MTB Chronorace Wingles (Fr) - 26/09/2010 (La Pyramidale)

De nacht voor een mooie rit of een activiteit vol verwachtingen slaap ik net als een tienjarige op 5 december niet al te vast. Telkens ik even wakker werd hoorde ik het water tegen de slaapkamervensters kletteren als de Radetszky mars op nieuwjaarsdag, je wil dat dan ook niet horen.

Toen de wekkerradio "We no speak Americano" begon te brullen wilde ik dat ook niet horen. Mijn madam klonk als een Schot na een volle fles single malt en een pakje Groene Michel, dus het werd duidelijk dat ik zou alleen vertrekken naar ons jaarlijkse chrono-evenement in Wingles.

De snelwegen waren duidelijk niet berekend op de hoeveelheid water die er uit de hemel viel. Hier en daar zag ik dat gele lampje oplichten, dat me duidelijk maakte dat niet alle wielen nog grip hadden. En toen zat ik nog in de auto! Ik haalde zelfs op de Franse snelweg waar je 130 mag niet meer dan 110. Wat deed ik hier toch?

Toen ik de parking in de Base de Loisirs opreed hield het zowaar even op met regenen. Ik belde direct Motorbiker op om het goede nieuws te melden. Tegen de tijd dat iedereen er aankwam begon het alweer te druppelen en ik reed met mijn paraplu in mijn linkerhand en mijn stuur in de rechterhand naar beneden richting startweide. Alles was een beetje anders opgesteld, waardoor we een andere setup moesten verzinnen. Motorbiker vond een kleine verhoging van een meter of zo, waarop we onze tenten zouden opslaan. Zelfs al regende het de hele dag, ons voeten zouden droog blijven...

De een na de andere arriveerde. Het enthousiasme was groot, zo groot dat iedereen er aankwam alsof het een begrafenis was. Motorbiker praatte zichzelf moed in, luid genoeg dat het hopelijk op ons allemaal zou overslaan. Twee tenten en een parasol (ja, duidelijk verkeerde materiaalkeuze) later hadden we toch een aantal droge vierkante meter. Traxer's voorspellingen bleken te kloppen en een korte tijd later brak het zonnetje zowaar door.

Ik had geen goesting in een verkenningsritje, want iedereen die ik dit zag proberen kwam doorweekt terug. Ik wilde met een droog zeemvel starten. Toen Uncle Sam samen met een paar mannen terugkwam van een half verkenningsritje bleek dat het parcours niet alleen een stuk technischer was dan vorig jaar, de vele nattigheid maakte het blijkbaar "niet te doen". Een afdaling in de nabijheid bleek zelfs helemaal niet te doen. Een uitdaging dus.

Ik op de bike en samen met een drietal bikers zouden we dat varkentje eens gaan wassen. Het was inderdaad een beetje tricky, maar als ik eraf kan... Terug aan de tent hoorden we van de anderen die een volledige verkenning hadden gereden dat de rest van het parcours nog erger was. Waar stond die jenever?

Enfin, de start kwam dichter en daar gingen we voor een Le Mans start. Mijn Cancelaratje was jammer genoeg kapot, waardoor ik zelf moest duwen. Ik was voorzichtiger dan vorig jaar toen een idioot mijn velg kapot trapte in de eerste bocht, nu wou een kerel naast mij mijn rugnummer eraf rukken, maar mijn elleboog maakte daar een einde aan. Killer mode en zo voelde ik mij toch zeker honderd meter.

Het bolde langs geen kanten en hier en daar gleed het verdorie waar het niet zou moeten glijden. Zo kende ik Wingles niet. Trouwens, het parcours ging rechts waar ik links wilde en omgekeerd. Bleek dat de rest een stuk technischer was dan vorig jaar, maar eigenlijk leuker om te doen. Toch voelde ik niet dat ik echt goed bezig was. Het was eerder vechten om er te geraken dan genieten van de rit. Na een kleine 8 km reed ik de onmogelijke afdaling terug af richting wisselzone en daar stond Motorbiker al te gesticuleren. Nog tien meter en rust. Ik duwde hem nog wat af en ging even sterven.

Een halfuurtje later was het zover. Motorbikers afgestrainde lijf kwam de terril afgestoven en ik maakte me klaar voor hetvolgende rondje. Toen hij me een zetje gaf zei hij nog tussen zijn tanden: "dit was mijn laatste rondje". Oh, hij draait wel bij dacht ik. Toen ik terug boven op de eerste helling een regenbui op mijn donder kreeg werd ik zelfs bijna jaloers op hem, want hij stond daar nu onder het tentje...

Wat deed ik hier eigenlijk? Hier en daar probeerde een biker me voorbij te gaan en meestal lukte dat zonder problemen, maar toen we afdalingen aandeden lukte hun dat niet zo goed. Die verschrikkelijke afdaling waar twee bikers "dienen ouwen" nog vlug voorbij wilden was supermooi, toen ik de eerste links in "the bushes" en de tweede iets verder rechts in "the bushes" zag liggen met een blik van "en dienen ouwen rijdt hier verdorie gewoon naar beneden". Puur op glorie reed ik plots weer heel vlotjes verder, maar dat duurde niet lang.

Ik kwam snel terug bij de wisselzone en zag Motorbiker met het fototoestel in de aanslag klaar om twintig beelden per seconde te schieten toen ik voorbijkwam. Ik gaf hem de tijd voor zeker vijftig beelden en deed de laatste weide ("Allez Moustache" riep mijn fanclub - "Het is wel een koers hee" hoorde ik daar nog iemand anders uit het Oostendse nog aan toevoegen), de laatste klim en nog een leuke afdaling later kwam ik op het einde van een korte vier uren... Toch had ik het gevoel dat ze heel lang hadden geduurd.

Volgend jaar ofwel mooier weer ofwel meer tenten. Of alletwee verdorie.


http://www.hinnaert.net/KML/2010Pyramidale.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Douvrin - 19/09/2010 (Rando de la Francaise Mecanique)

Vorig jaar had ik deze voor de Transsambrienne laten schieten, maar dit jaar kwamen we vorige week een paar van de mannen van Douvrin tegen in Eleu-dit-Leauwette. "Allez, tot volgende week dan" zeiden ze. De keuze voor de rit was gemaakt, niet noodzakelijk door ons, maar zeker niet tegen onze zin. Veeteeteetje maakte ons nog even zot door ons op de langste afstand, de 80 km, te laten intekenen, aangezien hier het mooiste van het parcours zou worden aangeboden.

Ik kwam redelijk vroeg aan de parking van FM in Douvrin, maar aan de kant waar de trucks worden binnengelaten. Tegen de tijd dat ik het enorme bedrijfsterrein was rondgereden was ik een van de laatste die de parking opreden. Haast en spoed...

De organisatie is duidelijk niet uit haar voegen gebarsten. Toen ze 11 jaar geleden hun eerste toer organiseerden voor 80 mountainbikers wist niemand dat ze nu al extra tenten zouden moeten opslaan om de meer dan 1300 "vetetistes" te ontvangen, naast de honderden road bikers en hier en daar nog een wandelaar. Dit is allemaal zo goed opgezet dat zelfs met dergelijke hoeveelheden bikers alles binnen de twee minuten was geklonken. Nog vlug een tas koffie en wat koekjes binnengewerkt en hop, wijle weg.

Jaren geleden reed enkel Hanzi naast de trappen de brug over het kanaal helemaal tot boven, dit jaar kon zelfs een mindere god als ik zelve dit aan. De helling is even steil, dus moet ik toch ergens iets hebben bijgeleerd in al die tijd.

Deze rit is een rit met vrijwel geen hoogtemeters, dus hadden we na een uur al meer dan 20 kilometer off-road achter de rug, waaronder een aantal single tracks waar het draaien en keren was, zonder echt snelheid te maken. We konden de "Base de Loisirs de Wingles" al een paar keer zien liggen, maar mochten niet naderen. De andere bosjes hadden me al een "one hundred and eighty" laten doen, toen ik een verkeerd spoor koos en plots een berkenboompje in de armen hield, terwijl mijn bike al wou terugkeren, maar dit was gewoon een stunt om de rest van de bende te plezieren.

We reden richting Estevelles en reden recht naar een terril, die we zouden links laten liggen. Mijn bike wou niet meer verder. Met nog meer dan 50 kilometer te gaan beslisten we om het parcours even te verlaten voor een spielerei. Een klim met haarspeldbochten tot een honderd meter boven de rest van de omgeving. Ik hoopte op een spectaculaire afdaling, maar Traxer raadde die af wegens echt tricky.

Terug op weg en met hier en daar een klein speelstukje reden we redelijk snel Wingles binnen. De snelheid ging samen met de hartslag snel omhoog. Wingles kan je dus niet doorcruisen, het moet snel gaan en inderdaad, we vlogen de singletracks aan 27, 28 per uur door en we vonden het verdorie nog leuk ook. Een slordige 10 kilometer single track met hier en daar een nijdig klimmetje ("dju er staan er hier twee voor mij te voet" - "mijn achterwiel slipte door") maar vooral veel "je passe a gauche", terwijl we daar doorheen sjeesden.

De bevoorrading na Wingles was een kleine hergroepering. Terwijl we een tweetal minuutjes wachtten op nog wat koekjes en wat fruit, die door een quad werden aangevoerd, ontdekten we dat Slijkcrosserke aan het jagen was op Cowboy Peter en Lisa, die gewoon het stuk in Wingles twee keer hadden gereden...

We reden snel langs de kanalen (eerst naar links, dan naar rechts, dan weer hier dan weer daar) om via de laatste bevoorrading de laatste rechte lijn van een vijftal kilometer aan te vatten. Deze rechte lijn is een single track langs het duwvaartkanaal die verre van simpel is. aangezien je niet alleen langs de diepe sporen moet laveren, hier en daar rijdt ook nog een tragere biker voor je, maar vooruit zal je gaan.

De eindsprint was op de (immense parking) van de Francaise de Mecanique, waar we na bijna 80 kilometer nog even boven de 30 per uur wilden rijden, om het gemiddelde even op te krikken. Ik verloor de eerste plaats aan al die rappe mannen, maar won de sprint van het peleton (amper), waardoor ik snel een drankje en een broodje in mijn handen had.

Ik kreeg nog een T-shirtje aangeboden voor mijn vertaaldiensten (ik help die mannen met hun nederlandstalige website nu al een jaar of drie) en we reden met een voldaan gevoel terug naar huis. 80 km zou ik vorig jaar niet overleefd hebben, nu konden we achteraf zelfs nog praten en ademen zonder beademimg.

Gereden afstand: 79.32 km
Totale rijtijd: 4:17'29
Gemiddelde snelheid: 18.5 km/u
Hoogste snelheid: 37.1 km/u
Hoogtemeters: 479 (waarvan een dikke 80 m buiten parcours!)

http://www.hinnaert.net/KML/2010FMDouvrin.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Eleu-dit-Leauwette (Fr) - 12/09/2010 (2ieme Rando Nature)

Een verkenningsritje zou het worden. Een beperkte delegatie die met gevaar voor eigen leven een onbekende tocht zou proberen met als enig doel de anderen te informeren. Het leek alsof het een Flandrien-tocht zou worden toen de regen met bakken tegelijk uit de lucht viel. Toen ik Rijsel gepasseerd was haalde ik Traxer bij op de A1 snelweg en hij toonde met zijn vinger tegen zijn voorhoofd wat hij dacht over onze zondagmorgen in de regen. "Goe zot"!

We gingen ons inschrijven en na ons kopje koffie gingen we volledig ingepakt op weg: lange mouwen, regenjasje en het haar op onze niet geepileerde benen stond recht.

Verkenningsritjes zijn niet meer wat ze geweest zijn. Niet de eenzame biker op onbekend terrein, maar bovenop een delegatie Forumbikers ook nog hier en daar een Brigandsbiker en nog wat Keybones uit Rekkem. Allen waren hier om ons te begeleiden tijdens onze queeste.

Honderd meter en links een afdaling waar een paar Fransozen al de bibber hadden. Als dienstdoend president mocht ik deze eerste afdaling als eerste aandoen. "Is het echt de moeite" vroeg VTT-tje toen ik eerst eens de dieperik inkeek. "We zullen het de moeite maken" zei ik en ik gooide mijn afgetrainde lijf in de afgrond. Het bleek gewoon een talud te zijn die ons naar de eerste singletrack van de dag bracht.

Vreemd genoeg was die singletrack plots een paadje naast een snelstromend riviertje en plots waren we op een alpenweide aan het klimmen en nog plotser zaten we bovenop een terril. Hier waren geen vreemde paddestoelen of vreemde kruiden voor verantwoordelijk, het was gewoon de meest gevarieerde eerste vijf kilometer die ik ooit gereden heb. Na een kilometer hadden we al ons regenjasje opgeplooid en we waren al flink opgewarmd de rest van deze verwondering doorgefietst.

Opwarmen bleek geen probleem te zijn. Ik vond al dat de eerste kilometers niet bolden en het lag niet aan mij, de anderen hadden hetzelfde gevoel. Toen ik achteraf naar het hoogtemeterkaartje keek verstond ik het al wat beter... de eerste 18 kilometer gingen gewoon heel de tijd omhoog.

We gingen de snelweg over en kwamen op het terrein van zowel de "Defi du Vallee du Diable" en delen van het circuit van vorige week toen we de "Infernale Punienne" reden. De bulten van Artois (en neen, ik bedoel niet de biersoort) leerden ons dat goeie benen een relatief begrip zijn.

Notre Dame de Lorette bleef buiten zicht, maar we draaiden rond de bulten aldaar, die we al een paar keer hebben mogen smaken. Het bos leerde ons dat het nu wel tijd begint te worden om de zomerbanden eraf te halen en iets meer grip te monteren, vooral toen we de kalkondergrond betraden, die maar een zekerheid bood: "glijden zal je!"

Ik kon het natuurlijk niet laten en toen ik ver van een prikkeldraad wou blijven gleed ik de smalle richel af om holderdebolderondersteboven met mijn moustache net boven een plas te blijven hangen. De ondergrond was hier en daar al een beetje tricky en zelfs ons aller stabiele Traxer ging even tegen de vlakte toen hij in een verkeerd spoor terechtkwam of was hij jaloers? Een paar kilometer later waren we hem plots kwijt. Even wachten en ja hoor, we zouden verdorie terug moeten om hem te zoeken.

Na een paar honderd meter kregen we hem in het vizier. Te voet. De hele kettinghandel draaide niet meer en het was niet noodzakelijk de vele modder, die dit veroorzaakte. Bleek dat de ketting getorst was, maar de vele hulpmiddelen in Winnitou's heuptasje lieten me toe om dat allemaal weer een beetje op de normale plek te plooien. Niet perfect, maar toch beter dan te voet.

Ondertussen hadden we al de eerste bevoorrading (met complete Shimano stand) aangedaan en die zouden we na 20 kilometer nog eens aandoen. Winnitou dacht even dat we fout waren, maar neen hoor, dezelfde afdaling bracht ons terug naar de bevoorrading en (iets belangrijker) naar een nieuwe ketting voor Traxer. Dit zou een foute zet blijken.

Met een nieuwe ketting kon hij weer power op die achtertrein zetten en wij erachter. Dju toch, het was leuker toen hij voorzichtig moest zijn. In ieder geval kon ik hem toen nog volgen, nu niet meer. Gelukkig reden we snel terug over de snelweg, aan de kant van de terril, die we in het begin hadden aangedaan en ja, we mochten nog een klein beetje genieten van de tracks voor we terug Eleu binnenreden. Een laatste klim naar het vertrekpunt bracht ons terug op het pleintje waar we snel naar binnen konden voor ons broodje en drankje en het praatje met de organisatoren.

Mooie rit. Ze zullen (nog) geen oscars winnen, maar ze menen het zo goed dat de volgende en derde editie wel eens het niveau van de eerste kilometers zou kunnen krijgen: "boem patat er vlak bovenop."

Gereden afstand: 58.13 km
Totale rijtijd: 3:36'26
Gemiddelde snelheid: 16.1 km/u
Hoogste snelheid: 42.3 km/u
Hoogtemeters: 901 m

Een hoogtekaartje...



http://www.hinnaert.net/KML/2010Eleu.kml


Grotere kaart bekijken

MTB TT Lapugnoy (Fr) - 05/09/2010 (L'infernale Puneenne)

Vorig jaar de rit die onze ogen opende. Met een kleine delegatie van vier begonnen, die dan nog uitdunde omdat Orbeabiker vroeg thuis moest zijn. Motorbiker en ikzelf waren niet alleen moe, we waren meer dan voldaan en hadden genoten van het parcours, dat echt TOP was. Nu hadden we tenminste een tiental Forumbikers en nog een pak Brigandsbikers kunnen overtuigen om hier te vertrekken voor de 80 km.

Het begon goed. Ik had alleen twee linker handschoenen mee. Na het minitieus binnenstebuiten draaien van een van de twee had ik plotseling toch een rechterhandschoen.

Doseren. Doseren. Dit waren de ordewoorden van de ochtend toen we doorheen het plaatselijk Parc de Loisirs vertrokken richting het Bois des Dames. Even een stukje terril meegenomen en hop, vertrokken voor een singletrackske van een slordige 10 kilometer. Het was zo leuk om in het bos te spelen. Op en neer en links en rechts en je hoorde het goedkeurende gehum van alle Forumbikers, hier en daar onderbroken door een kreet van pure vreugde.

Met nog geen twintig kilometer reden we de eerste bevoorrading binnen. Drie zouden er nog volgen en ze waren allemaal dik in orde met super vriendelijke mensen. Trouwens, onderweg kwamen we meerdere malen iemand tegen die stond aan te geven waar we naartoe moesten, niet dat de pijltjes er niet stonden, gewoon om zeker te zijn. Echt een puike organisatie.

Toen we in Ruitz aankwamen wilden we graag naar de twin-terril die daar ligt te blinken in het open veld. Ze zien eruit als Loos-en-Gohelle, maar niet zo hoog. Een beetje 50 km geduld zouden we moeten hebben vooraleer het zover zou zijn.

In plaats van de terrils aan te doen gingen we richting Parc d'Olhain. We hadden nog een meter plat gezien maar het ging nog goed. Vooral toen we weer het bos inreden. Single tracks, korte venijnige klimmetjes en afdalingen die we aan hoge snelheden namen, zelfs laverend tussen de bomen, oppassend voor de boomwortels en hier en daar jumpend over omgevallen boompes. De kreten van ultieme goedkeuring maakten hier en daar een andere biker een beetje bang, maar dat konden we ons niet aantrekken.

De bult in het midden van het park van Olhain zorgde er al twee keer voor dat de kuiten en de bilspieren flink werden aangespannen. Een lichte kramp maakte zich meester van beide benen, maar brak niet door. Nog niet.

Toen we daar een derde keer die bult opreden, begon het toch mooi te worden om de details te volgen. Kreten onderaan de klim waar Motorbiker het voor twee seconden niet zag zitten, kreten halverwege waar Traxer niet tijdig uit zijn pedalen raakte en op zijn zij terechtkwam en kreten boven waar ik een poging deed om een beetje te stretchen. Ik was gewoon eerst boven omdat ik tijdens de korte technische afdaling was blijven rijden terwijl hier en daar een paar mannen te voet waren afgedaald.

We gingen door het bos, genietend van allerlei mooie tracks en kwamen dichter en dichter bij de terrils van Ruitz. Eindelijk was het zo ver. We reden het terrein op. Het zou meer dan acht kilometer duren. Single tracks, serieus klimmend, naar beneden en zeer, zeer technische afdalingen, die ik met plezier nam vooraleer Bresciani daar een afdaling nam zonder zijn bike. De rest van de bende was een beetje voorzichtiger en nam de "facile" richting.

De klim op de tweede terril vas vergeleken met de eerste zelfs bijna doenbaar, tot we rechts draaiden. Ik stapte af en ging opzij. Frits probeerde hetzelfde en in geen tijd liepen we daar allemaal te voet naar boven. "Opgepast" hoorden we achter ons en daar reed een vlaamse berggeit al dat mansvolk in de schande, door er rustig langs naar boven te sjeezen. "Mijne ketting liep eraf" "Ik moest stoppen voor Moustache" "Ik gleed weg op de losse ondergrond" "Fritsie stond stil in de midden van het pad" waren de meest gehoorde excuses. De video van Traxer zal hier een "name and shame" momentje hebben vrees ik.

Nog een stukske of twee bos en we waren weer terug in het Bois des Dames. Het liep minder goed dan bij het begin, alhoewel ik had de kramp er blijkbaar rustig uitgeduwd. De stimul die ik van een Brigandsbiker kreeg toegestopt kan hier ook aan geholpen hebben, maar hoedanook, ik reed vooraan toen we Lapugnoy binnenreden en in geen tijd stond ik met een Leffe, een broodje met een saucijs van de barbecue en de Forumbikers beker te zoeken naar een stoeltje om me aan tafel te zetten.

Hoe kan ik die rit samenvatten in zo weinig mogelijk woorden? Ik denk dat ik het weet: "Toprit". "Get your arse up here next year" zou ik zo zeggen aan de afwezigen.

Gereden afstand: 77.95 km
Totale rijtijd: 5:03'37
Gemiddelde snelheid: 15.4 km/u
Hoogste snelheid: 46.9 km/u
Hoogtemeters: 1349 m

En... waarom deden die kuiten zo'n zeer en waarom kwam die kramp toch door en waarom... Kijk maar naar dit grafiekje:




http://www.hinnaert.net/KML/2010Lapugnoy.kml


Grotere kaart weergeven