Toen de wekkerradio "We no speak Americano" begon te brullen wilde ik dat ook niet horen. Mijn madam klonk als een Schot na een volle fles single malt en een pakje Groene Michel, dus het werd duidelijk dat ik zou alleen vertrekken naar ons jaarlijkse chrono-evenement in Wingles.
De snelwegen waren duidelijk niet berekend op de hoeveelheid water die er uit de hemel viel. Hier en daar zag ik dat gele lampje oplichten, dat me duidelijk maakte dat niet alle wielen nog grip hadden. En toen zat ik nog in de auto! Ik haalde zelfs op de Franse snelweg waar je 130 mag niet meer dan 110. Wat deed ik hier toch?
Toen ik de parking in de Base de Loisirs opreed hield het zowaar even op met regenen. Ik belde direct Motorbiker op om het goede nieuws te melden. Tegen de tijd dat iedereen er aankwam begon het alweer te druppelen en ik reed met mijn paraplu in mijn linkerhand en mijn stuur in de rechterhand naar beneden richting startweide. Alles was een beetje anders opgesteld, waardoor we een andere setup moesten verzinnen. Motorbiker vond een kleine verhoging van een meter of zo, waarop we onze tenten zouden opslaan. Zelfs al regende het de hele dag, ons voeten zouden droog blijven...
De een na de andere arriveerde. Het enthousiasme was groot, zo groot dat iedereen er aankwam alsof het een begrafenis was. Motorbiker praatte zichzelf moed in, luid genoeg dat het hopelijk op ons allemaal zou overslaan. Twee tenten en een parasol (ja, duidelijk verkeerde materiaalkeuze) later hadden we toch een aantal droge vierkante meter. Traxer's voorspellingen bleken te kloppen en een korte tijd later brak het zonnetje zowaar door.
Ik had geen goesting in een verkenningsritje, want iedereen die ik dit zag proberen kwam doorweekt terug. Ik wilde met een droog zeemvel starten. Toen Uncle Sam samen met een paar mannen terugkwam van een half verkenningsritje bleek dat het parcours niet alleen een stuk technischer was dan vorig jaar, de vele nattigheid maakte het blijkbaar "niet te doen". Een afdaling in de nabijheid bleek zelfs helemaal niet te doen. Een uitdaging dus.
Ik op de bike en samen met een drietal bikers zouden we dat varkentje eens gaan wassen. Het was inderdaad een beetje tricky, maar als ik eraf kan... Terug aan de tent hoorden we van de anderen die een volledige verkenning hadden gereden dat de rest van het parcours nog erger was. Waar stond die jenever?
Enfin, de start kwam dichter en daar gingen we voor een Le Mans start. Mijn Cancelaratje was jammer genoeg kapot, waardoor ik zelf moest duwen. Ik was voorzichtiger dan vorig jaar toen een idioot mijn velg kapot trapte in de eerste bocht, nu wou een kerel naast mij mijn rugnummer eraf rukken, maar mijn elleboog maakte daar een einde aan. Killer mode en zo voelde ik mij toch zeker honderd meter.
Het bolde langs geen kanten en hier en daar gleed het verdorie waar het niet zou moeten glijden. Zo kende ik Wingles niet. Trouwens, het parcours ging rechts waar ik links wilde en omgekeerd. Bleek dat de rest een stuk technischer was dan vorig jaar, maar eigenlijk leuker om te doen. Toch voelde ik niet dat ik echt goed bezig was. Het was eerder vechten om er te geraken dan genieten van de rit. Na een kleine 8 km reed ik de onmogelijke afdaling terug af richting wisselzone en daar stond Motorbiker al te gesticuleren. Nog tien meter en rust. Ik duwde hem nog wat af en ging even sterven.
Een halfuurtje later was het zover. Motorbikers afgestrainde lijf kwam de terril afgestoven en ik maakte me klaar voor hetvolgende rondje. Toen hij me een zetje gaf zei hij nog tussen zijn tanden: "dit was mijn laatste rondje". Oh, hij draait wel bij dacht ik. Toen ik terug boven op de eerste helling een regenbui op mijn donder kreeg werd ik zelfs bijna jaloers op hem, want hij stond daar nu onder het tentje...
Wat deed ik hier eigenlijk? Hier en daar probeerde een biker me voorbij te gaan en meestal lukte dat zonder problemen, maar toen we afdalingen aandeden lukte hun dat niet zo goed. Die verschrikkelijke afdaling waar twee bikers "dienen ouwen" nog vlug voorbij wilden was supermooi, toen ik de eerste links in "the bushes" en de tweede iets verder rechts in "the bushes" zag liggen met een blik van "en dienen ouwen rijdt hier verdorie gewoon naar beneden". Puur op glorie reed ik plots weer heel vlotjes verder, maar dat duurde niet lang.
Ik kwam snel terug bij de wisselzone en zag Motorbiker met het fototoestel in de aanslag klaar om twintig beelden per seconde te schieten toen ik voorbijkwam. Ik gaf hem de tijd voor zeker vijftig beelden en deed de laatste weide ("Allez Moustache" riep mijn fanclub - "Het is wel een koers hee" hoorde ik daar nog iemand anders uit het Oostendse nog aan toevoegen), de laatste klim en nog een leuke afdaling later kwam ik op het einde van een korte vier uren... Toch had ik het gevoel dat ze heel lang hadden geduurd.
Volgend jaar ofwel mooier weer ofwel meer tenten. Of alletwee verdorie.
http://www.hinnaert.net/KML/2010Pyramidale.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten