MTB TT De Haan - 28/12/2008

Onnozele Kinderendag. Ik moest vandaag biken. De Haan nog nooit gereden, dus was ik de vorige dagen al een beetje aan het ronselen geslagen voor de rit van vandaag. Motorbiker had duidelijk gemaakt dat de huiselijke vrede afhing van al of niet deelnemen en Traxer was een griepje aan het uitzieken. De anderen hielden een moment van internetstilte. Alleen Jorgy liet weten hier te zullen zijn na een paar maanden van inactiviteit. Met mijn goede form van de laatste dagen zou dit een goede partner zijn...dacht ik. Lichterveldenaere bleek ook op het appel te zijn, dus gingen we met zijn drie op weg.

Mijn voorvork bleek wat vast te hangen, waardoor draaien redelijk vreemd was, drie kwartier achterop de wagen in de vrieskou had mijn bike duidelijk geen goed gedaan, gelukkig werkte mijn freehub, want dat is meestal de eerste die dienst weigert met temperaturen onder nul.

Eerst wat spelen op en rond de sportterreinen en daar gingen we op weg, door een paar wijken om daar een weide door te rijden. Voor het eerst vandaag was ik blij dat het gevroren had. Alles was perfect berijdbaar, waar het met temperaturen boven nul baggerwerken waren geweest. De weg op langs het golfterrein, jammer dat hier niet kan gereden worden, want het zag er fantastisch uit voor een extra lusje....

Tussen de campings door richting Bredene waar weer een stukje aankwam dat door de vorst gelukkig toch kon worden bereden, alleen doken hier de eerste ijsplekken op. De ondiepe plassen kon je over rijden, de diepe plassen verdroegen het gewicht van sommige bikers, tot er plots een zwaarder exemplaar tot aan de naven inzakte. Gelukkig keek ik hier de kat een beetje uit de boom en praatten we een beetje over koetjes en kalfjes. Siegfried hing aan een elastiek achter ons.

Voor we het goed beseften waren we aan de haven van Oostende, waar we langs de Spuikom gingen om Bredene door te rijden. Koninklijke baan over en naar een stukje dijk dat ik niet kende. Daar ging Jorgy een beetje jagen en ik moest hem lossen. Siegfried beende me even bij maar ik verloor hem terug op wat hellingetjes door de duinen, waar toch flink wat, meestal onverwacht, klimwerk inzat. En daar stond plots een leuk bordje: "bevoorrading op 200 meter".

We hadden al een paar kilometer langs het strand gereden en hadden niet echt wind gevoeld. Zou die gaan liggen zijn? Aan de bevoorrading voelden we ook vrijwel geen wind, maar zagen een ander bordje: "strand 8,5 km tot Wenduine". We reden we het mulle zand naar beneden richting strand. Voor het eerst slaagde ik erin om door het zachte zand te rijden tot op het hardere zand. En dan draaiden we lichtjes naar rechts het strand op, richting Noord-Oost.

5-6 beaufort vanuit het Noordoosten las ik gisteren op de website van het KMI. Lap. Recht op de raap, met de bekende zuigende ondergrond en ik probeerde mijn eigen cadans te vinden. Siegfried reed net iets sneller en reed traagjes van me weg. Jorgy was nergens te bespeuren. Na een tweetal kilometer kwam een drietal met Jorgy achteraan voorbijgevlogen. Hij deed nog even teken dat ik in het wiel moest springen, maar ik raakte er zelfs niet eens bij.

Op het forum had ik al aangeboden om Motorbiker uit de wind te zetten met mijn extra kilo's maar ik mocht alleen achter mijn eigen "Weihnachtsspeck" rijden. Heel veel bikers waren achter mij vertrokken blijkbaar, want ik zag ze allemaal passeren hier op het strand. Een paar treintjes reden een snelheid die ik dacht te kunnen volgen, maar nooit voor lang. Een Gentse biker moest zijn groep laten rijden en samen gingen we verder. Hij gebruikte wijselijk mijn extra kilo's om nu en dan eens achter te hangen.

Ongeveer halverwege kwam Hanzi mij inhalen. Hij wou vriendelijk zijn en bleef even bij mij, maar toen hij rustig zonder handen even de inhoud van zijn zakken controleerde maande ik hem maar aan verder te rijden. Ik leverde een gevecht op leven en dood tegen strand, zand en wind en hij reed daar rustig zonder handen.

De pannen op het strand waren grotendeels bevroren, wat wel een redelijk vreemd beeld gaf: ijs op het strand is nu toch geen dagelijkse ervaring. Ik bleef aan een constante 15 km per uur doorworstelen. Blik bijna permanent op de kilometerteller en maar aftellen. Daar reden in de verte bikers naar rechts, de duinen in. Mijn hart miste een slag van pure opwinding en de snelheid ging naar 16-17 zelfs 18 kilometer per uur voor de laatste kilometer strand.

Eens terug op redelijk vaste ondergrond kon ik niet snel genoeg schakelen om de duinenpaden te kunnen beklimmen, want in een paar venijnige momenten reden we terug, wind vanachter en de blik over het strand, waar de anderen nog aan het afzien waren. Dit stukje was heel leuk, technische afdalingetjes en flinke nepen omhoog. Op de weg langs Sunpark en daar een splitsing. Ik wou niet plooien vandaag en nam bij de langste afstand om vrijwel onmiddellijk de tweede bevoorrading aan te doen.

Daar vertrok ik opnieuw met wind op de kop en hard bevroren ondergrond, waar de boer voor het laatst was doorgereden toen alles heel zacht en zompig was. Diepe, geribte tracks met ijs deden me bijna van de bike daveren. Ik stopte om mijn voorwiel nog eens controleren, maar eigenlijk moest ik gewoon wat adem happen. We kwamen in Vlissegem en startten voor een stukje road terug naar het startpunt. De verschillende groepen die me voorbijgestoven waren op het strand haalden me nog eens in?!? Bleek dat die hadden staan wachten op de traagsten uit hun groep, waardoor ik eigenlijk op vrijwel hetzelfde moment als die TGV's over de meet rolde.

Een douche met waarschijnlijk het laatste lauwwarm water van de dag later was ik weer mens en verorberde nog snel mijn boterham samen met Siegfried, die daar ook nog rond hing. Mooie rit, verrassend duinenparcours en een flinke dosis afzien op het strand, kortom een geslaagde zondagvoormiddag.

Gereden afstand: 46.25 km
Totale rijtijd: 2:40'17
Gemiddelde snelheid: 17.3 km/u
Hoogste snelheid: 31.3 km/u


http://www.hinnaert.net/KML/2008DeHaan.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Lendelede - 14/12/2008 (9e Baekelandtroute)

Al meerdere jaren ben ik roemloos tegen de vlakte gegaan op het asfalt, terwijl ik naar de startplaats van de Lendeleedse toertocht reed. Ijzel is tot nu toe een constante geweest, dus zorgde ik er maar voor warm ingepakt te zijn voor dit spektakel. Met het juiste aantal laagjes, inbegrepen het eigen speklaagje, ging ik langs Niko's bouwwerf, om samen naar de sporthal te rijden. Geen ijzel te zien, geen kou te voelen, vreemd. Was de rit wel degelijk vandaag? Niko stond in ieder geval klaar, dus gingen we op weg. Het klimmetje gecombineerd met het jeugdig enthousiasme van Niko zorgde ervoor dat we al flink opgewarmd waren voor we ingeschreven waren. Binnen bleek ik om onduidelijke redenen plots een fanclub te hebben.

Toen we wilden vertrekken waren drie bikers nog niet ter plekke, maar Niko zou die dan maar op sleeptouw nemen. We vertrokken en driehonderd meter verder stonden we te voet. Het parcours maakte een wending die ik niet verwachte, waardoor ik op het grote blad in 20 centimeter modder terechtkwam. Te voet dan maar dit eerste stukje aangepakt en op naar strook nummer twee, achter de bergkapel, aangekondigd als een opwarmertje. Warm was het zeker toen we daar uitreden. Het bosje moet een prachtig stukje zijn als het ofwel droger is ofwel harder gevroren heeft.

Dit was tevens het eerste punt waar er een korte splitsing werd aangeduid voor licht en zware stukken. Toen deden we nog de zware stukken, maar vier of vijf van die stukken later bekeken we eerst de snelheid van de bikers voor ons die de "zware" keuze hadden gemaakt. Als die duidelijk aan het ploeteren waren of als we bikes op de schouder zagen bengelen, dan gingen we gewoon voor de lichtere versie.

Over grondgebied Gullegem naar Wevelgem, om daar een stuk langs de snelweg mee te pikken. Hier moest ik toch even de puntjes op de i zetten. Een kort klimmetje zonder aanloop (wegens modderige weide ervoor) en niemand bleek daar op te raken. Ik wel. Ik kon vanaf nu gewoon weer anoniem in het peleton verdwijnen.

We gingen steeds trager en trager rijden en leken meer op een vreemd samengestelde familie, die op zondag met de bike door het landschap aan het cruisen was. Voor we er erg in hadden kwamen we aan bij de eerste bevoorrading bij de mountainbikende boer. Toen ik jaren geleden regelmatig de BLOSO route van Lendelede reed samen met Niko, gooide hij zijn gereedschap opzij en greep hij zijn bike om een stukje met ons mee te rijden. En... vooruitgaan deed hij!

De stukjes werden precies berijdbaarder, waardoor we weer de "zware" pijltjes begonnen te volgen, langs de serres waar de tabaksbladen hangen te drogen naar beneden om plots vervaarlijk dicht bij huis te passeren. We weken even af van het parcours om een extra bevoorrading in te lassen, samen met mijn "fanclub". Het vuurtje achter het huis maakte het gezellig en hadden we onze bike kledij niet aangehad, dan leek het alsof we op een kerstmarkt waren aangekomen, alleen... er was enkel een jeneverkraampje!

We gingen weer verder op het parcours en Rik ging voor de langste afstand, wij gingen voor een persoonlijke versie van de 38 kilometer. Nog wat speelstukjes links en rechts, nog een stukje off-road met een klimmetje en een afdalingetje en daar vonden we de officiele tweede bevoorrading bij de fietsenhandel. Hier werd het duidelijk dat er niet veel meer gebiket zou worden, we drentelden voor de etalages heen en weer, aten een stukje cake en gingen de laatste kilometers van het parcours tegemoet.

De bikewash was heel duidelijk nodig, gelukkig was die goed georganiseerd, zodat we snel "den apres" konden beginnen. Heel wat heldenverhalen later kwam de A-ploeg ook binnen. Bleek dat zij niet alleen flink wat meer kilometers hadden gereden, ze hadden ook nog banden gewisseld en ander fraais. Niko kwam uiteindelijk ook binnengewandeld. Hij had de drie laatkomers de hele tijd moeten opwachten en kwam eigenlijk uitgerust aan de aankomst.

Samen reden we de laatste twee kilometer naar huis, de heuvel van Lendelede naar beneden. Meer moest dat niet zijn. Goed geamuseerd, maar vreemd om deze tocht voor het eerst in temperaturen boven 0 te rijden. Misschien moeten we dit parcours eens in de zomer proberen, want mooie stukjes zitten er meer dan genoeg in.

Statistieken durf ik hier niet neer te schrijven. Misschien toch een tipje van de sluier oplichten: na 23 minuten hadden we exact 3,640 km gereden, geploeterd en gestapt.

Een kaartje van ons heel persoonlijk parcours vind je hieronder.


Grotere kaart weergeven

MTB TT Saint-Saulve (Fr) - 07/12/2008 (Le rando des trois vallees)

Gisteravond toen ik thuiskwam was het bijna 8 graden. Dat wordt morgen een ritje in korte broek dacht ik nog toen ik alles klaarmaakte voor vandaag. Deze morgen in mijn nakie in de garage gooide ik die korte broek in de verste hoek en nam maar een lange broek. Mijn "window defroster" zorgde ervoor dat ik niet moest krabben en met een beker koffie, een banaan en een halve Sinterklaaskoek op weg naar la Douce France. Hoe verder ik reed hoe kouder het werd. +2 op de oprit, rond het vriespunt in Lille, -1 ter hoogte van Douai, -3 in Valenciennes en -4 toen ik in Saint Saulve aankwam. Ik vond een parking en gleed mijn auto in de laatste opening, letterlijk. Pas toen ik daar aankwam ontdekte ik hoe glad het was. Toen ik uitstapte was ik blij dat ik mijn deur vasthad!

Ingeschreven en een kopje koffie gedronken, terwijl ik nog even op Belle en Hein zat te wachten. Andre Tignon was weer volop foto's aan het maken en het werd 8u30. Ik wachtte nog even maar nam uiteindelijk mijn nummer en maakte het vast aan mijn bike. Nog even links en rechts gekeken en hop, daar ging ik ervandoor. De eerste 700m waren asfalt en telkens ik zo'n verkeersdrempel overging slipte het achterwiel een kleinigheidje... Een paar stukjes off-road en dan kasseien, omhoog met nog net een beetje ijzel, waardoor je echt moest blijven zitten en vooral niet te rap klimmen. Voor mij is dit nu niet echt een probleem, maar het vergde toch wel enige behendigheid.

Rechte paden en veldwegen, met plassen die van langsom dieper bleken te worden. Plotseling zag ik meer en meer Belgische nummerplaten op de opritten. Vreemd, zo dicht konden we toch niet bij Belgie zijn? Maar ja hoor, de zeldzame verkeersborden waren duidelijk van de ons bekende soort. We zagen links een terril en eventjes, maar neen, we reden gewoon rechtdoor, verder over de veldwegels en kasseien. Ze begonnen me eigenlijk de keel uit te hangen, lange rechte stukken en eens de splitsing voor de 49 gepasseerd bleken de plassen alleen maar dieper en dieper te worden, naaf-diep. Het begon toch flink lastig te worden en ik wou eigenlijk wel eens drinken... Waar was mijn drinkbus? Gelukkig had ik al zo'n 14-15 kilometer gereden, dus die eerste bevoorrading kon niet veraf meer zijn.

Eindelijk kwam er een stukje bos, veel te kort en onmiddellijk weer lange rechte paden en een dreef. De rit heet "La Rando des trois Vallees", dus moest er regelmatig geklommen worden, meestal op kasseitjes die in geen honderd jaar nog onderhouden waren, maar dat was nog het leukste deel van die rit. Dorst, dorst, dorst. Ik zoog even de druppels van mijn snor, maar dat was niet genoeg om mijn vochtigheidspeil in orde te krijgen. Ondertussen zo'n 20 kilometer gereden. Toen ik het water langs de paadjes zag stromen dacht ik even om op mijn buik mijn tong te bevochtigen, maar ver kon het toch niet meer zijn. Een straat overgestoken met opnieuw iemand van de organisatie om het verkeer tegen te houden (op iedere oversteek stond er iemand, straf hoor) en hij riep "le ravito n'est plus loin maintenant".

Allez, nog een paar honderd meter dacht ik. Het werden er nog 5 kilometer. Na 30 kilometer reed ik de bevoorrading binnen. Vijf bekers later kon ik weer praten, met Belle en Hein, die daar net gedrenkt werden. Bleek dat ze deze morgen de ruime omgeving van Saint Saulve hadden verkend, waardoor ze iets te laat aan de start kwamen. Ze waren voor de 40 kilometer gegaan, waardoor ik verder kon aanklampen. Dat bleek wel het juiste woord, want Hein moest hier en daar toch een beetje wachten. Belle "zat er door" zei ze, dus gingen wij er maar kalmpjes vandoor. Hier en daar nog een venijnige klim en vooral modder en plassen. Hein speelde nog even met de voederbieten die op de wegels lagen, "uit verveling" zei hij, "al die rechte dreven"... en gelijk had hij, alleen begon ik hier en daar een kramp te voelen. Tommeke zei het nog deze zomer: "drinken, drinken, drinken of je benen vergaan van de kramp". Hij had ook gelijk.

Belle had me haar drinkbus meegegeven en een slokje nu en dan deed me deugd, maar voor we het goed beseften stonden we weeral aan een bevoorrading. Vreemd, de eerste op 30, de tweede op 40 kilometer. Het kerstbrood deed deugd en een warme chocomelk was ook niet verkeerd natuurlijk. Met zijn drietjes gingen we verder. Belle die beweerde al drie keer te zijn gestorven kwam ons voorbij gestoven en wij erachter. De volgende kasseiklim en -afdaling haalde ik haar weer in en plots moest ik me toch nog eens op mijn zij gooien, toen mijn voorwiel een andere richting koos dan ik eigenlijk wou, gelukkig in de modder. Mijn rechterbeen ging in een kramp, wat ik met een welgemikte slag in mijn knieholte oploste. Ik kon mijn been juist genoeg plooien om op de bike te gaan zitten. En daar gingen we verder om nog 1 of 2 stukjes off-road aan te doen voor we terug in Saint Saulve aankwamen.

Een douche, een soepke, een biertje en een sandwich later voelde ik me een ander mens, alleen zijn mijn kuiten daar nu nog altijd niet van overtuigd. Zeker geen rit om te onthouden voor volgend jaar. Jammer. Op een boogscheut van het grootste woud uren in het rond slagen ze erin om hier minder dan vijf kilometer in het bos te rijden. Jammer, jammer, jammer. Kijk maar op dit kaartje...

PS. Mijn drinkbus staat hier gewoon op de keukentafel. Klaar voor volgende week !

Gereden afstand: 50.05 km
Totale rijtijd: 3:11'31
Gemiddelde snelheid: 15.7 km/u
Hoogste snelheid: 41.9 km/u
Hoogtemeters: 588m


http://www.hinnaert.net/KML/2008StSaulve.kml


Grotere kaart weergeven