MTB TT Douvrin (Fr) - 27/03/2011

Ik vraag het mezelf elk jaar opnieuw. Waarom opstaan als de nacht al zo kort is? Toch is er iets dat ons telkens drijft om het te doen. Wat weet ik niet precies, maar ik vrees dat het woord terril er voor iets tussenzit.

We waren nog geen honderd meter ver en we zaten al in iemands weide te crossen, wat snel duidelijk werd toen we de afsluiting op het einde bereikten. Opnieuw op weg en recht naar Hulluch, waar we het terrilterrein van Fosse 18 (mijngang 18) als eerste smaakmakertje aangeboden kregen. Deze werd snel opgevolgd door de terril van Vermelles, waar we lekker rond konden rijden.

Toch was dit alles maar een opwarmertje, want daar zagen we beide delen van de terril van Mazingarbe voor ons liggen: de Tafelberg zoals we die ondertussen al eens durven te noemen. De lange klim naar het hoogste punt aan de ene kant van de straat liep redelijk vlot en toen we boven kwamen bleken de pijltjes grotendeels verdwenen door de rondsjeezende quads. We lieten het aan ons hart niet komen en klommen all the way naar het hoogste punt, dat ons toeliet om een leuke afdaling aan te vatten. Lisa geloofde mijn instructie niet: "verstand op nul en mij gewoon volgen", waardoor ze een andere manier vond om in haar ogen veiliger naar beneden te rijden. Alleen jammer dat haar afdaling de volgende klim terug naar boven was...

De andere kant van de straat en daar reden we drie keer naar boven, met hier en daar een speelstukje. Na de eerste keer wou Motorbiker al eens bissen, maar na de derde doortocht was al onze aandacht op het volgende lekkers geconcentreerd. We konden eerst nog genieten van een sobere maar meer dan voldoende bevoorrading, waar de mannen zich verontschuldigden voor de verdwenen pijltjes op de terril. Pijlen op de grond en quads gaan niet goed samen, dat mag duidelijk zijn, maar moeilijk is het niet: klimmen tot boven en dan afdalen en snelheid maken.

Richting Bully-les-Mines voor een vreemde valpartij van Biker Tino op een klein en zeer leuk terrilstukje, dat ons dichtbij de Autoroute des Anglais bracht: de rechtstreekse verbinding met Eurotunnel. Even jagen op de paadjes langs de snelweg en plots stond Biker Tino aan de kant. "Lek" riep ik. "Neen hoor" hoorde ik en reed door. Toen we op het einde van het pad kwamen was hij er nog niet. Motorbiker reed terug om te helpen, terwijl we met zijn vieren gingen kijken hoe we "onze" terril, de Forumbikersterril zouden bereiken.

Soms moeten we door de mais, soms door een aardappelveld, maar nu zag het er prachtig uit, alleen... Wat waren die voertuigen op het einde van het doodlopende weggetje? Snel werd het duidelijk dat de terril vandaag niet zou worden toegevoegd aan het parcours. Een vijftal jagers met een fretje dat in de konijnenholen werd gejaagd, terwijl de anderen van beneden naar boven schoten met hun tweeloop benam ons de lust om daar boven rond te rijden.

Niet getreurd en naar Labourse-Verquigneul, waar de laatste zwarte ondergrond ons zou toelachen. Hier lieten we ons eens gaan en deden de leukste stukjes twee keer, niet noodzakelijk in de juiste volgorde, wat het zeer leuk maakte. Hier waren ondertussen geen andere bikers meer te zien, dus veroorzaakten we niet al te veel problemen.

Hier kwam de eerste asfalt. Een volle vier kilometer rechtdoor, lichtjes bergop, tegen de wind. We probeerden een waaier op te zetten achter de brede rug van Matthias, die niet meewerkte, waardoor de ouden van dagen weer het werk mochten doen. Gelukkig maakten we een bocht van 90 graden links, die de wind van richting deed veranderen. Hier kwamen wat vervelende veldwegels, maar die namen we er met plezier bij. Motorbiker had blijkbaar nog wat over en hij probeerde even een Cancelaraatje, dat hij welgeteld vijfhonderd meter volhield.

En dan begon het. De oude spoorweg, omgeturnd in wandelpad. Van Vermelles tot ergens ter hoogte van Douvrin, waar ik fier de kop van het peleton nam aan net geen 30 per uur. Als ik ze achter me kon houden zou het hier geen koers worden zoals vorige versies dacht ik nog. Vanop links kwam Fabian Motorbiker me voorbij, met twee, drie, vier, vijf man in zijn wiel. Ik loste de rol. Die bloeddoping zou toch moeten verboden worden. Zij hadden duidelijk allemaal een transfusie met bloed van een haas na een recente hoogtestage gekregen: een berghaas dus.

Gelukkig reed er hier en daar nog een andere biker tussen, die ik als target kon gebruiken om ze terug in te halen, wat niet echt meer lukte. Ik raapte nog een tiental mannen op, maar de berghazen waren waren een dikke vijfhonderd meter voor me terug in de Rue Pasteur. Het deed me deugd dat er nog mannen van onze groep achter me kwamen, maar ik was liever met de eersten over de meet gereden. Enfin, ik rij tenminste zuiver dacht ik onmiddellijk!

Zelfs zonder de extraatjes die we normaal toevoegen was dit een leuke rit. We wisten dat er terril inzat, maar blijkbaar waren we allemaal vergeten hoeveel wel. Heel leuke stukjes in onder andere Bully-les-Mines, die heel origineel in elkaar waren gestoken. Mooi werk en genoeg om ons hier volgend jaar opnieuw te laten aantreden.

Gereden kilometer: 55.69 km
Totale rijtijd: 3:00'18
Gemiddelde snelheid: 18.5 km/u
Hoogste snelheid: 44.6 km/u
Hoogtemeters: 478 m


http://www.hinnaert.net/KML/2011Douvrin.kml


Grotere kaart bekijken

MTB TT Rebreuve-Ranchicourt (Fr) - 20/03/2011

Gisteren had ik alles klaargelegd. Korte broek, truitje met korte mouwtje en armstukjes. Toen ik in mijn adamskostuum in de garage stond keek ik even naar beneden en concludeerde dat de kou mij tot iets meer kledij zou dwingen. Voor alle zekerheid nam ik zelfs nog een extra truitje mee. Toen ik het ijs van mijn ruiten mocht krabben was ik blij met mijn aangepaste vestimentaire keuze. Min twee bij vertrek en al een volle twee graden Celcius bij aankomst in Rebreuve.

Met dertienen waren we niet al te happig om te vertrekken en gelukkig kwam er nog een veertiende bij. Niet dat we bijgelovig zijn, maar je weet nooit. Op het einde van het straatje stonden de eerste pijltjes op de grond gespoten en we gingen links. Een drietal kilometer verder reden we nog altijd op asfalt (al waren we al een reeks trappen afgereden). Een snuggere biker merkte op dat we vertrokken waren met oranje pijltjes en nu groene pijltes aan het volgen waren... Het totaal gebrek aan andere bikers verstevigde de indruk dat we fout zaten.

Terug richting de kerktoren van waaronder we vertrokken waren en daar stonden ze weer: oranje pijltjes. Enfin, een opwarming van een vijftal kilometer op asfalt kan nooit kwaad en gelukkig, want toen we op het juiste parcours raakten konden we onmiddellijk een honderd meter klimmen. Honderd meter hoogteverschil wel te verstaan. Het soort off-road was niet echt mijn ding, maar makkelijk was het nergens. Het bleef klimmen en de afdalingen waren veel te kort om deugd te doen.

Ik begon meer en meer paadjes te herkennen, alleen bleken de afdalingen die ik kende te zijn omgevormd in klimpartijen. Merkwaardig genoeg waren de klimpartijen afdalingen geworden. We reden over paadjes die we in omgekeerde richting reden tijdens de tochten van Grenay, Angres, Houchin en Sains-en-Gohelle. De eerste bevoorrading lag aan de voet van de heuvels van Alblain-Saint-Nazaire. Ik verloste me van een deel textiel, want de klim die eraan zat te komen zag er indrukwekkend uit, wat hij ook was. Ik had nog geen kou gehad maar had nu duidelijk goed warm.

De klim naar het soldatenkerkhof van Notre Dame de Lorette was bijlange zo leuk niet als anders, als we ons de dieperik in kunnen laten vallen. Toch was dit de reden niet waarom we weer even stil werden. Meer dan 45,000 soldaten liggen hier begraven op de top van de heuvel waarvoor ze van 1914 tot ergens in 1915 bijna een jaar vochten. We zijn nu al zo veel keer hier langs gereden en het went niet. Echt niet.

Het parcours werd iets uitdagender en leuker om te rijden. Platter werd het niet, bijlange niet. Flink wat hoogtemeters werden onder de wielen geschoven en we moesten het Park van Olhain nog hebben. We vonden een bosje met tracks en een beetje verwarrende bepijling. Een drietal ging dat bos verkennen terwijl de rest het parcours bleef volgen. Op de tweede bevoorrading (met toastjes met leverpastei, rode wijn en augurkjes naast het gewone aanbod van chocolade, fruit, koekjes rozijnen en nog vanalles) konden we hergroeperen voor de laatste kilometers.

Van waar kenden we dat Parc d'Olhain eigenlijk van? We wisten het niet meer, maar toen we hier aan begonnen herkende ik tracks van Lapugnoy. Het werden 7-8 kilometer puur genieten. Het mooie parcours en de wandelende bikers maakten me weer sterk en ik haalde de ene na de andere vluchter terug bij. Ik genoot nog van die groep die ik voorbij ging in de klim en waar ze 1 van de bikers vroegen "was dit je pa of je grootvader?". Mij kon het niet schelen, ik reed naar boven voorbij de wandelaars, fier als een gieter. Nu hadden we alleen nog de afdaling op de krijtrotsen, die bij regen zo glad ligt als een bevroren ondergrond waar het net op regende. Het lag droog en ging er met heel veel plezier af.

Was het begin van de rit mijn ding niet helemaal, de laatste kilometers maakten veel goed. Niet alleen het parcours dat plotseling redelijk spectaculair werd, maar ook mijn benen die me niet in de steek lieten. Jammer van de vele gemiste kansen (er lagen bossen en veel leuke paadjes links en rechts van ons) maar qua training was dit zeker niet slecht. Meer dan 800 hoogtemeters op 50 kilometer is niet slecht om aan de conditie te werken.

Gereden afstand: 53.42 km
Totale rijtijd: 3:07'46
Gemiddelde snelheid: 17.1 km/u
Hoogste snelheid: 47.1 km/u
Hoogtemeters: 845 m


http://www.hinnaert.net/KML/2011RebreuveRanchicourt.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Beignee - 13/03/2011 (11ieme Rando des Bourg Bikers)

Het is altijd moeilijk om een beslissing te nemen die je slaap tijdens het weekend fameus inkort. 150 km rijden om een toerken te rijden in de buurt van Charleroi of in bed blijven? Alhoewel het tweede in de polls gewonnen had, koos ik voor het eerste. "Goe zot" hoorde ik in mompelende wijs achter me, toen ik mijn afgetrainde lijf uit bed liet rollen. Vrijwel alles stond klaar, alleen nog wat koffie in mijn beker en ik was klaar voor de reis.

Aangekomen in Beignee bleek het iets drukker dan vorig jaar, maar dat kon evengoed een idee zijn, aangezien Beignee maar een voorschoot groot is. Binnen in het charmante lokaal van de Bourg Bikers zaten al een paar van de groep te wachten. Toen de laatste erbij kwam gingen we er vandoor. Net als vorig jaar begon de rit op klimmende asfalt, de enige noemenswaardige die we in de komende 30 kilometer zouden zien.

Een single track naar beneden en maar snelheid maken, die plots door de klim in het Bois de Marbaix onmiddellijk werd herleid naar een getal met 1 cijfer. Een dreef in het bos liet ons toe om de spieren op te warmen en Gozee te bereiken, waar we snel de ruine van de Abbaye d'Aulne in het oog kregen.

De site is indrukwekkend genoeg, maar ligt vrijwel op het niveau van de Samber, waardoor er vanaf dit punt eigenlijk alleen maar geklommen kan worden. Gelukkig werd eerst een track naast de rivier aangedaan, maar dit kon niet blijven duren. We gingen rechtsaf en hop weer het bos binnen en naar boven. Ik herkende de klim waar ik vorig jaar halverwege had moeten afstappen, maar dit keer reed ik vlotjes naar boven. Een mooi pad door het bos met vals plat en een korte afdaling naar de eerste bevoorrading.

Even een dorpje door en weer het Bois de Marbaix binnen voor een reeks andere tracks en het eerste riviertje om door te rijden. Met afgekoelde voeten terug verder, Jamioulx door en hetvolgende bos binnen: het Bois du Prince. De tracks bleven boeiend en hier en daar werd het zelfs flink uitdagend. Niet alleen kwamen er nog een paar forel-momenten, er was geen meter plat in dat bos. Gelukkig vonden ze nog een plekje om een tafel te zetten, waar we gretig een drankje en wat fruit en andere suikers tot ons namen.

Terug richting Beignee, waar we met een 37 kilometer op de teller even doorreden. Snel gingen we terug naar het zuiden om twee vervelende kilometer te rijden. Gelukkig was het duidelijk dat dit een verbindingstuk naar het bos was, het bos dat duidelijk voor ons lag: het Bois du Camus. We reden snel de derde bevoorrading binnen en gingen verder de meer technische stukken over rotsen en door beekjes verkennen. Even het bos uit voor de Trieu des Sarts, die weliswaar heel steil maar gelukkig heel kort was. Ik hoorde achter mij "daar is de kramp".

Het bosgedeelte was achter de rug, maar de inspanning nog niet. Beignee lag nog zo'n honderd meter.... hoger. Ik herkende de laatste stukjes asfalt waar ik vorig jaar elke honderd meter was gestorven, maar waar ik vandaag vlot opreed. In Ham-sur-Heure nog even "le Petit Bois" door en de laatste klim op asfalt naar Beignee. Het ging nog steeds vlot, zo vlot zelfs dat ik als plus zeven maal zeven onze jonge drie maal zeven Matthias in de klim losreed. (Hij is er nog niet goed van!)

De rit was dit jaar zowaar nog mooier als vorig jaar. De drogere ondergrond liet toe om overal te rijden en de rotsen en wortels zorgden vrijwel nergens voor problemen. Pracht organisatie met signaalgevers op de twee grote(re) wegen die we moesten kruisen en puike bevoorradingen. Waarom hier maar een dikke 400 bikers op afkomen is mij een raadsel.

Gereden afstand: 56.20 km
Totale rijtijd: 3:42'31
Gemiddelde snelheid: 15.2 km/u
Hoogste snelheid: 40.8 km/u
Hoogtemeters: 897 m



http://www.hinnaert.net/KML/2011Beignee.kml


Grotere kaart

MTB TT Raismes (Fr) - 06/03/2011

Raismes. Midden in dat kleine bosseltje met een paar bultjes zit ene Rik parcourtjes uit te stippelen, die hij dan aanbiedt aan die andere mensen met een mountainbike. Sinds we deze ongewone situatie hebben leren kennen, zijn we telkens op het appel. Sinds vorig jaar zelfs twee keer per jaar. Waarom? Wel, heel kort samengevat, op 50 kilometer was er welgeteld 1275 meter asfalt. De rest is bos, bosser, bossest of zoiets. De ruime omgeving van het Foret Domaniale de Raismes - Saint-Amand - Wallers geeft mogelijkheden die je bij ons zelden vindt.

Tegen 8 uur kwamen de usual suspects de Base de Loisirs de Raismes opgereden. Vele Franse ploegen, maar zeker evenveel Vlaamse en Waalse bikers kwamen hier in groep afgezakt voor een ritje dat met het weer van de voorbije dagen best wel eens vlot rijdend zou kunnen zijn. Zelf had ik gisteren mijn modderband opgeborgen tot volgende winter en ik werd niet ontgoocheld. Het bos lag er prachtig bij. Hier en daar een streepje modder en toen we een plas tegenkwamen reed ik er met plezier door, kwestie van de bike toch vuil te maken.

We gingen van start rond de plaatselijke vijvers en zagen al dat er weer flink wat werk in gestoken was. Nieuwe paadjes, die ervoor zorgden dat we al hier en daar eens achter het zadel konden hangen voor een paar meter. Een paar honderd meter rechtdoor en een volle 50 meter asfalt langs het kerkhof, om daar de eerste klim van de dag aan te vatten. Ik schat een slordige 37%, waardoor we al eens konden afstappen. De rest van het stukje was heel leuk en we konden snel het kasseitje terug oprijden. Biker Tino had problemen met zijn body en ik kreeg zijn machine even weer aan de praat. Jammer genoeg alleen maar voor even. De paadjes volgden elkaar op en het was leuk om te doen. Na nog geen 12 kilometer reden we een bevoorrading binnen. Vroeg, maar wel gesmaakt.

De paadjes gingen verder door het bos en het werd duidelijk dat we veel zouden herkennen, niet noodzakelijk in de volgorde van vorige keren en hier en daar gelardeerd met een nieuw stukje en overgoten met een smakelijk sausje. Lekker. (Ik kijk te veel maar kookprogramma's denk ik...). Was het smaak, het gebrek aan waarschuwing of een moment van onoplettendheid? In ieder geval, Traxer hing zichzelf even rond een boom, die daar midden op de singletrack kwam gesprongen, gelukkig zonder al te veel erg.

En daar kwam hij er aan na zo'n 25 kilometer: de "waaiterril". Het is moeilijk uit te leggen aan je adolescente kroost dat je al volwassen bent als je het over terrils hebt. De namen die we gebruiken zijn van lagere schoolniveau en dan kunnen we verder niets meer uitbrengen dan "speeltuintje", "oeh", "aah", "ooh" en "je weet niet wat je mist". Niet getreurd, we deden het parcours boven twee keer en verzamelden voor de afdaling.

Ik werd even gehinderd door een Krierecrosser zonder terrilervaring die bovenop een bultje stopte, terwijl ik er net achter hing. Vijfhonderd meter later nog eens. Gelukkig zijn het goede organisatoren en waren er die wel terrils kenden, anders was hier een diplomatiek incident gestart, maar who cares, iedereen amuseerde zich en de Pavee de la Princesse stond ons toe om dokkerend aan de tweede bevoorrading te komen. Rik, de parcoursbouwer stond zich uitgebreid te verontschuldigen voor de vreemde locatie van de bevoorradingen (eerste heel vroeg, tweede heel laat), maar een discussie met de boswachter lag aan de basis. Gelukkig kent hij de volgende "man in charge", waardoor er weer mogelijkheden zijn om andere paadjes te gebruiken volgend jaar.

In geen tijd kwam er nog wat zwarte ondergrond aan. Nog een terril, met hier en daar een technische afdaling, was best leuk. Hier en daar was er gewoon een stukje naar beneden waarvoor er plotseling een opstopping veroorzaakt werd. Wij begrepen dit niet, aangezien er toch geen probleem is met naar beneden rijden: je moet verdorie niet duwen, dus wat kan er oponthoud veroorzaken?

Op de Base de Loisirs nog een spurtje voor het klassement, ingezet door Matthias, maar aangezien er toch geen fotofinish voorzien was, lieten we hem maar rijden. Aangeschoven voor een broodje, drankje en de tombola en we konden weer een geslaagde zondagvoormiddag afsluiten. Hiervoor doen we het.

Gereden afstand: 48.97 km
Totale rijtijd: 2:46'50
Gemiddelde snelheid: 17.6 km/u
Hoogste snelheid: 34.7 km/u
Hoogtemeters: 445 m


http://www.hinnaert.net/KML/2011Raismes.kml


Grotere kaart weergeven