Vertrokken en het leek een ritje zonder al te veel opwinding te worden, toen daar plotseling een auto aan de rechterkant vanuit de gracht naast de A1 een poging deed om in tegengestelde richting terug de pechstrook op te rijden. We hadden onze zondagse dosis zottigheid weer meegemaakt.
We reden Angres binnen en overal Kerstmannen, die ons de weg toonden naar parkingplaatsen. Hier was duidelijk meer volk dan we dachten. We vonden een plaatsje en toen ik mijn bike uit de camionette haalde vond ik de voorband verdacht zacht. Lagen er nagels in achter in de bikemobiel of zat er een gaatje in?
Ingeschreven en langs Hein's auto om nog wat druk op mijn voorband te zetten en wijle weg. Een glibberige aardeweg verder, nog geen kilometer ver en ik had blijkbaar enkel een middenblad vooraan. Hein was zijn drinkbus vergeten in de auto, dus gooide ik maar vlug mijn bike ondersteboven en loste het schakelprobleem op, terwijl Hein terugreed. Ik zou een paar jaar geleden niet gedurfd hebben om mijn bike te opereren in een berm en zeker geen derailleurs.
Hein haalde ons in geen tijd in en samen gingen we het terrilterrein verkennen in het Parc de l'Oiselet. Lange leuke tracks die perfect berijdbaar waren. Toen we dit speeltuintje verlieten vonden we allerlei paadjes in de buurt van Souchez, die ons dichter en dichter bij de heuvels rond Notre Dame de Lorette brachten. Het glijden werd meer en meer regel en het was verdorie zo lastig om te rijden. Gino en ik konden hier en daar profiteren van de grip die onze "Black Shark Mud"'s ons gaven, maar de beentjes waren al flink aan het protesteren.
Toen we uiteindelijk de klim naar het soldatenkerkhof aanpakten protesteerden de beentjes nog veel meer. Gelukkig was er een afdaling waardoor ik weer wat dichter bij de rest raakte, maar twee weken inactiviteit lieten zich duidelijk voelen, zeker met een tocht als deze, waar er geen moment was waar je je kon laten uitbollen. Er moest overal maar dan overal geduwd worden. Misschien drie afdalingen liepen vanzelf, de rest was inspanning. Zoals telkens was het kerkhof indrukwekkend. Duizenden en duizenden graven, gemillimeterd naast elkaar. "Jonge mannekes van 18" zei Motorbiker nog toen we daar stillekes langsreden. De afdaling viel best mee, vooral toen het dit keer andere bikers waren die tegen de vlakte gingen, gelukkig zonder erg.
Dan kwam de tweede bevoorrading. Voor mij was het al meer dan genoeg geweest en dan zag ik dat er naast de koekjes, sportdrank en appelsientjes ook warme wijn in de aanbieding was. Aangezien ik toch geen records zou breken liet ik me verleiden tot een bekertje gluhwein. Het deed me niet beter rijden, maar ik voelde me een stuk beter toen ik de volgende klim van halverwege te voet moest verderzetten. Ik haalde vijfentwintig man terug in in de afdaling.
Beneden stonden Hein, Gino en Motorbiker me op te wachten met een veelzeggende glimlach op hun smoelken. Met een 33 km op de teller kon ik kiezen voor links de 45 en rechts de rest van de 35. We hadden al een paar lusjes extra gedaan, waardoor dit niet wou zeggen dat ik er al bijna was. Ik bleef duwen, niet zozeer uit overtuiging, maar gewoon omdat ik aan de aankomst wou raken. Motorbiker was van gedacht veranderd en was me achternagekomen en haalde me snel in.
Tijdens een klimmetje moest ik lossen, maar plots liep het weer beter, vooral toen ik zag dat de anderen er nog meer doorzaten dan ik (en twintig jaar jonger waren...). Op de grote plateau en ik zou Motorbiker nog vlug inhalen. Alleen had hij blijkbaar mijn gedachten kunnen lezen en ging voor de ritwinst. Ik heb hem een volle minuut gegeven en als hij wil, hij mag er nog twee hebben.
Terug naar huis met de bikemobiel en toen we bijna in Lendelede waren zag ik daar iets geel midden op de betonbaan liggen. Toen we dichterbij kwamen bleek dit een jonge wielrenner te zijn, die nog in zijn fiets vasthing en daar een flinke smak had gemaakt. Hij was een kleinigheid groggy en had hier en daar wat vel tekort. Een snee in zijn kin had duidelijk een paar draadjes nodig, maar toen bleek dat hij daar maar een kilometer vandaan woonde gooide ik zijn bike achterin en hielp Motorbiker hem aan boord. We deponeerden hem thuis en gingen na onze goede daad met een voldaan gevoel naar huis. Boyscouts forever.
Gereden afstand: een schamele 39.91 km
Totale rijtijd: een volle 3:00'41
Gemiddelde snelheid: 13.3 km/u
Hoogste snelheid: toch nog 38.7 km/u
Hoogtemeters: 746 m
http://www.hinnaert.net/KML/2010Angres.kml
Grotere kaart bekijken
