26 april 2009
MTB TT Cassel (Fr) - 26/04/2009 (Cassel Trophy)
Veel kan ik niet zeggen over deze rit...
Ik kreeg nummer 628, vertrok voor Boucle 1 en brak mijn voorvork op het eerste stukje dat echt mountainbiken was...
("G'had mijn veer moeten zien springen" is het strafste wat ik vandaag kan vertellen)
Tot volgend jaar voor meer dan de 6.5 km die ik nu heb gereden.
19 april 2009
MTB TT Leforest (Fr) - 19/04/2009
Sinds begin februari ben ik met 1 enkele uitzondering in Frankrijk aan het biken. De uitzondering was een ontgoocheling. Daarom koos ik na enig twijfelen toch voor een onbekende rit in La Douce France: Leforest. De ligging was alvast veelbelovend, want zowel bos als terrils lagen duidelijk binnen bereik. Met een zestal forumbikers waren we vroeg aan de Salles des Fetes.
Eerst rustig een kopje koffie en dan deden we de eerste bevoorrading al aan... Bij de inschrijving kreeg je een appelsientje, een muesli-reep en verontschuldigingen dat er geen bevoorrading was onderweg. Enfin, we lieten het niet aan ons hart komen en vertrokken.
De straat overgestoken en langs de plaatselijke forellenvijver en de ondergrond werd zwart. Het paadje klom lichtjes en we gingen een eerste stukje crossen, waardoor we snel langs het Canal de la Deule kwamen, bekend van de rit van Oignies.
Langs de spoorweg verder richting Evin-Malmaison, met mijn favoriete Delta 3 links van ons. Jammer genoeg zouden we hem links laten liggen, maar geen probleem, we zouden van hieruit recht naar Ostricourt rijden, waar we die terril aan het karting circuit zouden bedwingen. Tino suggereerde even een chronootje te organiseren op het circuit, maar de afdaling die volgde deed ons dit plan heel snel vergeten, vooral toen we vanop terrilgrond recht het bos inreden.
Sommige paadjes waren nogal zwaar wegens de onmogelijkheid te sturen door de slijk-tracks, maar dat kon ons niet deren. Toen we uit het bos kwamen zagen we in de verte het silhouet van een kerk. Ofwel was dit een hele hoge kerktoren ofwel een kerk op een heuvel. De klim maakte duidelijk dat dit een eerder gewone kerktoren op een eerder flinke heuvel was. Boven hielden we de eerste bevoorrading aan de kerk van Mons-en-Pevele.
Waar kende ik die naam toch van? Ik kon mij niet van de indruk ontdoen dat ik die naam recent nog had gehoord. Na een korte afdaling draaiden we links secteur pave numero dix op... Ik wist waar ik het had gehoord. Een stuk kassei, waar je enkel de middenstrook kon gebruiken, de rest was zelfs met een mountainbike riskant. En hier waren ze vorige zondag met zijn zessen vertrokken, de anderen achterlatend. Heel goed te begrijpen, want wie hier achteraan hangt is eraan voor de moeite. Op het einde naar rechts en nog een stuk van een kilometer. Ik was heel blij met mijn voorvering toen ik weer het asfalt opreed. Het feit dat we weer naar Mons-en-Pevele klommen was zelfs beter te verdragen dan de Pave du Blocus.
En dan zag ik iets nieuws. Een bevoorrading voor ruiters. De ruiter net voor ons kreeg een paar bekertjes toegestopt, terwijl zijn paard gedrenkt werd, alles binnen de 7 seconden al was het formule 1 en hij weer op weg. Bleek dat de pijlen die we al heel de tijd zagen van een toertocht voor ruiters waren. Gelukkig liet hij ons voorbij op het smalle pad en konden we doorsjeezen.
En dan kregen we waar we al de hele tijd grotendeels van gespaard waren... diepe plassen en modder. Sommige van de paadjes waren heel vochtig en het was niet echt evident om nog snelheid te maken. Rechtop blijven was al straf genoeg. We reden nog rond en een beetje op de terril van Moncheaux en konden nog wat genieten van een beetje op en neer. Daar reden we Leforest terug binnen. Niet rechtstreeks naar de finish, maar met een ruime boog over het wandelpad terug naar af.
De bikewash met warm water hielp ook om even de benen schoon te maken en Hein wou zelfs bijna een douche nemen, maar we konden hem op tijd overtuigen om verstandig te zijn. Mooi ritje, zeer afwisselend parcours en toch niet al te zwaar. Een 50km versie zou niet miskomen (met Delta 3 erin!!!) maar ik was heel tevreden na afloop. Met zijn zessen nog wat zitten keuvelen en nog voor kwart over twaalf stond de auto terug op de oprit.
Gereden afstand: 39.48 km
Totale rijtijd: 2:00'31
Gemiddelde snelheid: 19.7 km/u
Hoogste snelheid: 43.2 km/u
Hoogtemeters: 287m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Leforest.kml
Grotere kaart weergeven
Eerst rustig een kopje koffie en dan deden we de eerste bevoorrading al aan... Bij de inschrijving kreeg je een appelsientje, een muesli-reep en verontschuldigingen dat er geen bevoorrading was onderweg. Enfin, we lieten het niet aan ons hart komen en vertrokken.
De straat overgestoken en langs de plaatselijke forellenvijver en de ondergrond werd zwart. Het paadje klom lichtjes en we gingen een eerste stukje crossen, waardoor we snel langs het Canal de la Deule kwamen, bekend van de rit van Oignies.
Langs de spoorweg verder richting Evin-Malmaison, met mijn favoriete Delta 3 links van ons. Jammer genoeg zouden we hem links laten liggen, maar geen probleem, we zouden van hieruit recht naar Ostricourt rijden, waar we die terril aan het karting circuit zouden bedwingen. Tino suggereerde even een chronootje te organiseren op het circuit, maar de afdaling die volgde deed ons dit plan heel snel vergeten, vooral toen we vanop terrilgrond recht het bos inreden.
Sommige paadjes waren nogal zwaar wegens de onmogelijkheid te sturen door de slijk-tracks, maar dat kon ons niet deren. Toen we uit het bos kwamen zagen we in de verte het silhouet van een kerk. Ofwel was dit een hele hoge kerktoren ofwel een kerk op een heuvel. De klim maakte duidelijk dat dit een eerder gewone kerktoren op een eerder flinke heuvel was. Boven hielden we de eerste bevoorrading aan de kerk van Mons-en-Pevele.
Waar kende ik die naam toch van? Ik kon mij niet van de indruk ontdoen dat ik die naam recent nog had gehoord. Na een korte afdaling draaiden we links secteur pave numero dix op... Ik wist waar ik het had gehoord. Een stuk kassei, waar je enkel de middenstrook kon gebruiken, de rest was zelfs met een mountainbike riskant. En hier waren ze vorige zondag met zijn zessen vertrokken, de anderen achterlatend. Heel goed te begrijpen, want wie hier achteraan hangt is eraan voor de moeite. Op het einde naar rechts en nog een stuk van een kilometer. Ik was heel blij met mijn voorvering toen ik weer het asfalt opreed. Het feit dat we weer naar Mons-en-Pevele klommen was zelfs beter te verdragen dan de Pave du Blocus.
En dan zag ik iets nieuws. Een bevoorrading voor ruiters. De ruiter net voor ons kreeg een paar bekertjes toegestopt, terwijl zijn paard gedrenkt werd, alles binnen de 7 seconden al was het formule 1 en hij weer op weg. Bleek dat de pijlen die we al heel de tijd zagen van een toertocht voor ruiters waren. Gelukkig liet hij ons voorbij op het smalle pad en konden we doorsjeezen.
En dan kregen we waar we al de hele tijd grotendeels van gespaard waren... diepe plassen en modder. Sommige van de paadjes waren heel vochtig en het was niet echt evident om nog snelheid te maken. Rechtop blijven was al straf genoeg. We reden nog rond en een beetje op de terril van Moncheaux en konden nog wat genieten van een beetje op en neer. Daar reden we Leforest terug binnen. Niet rechtstreeks naar de finish, maar met een ruime boog over het wandelpad terug naar af.
De bikewash met warm water hielp ook om even de benen schoon te maken en Hein wou zelfs bijna een douche nemen, maar we konden hem op tijd overtuigen om verstandig te zijn. Mooi ritje, zeer afwisselend parcours en toch niet al te zwaar. Een 50km versie zou niet miskomen (met Delta 3 erin!!!) maar ik was heel tevreden na afloop. Met zijn zessen nog wat zitten keuvelen en nog voor kwart over twaalf stond de auto terug op de oprit.
Gereden afstand: 39.48 km
Totale rijtijd: 2:00'31
Gemiddelde snelheid: 19.7 km/u
Hoogste snelheid: 43.2 km/u
Hoogtemeters: 287m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Leforest.kml
Grotere kaart weergeven
13 april 2009
MTB TT Grenay (Fr) - 13/04/2009 (Randonnee Jacques Sauvage)
Grenay. Waar ik vorig jaar mezelf vervloekte om in de sneeuw en de regen op tweede paasdag te willen biken, dacht ik er vandaag zelfs eventjes over om in korte mouwtjes aan te treden. Gelukkig kon ik mezelf intomen en genoegen nemen met alleen een korte broek, anders was ik uit mijn kleren gebibberd tijdens de eerste kilometers van deze rit. Zoals verwacht waren we met een kleine groep en alsof we het wisten wachtten we nog even op Hanzi en ja hoor, bruin als een chocolade ei kwam hij rechtstreeks van de latten de B-ploeg vervoegen voor deze rit.
We vertrokken en de eerste kilometers waren eigenlijk geleidelijk aan klimmen, waardoor het peleton onmiddellijk in stukken lag. Falco helemaal achteraan, sukkelend met zijn materiaal en zijn conditie. Vader worden is toch lastiger dan je zou denken! MX Jorgy bleef even bij Falco in het kader van zijn "ik train op hartritme", maar kon het niet hebben dat zowel Motorbiker als ik voorop reden. Hanzi is buiten categorie, dus dat kon hij wel verdragen.
Net als vorige week was het zicht een volle 50 meter. De mist nam niet alleen ons vergezicht af, de vochtigheid zorgde er ook voor dat brillen onmiddellijk kletsnat werden, wat voor een brildrager niet echt handig is. Tijdens een klimmetje gaat dat nog, maar als je een beetje in stijl wil afdalen, dan kan het toch lelijk tegenvallen.
Hanzi reed lek in de eerste kilometers en liet ons rijden, dan had hij tenminste iets om achter te jagen. Wij gingen er vandoor en mochten al genieten van een paar single tracks langs het bos, om te klimmen naar Notre Dame de la Lorette. Weeral konden we het soldatenkerkhof niet zien van de laaghangende mist.
Gelukkig wisten we dat we daar links naar beneden een afdaling konden aanvatten, die meer dan de moeite was. We stoven letterlijk naar beneden, want het lag daar redelijk droog. Halverwege de afdaling plots pijlen naar links... om via allerlei boswegen rond Ablain-Saint-Nazaire te rijden richting Mont St. Eloi. Ik had al een paar keer borden zien staan, maar kon nog altijd de heuvel en de restanten van de abdij niet zien, tot we plots aan de voet van de heuvel kwamen en daar de lange gestage klim konden aanvatten, om aan de voet van de abdij van de bevoorrading te genieten, waar Hanzi ons al weer vervoegde.
We daalden af door het bos richting Villers-au-Bois om hier en daar toch weer wat te klimmen en toen wist ik waar we waren: de zogezegd "vier platte kilometer" van vorige week. Langs Camblain-l'Abbe richting een paar serieuze klimmen op boswegels met flinke keien, die toch niet zo droog lagen als de rest. Het feit dat het grootste deel van de mannen voor mij te voet liep gaf me extra kracht. Vorige week raakte ik op de langste klim niet rijdend boven, dus moest ik dit even rechtzetten, wat ik dan ook deed, maar het mocht geen tien meter langer geduurd hebben.
Iedere bocht bleef een nieuwe klim verbergen, gelukkig kwam er telkens een afdaling. Het liep goed en de ondergrond deed me zelfs even aan een kassei denken, waardoor ik in goede Parijs-Roubaix stemming er even een lap(je) op gaf. En plots... reden we weer op de weggetjes die we in het begin hadden gereden, gelukkig in de andere richting. De laatste klim, waar ik toch als eerste wou bovenkomen (voor de statistieken) en dan de lange afdaling terug naar Grenay. Deel twee van onze hoogtestage in de aanloop naar de Cassel Trophy was dus goed afgelopen.
Twee ritten in dezelfde streek, maar door de omgekeerde richting toch verschillend genoeg om ervan te genieten. Net iets te korte rit, maar anders perfect door de afwisselende ondergrond. Geen 10% asfalt gereden na de aanloopstrook om uit Grenay te raken en weeral zo een gemoedelijke sfeer, je vraagt je af waarom dit bij ons niet meer kan. Nog vlug een broodje en een drankje geconsumeerd (weeral inbegrepen in onze inschrijving van 2 euro), nog wat heroische verhalen en eventjes poseren voor de groepsfoto vooraleer we vroeg naar huis vertrokken, om nog wat goeie punten te sprokkelen, die we binnenkort weer allemaal zullen verspillen aan nog meer ritten in Frankrijk.
Gereden afstand: 43.09 km
Totale rijtijd: 2:22'18
Gemiddelde snelheid: 18.2 km/u
Hoogste snelheid: 42.1 km/u
Hoogtemeters: 637m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Grenay.kml
Grotere kaart weergeven
We vertrokken en de eerste kilometers waren eigenlijk geleidelijk aan klimmen, waardoor het peleton onmiddellijk in stukken lag. Falco helemaal achteraan, sukkelend met zijn materiaal en zijn conditie. Vader worden is toch lastiger dan je zou denken! MX Jorgy bleef even bij Falco in het kader van zijn "ik train op hartritme", maar kon het niet hebben dat zowel Motorbiker als ik voorop reden. Hanzi is buiten categorie, dus dat kon hij wel verdragen.
Net als vorige week was het zicht een volle 50 meter. De mist nam niet alleen ons vergezicht af, de vochtigheid zorgde er ook voor dat brillen onmiddellijk kletsnat werden, wat voor een brildrager niet echt handig is. Tijdens een klimmetje gaat dat nog, maar als je een beetje in stijl wil afdalen, dan kan het toch lelijk tegenvallen.
Hanzi reed lek in de eerste kilometers en liet ons rijden, dan had hij tenminste iets om achter te jagen. Wij gingen er vandoor en mochten al genieten van een paar single tracks langs het bos, om te klimmen naar Notre Dame de la Lorette. Weeral konden we het soldatenkerkhof niet zien van de laaghangende mist.
Gelukkig wisten we dat we daar links naar beneden een afdaling konden aanvatten, die meer dan de moeite was. We stoven letterlijk naar beneden, want het lag daar redelijk droog. Halverwege de afdaling plots pijlen naar links... om via allerlei boswegen rond Ablain-Saint-Nazaire te rijden richting Mont St. Eloi. Ik had al een paar keer borden zien staan, maar kon nog altijd de heuvel en de restanten van de abdij niet zien, tot we plots aan de voet van de heuvel kwamen en daar de lange gestage klim konden aanvatten, om aan de voet van de abdij van de bevoorrading te genieten, waar Hanzi ons al weer vervoegde.
We daalden af door het bos richting Villers-au-Bois om hier en daar toch weer wat te klimmen en toen wist ik waar we waren: de zogezegd "vier platte kilometer" van vorige week. Langs Camblain-l'Abbe richting een paar serieuze klimmen op boswegels met flinke keien, die toch niet zo droog lagen als de rest. Het feit dat het grootste deel van de mannen voor mij te voet liep gaf me extra kracht. Vorige week raakte ik op de langste klim niet rijdend boven, dus moest ik dit even rechtzetten, wat ik dan ook deed, maar het mocht geen tien meter langer geduurd hebben.Iedere bocht bleef een nieuwe klim verbergen, gelukkig kwam er telkens een afdaling. Het liep goed en de ondergrond deed me zelfs even aan een kassei denken, waardoor ik in goede Parijs-Roubaix stemming er even een lap(je) op gaf. En plots... reden we weer op de weggetjes die we in het begin hadden gereden, gelukkig in de andere richting. De laatste klim, waar ik toch als eerste wou bovenkomen (voor de statistieken) en dan de lange afdaling terug naar Grenay. Deel twee van onze hoogtestage in de aanloop naar de Cassel Trophy was dus goed afgelopen.
Twee ritten in dezelfde streek, maar door de omgekeerde richting toch verschillend genoeg om ervan te genieten. Net iets te korte rit, maar anders perfect door de afwisselende ondergrond. Geen 10% asfalt gereden na de aanloopstrook om uit Grenay te raken en weeral zo een gemoedelijke sfeer, je vraagt je af waarom dit bij ons niet meer kan. Nog vlug een broodje en een drankje geconsumeerd (weeral inbegrepen in onze inschrijving van 2 euro), nog wat heroische verhalen en eventjes poseren voor de groepsfoto vooraleer we vroeg naar huis vertrokken, om nog wat goeie punten te sprokkelen, die we binnenkort weer allemaal zullen verspillen aan nog meer ritten in Frankrijk.
Gereden afstand: 43.09 km
Totale rijtijd: 2:22'18
Gemiddelde snelheid: 18.2 km/u
Hoogste snelheid: 42.1 km/u
Hoogtemeters: 637m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Grenay.kml
Grotere kaart weergeven
05 april 2009
MTB TT Camblain l'Abbe (Fr) - 05/04/2009 (La 13ieme des Jacques)
Deze morgen iets vroeger dan normaal vertrokken, om nog eerst een kopje koffie te drinken op de startplaats. Bleek dat de grootste koffiefan (alweer) als laatste de parking opreed. Een redelijke B-ploeg had zich hier met een tiental verzameld voor deze onbekende rit in een ondertussen minder onbekende streek.
We vertrokken met een tiental op de weg richting Arras, maar daar gingen we links het bos in en we mochten onmiddellijk kleiner schakelen. Toen we boven kwamen stond daar iemand van de organisatie met een camera in de hand te roepen: "Ils sont la, et il y en a beaucoup!". Een scherpe bocht naar links toonde ons dat we nog ver van boven waren. Dit stukje zette de toon voor de rest van de rit. Achter elke bocht lag nog een andere helling.
Bij het vertrek hadden ze ons gezegd dat de laatste vier kilometer plat zouden zijn, dus gingen we op weg naar die laatste vier kilometer, maar in de eerste vier kilometer konden we al een bandje stoppen. Vijf plichtsbewuste mannen bleven achter en de rest ging er "stoemelings" vandoor. De achtervolging werd ingezet over de veldwegels. De sporen waren redelijk diep en kurkdroog waardoor ik plotseling een jumpke moest maken om niet tegen de vlakte te gaan. Ik deed dit samen met een oerkreet, waardoor enkelen de stuipen op het lijf kregen.
De mist beperkte het zicht tot minder dan 100 meter, waardoor we zelden van het landschap konden genieten. De vochtigheid op de brillenglazen was ook niet echt een hulp bij het navigeren, maar we hadden eigenlijk meer nood aan goede benen. We reden de eerste bevoorrading binnen voor een hergroepering. Links van ons lag de heuvel met het soldatenkerkhof van Notre Dame de Lorette, maar we konden er niets van zien, gelukkig was ik hier al eens geweest een tijdje geleden. Belle ook, maar ze herkende het hier niet.
Opnieuw vertrokken met Falco en geklommen, geklommen om boven opnieuw met de hele groep naar beneden te sjeezen. Nog nooit zo blij geweest dat alles redelijk droog lag, anders waren we nu al piepedood. Ik keek even op mijn tellertje en wist onmiddellijk waar we waren: halfweg. Het voelde alsof we er bijna waren, maar neen... halverwege was het verdict.
We gingen het bos door en daar kwamen de leuke single tracks eraan. Het begon nog leuker te worden. In tegenstelling tot anders ging het klimmen redelijk en ik stierf telkens maar een klein beetje. Een beetje afdalen en weer omhoog. Een paar keren. En daar kwam een afdaling om U tegen te zeggen, zowel steil, technisch als lang. Zo moeten ze eigenlijk allemaal zijn. Een jumpke op het einde en daar vlogen we de tweede bevoorrading binnen. Dertig kilometer en al heel wat hoogtemeters, dus de suikers kwamen niets te vroeg.
Die laatste vier kilometer waren nog ver weg en tussenin lag nog het bos van Olhain. We vertrokken weer voor een paar kilometer klimmen en toen we dachten boven te zijn kwam daar nog een stuk in het bos van meer dan 20% en vooral lang. Ik zette een voetje aan de grond, liet de hartslag even dalen en ging opnieuw verder. De wandelaars langs de zijkant van het pad gaven me extra kracht en ik raakte rijdend boven. De afdaling die volgde liet alles vergeten, want het was weer adembenemend mooi. Henk en ik bewezen een paar mannen dat zelfs mindere benen met de juiste techniek sneller konden zijn.
Nog 1 klimmetje was ons gezegd. Het bleek er een te zijn dat vrijwel vier kilometer lang was, maar dan zouden de laatste vier kilometer plat ons toelachen. Henk en ik beslisten om die laatste klim op de grote plateau af te werken en niet meer kleiner te schakelen tot aan de aankomst.
Plat, plat, die Fransen zijn goed gek. Geen meter was er plat. Het was hard op het grote tandwiel, maar beloofd is beloofd, dus ik ging ervoor. En dan kwam de finish-lijn er uiteindelijk aan, boven op een helling, met enkel nog een afdaling naar het dorp, waar we genoten van een hapje en een drankje.
Mooie rit met flink wat hoogtemeters, die de iets verdere verplaatsing meer dan waard was. "Maar 48" kilometer, maar met flink wat hoogtemeters, waardoor de benen toch voldoende gebruikt werden. Een aanrader.
Gereden afstand: 48.14 km
Totale rijtijd: 2:48'19
Gemiddelde snelheid: 17.2 km/u
Hoogste snelheid: 48.0 km/u
Hoogtemeters: 781m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Camblainlabbe.kml
Grotere kaart weergeven
We vertrokken met een tiental op de weg richting Arras, maar daar gingen we links het bos in en we mochten onmiddellijk kleiner schakelen. Toen we boven kwamen stond daar iemand van de organisatie met een camera in de hand te roepen: "Ils sont la, et il y en a beaucoup!". Een scherpe bocht naar links toonde ons dat we nog ver van boven waren. Dit stukje zette de toon voor de rest van de rit. Achter elke bocht lag nog een andere helling.
Bij het vertrek hadden ze ons gezegd dat de laatste vier kilometer plat zouden zijn, dus gingen we op weg naar die laatste vier kilometer, maar in de eerste vier kilometer konden we al een bandje stoppen. Vijf plichtsbewuste mannen bleven achter en de rest ging er "stoemelings" vandoor. De achtervolging werd ingezet over de veldwegels. De sporen waren redelijk diep en kurkdroog waardoor ik plotseling een jumpke moest maken om niet tegen de vlakte te gaan. Ik deed dit samen met een oerkreet, waardoor enkelen de stuipen op het lijf kregen.
De mist beperkte het zicht tot minder dan 100 meter, waardoor we zelden van het landschap konden genieten. De vochtigheid op de brillenglazen was ook niet echt een hulp bij het navigeren, maar we hadden eigenlijk meer nood aan goede benen. We reden de eerste bevoorrading binnen voor een hergroepering. Links van ons lag de heuvel met het soldatenkerkhof van Notre Dame de Lorette, maar we konden er niets van zien, gelukkig was ik hier al eens geweest een tijdje geleden. Belle ook, maar ze herkende het hier niet.
Opnieuw vertrokken met Falco en geklommen, geklommen om boven opnieuw met de hele groep naar beneden te sjeezen. Nog nooit zo blij geweest dat alles redelijk droog lag, anders waren we nu al piepedood. Ik keek even op mijn tellertje en wist onmiddellijk waar we waren: halfweg. Het voelde alsof we er bijna waren, maar neen... halverwege was het verdict.
We gingen het bos door en daar kwamen de leuke single tracks eraan. Het begon nog leuker te worden. In tegenstelling tot anders ging het klimmen redelijk en ik stierf telkens maar een klein beetje. Een beetje afdalen en weer omhoog. Een paar keren. En daar kwam een afdaling om U tegen te zeggen, zowel steil, technisch als lang. Zo moeten ze eigenlijk allemaal zijn. Een jumpke op het einde en daar vlogen we de tweede bevoorrading binnen. Dertig kilometer en al heel wat hoogtemeters, dus de suikers kwamen niets te vroeg.
Die laatste vier kilometer waren nog ver weg en tussenin lag nog het bos van Olhain. We vertrokken weer voor een paar kilometer klimmen en toen we dachten boven te zijn kwam daar nog een stuk in het bos van meer dan 20% en vooral lang. Ik zette een voetje aan de grond, liet de hartslag even dalen en ging opnieuw verder. De wandelaars langs de zijkant van het pad gaven me extra kracht en ik raakte rijdend boven. De afdaling die volgde liet alles vergeten, want het was weer adembenemend mooi. Henk en ik bewezen een paar mannen dat zelfs mindere benen met de juiste techniek sneller konden zijn.
Nog 1 klimmetje was ons gezegd. Het bleek er een te zijn dat vrijwel vier kilometer lang was, maar dan zouden de laatste vier kilometer plat ons toelachen. Henk en ik beslisten om die laatste klim op de grote plateau af te werken en niet meer kleiner te schakelen tot aan de aankomst.
Plat, plat, die Fransen zijn goed gek. Geen meter was er plat. Het was hard op het grote tandwiel, maar beloofd is beloofd, dus ik ging ervoor. En dan kwam de finish-lijn er uiteindelijk aan, boven op een helling, met enkel nog een afdaling naar het dorp, waar we genoten van een hapje en een drankje.
Mooie rit met flink wat hoogtemeters, die de iets verdere verplaatsing meer dan waard was. "Maar 48" kilometer, maar met flink wat hoogtemeters, waardoor de benen toch voldoende gebruikt werden. Een aanrader.
Gereden afstand: 48.14 km
Totale rijtijd: 2:48'19
Gemiddelde snelheid: 17.2 km/u
Hoogste snelheid: 48.0 km/u
Hoogtemeters: 781m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Camblainlabbe.kml
Grotere kaart weergeven
Abonneren op:
Posts (Atom)
