MTB TT Phalempin (Fr) -18/10/2009

Een zondagmorgen als een andere, alleen waren er dit keer naast bikers opnieuw een aantal vreemde mannen onderweg. Op de ring rond Kortrijk stond een auto dwars over de pechstrook en het rechter baanvak, terwijl de chauffeur over de vangrail zijn maaginhoud aan het ledigen was. Net voorbij Rijsel stond er eentje in het midden van de snelweg, gelukkig al met de rood-blauwe zwaailichten aan zijn zijde. Maar echte stoere bikers laten zich door zo'n kleinigheden niet uit het lood slaan.

Aangekomen in Phalemphin de sportzaal in het donker gezocht (de verlichting werkt blijkbaar niet op zondag) en we gingen voor een kopje koffie. De ene na de andere kwam aan en het werd stilletjes licht buiten.

Met een twaalftal gingen we op weg. De aanloop was rustig en we gingen richting Carvin. Onze stuntman Peter ging even uit de bocht en overkop zonder goede reden, maar daarom niet minder leuk voor de toeschouwers. Vrijwel elk lichaamsdeel heeft al pijn gedaan tijdens het biken, maar dit moet toch de eerste keer zijn dat ik buikpijn had (van het lachen).

We reden verkeerd in een industriezone, maar reden al snel rond de vijvers in het moeras van Annay, waar we naar goede gewoonte al eens een extra lusje meepikten. De flyertjes op de tafels hadden ons gewaarschuwd voor parcours-wijzigingen wegens een wandeltocht op de Delta 3 terril in Oignies, maar toen bleek dat we er helemaal rond reden kon ik het niet meer verdragen.

Ik kneep de remmen dicht en zonder enig gemor had ik plotseling heel veel bikers in mijn spoor. Beetje links, beetje rechts en hop, daar gingen we het terrein op, waar ik maar even de avontuurlijke route volgde, in de hoop me ergens te herkennen. Na een paar honderd meter was het zover: bekend terrein.

We gingen rustig naar boven en ontdekten plots dat de route zelfs mooi uitgepijld was. De groep splitste zich en we deden hetzelfde parcours in omgekeerde volgorde. Gelukkig reed ik op kop toen we de "Moustache-afdaling" aandeden, anders konden we deze herdopen in de "Vinckier-afdaling". Die bult waar ik ooit eens "gevlogen" heb is toch zo verraderlijk...

We verlieten het terrein en kwamen gewoon weer op het parcours waar een bevoorrading zich aandiende. Alles wat we nodig hadden was aanwezig, zelfs oude pruimen ("waarschijnlijk nog overschot van hun toertocht van vorig jaar"). We gingen weer op weg, samen met een flink aantal verbaasde bikers, die duidelijk niet wisten uit welke grot wij tevoorschijn waren gekropen. Langs Ostricourt, waar we via het kleine terrilbos met kartingtrack annex vrijwel onmiddellijk de tweede bevoorrading binnensjeesden.

Wegens helemaal geen dorst en honger weer op weg (dit keer zonder oude pruimen) en een eerste bosje wilde ons tonen wat eraan zat te komen. Nog even een race met wat wielertoeristen en hop, het Foret Domaniale de Phalempin binnen voor de laatste 10 kilometer met zowel dreven als single track, waar sommigen onder ons maar niet genoeg van kregen... Het was meer echt genieten, vooral omdat we eerst nog een beetje snelheid konden maken eer we tussen de bomen konden crossen.

Nog tweehonderd meter veldwegels en we reden Phalempin terug binnen met een heel voldaan gevoel. Zonder Delta 3 was het parcours zeker hetzelfde niet geweest, maar we volgden enkel de pijltjes dus het zal wel in orde geweest zijn zeker?

Gereden afstand: 49.58 km
Totale rijtijd: 2:41'54
Gemiddelde snelheid: 18.4 km/u
Hoogste snelheid: 37.4 km/u
Hoogtemeters: 446 m



http://www.hinnaert.net/KML/2009Phalempin.kml



Grotere kaart weergeven

MTB TT Bruay-la-Buissiere - 11/09/2009 (4ieme Bruaysienne)

Deze week had ik een klein Mexicaans H1N1 virusje overwonnen met Dafalgan en een fles Merlot. Na een dag ziek zijn dacht ik alles verwerkt te hebben. Toen ik gisteren een beetje in de tuin werkte was ik al moe toen ik het materiaal uit het tuinhuis had gehaald, maar ik kon weer ademen. Dat beloofde.

Op het laatste nippertje vertrokken, want ik wou nog de buienradar even controleren. Volgens de radar zaten we midden in een regenbui, net als onze bestemming voor vandaag, dus vlug nog mijn regenjasje opgerold en meegenomen.

In een ruk naar Bruay-la-Buissiere, waar het peleton al volop aan het inschrijven was. Nog even zitten praten en dan maar vertrokken. De eerste helling van de parking naar de straat naar goede franse gewoonte te voet gedaan.

Ik had niet mogen lachen met de Fransen. Vijfhonderd meter asfalt naar beneden, links, nog eens links en hop, offroad de eerste klim van de dag. Ik dacht dat het een korte neep zou zijn en ging recht op de trappers naar boven. Het was dus een iets langere klim, maar ik raakte boven. Sommige van de klimmetjes die volgden niet.

Het parcours was prachtig. Eerst een zestal kilometer bos, beginnend met brede paden, die smaller en smaller werden. Het klom gezapig maar nooit echt verschrikkelijk. Toen reden we het bos uit in Lapugnoy, voor een volle 600 meter asfalt eer we rechts draaiden, recht omhoog om boven het bos in te rijden langs de bordjes "Le Bois des Dames".

Toen we het bos binnenreden zaten we in het single track paradijs. Op en neer, links en rechts, draaien en keren en een gemiddelde snelheid, die vandaag waarschijnlijk werd gebroken door de senioren wandelclub van Elverdinge. Mijn benen voelden als caoutchouc (in Frankrijk moet je hier en daar een frans woord gebruiken) en ik was regelmatig op achtervolgen aangewezen. Gelukkig was het vandaag geen wedstrijd en werd hier en daar wel eens gewacht.

Met 18 kilometer kwamen we aan de eerste bevoorrading (een andere zouden we niet zien, maar dat was onze keuze!) en wachtten even op vliegende Fritsie vooraleer we verder gingen.

Het parcours ging links, maar wij gingen rechts, terug het bos in voor nog een portie van 18 kilometer. Even gevolgd door twee Fransen, die snel op hun stappen terugkeerden toen ze het parcours herkenden.

De eerste klim blokkeerde mijn ketting en ik zat helemaal achteraan. Achtervolgen dan maar. De tweede keer bleek dus iets lastiger te zijn. Het duurde tot we aan de terril kwamen eer ik weer bij de groep kwam en in geen tijd hing ik weer achteraan. Ik deed een prachtige afdaling, maar kon me niet herinneren dat ik die al gedaan had vandaag. Toen het pad eindigde in struikgewas kon ik terugklimmen naar het parcours. Dju toch.

"Uren na de rest zal ik aankomen" dacht ik al, maar toen ik plots een biker in het zwart in het vizier kreeg ging ik erachter, om te ontdekken dat ik Fritsie terug had bijgebeend. De klim naar het Bois de Dames en ik had Veeteeteetje, Motorbiker en Lisalized terug, dank zij de 600 meter asfalt.

Gelukkig had Veeteeteetje een platte band, want dat gaf me nog een extra stukje rust op een bankje. Ik bleef genieten van het parcours en zag dat er waarschijnlijk niet meer dan twee toeren door het bos zouden worden gereden, door niemand van de groep.

Met Traxer en Hanzi op kop bleven we gaan, maar de B-ploeg was bezadigder. Een paar kilometer meer zou geen kwaad gekund hebben, maar nog een derde toer? Neen, die was er teveel aan, de B-ploeg had er genoeg van. De A-ploeg trouwens ook. Ik forceerde nog een ontsnapping in de klim naar de aankomst, maar werd ingehaald door Veeteeteetje alsof ik niet eens duwde. Ik sprong in het wiel en rolde samen met hem terug naar de Salle Carpentier.

De bike-wash kon het debiet bikers niet aan, maar een broodje met worstjes recht van de barbecue en een drankje waren welgekomen. Slechts een veertigtal kilometer, maar de benen voelden alsof het er zeker 80 waren. Maar, met minder dan twee kilometer asfalt op 40 kilometer weet je het wel.

Gereden afstand: 38.08 km
Totale rijtijd: 2:46'49
Gemiddelde snelheid: 13.7 km/u
Hoogste snelheid: 38.6 km/u
Hoogtemeters: 724 m

Als je dacht dat het gewoon een wandelingetje door het bos was, dan kan je het hoogtemeterkaartje best even bekijken... iets meer dan 350 hoogtemeters op 18km...


en... natuurlijk het GPS file-ke en het kaartje:


http://www.hinnaert.net/KML/2009Bruay.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Ardooie - 04/10/2009 (5e Skobiak veldtoertocht)

Vorige week was een kermis geweest, dus zouden we deze week eens een ritje bij ons in de buurt rijden. Ardooie is nu niet onmiddellijk gekend voor zijn spectaculaire bospartijen en zijn hooggebergte, maar een ritje rond de kerk met toegang tot de kleiputten van Egem is niet mis om eens een weekje rustig aan te doen.

Nogal laat afgesproken en met een redelijke groep vertrokken. "Laat ze maar rijden, we doen het rustig aan" zei Motorbiker nog en ik was onmiddellijk akkoord. Toen we een tijdje later aan het rijden waren wees Orbeabiker me even op onze snelheid, die flink boven de 30 lag. We hielden even op met duwen en reden het crossparcours aan het oude voetbalterrein op.

Verder en we reden recht naar de grote antennemast van Egem, aan de rand van de kleiputten, jammer genoeg vrijwel volledig over de weg.

Wat was hier gebeurd? De kleigroeves met al die bulten links en rechts zijn nu vrijwel enkel nog een grote put. En ik die dacht dat er crisis was in de bouwsector, toch is hier in het laatste jaar meer klei verdwenen dan in de drie jaar ervoor. Jammer, maar toch nog leuk dat we hierdoor konden rijden. Zo leuk dat we het nog eens overdeden. Nog even geprobeerd op de plekjes waar er vroeger nog leuke paadjes waren, maar deze waren niet meer echt bereikbaar. Jammer.

Na een uurtje rijden hadden we (kleiputten incluis) al een dikke 23 kilometer achter de rug en het zou zo blijven verdergaan. Mijn GPS gaf het op. Ofwel vond hij het parcours te saai om verder op te nemen ofwel was mijn batterij leeg, ik weet het niet zeker.

Voor we er erg in hadden reden we de tweede bevoorrading binnen (twee op een 45 km tocht is toch wel veel, maar who cares), we genoten ervan en dan ging het plots weer sneller. Het off-road gehalte was bedroevend laag en we keuvelden rustig verder terwijl we reden.

Naar het einde gingen the usual suspects nog eens duwen, waardoor een gat geslagen werd. Traxer was vandaag de sterkste en de Fast besliste om nog een stukje bij te rijden. Orbeabiker reed me ook nog los en Motorbiker was nergens te bekennen. Bleek dat hij zijn ketting kapot had getrapt.

Vlug nog een broodje en een drankje en tijdig naar huis, waar ik in weken zo vroeg niet ben aangekomen. Oppassen dat ik dit niet te veel herhaal!

Gereden afstand: 43.8 km
Gemiddelde snelheid: 23.0 km/u
Hoogste snelheid: 38.2 km/u

Het kaartje toont enkel tot aan de tweede bevoorrading...




Grotere kaart weergeven

MTB Chronorace Wingles (Fr) - 27/09/2009 (La Pyramidale)

Motorbiker had een groot gedeelte van de Forumbikers zo ver gekregen dat ze op zondag in Wingles zouden zijn. Sommigen om deel te nemen aan de 4 uur race, anderen om te supporteren, maar voor allen was het plan om ons daar eens goed te amuseren.

Alsof we allemaal achter een hoekje zaten te wachten in Wingles op het eerste bekende gezicht, kwamen we vrijwel allemaal samen aan. Een hele volksverhuizing van de parking naar het "rennersdorp" met frigoboxen, partytenten, stoeltjes, tafeltjes en hier en daar een mountainbike.

Alles opgesteld en de meerderheid begon aan het ontbijt met alles erop en eraan. Was er niet hier en daar iemand met rennerskledij, dan zou je het nooit hebben geloofd dat dit allemaal maar een aanloop naar het sportieve deel van dag zou worden: de 4 uur chronerace voor duo's.

Andere groepen arriveerden en stelden zich op met spinningbikes, hometrainers, maar niemand had de tandem op rollen die ons zou helpen de spieren los te rijden.
Ondertussen stonden we samen met een aantal Brigandsbikers en de mannen van "Straf in Bergaf" klaar om de verkenningsrit aan te vatten. Heel gemoedelijk gingen we op weg om te ontdekken dat het parcours niet alleen 100 procent offroad was, het had hier en daar wat flinke klimmetjes en een paar afdalingen die niet evident waren, wel te doen vond ik. Traxer probeerde een afdaling met een leeglopende band en ging voluit tegen een boom. Resultaat: een gebarsten helm en een flinke schudding van koppeke, schouder en andere lichaamsdelen.

We hoorden dat al twee bikers waren afgevoerd nadat ze de steilste afdaling verkeerd hadden ingeschat en de afdaling naast hun bike hadden afgewerkt. (die helling zou uit het parcours worden gehaald) Lisa kwam maar niet terug van de verkenning en zowel Motorbiker als mama Ann waren met de minuut ongeruster. Toen ze met een platte band aankwam was iedereen heel opgelucht, alleen, we moesten snel beginnen repareren om op tijd klaar te zijn: het startuur naderde.

Vlug nog wat gegeten en hop, klaar voor de start in Le Mans stijl. Toeter en wijle weg. Die eerste meters waren een slagveld. Vallende bikers in het midden, tragere bikers en snellere bikers in elkaar hakend en dan een bocht waar honderd man tegelijk in willen vliegen.

De eerste bocht had ik niets kunnen aanvangen, dus nam ik de volgende bochten het advies van de motocrossers in acht: vlieg erin en rem de anderen uit. Dit lukte twee bochten en de derde bocht ging de biker voor mij plat, mij omverduwend, terwijl hij zijn voet op mijn voorwiel plantte. Ik stond recht maar kon niet meer rijden door een verbogen voorwiel. Met de bike op de schouder terug uit de single track, wiel eruit, rechtplooien, rem open en als voorlaatste terug vertrokken.

Deze ronde was verschrikkelijk. Mijn wiel sloeg heen en weer en geen enkele afdaling waar ik mijn rem kon gebruiken. Misschien net daarom was mijn rondetijd niet al te slecht toen Motorbiker mij afloste na 8 kilometer.

Gelukkig kon ik een ander wiel gebruiken van Guido om een dikke twintig minuten later weer te vertrekken voor wat dit keer een goede ronde zou worden. Het pak was ondertussen flink uit elkaar getrokken en er was nergens een opstopping waardoor je kon doorrijden.

Het parcours had slechts 1 plat stukje langs een beek waar ik in plaats van recupereren snelheid wilde maken om tijdsverlies door eerder geklungel in te halen. Zo rijden heeft als resultaat dat je hier een heel technisch parcours aan veel hogere snelheid dan normaal afwerkt. Tegen de tijd dat ik vier rondes had gereden was ik dood. Ik raakte niet meer helemaal boven op de hellingen die ik al de hele tijd had opgereden en maakte nog een buiteling toen mijn bike steigerde op een klein heuveltje.

De vier uren waren voorbij en het was wachten op de mannen in eerste positie. Tot die tijd bleef de race duren. Slijkcrosserke begon vloekend en Lisa onvermoeibaar aan de vijfde ronde. Gelukkig kwamen de leiders eraan, waardoor ik geen vijfde ronde moest aanvatten en rustig samen met mijn compagnon over de eindmeet kon rijden.

Toen ik (en anderen) hun adem terug hadden gevonden zetten we onze vlaamse kermis in Frankrijk verder en aten en dronken we rustig verder. De dames werden nog op het podium uitgenodigd voor hun derde plaats en we begonnen rustig in te pakken.

Dit was een formidabele dag, die een deel van de groep nog afwerkte met een dineetje in Roncq. Het laatste woord is hier nog niet verteld, want eigenlijk is dit heel vreemd: normaal ben je samen in groep aan het rijden en maak je hetzelfde mee, nu hebben we evenveel verhalen als aanwezigen. In ieder geval waren zowel deelnemers als supporters tevreden en werd er flink wat afgelachen.

Nu ik dit schrijf is het donderdag en de pijn in mijn benen is al sinds gisteren verdwenen, de blauwe plekken op mijn dij en mijn schouder daarentegen...

Rondeafstand: 7.33 km
Hoogtemeters per ronde: 132 m
Rijtijd ronde 1: 35'14
Rijtijd ronde 2: 28'26
Rijtijd ronde 3: 30'05
Rijtijd ronde 4: 30'57
Gemiddelde snelheid: 16.10 km/u
Hoogste snelheid: 41.3 km/u


http://www.hinnaert.net/KML/2009Pyramidale.kml




Grotere kaart weergeven