snellegem, Varsenare... werd aangedaan en overal waren de mooiste stukjes voor ons gereserveerd. Puik parcours. Tot volgend jaar.

Oh ja... Niko heeft die andere biker nog ingehaald!

Totale Afstand: 54.01 km
Totale Rijtijd: 2:18'35
Gemiddelde snelheid: 23.4 km/u
Hoogste snelheid: 33.7 km/u

MTB TT Ieper (Fronttoer Classic) - 01/05/2007

1 mei. Feest van de Arbeid. In Belgenland wordt dit gevierd door niet te arbeiden. Niko moest 's middags al gewassen en geschoren in Blankenberge staan, zelf moest ik de hongerigen spijzen met vlees dat ik eerst vakkundig had verbrand op de BBQ. Dus spraken we iets vroeger af dan normaal voor de 54 kilometer in Ieper, onderdeel van de "Fronttoer Classic". Tegen kwart voor acht waren we ingeschreven en wel onderweg voor deze rit.

De eerste kilometers rond de vijvers van Zillebeke en langs de vijver van Dikkebus zijn de enige manier om zo snel mogelijk richting Heuvelland te rijden. Hier en daar nog een bosje meegepikt en nog wat gelachen met twee wielertoeristen die waarschijnlijk de verkeerde pijltjes aan het volgen waren. Een klein oponthoud maar het was eigenlijk wel leuk om te bekijken.

Langs dreven en allerlei paden zagen we de heuvels in de verte, maar we mochten er precies niet echt naartoe. Telkens we een bocht maakten gingen we de andere richting uit. Maar plotseling begon het toch wel zeker... De Scherpenberg. We gingen redelijk snel omhoog, maar niet helemaal tot de top. Een stukje afdaling en daar hadden we de eerste bevoorrading. Alles erop en eraan en wijle weer weg. Daar kwam dan de rest van de Scherpenberg. Nog even een paar paadjes die ik herkende van de Westouter tocht, maar dit keer geen geploeter, enkel stof en opletten dat je de juiste groeven hebt gekozen, want de aarde was hard als beton.

We draaiden rechts richting Westouter. Zouden we hier nu gewoon tot beneden rijden tot op het Kerkplein? Neen hoor, doorheen een bosje rechts van de weg en misten we daar wel geen pijltje zeker? Twee bikers achter ons schreeuwden ons terug de goeie weg op. We gingen de weg over en plotseling was de Rode Berg verschrikkelijk dichtbij. Off-road gingen we tot aan de Kosmos. Rechts lag de afdaling naar het Hellegat, maar dat was voor de langere ritten, jammer. Maar we gingen evengoed voor een leuke afdaling, die ik nog niet kende. Beneden gekomen gingen we rechts, twee volle meters asfalt en terug naar boven. Een halve afdaling en daar was de splitsing voor de 54 kilometerrit. In het voorbije stuk hadden we ook nog een afdaling over trapjes, die ik eerst te snel wou nemen. De trapjes waren goed te doen, maar enkel met aangepaste snelheid!

Wat zou er nu nog komen? Niko zei: "We hebben het ergste hier wel gehad, denk ik". Hij was fout. We reden richting die andere bult en dit keer kwam ze wel dichter. Over de flanken van de Monteberg richting "De Kemmel". Ik herkende het pad en flink wat duwen later passeerden we het Franse kerkhof halverwege. Vorige keer toen ik hier langskwam had ik al 5 meter te kort om boven te geraken, wegens net iets te veel modder, maar nu lukte het zonder echte problemen. Even twee cirkeltjes draaien op het asfalt om wat adem 'te kweken' en daar gingen we de kasseien op naar het monument. Ik hoorde een vreemde geluid achterin, maar het ging snel voorbij. Langs het bord 23% en maar duwen, duwen, duwen. Voor de eerste keer in zeker 4 keer proberen lagen de kasseien droog en raakte ik toch tot aan het laatste stukje waar het plots nog wat steiler gaat. Die rest heb ik niet gefietst... ik heb mezelf omhoog gevloekt. Boven gekomen keek ik nog even naar beneden en zag heel wat wandelaars met een mountainbike aan de hand. Daar zou ik de vorige keren hebben tussen gelopen, maar deze keer haalde ik de top, óp de fiets.

Via Voormezele terug richting Ieper, met nog wat klimwerk op en rond het golfterrein vooraleer we het Provinciaal domein "De Palingbeek" aandeden. Het geluid aan mijn achterwiel begon meer en meer op te spelen en dan wist ik het, de achternaaf... mijn freehub begon plotseling de tandjes te missen, waardoor ik doelloos op de trappers duwde, tot het plotseling opnieuw aanpikte en ik weer kon fietsen. De laatste 10 kilometer zou ik hiermee meer en meer sukkelen. Telkens ik eventjes de spanning op de ketting had laten verslappen moest ik opnieuw hopen dat het toch weer zou lukken om verder te fietsen. (In de winter weet je dat je dan eens op je cassette moet plassen om alles te ontdooien, maar met deze temperaturen is er duidelijk iets anders loos...) We kwamen op de kasseien langs de Palingbeek en duwen was de boodschap. Gedaver aan meer dan 35 kilometer per uur was de enige mogelijkheid om te blijven rijden. Eventjes de weg op en terug het domein binnen. Een paar korte bochtjes zorgden ervoor dat ik de spanning op de ketting toch moest lossen. Telkens was het precies een komisch filmpje, als ik dan zat te duwen tot de tandjes opnieuw grip vonden! Vandaar terug langs de vijver van Zillebeke, waar ik nog een paar keer in het ijle aan het trappen was.

We raakten toch terug aan de Picanolzone en haalden zelfs nog die biker in, die al een uur net voor ons wilde blijven rijden. Het stof van de bike gespoten en vlug een boterhammetje gegeten. Natuurlijk ook een blonde frisdrank, vooraleer we snel terug naar Izegem reden, waar we slechts 6 minuten te laat op het schema zijn aangekomen na een zeer leuke rit. Ik hou niet echt van klimmen, maar het Heuvelland maakt het precies leuker om te doen. Uiteindelijk iets meer dan 54 kilometer gereden met zo'n 4-500 hoogtemeters en er kon nog een spurtje af op het einde. De conditie is er weer. Tot volgend jaar Frontbikers.

Gereden afstand 54.57 Km
Totale tijd: 2:27'35
Gemiddelde snelheid: 22.06 km/u
Hoogste snelheid: 45.7 km/u