Honderden mensen zijn vandaag samengekomen in Stonehenge om het officiele begin van de zomer te vieren. Allerhande zonne-aanbidders en hier en daar nog een druide zouden er de hele dag rond een hoop stenen rondhangen, dansen, zingen en wie weet wat nog meer.
Wij gingen het begin van de zomer vieren op en rond de Kluisberg, waar de On2wheels mannen en madammen ons al meerdere jaren vermaken met een tochtje op en rond vrijwel iedere bult in Kluisbergen-Mont de l'Enclus. Dansen en zingen zou geen deel uitmaken van de activiteiten.
De forumbende was in groten getale op het appel op de camping en het was duidelijk dat het weer een mooie dag zou worden. Met een flesje biologische EPO op zak, getrakteerd door een sponsor aan de inschrijving, gingen we op weg, niet naar beneden zoals vorige jaren, maar omhoog. Een paar honderd meter verder een bosje links en hop, wij erin om al een eerste keer te genieten.
Opgewarmd waren we dus in 1 2 3. Zo zou het de hele rit blijven duren. Van zodra je dacht dat er een recuperatiestuk aankwam ging het weer omhoog of kon je weer stampen op een nieuw aangelegd stukje, dat nog aanvoelde alsof je er als allereerste doorreed.
De groep bleef de eerste 10 kilometer samen, Motorbiker en ik konden zelfs Traxer en Uncle Sam inhalen, maar plots werd het duidelijk dat zij nog niet aan het duwen waren. Toen we een flinke eerder langere helling aanpakten waren we plots gesplitst in onze normale groepen. Het zou tot aan de bevoorrading duren eer we weer samen zouden raken.
Weer op weg en daar losten we allerlei moois af met prive passages door allerlei stukjes die voor de gelegenheid waren opengesteld. Ik klom niet slecht vandaag, maar na zo'n 30 km was het toch precies iets lastiger aan het worden. Waar ik vanmorgen nog dacht de 80 kilometer te rijden, was ik blij dat ik nog dat flesje vloeibare kracht in mijn achterzak had. We bleven genieten en raakten aan de tweede bevoorrading.
De Patersberg lonkte rechts, maar enkel VTT-tje zou de 80 rijden terwijl de anderen me wezen op mijn beperkte klimmerskwaliteiten. Ik twijfelde nog, maar de keuze tussen nog 15 kilometer en nog 35 kilometer deed me plooien. Met de kracht van een puntje rijsttaart (heel lekker trouwens) vanop de bevoorrading ging ik aan kop rijden en het lukte nog ook.
De volgende klim zorgde ervoor dat ik niet overmoedig werd maar toen ik aan het punt passeerde waar ik vorig jaar na bijna 50 kilometer de kortste weg naar af had genomen wist ik dat ik in betere form was dan toen.
We reden de oude spoorweg op (op een bepaald ogenblik zelfs helemaal over de grove steenslag die onder de sporen ligt) en volgden allerlei paadjes rond de Kluisberg, om uiteindelijk terug langs het zwembad terug naar boven te rijden, helemaal tot aan de toren. Daar bleek ik nog altijd op kop te rijden van de B-ploeg. Niet dat ik nog zoveel over had, maar met bijna 58 kilometer op de teller kon het niet ver meer zijn en dat geeft je altijd extra kracht.
Bochtje links, bochtje rechts en daar zag ik de parking aan de aankomst, maar de pijltjes gingen links. Opnieuw een speelstukje en dan gingen we in een ruime boog de camping rond, geleidelijk aan klimmend, nooit steil, om plots het laatste stuk off-road, de weide achter de camping aan te pakken. Het was genoeg geweest en met een dikke 62 kilometer op de teller reed ik eerst nog door een koeievlaai eer ik me op het gras liet neervallen.
Genoten van vrijwel elke meter (alhoewel ik dat stukje vanuit Ruien terug naar de Kluis niet zo schitterend vond) maar who cares, er zat meer dan voldoende in om van te genieten. Eerst dacht ik dat ik toch die 80 kilometer had moeten aanpakken, maar toen ik deze namiddag in slaap viel nog voor ik een douche had genomen werd het me duidelijk dat ik toch iets meer had gevraagd van mijn lijf dan eerst gedacht.
Gereden afstand: 62.45 km
Totale rijtijd: 3:46'59
Gemiddelde snelheid: 16.5 km/u
Hoogste snelheid: 50.9 km/u
(Nog steeds geen kaartjes en GPS tracks. Machien in reparatie !)
21 juni 2009
14 juni 2009
MTB TT Houchin (Fr) - 14/06/2009 (Cha monte et cha descend)
"Vanaf vrijdag wordt het droog. Wind en zon, plus de ondergrond vermag wel een literke of 50. Zondag 20 graden, prachtig weer met hier en daar een streepke modder." zei Motorbiker eerder deze week. Toen we Houchin naderden begon het heel voorzichtig te druppelen.
Met een hele beperkte vertegenwoordiging schreven we in voor de versie van dit jaar, die volgens de organisatoren veel berijdbaarder lag dan vorig jaar, want het lag, op 1 of 2 stroken na, droog.
Toen we buitenkwamen en rustig vertrokken begon het zachtjes te regenen, net niet genoeg om een regenjasje aan te trekken vonden Tino en ik. Samen reden we direct omhoog, op asfalt weliswaar. De veldwegels volgende elkaar op en geen meter was plat.
We reden over vreemde wegels waar het links zo droog waren dat het stoof, terwijl er rechts plassen stonden. "Die grond heeft hier niet veel nodig" corrigeerde Motorbiker zijn vorige statement en toen we het park van Olhain naar boven zouden gaan klimmen pelde hij zelfs zijn regenjasje van zijn stoere bikerslijf.
Dit was blijkbaar het sein daarboven om de sluizen open te zetten. We klommen op een redelijk brede stuk off-road gezapig naar boven en tegen de tijd dat we helemaal boven waren geraakt regende het pijpestelen.
De afdaling kwam eraan en plots ging het naar links. Met mijn stuurwiel in de goeie richting ging ik gewoon rechtdoor en kon gelukkig nog stoppen vooraleer ik in het decor terechtkwam. Motorbiker was me tijdens dit manoeuver voorbijgegaan en wij er achteraan. Toen ik een biker voor mij een koprol zag maken checkten we eerst of hij wel OK was en daar gingen we achter Motorbiker aan, die gewoon twintig meter verder in een bocht zichzelf lag te bewonderen.
De wegeltjes in het park van Olhain bleken spekglad. De ondergrond was een soort krijtrots en hier en daar was rijden niet mogelijk, gelukkig geen lange stukken. Het bos werd vochtiger en vochtiger en de circuswaarde van onze doortocht werd groter en groter. Gevloek en bulderlachen klonken door het bos.
Toen we bovenkwamen konden we vlug nog Motorbikers remhemdel terug op de plaats zetten en de derailleur rechtplooien, hijzelf zag er onbeschadigd uit, alleen zou later blijken dat hij een beetje zijn zelfvertrouwen verloren had.
Tegen de tijd dat we de eerste bevoorrading in het bos bereikten waren we doorweekt. Gelukkig was de temperatuursvoorspelling correct. De afdaling die daar volgde deed ik terwijl ik over mijn bril keek, de diepte van de sporen inschattend op kleur, wat een paar keer toch flink fout bleek te zijn, gelukkig bleef ik rechtop.
Ik hielp nog een paar bikers met een kapotte ketting en zonder het goed te beseffen stonden we plots naast het immense kerkhof van Notre Dame de Lorette. Indrukwekkend. We werden er zowaar stilletjes van.
Tino zat uit te kijken naar de splitsing voor de 40 km, die er niet zou komen. Van de 150 bikers die op de tweede bevoorrading waren verwacht zouden er minder dan 20 opduiken. De lokroep van de kortere afstand aan de eerste bevoorrading was blijkbaar te groot.
Wij gingen verder en amuseerden ons recht evenredig met de hoeveelheid water die uit de lucht viel. Glijden en pogingen om in het juiste spoor te blijven of er uit te raken, maar naarmate we het einde naderden was de kortste weg door de plassen al meer dan voldoende.
De schijfremmen van Tino en Motorbiker zorgden voor flink wat lawaaihinder en kort daarna zorgden ze voor sterk gereduceerde remkracht. Toen Motorbiker te voet naar beneden ging werd het duidelijk dat daar niets meer van over bleef.
We reden rustig Houchin terug binnen en gingen ons broodje en drankje veroberen. Ik met een droge T-shirt over mijn bemodderde lijf, Motorbiker met een deken dat hij in zijn camionette vond rond zijn middel. Mooi beeld. Gelukkig zijn hier geen foto's van, alhoewel, voor het archief zou dit mooi geweest zijn, vooral toen we daar nog even de voorzitter te woord moesten staan.
Al twee jaar geen geluk met het weer, maar een prachtige tocht door een verrassende streek. Volgend jaar proberen we of die derde keer dan effectief de goede keer wordt.
Gereden afstand: 53.33 km
Totale rijtijd: 3:24'43
Gemiddelde snelheid: 15.6 km
Hoogste snelheid: 44.1 km/u
Met een hele beperkte vertegenwoordiging schreven we in voor de versie van dit jaar, die volgens de organisatoren veel berijdbaarder lag dan vorig jaar, want het lag, op 1 of 2 stroken na, droog.
Toen we buitenkwamen en rustig vertrokken begon het zachtjes te regenen, net niet genoeg om een regenjasje aan te trekken vonden Tino en ik. Samen reden we direct omhoog, op asfalt weliswaar. De veldwegels volgende elkaar op en geen meter was plat.
We reden over vreemde wegels waar het links zo droog waren dat het stoof, terwijl er rechts plassen stonden. "Die grond heeft hier niet veel nodig" corrigeerde Motorbiker zijn vorige statement en toen we het park van Olhain naar boven zouden gaan klimmen pelde hij zelfs zijn regenjasje van zijn stoere bikerslijf.
Dit was blijkbaar het sein daarboven om de sluizen open te zetten. We klommen op een redelijk brede stuk off-road gezapig naar boven en tegen de tijd dat we helemaal boven waren geraakt regende het pijpestelen.
De afdaling kwam eraan en plots ging het naar links. Met mijn stuurwiel in de goeie richting ging ik gewoon rechtdoor en kon gelukkig nog stoppen vooraleer ik in het decor terechtkwam. Motorbiker was me tijdens dit manoeuver voorbijgegaan en wij er achteraan. Toen ik een biker voor mij een koprol zag maken checkten we eerst of hij wel OK was en daar gingen we achter Motorbiker aan, die gewoon twintig meter verder in een bocht zichzelf lag te bewonderen.
De wegeltjes in het park van Olhain bleken spekglad. De ondergrond was een soort krijtrots en hier en daar was rijden niet mogelijk, gelukkig geen lange stukken. Het bos werd vochtiger en vochtiger en de circuswaarde van onze doortocht werd groter en groter. Gevloek en bulderlachen klonken door het bos.
Toen we bovenkwamen konden we vlug nog Motorbikers remhemdel terug op de plaats zetten en de derailleur rechtplooien, hijzelf zag er onbeschadigd uit, alleen zou later blijken dat hij een beetje zijn zelfvertrouwen verloren had.
Tegen de tijd dat we de eerste bevoorrading in het bos bereikten waren we doorweekt. Gelukkig was de temperatuursvoorspelling correct. De afdaling die daar volgde deed ik terwijl ik over mijn bril keek, de diepte van de sporen inschattend op kleur, wat een paar keer toch flink fout bleek te zijn, gelukkig bleef ik rechtop.
Ik hielp nog een paar bikers met een kapotte ketting en zonder het goed te beseffen stonden we plots naast het immense kerkhof van Notre Dame de Lorette. Indrukwekkend. We werden er zowaar stilletjes van.
Tino zat uit te kijken naar de splitsing voor de 40 km, die er niet zou komen. Van de 150 bikers die op de tweede bevoorrading waren verwacht zouden er minder dan 20 opduiken. De lokroep van de kortere afstand aan de eerste bevoorrading was blijkbaar te groot.
Wij gingen verder en amuseerden ons recht evenredig met de hoeveelheid water die uit de lucht viel. Glijden en pogingen om in het juiste spoor te blijven of er uit te raken, maar naarmate we het einde naderden was de kortste weg door de plassen al meer dan voldoende.
De schijfremmen van Tino en Motorbiker zorgden voor flink wat lawaaihinder en kort daarna zorgden ze voor sterk gereduceerde remkracht. Toen Motorbiker te voet naar beneden ging werd het duidelijk dat daar niets meer van over bleef.
We reden rustig Houchin terug binnen en gingen ons broodje en drankje veroberen. Ik met een droge T-shirt over mijn bemodderde lijf, Motorbiker met een deken dat hij in zijn camionette vond rond zijn middel. Mooi beeld. Gelukkig zijn hier geen foto's van, alhoewel, voor het archief zou dit mooi geweest zijn, vooral toen we daar nog even de voorzitter te woord moesten staan.
Al twee jaar geen geluk met het weer, maar een prachtige tocht door een verrassende streek. Volgend jaar proberen we of die derde keer dan effectief de goede keer wordt.
Gereden afstand: 53.33 km
Totale rijtijd: 3:24'43
Gemiddelde snelheid: 15.6 km
Hoogste snelheid: 44.1 km/u
06 juni 2009
MTB TT Lotenhulle - 06/06/2009 (Kermis VTT)
Wegens de "kiezinge" morgen, had ik beslist om eens uit te kijken naar een ritje op zaterdag in plaats van mijn gewone zondagmorgenrit. Ik ben onze politici bijna dankbaar voor die hele toestand, want anders had ik de kermis VTT in Lotenhulle gewoon gemist.
Traxer en Veeteeteetje hadden een plan opgezet om zo vroeg mogelijk te vertrekken voor de 70 kilometer, kwestie van op tijd thuis te zijn voor de patatten, dus reed ik rond twintig na zeven de parking van het voetbalterrein op. Korte tijd later kwamen beiden samen met Veeteepeepeetje eraan.
Ingeschreven en luttele minuten later gingen we als eersten op weg. Vrijwel direct naar het kasteel van Poeke, waar we een pijltje misten, gewoon omdat het er niet meer of nog niet stond. We vonden snel waar we naartoe moesten en konden onmiddellijk vaststellen dat hier nog meer werd uitgehaald dan tijdens vorige edities. Een parcours tussen de bomen en we begonnen direct kreetjes van plezier te maken.
Er kwam helaas een eind aan en we reden door een wijk op allerlei smalle paadjes. Tussen de huizen lag er een zandputje en ja hoor, ik slaagde erin in volle vaart mijn bike te verlaten, zonder te vallen weliswaar. Ik zou dat trucje later op de tocht nog eens herhalen tijdens een klimmetje en deze rit zelfs zonder vallen afwerken.
In de kilometers die volgden was het net hetzelfde: waar je dacht dat er niets meer uit te halen was vorig jaar, mochten we hier en daar nieuwe stukjes proberen en vooral genieten van een technisch stukje hier en daar. De eerste 20 kilometer waren duidelijk een VTT kermis. (Misschien moeten ze de naam volgend jaar aanpassen !)
We hadden wel de eerste bevoorrading leeg gevonden (wegens te vroeg), maar dit kon de pret niet drukken. We reden in duidelijke volgorde: ploeg A gevolgd door ploeg B en ploeg C achteraan: Traxer vooraan, Veeteeteetje achteraan en ik tussenin. In het begin liep het redelijk vlot, maar in de tweede helft van de rit mocht Traxer hier en daar een kleine pauze inlassen om ons op te wachten. Het verschil tussen A en B ploeg was hier heel duidelijk.
Toch genoten we van elk stukje dat ons werd aangeboden en er volgden er heel wat: zo'n 35 off-road stroken, waarvan vier in private bossen, die normaal niet worden aangedaan door andere ritten. Daarenboven was de bepijling niet alleen heel goed, ze werd aangevuld door sfeerbordjes hier en daar: "denk aan de landbouwer" als we door een maisveld een spoor kozen ; "nog eventjes" als we een ellenlang stuk op superharde ondergrond daverden en "steile helling" tijdens een afdaling, die gevolgd werd door een korte klim van 45%, jammer genoeg net na die bocht!
Even wat plezier gemaakt op een bankje waar Traxer een lekke band verving en dan via het netelstuk van vorig jaar (dit jaar was het gemaaid en gemanicuurd) naar de tweede bevoorrading, die ondertussen wel vanalles in de aanbieding had. We bleven gaan en bleven genieten van allerlei strookjes (weliswaar wat minder bos in dit stuk) en voor we het goed beseften reden we zelfs al de derde bevoorrading binnen. Ik stapte van de bike en hop: kramp in beide benen.
Vlug flink wat gedronken en wat gegeten en weer op weg. Traxer moest meer en meer op ons wachten en deed nu en dan een beetje gekke demarrages om ons dan een paar kilometer verder op te wachten, kwestie van het boeiend te houden en zijn intervaltraining verder te zetten. Tijdens zo'n achtervolging, waarbij ik reed als een gek om Traxer in te halen die ergens op een oprit stond te wachten, was ik ervan overtuigd dat ik Veeteeteetje in mijn wiel had hangen. Bleek dat hij zelfs even uit het zicht was. We reden gezapig verder en hij haalde ons terug bij, maar het vet van duidelijk van de soep.
Niet dat ik nog frisjes op mijn bike zat, maar het liep nog net iets beter. We wachtten nog even om samen over de aankomstlijn te rijden en genoten nog vlug van een broodje en namen met plezier een zak melkproducten van de sponsor in ontvangst.
Genoten van elke meter (uitgenomen die paar meter met verkrampte benen op de derde bevoorrading) van een parcours waar duidelijk werk is ingestoken om het de MTB-er zo aangenaam mogelijk te maken. Genoten van het gezelschap en het mooie weer (in ieder geval droger dan vorig jaar waar we een bui van jewelste op ons kap kregen). Volgend jaar rij ik hoogstwaarschijnlijk weer een zaterdagritje tijdens de Kermis van Lotenhulle!
Gereden Afstand: 72,1 km
Gemiddelde snelheid: 21.1 km/u
(volgens VTT-tjes machientje)
Geen GPS track of kaartje deze week. Mijn Garmin is binnen voor groot onderhoud.
Traxer en Veeteeteetje hadden een plan opgezet om zo vroeg mogelijk te vertrekken voor de 70 kilometer, kwestie van op tijd thuis te zijn voor de patatten, dus reed ik rond twintig na zeven de parking van het voetbalterrein op. Korte tijd later kwamen beiden samen met Veeteepeepeetje eraan.
Ingeschreven en luttele minuten later gingen we als eersten op weg. Vrijwel direct naar het kasteel van Poeke, waar we een pijltje misten, gewoon omdat het er niet meer of nog niet stond. We vonden snel waar we naartoe moesten en konden onmiddellijk vaststellen dat hier nog meer werd uitgehaald dan tijdens vorige edities. Een parcours tussen de bomen en we begonnen direct kreetjes van plezier te maken.
Er kwam helaas een eind aan en we reden door een wijk op allerlei smalle paadjes. Tussen de huizen lag er een zandputje en ja hoor, ik slaagde erin in volle vaart mijn bike te verlaten, zonder te vallen weliswaar. Ik zou dat trucje later op de tocht nog eens herhalen tijdens een klimmetje en deze rit zelfs zonder vallen afwerken.
In de kilometers die volgden was het net hetzelfde: waar je dacht dat er niets meer uit te halen was vorig jaar, mochten we hier en daar nieuwe stukjes proberen en vooral genieten van een technisch stukje hier en daar. De eerste 20 kilometer waren duidelijk een VTT kermis. (Misschien moeten ze de naam volgend jaar aanpassen !)
We hadden wel de eerste bevoorrading leeg gevonden (wegens te vroeg), maar dit kon de pret niet drukken. We reden in duidelijke volgorde: ploeg A gevolgd door ploeg B en ploeg C achteraan: Traxer vooraan, Veeteeteetje achteraan en ik tussenin. In het begin liep het redelijk vlot, maar in de tweede helft van de rit mocht Traxer hier en daar een kleine pauze inlassen om ons op te wachten. Het verschil tussen A en B ploeg was hier heel duidelijk.
Toch genoten we van elk stukje dat ons werd aangeboden en er volgden er heel wat: zo'n 35 off-road stroken, waarvan vier in private bossen, die normaal niet worden aangedaan door andere ritten. Daarenboven was de bepijling niet alleen heel goed, ze werd aangevuld door sfeerbordjes hier en daar: "denk aan de landbouwer" als we door een maisveld een spoor kozen ; "nog eventjes" als we een ellenlang stuk op superharde ondergrond daverden en "steile helling" tijdens een afdaling, die gevolgd werd door een korte klim van 45%, jammer genoeg net na die bocht!
Even wat plezier gemaakt op een bankje waar Traxer een lekke band verving en dan via het netelstuk van vorig jaar (dit jaar was het gemaaid en gemanicuurd) naar de tweede bevoorrading, die ondertussen wel vanalles in de aanbieding had. We bleven gaan en bleven genieten van allerlei strookjes (weliswaar wat minder bos in dit stuk) en voor we het goed beseften reden we zelfs al de derde bevoorrading binnen. Ik stapte van de bike en hop: kramp in beide benen.
Vlug flink wat gedronken en wat gegeten en weer op weg. Traxer moest meer en meer op ons wachten en deed nu en dan een beetje gekke demarrages om ons dan een paar kilometer verder op te wachten, kwestie van het boeiend te houden en zijn intervaltraining verder te zetten. Tijdens zo'n achtervolging, waarbij ik reed als een gek om Traxer in te halen die ergens op een oprit stond te wachten, was ik ervan overtuigd dat ik Veeteeteetje in mijn wiel had hangen. Bleek dat hij zelfs even uit het zicht was. We reden gezapig verder en hij haalde ons terug bij, maar het vet van duidelijk van de soep.
Niet dat ik nog frisjes op mijn bike zat, maar het liep nog net iets beter. We wachtten nog even om samen over de aankomstlijn te rijden en genoten nog vlug van een broodje en namen met plezier een zak melkproducten van de sponsor in ontvangst.
Genoten van elke meter (uitgenomen die paar meter met verkrampte benen op de derde bevoorrading) van een parcours waar duidelijk werk is ingestoken om het de MTB-er zo aangenaam mogelijk te maken. Genoten van het gezelschap en het mooie weer (in ieder geval droger dan vorig jaar waar we een bui van jewelste op ons kap kregen). Volgend jaar rij ik hoogstwaarschijnlijk weer een zaterdagritje tijdens de Kermis van Lotenhulle!
Gereden Afstand: 72,1 km
Gemiddelde snelheid: 21.1 km/u
(volgens VTT-tjes machientje)
Geen GPS track of kaartje deze week. Mijn Garmin is binnen voor groot onderhoud.
Abonneren op:
Posts (Atom)
