MTB TT Allennes-les-Marais (Fr) - 21/02/2010 (10de Raid des Zouaves)

Toen we de voorbije weken andere bikers tegen het lijf liepen in Frankrijk, vertelden ze dat het parcours van deze rit serieus zou moeten aangepast worden, wegens geen Base de Loisirs de Wingles. Een paar mailtjes later bleek dit een gerucht te zijn, dat niet werd gesmaakt door de Zouaves.

Onderweg kwam ik geen enkele biker of auto met bikes achterop tegen. Even was ik in paniek, was Allennes nu vandaag of volgende week? Aangekomen in Allennes stonden Motorbiker en Lisa bike aan de hand op de parking. "Probeer ons maar in te halen" zei hij en ik dacht dat hij de autorit naar Allennes bedoelde. Bleek dat ze vroeger zouden vertrekken om thuis te zijn voor de deegrol klaar werd gelegd op het kastje in de gang.

Na een kopje koffie, de formaliteiten en een foto-sessie met Andre Tignon vertrokken we voor de kortste afstand die ons naar de Base de Wingles zou leiden. Net zoals vorig jaar was zelfs die korte afstand eigenlijk te lang en dit jaar lag de ondergrond zo zacht dat die eerste 15 km best zwaar lagen. Mijn ketting sprong over mijn tandwielen en ik stopte een paar keer om te zoeken wat er fout was. Geen steentje te vinden, dus kon het alleen maar de overdosis modder zijn die onderaan de bike en de biker hing.

Gelukkig reden we de bevoorrading binnen, want nu wisten we dat het niet ver meer was. Een waar buffet, jammer genoeg zakten we zo diep in de modder dat we niet lang konden blijven staan, maar het was maar 3 kilometer van de reden voor onze aanwezigheid: de Base de Loisirs de Wingles.

Weer op weg en daar was het kanaal. In de verte konden we de speeltuin al zien liggen. Nog een tweetal nieuwe singletracks benamen ons het uitzicht, maar daar was ze: de brug. Die over en... niet binnen ?!?!? We reden iets verder door om een andere ingang te gebruiken, maar het kon me allemaal niets schelen. Aan de kop van het peleton vloog ik de eerste helling op en het was verdorie leuk.

We draaiden en keerden en gingen omhoog en omlaag en achter mij hoorde ik kreten van verrukking. Echt waar. Hoe verder we reden hoe zwaarder het parcours dit jaar bleek te zijn. De gekende stukjes, die door de sneeuw onherkenbaar waren en hier en daar een nieuwe strook of een strook die we al heel lang niet maar hadden gereden. Gelukkig kwam middenin de strook asfalt van 500 meter om even op adem te komen en hop, opnieuw het bos in voor een tweede lus doorheen Wingles.

De bevoorrading was opnieuw een buffet en ik proefde even alle dingen die ik de vorige keer niet had geprobeerd. Ik zou nog een derde bevoorrading nodig hebben om hier in te slagen, dus gingen we voor een bisnummer. God, het lag nog zwaarder als tijdens de eerste doortocht. Een paar honderd bikers waren hier al doorgegaan en we konden al hier en daar een beetje aanschuiven.

Niet getreurd, van zodra we de kans zagen gingen we wat tragere mannen voorbij. Filiep stond plots midden op een helling te genieten van de krampen in zijn benen, wat me niet echt kon schelen want ik voelde nog niets. Lang zou het niet meer duren, want tijdens een klimmetje moest ik plots voet aan de grond zetten en lap... Vlug terug op de bike en dat lukte. De achtervolging op Winnitou bracht ons samen terug aan de bevoorrading.

Ik hou van die nieuwe Red Bull rugzakjes. Ik wil er ook zo eentje (zelfs zonder schoon blond madammeke). De hergroepering bracht ons terug naar de brug over het kanaal, waar Filiep nog even van zijn krampen kon genieten in de klim. We kozen voor "de autostrade" terug naar Allennes: het jaagpad langs het kanaal. Nog een tiental kilometer terug naar af, met als afsluiter de kassei met licht vals plat.

Blijkbaar waren we nog zo moe niet als we dachten, want het tempo langs het kanaal ging snel naar de 30 per uur. Om beurt aan de kop, maar toen ik plots even recht stond om een klein gaatje te dichten voelde ik de kramp, die blijkbaar nog altijd klaarzat. Terug op het zadel en duwen tegen beter weten in.

Daar kwamen de trapjes, die we zowel op als neer moesten. Mijn kramp hield daar niet van, maar ik hoorde achter mij ook flink wat auw, oei en aah, gevolgd door andere woorden die ik hier niet kan vermelden. Het laatste paadje door en daar was ze: de laatste kassei.

De wind zat op onze rechterkant en ik volgde de oude wijsheid: hoe sneller je op een kassei rijdt, hoe minder je ze voelt. Twee, drie, vier man voorbij en hop, in het midden en duwen, duwen, duwen. Toen we aan de lichte bocht naar rechts kwamen zat de wind plots pal op de neus. De snelheid ging onmiddellijk flink naar beneden en daar werd ik door Hein's vriend ingehaald. Leuk, een rug om achter te schuilen, maar hij sprong zo snel dat ik het gat niet dichtkreeg. Winnitou kreeg zowaar medelijden en hij ging voorop rijden. Hij had de wind ook onderschat en ik raakte niet links van hem om een mini-waaiertje op te zetten. Mijn voorwiel en zijn achterwiel raakten zeker vijf keer tot ik uiteindelijk remde om mezelf links uit de wind te zetten.

Toen we aan het witte huis raakten dat ik al de hele tijd in de verte zag was het gedaan. Nog een paar honderd meter asfalt en we konden afstappen.

We namen opnieuw een beker mee naar huis (5de grootste groep) en ik kon nog een interview voor de micro afleggen vooraleer ik van mijn broodje, ajuinsoep en drankje kon genieten.

De lastigste Allennes die ik al heb meegemaakt, daarom niet minder leuk, maar ik denk dat ik straks nog een uiltje zal knappen.

Gereden afstand: 45.45 km
Totale rijtijd: 3:01'22
Gemiddelde snelheid: 15.0 km/u
Hoogste snelheid: 31.3 km/u
Hoogtemeters: 324m


http://www.hinnaert.net/KML/2010Allennes.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Bersee (Fr) - 14/02/2010 (12ieme Ronde Verte du Pevele)

Samen met Motorbiker zou ik hier deze 12de organisatie eens verkennen. We hadden niets gevonden over het parcours dus moesten we dit hier maar eens zelf verkennen. De vlaamse delegatie bleek een stuk groter te zijn dan verwacht, maar met zijn vieren gingen wij op weg.

We lieten Andre Tignon voor ons vertrekken, want zo konden we nog een actiefoto verwachten. Toen we net een kassei zouden aanvatten zagen we hem in stelling met de camera. Ik ging op kop, voor de foto natuurlijk, met Hanzi in mijn wiel. Toen we na een tweetal kilometer weer op gewone ondergrond kwamen waren Motorbiker en zijn copain lichtjes achter.

Even gewacht en hop, daar gingen we weer. De ene kassei volgde de andere op, al was het hier en daar moeilijk om zeker te zijn dat het een kassei betrof. Ofwel zaten ze onder het slijk ofwel onder de sneeuw. Gelukkig lag alles flink bevroren, waardoor het vlot bolde. Mijn snor bevroor, maar dat deerde me niet.

Aan de eerste bevoorrading vonden we twee mannen die door de kou niet snel meer konden bewegen. We waren de eerste bikers die ze zagen en het was duidelijk dat ze liever thuis bij de stoof waren gebleven. Het werd ook duidelijk dat Motorbiker zijn krachten aan het sparen was voor vanavond, het hoogtepunt van zijn Valentijnse viering toen hij de "je moet op mij niet wachten hoor mannen" uitsprak.

Weer vertrokken voor nog een kassei en daar zag ik wel een andere biker voor ons rijden zeker. Erachter samen met Hanzi, die overnam toen ik de man had ingehaald. Aan het einde wachtten we even op onze twee kompanen, die plots wel heel ver achter waren. Twee franse bikers vertelden ons iets van twee mannen die waren afgeslagen voor de kortere afstand, dus gingen we maar weer verder.

Het begon zowaar te klimmen en we haalden die twee franse bikers weer in, tot 1 van hen vlak voor ons redelijk hard tegen de vlakte ging op een ijsplek. We lieten de kerk van Mons-en-Pevele links liggen en zagen plots een redelijk verwarrende reeks pijltjes: zowel rechtdoor als links ?!?! Wij dus rechtdoor door de sneeuw want daar stonden bomen. Hanzi herkende zich en daar gingen we omhoog een bos boven op een soort afgeplatte heuvel binnen.

Bleek dat we van het parcours waren afgeweken, maar dit stuk was zo mooi om te doen dat het helemaal niet erg was. Terug naar de plek waar de verwarrende pijltjes stonden en hop, richting de kerk van Mons-en-Pevele voor een eerste klim, die gevolgd werd een andere klim door een zeker dertig centimeter dik sneeuwtapijt.


Ik dacht dat mijn voorwiel los zat, maar het bleek gewoon mijn voorband die zachtjes aan leegliep. Even opgeblazen en weer weg, jammer genoeg was het maar voor een paar kilometer. De muur rond het kerkhof bood wat bescherming tegen de wind om een nieuwe binnenband te monteren.

Een lange kassei gevolgd door een kilometerslange singletrack was goed genoeg om iedereen die ons voorbijgereden was tijdens de herstelling terug in te halen. Toen ik de hele groep had bijgebeend zag ik Hanzi ze een voor een inhalen en hop, weg was ie. Ik kon de groep nog voorbij, maar Hanzi was verdwenen. Met een dikke 50 kilometer reed ik de parking van het lokale sportcentrum op, waar we samen genoten van een stokbroodje.

De rit was niet noodzakelijk de beste ooit, maar wie graag eens een kassei doet mag hier niet ontbreken. En als ik kassei bedoel, dan gaat het over de kasseien die te slecht bevonden werden voor Paris-Roubaix. We reden trouwens langs een echt stuk van P-R en vergeleken met het stuk waar wij op reden was het een autosnelweg.

Ik was vandaag heel blij:
- dat we verkeerd reden en daardoor nog een stukje bos toevoegden
- dat het gevroren had
- dat de benen meewilden
- dat ik met een fully rij

Gereden afstand: 50.11 km
Totale rijtijd: 2:33'30
Gemiddelde snelheid: 19.6 km/u
Hoogste snelheid: 36.5 km/u
Hoogtemeters: 280m


http://www.hinnaert.net/KML/2010Bersee.kml



Grotere kaart weergeven



Ondertussen vernomen dat we misschien wel de verkeerde keuze hebben gemaakt vandaag... De tocht van Sains-en-Gohelle was dit jaar helemaal aangepast en werd nu plots een terriltocht. Dju toch, dat we dit gemist hebben. Alhoewel de kassei-liefhebber diep in mij Bersee eigenlijk wel leuk vond.

Voor het archief hier dan toch de details van Sains-en-Gohelle.



http://www.hinnaert.net/KML/2010Sains.kml



Grotere kaart weergeven

MTB TT Oignies (Fr) - 07/02/2010 (Le rando des Terrils)

Le rando des terrils stond al een aantal weken op de agenda te blinken. Vorige jaren was dit telkens een hoogdag, tevens een van de eerste ritten van het jaar in Frankrijk. We gingen op weg en reden na nog geen kilometer bijna het terrein van de Delta 3 terril op. Slijkcrosserke en ik moesten onze bike bedwingen en we draaiden netjes rechtsaf, verder het parcours volgend.

Langs het moeras van Annay (dat door de vochtigheid uit het parcours geschrapt was) naar de eerste stroken off-road in het Parc du Hautois, die eerder glad lagen door een toplaagje van flink vette modder. Het liep goed en mijn nieuwe broek met de blote kuiten was duidelijk aerodynamischer dan mijn lange broek. Ik reed zowaar met de A-ploeg mee of waren ze nog niet aan het duwen?

Een tweetal keer ging ik tegen de vlakte zonder al te veel erg, meestal omdat ik te groot wilde duwen en dan plots in een strook blubber terechtkwam waar de wielen beslisten niet meer rond te draaien.

De eerste bevoorrading en ik vond het parcours redelijk teleurstellend tot dan. Ik bekeek daarnet even mijn persoonlijke archieven en het parcours was niet zo verschillend van vorige edities, alleen was het vorige twee keren tussen de 5 en 10 graden kouder, waardoor je over die veldwegels kon vliegen.

Gelukkig werd het parcours bosrijker, langs het bos van Phalempin naar de vijvers van de oude zandgroeve van Wahagnies om langs een terriltjes naar het Bois de l'Offlarde, waar we raakten nadat we de beruchte terril met de karting track hadden bedwongen.

De grond bleef lekker vochtig, maar de bosgrond en -omgeving maakte het leuker om te rijden dan de eerste kilometers, jammer genoeg liep het al minder goed. De terril van Evin-Malmaison met de compleet ondoenbare beklimming was zelfs niet mogelijk als je de flanken verderop probeerde (voor mij althans) aangezien je 5 cm in de grond zakte.

In de verte werden de contouren van Delta 3 al duidelijk. We gingen langs een gekende strook boven op een talud, die ik aan me voorbij liet gaan, gewoon een kwestie van krachten te sparen voor wat zou komen. Dit bleek geen slechte keuze te zijn, want toen we na een hergroepering de beklimming van "den Delta" aanvatten had ik nog benen, die me beide keren redelijk vlot naar boven brachten.

Beide afdalingen waren zeer de moeite. Mijn schijfremmen krulden zich van plezier, waardoor ik wel een beetje werk zal hebben om alles eens te centreren, maar dat kon de pret niet derven. Even dacht ik om nog een derde keer naar boven te gaan, maar ik was niet zeker of dit wel goed zou aflopen.

Halve hergroepering, waarbij we nog een reuzenrad met fiets en al door Rik meemaakten en de Krierecrossers de laatste klim zagen beginnen. Bresciani kwam daar iets later op stervens na dood ook voorbij.

Dit was opnieuw een mooie rit, alleen was die in mijn (en Motorbikers) geheugen uitgegroeid tot een avontuur met haast epische proporties, die door een slijkerige ondergrond plots iets heel anders was. Toch een hele goede organisatie met drie bevoorradingen, eentje zelfs met gluhwein! Maar ja, het weer kan alleen door de Chinezen worden gecontroleerd.

Gereden afstand: 54.53 km
Totale rijtijd: 3:14'08
Gemiddelde snelheid: 16.9 km/u
Hoogste snelheid: 39.9 km/u
Hoogtemeters: 402m


http://www.hinnaert.net/KML/2010Oignies.kml


Grotere kaart weergeven