Deze morgen in de dikke mist naar Frankrijk vertrokken. Gelukkig kent mijn autootje de weg al een beetje, want honderd meter zicht op de snelweg hield me zelfs beneden de wettelijke limieten. Naarmate ik dichterbij de uitrit 2A kwam, werd de mist precies dikker en dikker. Toch vond ik de Sales de Fetes, maar niet nadat ik eerst nog even de andere kant van het dorp moest zien te vinden, want de straten stonden vol rommel, van het rommelmarkt soort.
Ik parkeerde mij in een straat waar slechts aan 1 kant rommelmarkt werd gehouden en hoopte dat mijn fietsenrek er straks nog aan zou hangen. Klaargemaakt en hop naar de inschrijving. De koffie rook verschrikkelijk lekker en na een tiental minuutjes waren we met 7-8 bikers klaar voor het vertrek.
We gingen over een weggetje dat spoorvorming van de meest serieuze soort had opgelopen, waardoor het niet echt evident was om 1. op de bike te blijven en 2. je bike in de juiste richting te sturen. De mist zorgde ervoor dat mijn brilleglazen kletsnat werden, waardoor mijn zicht tot minder dan 50 meter beperkt werd. Jammer genoeg was dit ook zo voor de "brillenlozen", want toen we stopten om de afgrond links ons even te inspecteren konden we echt niet zien waar we naast reden.
Een eerste bos kwam eraan, wat een leuke afwisseling was en lange veldwegels voor we uiteindelijk op de weg kwamen. We reden honderd meter en zagen dat we Warendin verlieten. Was hier geen terril? De mist had ervoor gezorgd dat we er net naast reden en niet eens konden zien waar die bult lag...
De bevoorrading kwam eraan en we hadden nog maar een laag fungehalte mogen smaken. Gelukkig beloofde men ons vrijwel onmiddellijk een paar terrils. Een drankje en een hapje later gingen we op zoek. In Sin-le-Noble was het zover. Het parcours ging links, wij rechtdoor de dieperik in en terug naar boven, links, rechts, rechtdoor en opnieuw. Nog een spoor zoeken en alle Fransen waren compleet het Noorden kwijt, toen daar zeven Vlamingen alle hoeken en kanten van de terril aan het verkennen waren. Zelfs Fritsie verloor zijn gevoel voor richting en kon ons niet meer terugvinden.
We gingen via allerlei paadjes terug verder en reden langs een bos. "Kijk welke mooie paadjes" riep Slijkcrossertje. "En hier ook" zei Traxer. "Heb je dit al gezien?" zei Hanzi en het vierde paadje was het goeie, daar gingen we links het bos in. We begonnen op de paadjes, vonden elkaar terug aan de verkeerde kant van de gracht en moesten zelfs nu en dan eens roepen om ons te kunnen orienteren op het geluid. De eerste keer kwam ik het bos uit op een asfaltweg, die ik niet herkende en hop, daar gingen we weer, om plots op magische wijze terug het pad te vinden waar we binnengereden waren, wat ons terug op het parcours bracht.
We reden langs het kunstmatige meer van Rieulay en mochten daar nog wat spelen op het parcours. Hier moesten we opnieuw zelf nog wat extraatjes toevoegen om het leuk te maken, maar dat was in Rieulay geen probleem. Motorbiker en ik gingen verder op het parcours, terwijl de rest nog wat bleef spelen.
Op 1 hellingetje in Rieulay na, hadden we nog niet echt geklommen en mijn benen waren dus nog fris, dus ging ik voor de laatste kilometers nog een beetje jagen. Het feit dat ik door een madammeke op een Cannondale Lefty werd ingehaald had daar helemaal niets mee te maken. Motorbiker verklaarde me weer gek, maar ik moest en zou!
We konden nog eens genieten van de spoorvorming in omgekeerde richting en reden Flynes terug binnen. Mijn auto stond er nog en mijn fietsenrek hing er nog aan, dus ging ik maar binnen om mijn broodje en drankje te claimen. Lisa was er al, Fritsie was verdwenen en de rest van de bende kwam er in geen tijd aan.
Jammer, jammer, jammer. Met zo'n landschap en zo'n mogelijkheden was er weinig uitgehaald. We hebben er zelf heel wat aan toegevoegd, maar het beperkte zicht hield om tegen om nog meer te doen, wat we zelfs met een winterzonnetje hadden gedaan. We konden maar drie bomen ver kijken en reden nu al met meer dan 62 kilometer over de streep, terwijl de toertocht maar 55 kilometer lang was!
Met een sterk gereduceerd forumbikers-team spraken we af om exact ongeveer 8 uur deze morgen in Douvrin, voor de jaarlijkse rit van de mannen van la Francaise Mechanique, een bedrijf met een parking groter dan een gemiddeld Vlaams dorp. Ik schreef in voor de rit en druppelsgewijs kwamen Traxer, Hanzi en Motorbiker binnengewandeld. Belle en hare copain liepen daar ook ergens rond tussen een groep volk, die er toch duidelijk groter uitzag dan de groep van vorig jaar. We gingen er vandoor, nadat we strookjes hadden ingevuld voor de extra super tombola, het multi-vitamine drankje en de gewone tombola, annex inschrijving voor de toerrit...
We startten over het langste stuk road van de dag, toen we het uiteinde van de parking moesten bereiken om langs het kanaal te raken. De paden langs de verschillende kanalen die samenstromen in de buurt van Billy-Berclau begonnen ons bijna op de heupen te werken, vooral toen we zagen wat er daar rechts van ons allemaal lag: singletracks, die we blijkbaar niet mochten aandoen, maar honderd meter verder gingen we rechts en daar gingen we een bosje binnen, waar we onmiddellijk weer wisten waarom we de verplaatsing hadden gemaakt.
We gingen het kanaal nog eens over en na de bevoorrading herkende ik de brug over het kanaal vlakbij de base de Wingles. Ik stortte de eerste oerkreten uit want ik wist wat er zou volgen... de grootste speeltuin voor bikers ver in het ronde. En daar gingen we, een entree die we nog niet kenden en een aantal paadjes die we ofwel kenden, in de omgekeerde richting kenden of zelfs helemaal nog nooit hadden mogen berijden. Twaalf kilometer lang, single tracks, op en neer, heel veel bochtjes 180 graden links, maar vooral een zeer berijdbare base de Wingles, die gewoon fantastisch was.
Langs het moeras van Annay reden we richting Hulluch, waar we een reeks single tracks mochten smaken, die achteraf bleken de vlakke terril van Hulluch te zijn. We hadden toch nog een klimmetje en een afdaling verwacht, maar het was een vlak speeltuintje.
Traxer was even in de war toen we Douvrin weer binnenreden, maar het was enkel een doortochtje om opnieuw ergens in een bosje gingen spelen. En dan konden we eventjes snelheid maken langs een zijarm van het duwvaartkanaal richting La Bassee, slechts een drietal kilometer en dan ging het de laatste singletrack terug naar Douvrin, vijf kilometer langs het kanaal, hier en daar een stukje rechts en vooral oppassen als je terug op het pad kwam, want de zijkanten van dit kanaal zijn serieus aan het eroderen, waardoor je soms dichter bij het water kwam dan je wilde...
Traxer en Hanzi hadden Motorbiker en mezelf nog vlug even getoond dat ze traagjes hadden gereden, toen ze zonder omkijken ons op honderd, tweehonderd en dan zelfs nog meer meters reden. Zonder kleerscheuren kwamen we allemaal terug aan bij la FM, met minieme tijdverschillen, waar we opnieuw de parking moesten kruisen. Beide stukjes waren de langste stukken road van de dag.
Een prachtparcours, eten en drinken en een plaats in de zon maakten dit een mooie afsluiting van een prachtige bike-ochtend. Volgend jaar sta ik hier opnieuw.
Gereden afstand: 54.45 km Totale rijtijd: 2:51'31 Gemiddelde snelheid: 19.0 km/u Hoogste snelheid: 34.6 km/u
Nu mijne copain begonnen is aan zijn verbouwing, kon ik hem zelfs voor deze rit niet warmmaken. De goesting was er zeker, maar ja... Gisteravond nog aangesproken door een scout-vriendje van mijn gasten en deze morgen dus samen met Korneel de trip naar Henegouwen aangevat voor het jaarlijkse evenement van de politie van Peruwelz. De afrit was makkelijk te vinden, maar in Harchies had de plaatselijke brandweer alle straten afgezet, waardoor we daar eventjes konden rondrijden eer we de juiste weg vonden. De parking was nog leeg, maar daar kwamen de troepen in colonne off-road de parking opgereden.
Nog niet helemaal vertrokken of daar werd de ondergrond weeral zwart: kolenstof. We klommen een kleinigheidje en daar gingen we wat zigzaggen tot daar een afdalingetje opdook. Drie mannen stonden te kijken en onversaagd ging de trein 1 voor 1 naar beneden. Ik ook, alleen maakte ik eerst een koprol volledig vastgeklikt en dan nog een tweede koprol zonder bike. Gelukkig zonder al te veel erg aan de biker en alleen de voorderailleur een beetje rond de buis gedraaid, wat onmiddellijk te herstellen was.
We bleven nog wat op dit terrein rondrijden en gingen dan via een wirwar van steegjes naar de snelweg. Een single track van een paar kilometer teisterde ons onderlijf, maar we raakten veilig en wel aan de andere kant van de snelweg, alhoewel dat eerst geen goed idee leek te zijn, vooral met de reeksen geweerschoten die we hoorden in het bos. Ik wachtte een tijdje op Korneel en samen gingen we het bos in.
De paadjes lagen hier en daar toch diep en ik was blij dat ik achter een modderband had gemonteerd, want ik kon de hele tijd blijven rijden, wat niet iedere biker kon zeggen op dit stukje.
En daar kwam de steengroeve eraan. Eerst een klein stukje klimmen om dan volledig tot op de bodem van de groeve af te dalen. Een jumpke was nodig om het juiste pad terug te vinden, maar er was meer nodig om er weer uit te raken, gelukkig was er de bevoorrading bij het buitenrijden. Ik vond er de rest van de forumbende terug. Ik dacht dat er nog een paar forumbikers achter ons zaten, maar blijkbaar waren wij de laatste wagon.
Korneel besliste om maar op zijn rustige tempo door te gaan en net toen ik Motorbiker zocht om samen met hen verder te rijden, zag ik ze al vertrekken. Ik starte een spurtje en haalde ze vlug in, om samen verder te trekken.
Kilometerslange stukken door het bos, hier en daar zelfs een paar technische stukjes. Motorbiker begon de 40 kilometer al een leuke afstand te vinden en ik dacht nog altijd de 60 aan te pakken. En dan kwam de Mer de Sable. Het woord zegt echt wat het is... Een zee van zand dat geen meter liep. Hier werden de 40 ook heel aantrekkelijk, alleen, ik had al bijna 40 kilometer op de teller. Waren we een splitsing voorbijgereden? Rijden we terug? We beslisten om dan maar de 60 aan te vatten "maar op 't gemakske hee mannen" riep Motorbiker ons na.
We reden een voetgangersbrug over de samenloop van twee kanalen over en beneden was ze eindelijk... de splitsing. We lieten de lange afstand voor wat ze was en reden terug naar af, alleen reden we daarvoor iemands tuintje door. De bepijling had hier dus duidelijk gefaald. Op sommige plaatsen was het echt gissen, maar als je plots tussen iemand zijn rozen staat weet je dat dit er toch wel net iets over is. We staken vlug de straat over en gingen langs het kanaal tot aan het brugje dat ik herkende van deze morgen. We waren er geraakt. Nog vierhonderd meter asfalt, dus zette ik nog een eindsprintje in, onmiddellijk gevolgd door Orbeabiker, die me niet wou laten winnen. Vreemd genoeg wonnen we allebei: hij was eerst aan de bike-wash, ik eerst aan de auto.
Een deugddoende douche later zaten we nog eventjes van het zonnetje te genieten en daar kwam Korneel ook binnengereden, leeg maar met een voldane glimlach op zijn gezicht. Hij had zijn derde toertocht overleefd!
Gereden afstand: 42.61 km Totale rijtijd: 2:50'21 Gemiddelde snelheid: 15.0 km/u Hoogste snelheid: 34.3 km/u Hoogtemeters: 394 m
Een aantal weken geleden vond ik iets op de franse websites, wat blijkbaar nog niemand kende. In mijn rol als ontdekkingsreiziger ging ik dan maar op zoek naar de bronnen van de mountainbike-rivier, die blijkbaar in Frankrijk liggen. Thuis druppelde het, onderweg begon het echt te regenen, maar van zodra ik in terril-land aankwam bleek de regen te zijn gestopt. Ik ging inschrijven en toen ik buitenkwam leek het of Gustav, Hanna, Ike of was het Josephine daar eventjes een tropische regenbui aan het verzorgen waren.
Ik wachtte even, maar het ging maar harder en harder regenen, dus haalde ik mijn regenjasje boven. Ik vertrok en reed de straat uit, de eerste off-road tegemoet. Ik reed aanvankelijk alleen, maar toen het modderpaadje in het bos licht begon te klimmen, leek het alsof we in een beek naar boven reden: 20cm diep stromend water. Bergop is al lastig, maar als het dan ook nog eens stroomopwaarts is... Bleek dat we een pijltje onder het wateroppervlak hadden gemist, dus konden we dit stuk terug naar beneden.
Plots werd de modder zwart... de eerste terril van de dag kwam eraan. Was het bos nat, dan was de terril doordrenkt. Klimmen is al niet altijd mijn ding, maar klimmen in de modder is toch nog iets anders. Gelukkig kwam daar een straffe afdaling om het allemaal de moeite te maken.
Toen we 10 km ver waren was ik van mijn middel naar beneden doordrenkt. Nog 5 kilometer verder zag ik eruit alsof ik die 15 kilometer gezwommen had met mijn bike-kleren aan. Gustav, Hanna, Ike of Josephine hadden duidelijk meer dan water genoeg om me de hele rit af te koelen. wat ze dan ook deden.
Samen met een andere biker ging ik wat afstand nemen van het groepje en toen we Barlin binnenreden volgden we plotseling andere pijlen. Dju, terug, waar we net achter de grotere groep terug de juiste weg opreden richting "het grote bos". Daar had het dus de laatste 6 maanden permanent geregend (of zo leek het toch). De single tracks waren 15 cm diepe modderpaden, kilometerslang, waardoor de maximumsnelheid rond de 10km/u bleef hangen. Het feit dat alle paadjes ook nog klommen hielp waarschijnlijk niet echt.
Sommige delen hier leken een wandeltocht en het was helemaal niet meer te doen toen we een afdaling bereikten, waar zelfs "roekeloze ik" niet afdurfde in dit weer. Kort, steil, bocht van 90 graden, met zowel bomen als een afgrondje beneden. Stappen met de bike aan de hand lukte ook niet (ik zag voorbeelden genoeg voor mij), dus zette ik mij gewoon op mijn kont, bike plat naast mij en hop naar beneden op de glijbaan. Ik kreeg flink wat volgelingen, maar ging weer verder ploeteren in het bos.
We verlieten het bos en reden de bevoorrading binnen, waar de splitsing voor de 45/68 kilometer ook was. Ze hadden er nog niemand gezien die de 68 zou rijden die dag en eerlijk gezegd, ik zou de eerste niet zijn. Ik ging er weer vandoor en bekeek even mijn tellertje... 32 km en 200 hoogtemeters. Die 4-500 op de 45 km zaten er dus duidelijk niet meer in, dacht ik. En daar verschenen ze aan de horizon: de twin-terrils. Niet de bekende van Loos-en-Gohelle, maar de terril van mijngang 6 (terril du fosse 6) vlakbij Ruitz zorgde ervoor dat de rekening klopte. Wij klommen aan 4 per uur en daalden aan 5 per uur en nog eens en nog eens en nog eens en ...
Ondertussen had ik al zo'n 40km gezwommen, geploeterd, gewandeld en hier en daar ook al eens gebiket en echt veel had ik niet meer over na bijna drie uur onderweg... Hoe kon ik dit ooit in een verslag schrijven zonder de rest van mijn leven te worden aangewezen als de man met een gemiddelde van 13 per uur !!! Een Franse biker moet hetzelfde hebben gedacht en daar gingen we samen verder voor de eindsprint. Ik herkende plots de weg die ik 's morgens met de wagen had gereden en daar gingen we nog een beetje jagen, om het gemiddelde wat op te krikken. Samen reden we na bijna 52 kilometer over de meet.
Naar goeie Franse traditie broodjes zoveel als je wou, een barbecue-worstje. Ze hadden wel die BBQ in de entree moeten zetten wegens de al te grote luchtvochtigheid, waardoor na een kwartiertje sneedjes gerookte biker konden worden geserveerd. Er waren zelfs douches, die ik dankbaar gebruikte. Na al de regen en kou onderweg, voelde het koude water toch warm aan. En ik die dacht dat het inferno warm was.
Terug op weg naar huis stopte het zowaar met regenen en toen ik Lille voorbijreed kwam de zon er zowaar zelfs door. Ik weigerde mijn ruitenwissers af te zetten en reed boos naar huis.
Gereden afstand: 51.71 km Totale rijtijd: 3:53'48 Gemiddelde snelheid: 13.3 km/u Hoogste snelheid: 43.1 km/u Hoogemeters: 427m.
