MTB TT Leernes - 30/05/2010 (3ieme VTT du Coga)

Om stipt ongeveer half zeven kwam ik Motorbikers oprit opgereden. Vier minuten later waren we onderweg richitng Charleroi om daar in Leernes een ritje te verkennen. Derde organisatie in een streek waar de hoogtemeters en de bossen vlotjes door elkaar lopen.

Een dik uur later reden we als zevende auto de parking op van Coga, een psychiatrisch instelling. De rit wordt door een paar mensen ingericht ten voordele van hun werking. Ingeschreven en nog vlug wat gepraat met een paar andere bikers, die ons verzekerden dat de geringe opkomst niets te maken had met het parcours.

Op weg en na 50 meter een eerste splitsing. Het klom een beetje en we gingen direct het bos in. Toen we onder het bladerdak kwamen bleek dat het hier meer dan zomaar een beetje klom en na 700 meter parcours hadden we 73 meter geklommen. Boven konden we een eerste recuperatie inlassen, uit noodzaak.

Het eerste stukje bos was niet verkeerd en we genoten van het feit dat Motorbiker en ik blijkaar alleen deze toerrit reden. De enige mensen die we tegenkwamen waren wandelaars, de organisatie aan de bevoorradingen en 1 andere biker. Vreemd, maar heerlijk terzelfdertijd.

Het parcours was hier eventjes niet al te uitdagend, grotendeels off-road weliswaar, maar net iets te brede dreven en iets te recht, maar net toen ik daar een opmerking wilde over maken kwamen er aantal single tracks aan. Een lange dreef die door allerlei lusjes links en rechts in te lassen heel leuk werd om te doen.

Telkens we een bos uitreden zagen we al het volgende bos waar we zouden genieten van het volgende stuk. Hier en daar een oversteek (soms zelfs met seingevers) en het werd zowaar hier en daar een stuk technischer. Niet al te zeer, maar telkens genoeg om te kunnen genieten van de omgeving, die gewoonweg prachtig is.

Plots draaiden we linksop en het begon zowaar weer flink te klimmen. "Leg hem maar op zijn kleintje" zei ik nog. "Zo'n kleintje heb ik niet" zei Motorbiker, toen de klim toch net iets steiler bleek dan eerst gedacht. Ik verstond perfect wat hij bedoelde, want ik had mijn klimbenen vandaag duidelijk thuis vergeten en stond na geen tijd ook te voet. Na 40 km voelde ik me al vermoeider dan na 70 vorige week, maar het gezapige tempo liet me toe om telkens weer een beetje te recupereren.

Toen Motorbiker waarschuwde voor een boom die dwars over de track lag en dan in volle glorie tegen de grond ging over diezelfde boom werd het duidelijk dat we vandaag geen records zouden breken. Ons amuseren daarentegen... Een paar snelle kronkelende afdalingen en we zagen het water van de Samber opnieuw opduiken. Toen we de Abbaye d'Aulne zagen was het duidelijk dat we terug bij af waren.

Mooie rit, meer dan 90% off-road, niet al te technisch, maar zeer leuk om te doen. Organisatie was perfect. Bepijling uitstekend en drie bevoorradingen. Naar het schijnt wordt nu al aan het parcours gewerkt voor volgend jaar, om het iets technischer te maken en er zelfs langere afstanden aan te breien. Duidelijk iets om in de gaten te houden, want deze organisatie verdiende duidelijk meer bikers dan hier vandaag opdaagden.

Gereden afstand: 46.54 km
Totale rijtijd: 2:50'14
Gemiddelde snelheid: 16.4 km/u
Hoogste snelheid: 42.1. km/u
Hoogtemeters: 691 m.



http://www.hinnaert.net/KML/2010Leernes.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Raismes (Fr) - 23/05/2010

Raismes. Ritten getraceerd door Rik van Espar VTT zijn altijd iets speciaals of is het gewoon het feit dat hij middenin het immense woud van Raismes-Saint-Amand-Wallers zijn rit kan starten? Het doet er niet toe, bleek dat vele Vlamingen de weg naar Raismes hadden gevonden: Grysperres, Brigandsbikers, Steenbakkers en nog vele, vele anderen.

De Forumbikers waren eveneens in groten getale aanwezig, zelfs met Herdersmarathon-kilometers in de benen konden we deze niet links laten liggen om hier rustig 60 km de kramp van gisteren uit de benen te rijden.

Vertrokken voor wat speelstukjes door de lokale Base de Loisirs (what's in a name!) en hop, een paar dreven in het bos aangedaan om op een kruispuntje van boswegels te stoppen voor een eerste platte band van de dag. Terwijl dit euvel werd opgelost merkte Veeteeteetje op dat we eigenlijk aan de voet van een prachtterril stonden. Dat mogen ze me niet zeggen, dus in geen tijd waren we vertrokken voor 8 of 9 klimmetjes aaneengeregen met evenveel haarspeldbochten. De laatste twee klimmetjes deden Henkieboy en ik te voet, maar boven zouden we geraken.

Jammer genoeg was de mist zo dik dat we niet konden genieten van het vergezicht over de bossen. Dan maar terug naar beneden, waar de rest ons niet had opgewacht. Hop, nog geen vijf kilometer op de teller en in de achtervolging. Gelukkig was dit nog in het begin van de rit, want het werd duidelijk dat 60 kilometer meer dan voldoende zou zijn vandaag.

Recht naar "de grote terril" van Raismes en daar had Hanzi zijn tweede platte band van de dag. De rest ging voor een bisnummer, maar toen Cowboy Peter voor een derde keer rond zou gaan, ging ik verder in de achtervolging. Een terril (klim en afdaling) later reed ik de eerste bevoorrading binnen, waar ik de anderen terugvond.

We vertrokken weer en na een paar leuke stukjes was het wachten tot het stuk aan de camping eer het weer heel leuk werd. Het middenstuk van de tocht was een beetje minder dan we hier gewoon zijn. Let wel, we spreken nog altijd over 90% off-road, maar iets te veel rechte lange stukken om ons te boeien.

De tweede bevoorrading deed ons eraan herinneren dat we terecht muggenmelk hadden meegenomen, die we nog eens rijkelijk op verschillende lichaamsdelen aanbrachten. We gingen er weer vandoor en het ging een rotvaart. We vlogen verschillende paden op, die in de wintereditie "niet te doen" zijn, maar met de droge ondergrond nu vlogen we erover. Zelfs het pad voor ruiters met twintig centimeter droog zand was "doenbaar".

We vlogen een single track op aan meer dan 30 per uur en ik wou nog sneller. Ik ging langs Henkieboy en Motorbiker net iets sneller rechts over het gras. Motorbiker had me niet gezien in zijn spiegels en ging ook naar rechts. Enfin, ik zou nog lang kunnen doorvertellen, maar wij haakten in elkaar en gingen beiden even door de lucht. Henkie kon ons niet ontwijken en lag naast ons. Het duurde even, want de smak was niet onaanzienlijk, maar gelukkig was de ondergrond zacht. Geen doden en enkel wat schrammen en wijle weer weg naar de laatste terril van de dag.

Dit was weer een moment om te genieten. De parcoursbouwer himself stond ons nog een beetje aan te moedigen voor de klim begon en hop, weer omhoog om 85 meter te klimmen in nog geen 400 meter afstand, gemiddeld meer dan 20% dus. Met ondertussen 50 kilometer op de teller raakte ik zowaar helemaal boven zonder voet aan de grond en het was niet evident, vooral die laatste scherpe klim... De afdaling was nog meer de moeite en plotseling kwamen we weer de Base de Loisirs binnengereden. Sneller dan gedacht, maar toch met een voldane glimlach.

Niet de beste editie, maar meer dan voldoende om de meeste toerritten in de schaduw te zetten. Prachtige 25 km om te starten en een mooie eindsprint van nog eens 10 kilometer. Nu nog het middenstuk wat verlossen van de lange rechte stukken en dit nieuw parcours kan nog jaren mee.

Gereden afstand: 55.46 km
Totale rijtijd: 2:59'37
Gemiddelde snelheid: 18.5 km/u
Hoogste snelheid: 42.6 km/u
Hoogtemeters: 509 m

http://www.hinnaert.net/KML/2010RaismesZomer.kml


Grotere kaart bekijken

MTB TT Schorisse - 22/05/2010 (3de Herdersmarathon)

Voor de derde deelname ging ik zaterdagmorgen opnieuw naar Schorisse, waar de Herdersmarathon ons telkens opnieuw leert waar mountainbiken over gaat. De eerste keer ging ik voor net geen 60 km en ik stierf de laatste 10 km. Vorig jaar net geen 70 km en ik stierf opnieuw de laatste 10 km. Al 10 km beter dus! Dit jaar moest het dus de 80 worden. Wanneer zou ik sterven?

Samen met een viertal andere bikers rustig en beheerst begonnen aan de 80 km en veeeeel hoogtemeters, wat voor mij als niet-klimmer niet evident is, maar als je wil afdalen moet je klimmen. Direct de opwarmer in het Bohez-bos vlak bij het vertrekpunt en toen de biker voor mij een beetje zwalpte over een boomwortel gevolgd door een geul wou ik die vallende biker natuurlijk ontwijken. Alleen, hij viel niet, ik daarentegen maakte een koprol toen mijn voorwiel in de geul bleef steken. De toon was duidelijk gezet.

Op weg naar het bos van "den doctoor", waar een ongelofelijk mooi circuit is aangelegd. Nog nooit gereden (de kortere afstanden rijden hier niet) maar zeer van genoten. Middenin het parcours nog vlug eens bikeshop gespeeld en Fritsie's ketting weer aan elkaar gezet, toen hij tijdens een klimmetje plots onverklaarbaar in het decor verdween.

Wij verder om de Trochstraat naar beneden te zoeven recht naar de palletstrook waar het hier en daar toch even opletten was. Daar zonder verdere kleerscheuren doorgeraakt en dan begon het precies een beetje te klimmen... Wij reden naar het Zuiden, maar de paadjes gingen recht omhoog. Een korte afdaling ergens in het Bois d'Antoing en hop, weer klimmen, klimmen tot we het hoogste punt van deze lus in het Bois de Leuze bereikten om vanaf hier eindelijk een hele tijd gezapig te dalen, weliswaar niet zonder een klimmetje tussenin hier en daar.

Hier ergens gingen we plots een lusje beginnen met een korte klim en ik reed bijna tegen een paaltje. (Eigenlijk ging mijn voorwiel om onverklaarbare redenen plotseling die richting uit). Ik zette een voet aan de grond en de biker achter mij deed dat ook, alleen vond hij geen grond onder zijn voeten en duikelde hij een gracht in, die weliswaar droog lag, gevuld met netels en bramen. Ik pelde zijn bike van zijn voeten en met zijn twee moesten we hem eruit halen. (nogmaals sorry aan die biker, het was verre van mijn bedoeling).


Terug Ellezelles door. We konden nog een cursus metaalsculptuur volgen want een plaatselijke artieste was daar met laspost en slijpschijf nog meer sculpturen aan het maken op la "Rampe du Diable Crin-Crin". Maar wij hadden geen tijd om hiervan te genieten (het was een afdaling...)

Hier in de buurt deden we nog een trappen parcours aan, zowel omhoog als naar beneden, met latjes om op en af te rijden. Omhoog waren die nodig, maar naar beneden was een kleine jump makkelijker dan het mikken om de voorband op het plankje te krijgen. Mooi en leuk om te doen, maar dan ging het weer helemaal terug naar boven om door het Pottelberg bos terug af te dalen, lang af te dalen.

Hier volgde een stukje dat niet echt interessant was in mijn ogen, maar dat zal de vermoeidheid zijn die spreekt. Daar kwam het Livierenbos (Bois de la Louviere) eraan en traditiegetrouw wordt hier een speelstuk gemaakt met half-pipes om door te sjeezen. De eerste kennen we al, je vertrekt op een hoger punt dan je aankomt, waardoor je iets moet remmen in de klim, om dan snel links af te draaien. Ik hoorde "aaaaahhh" achter me en draaide me om, om nog net iets blauw door de lucht te zien vliegen. Wat het ook was, het raakte het pad boven niet eens en vloog recht "in the bushes". Plots kwam Bresciani uit het struikgewas gekropen, zonder kleerscheuren, terwijl wij het bescheurden natuurlijk.

De rest van het stukje Livierenbos was mooi en ik had nog even de hulp van een Herder nodig om boven op een van de bulten te raken (bedankt trouwens), maar de rest van het parcours reed ik als een professional door. Het bleef precies weer klimmen en toen we ergens boven kwamen op een stukje asfalt, zat een biker in de schaduw tegen de gevel van een boerderijtje. Ik vond dit een goed idee en zocht even naar mijn (ondertussen zevende of achtste) adem en genoot van de korte pauze.

De derde bevoorrading kwam eraan en we wisten dat we nog twee hindernissen moesten nemen om ons in het zonnetje aan de voetbalkantine te kunnen neervleien: de ijskelderklim (kasseien en keien kwistig uitgestrooid over een aardeweg met een flink stijgingspercentage) en het Peerdegedoe, de laatste klim, die door de aanwezigheid van de fotograaf met de glimlach wordt afgewerkt door de meest vermoeide biker. Ik perste er nog een spurtje uit om samen met Lisa en Hein aan te komen, wat me net lukte.

Dit keer niet echt gestorven op de bike, wat alleen maar kan betekenen dat "doseren" werkt. Omdat Lisa het wou proberen en ik chauffeur was heb ik het ook geprobeerd, anders waren het de 60 geweest. Blij dat ik dat gedaan heb.

Echt niets aan te merken op de organisatie: bevoorradingen met alles erop en eraan, vriendelijke mensen overal, seingevers op heel veel gevaarlijke punten, bikeparking en noem maar op. Als er niets tussenkomt sta ik hier volgend jaar terug, alleen moet ik de afstand nog bepalen. Misschien twee keer de kidstoer en een lange apres in het zonnetje!

Gereden afstand: 84.45 km
Totale rijtijd: 5:22'43
Gemiddelde snelheid: 15.7 km/u
Hoogste snelheid: 52.0 km/u
Hoogtemeters: 1684 m (1913 m volgens de organisatoren)


BELANGRIJKE OPMERKING

De eerste link is het parcours ZONDER de prive-stukken. Als je dan toch deze tocht op GPS wilt rijden, gebruik aub deze gegevens:

http://www.gpsies.com/map.do?fileId=sdbstxqgpajxlchh

http://www.hinnaert.net/KML/2010Schorisse.kml


Grotere kaart bekijken

Nog drie mooie foto's gevonden van mijn klim uit de ijskelder, door een zekere Marie-Christine.
Drie afleveringen:
1. Voet aan de grond, adem volledig opgebruikt. Dju, daar staat een fotograaf.
2. Terug op de bike, al is het maar voor de foto.
3. Nu ik terug op de bike zit ga ik helemaal tot boven.

MTB TT Beuvry (Fr) - 16/05/2010 (La Terril...ble)

Deze morgen stond de wekker een kwartier vroeger dan ik nodig had om klaar te zijn. Waarom? Het had een reden, die ik me pas herinnerde toen ik in de auto stapte: tanken. De vergetelheid snel opgelost en op weg naar Beuvry voor het jaarlijkse terrilfestijn.

Samen met een aantal andere bikers Beuvry binnengereden en de zaal onmiddellijk gevonden. Ons klaargemaakt en binnen voor een kopje koffie en de inschrijving. We vertrokken heel gezapig en wandelden de eerste kilometers door Verquigneul richting Verquin, waar we een eerste keer van de zwarte ondergrond konden genieten.

Het was enkel een voorsmaakje, voor we de eerste terril van Verquin aanpakten. Deze was snel achter de rug, maar niet getreurd, daar kwam Verquigneul er al aan. De eerste vreugdekreten stegen uit het peleton en de Franse bikers rondom ons keken ons verbaasd aan. Zelf vonden we het ook weer vreemd om in dit prachtige weertje de terril omgebouwd tot skipiste in de verte te zien liggen.

"Dit is de Forumbikers terril" zei Veeteeteetje plots. Wij dachten eerst dat hij reeds vroeg in de tocht aan het ijlen was, maar neen hoor, toen we de brug over de snelweg namen herkenden we ons heel duidelijk. Het parcours ging links en wij, wij gingen rechtdoor, het avontuur tegemoet. "Follow the leader" zei Jonas en hop, het maisveld door recht naar "onze" bult. De klim was zoals telkens verschrikkelijk, maar eens de afdalingen beginnen vergeet je onmiddellijk dat het even lastig was. Vier kilometer later reden we terug het parcours op.

Hierna ging het richting Mazingarbe, waar we eerst een klein terrilletje mochten smaken om dan een nieuwe track aan te doen. Orbeabiker maakte een koprol om in die track te raken, wat hem een pijnlijke schouder bezorgde. We gingen via een compleet onbekende kant de eerste van de grote terrils van Mazingarbe op. Zelfs ik raakte dit keer helemaal boven en toen we die reusachtige halfpipe (drop van vijftien meter, vijf meter plat en terug vijftien meter omhoog) probeerden raakte ik er ook wel op zeker! Het parcours daarentegen lag beneden, dus snel een andere afdaling gezocht en hop, naar beneden, waar we dan nog eens naar boven konden om dan een hele geleidelijke afdaling te maken naar straatniveau.

De straat over en terug naar boven op de tweede bult, waar het parcours halverwege de klim al naar links afboog. Even voet aan de grond en het democratisch proces in gang gezet: wij dus verder naar boven voor de klim tot op de hoogste bult van Mazingarbe. Een helse afdaling gevonden en terug het parcours opgezocht om de lange, gezapige afdaling aan te vatten naar straatniveau, zo'n 80 meter hoogteverschil in net geen kilometer afstand, met kleine bultjes en kronkelend tussen de bomen.

Orbeabiker besliste hier om een kortere afstand te volgen, want die koprol had hem toch geen deugd gedaan. Wij op weg naar de tweeling terril van Loos-en-Gohelle. De hoogste van West-Europa. We vielen deze aan in omgekeerde richting, die je eerst een aanblik van het monster geeft om stil van te worden. De lange bosstrook aan de voet door om de lange klim aan te vatten op de eerste bult. Vrijwel boven was er een afdaling en een klim, die ik maar oversloeg wegens spectakelwaarde nul komma nul.

Boven samen met een half peleton even gewacht op onze klimgeiten om dan met open mond Jonas de klim naar de volledige top te zien demonstreren. Een klim van driehonderd meter, twee haarspeldbochten, met een gemiddeld klimpercentage van 35%. Niet voor deze benen. Samen de alpine afdaling langs de tweede bult aangevat en dan wat gaan crossen in de bossen om dan terug naar boven te klimmen voor een tweede spectakelafdaling aan de andere kant. Heel de klim reed ik achterop en daar reed ik na wat afdalen als eerste het terrilterrein af met de bende in mijn kielzog richting bevoorrading.

Het stuk dat er nu aankomt heeft weinig spectakelwaarde wisten we van vorige edities. Meestal waait de wind dan nog eens vlak op de neus. Het was niet anders. Gelukkig waren er twee van de groep bereid om kop te trekken, waardoor we samen nog een laatste stukje terrilgrond konden smaken in Annequin. Eerst twee en dan nog een bendelid gingen er vandoor. Traxer probeerde ons nog een aantal principes over uit de wind zitten bij te leren, maar de versnelling die hij hiermee gepaard liet gaan was er te veel aan, toch reden we bij momenten flink boven de 30. "We gaan die laatste kilometers rustig aan doen" had Motorbiker nog gezegd...

Een laatste splitsing: bonus +2 km. Motorbiker en ik gingen ervoor, tot aan het kanaal, de brug over en dan de laatste rechte lijn van een drietal kilometer, met een klein speelbosje op vijfhonderd meter van de aankomst. De laatste vijftien kilometer hadden we gevlamd, waardoor we moe en voldaan terug de parking opreden, met tien kilometer meer op de teller dan de andere bikers.

Mijn vierde deelname en zeker niet de laatste. Hopelijk zien we snel de foto's van Jonas, die onvermoeibaar een hele reportage aan het maken was.

Gereden afstand: 69.09 km
Totale rijtijd: 4:09'09
Gemiddelde snelheid: 16.6 km/u
Hoogste snelheid: 45.7 km/u
Hoogtemeters: 867 m


http://www.hinnaert.net/KML/2010Beuvry.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Ecaussinnes d'Enghien - 09/05/2010 (5de Ultra Rando de la Huissiere)

Moederdag is geen excuus voor seasoned bikers, dus gingen wij deze morgen biken in Ecaussinnes d'Enghien. Net iets verder met de auto rijden dan normaal, maar de superlatieven over deze tocht waren niet van de lucht, dus...

Ingeschreven en nog een taske koffie vooraleer we op weg gingen. "Mijn hart slaat al aan honderd" riep Motorbiker. Ik, ik was klinisch dood, want ik was blijkbaar de batterij van mijn Garmin vergeten op te laden en het toestel schakelde zichzelf uit.

Bleek dat de eerste kilometers de sight-seeing toer van Ecaussines waren, waar de organisatoren ons wilden tonen dat ze elk paadje in de ruime omtrek kenden. Niet wereldschokkend, maar leuk om de benen los te rijden.

Een pak veldwegels en hop een bosje in, eerst op semi-verharde wegen, maar naar het einde een leuk stukje off-road. Terug Ecaussinnes binnen en we gingen de rue de la Redoute op en ja hoor, net als die andere ging hij flink omhoog. Ecaussinnes-Lalaing door en op naar het Bois de la Houssiere. Daar begon het bos waarvoor we gekomen waren. Een lange single track, die draaide en keerde, op en neer en het was verdorie leuk om te doen en de autorit hiernaartoe was onmiddellijk vergeten.

Mijn flauwe conditie werd duidelijk op elke klim, gelukkig waren er ook afdalingen, waardoor ik telkens terug bij de groep kon blijven. Na zo'n 20 kilometer reden we de eerste bevoorrading binnen.

We gingen verder in het bos, maar jammer genoeg flink wat verhard in dat bos, wat niet altijd leuk was. Gelukkig kwamen hier en daar leuke tracks die het weer plezierig maakten.

Plots een flinke drop naar links en een lusje van een zestal kilometer eer we terug op hetzelfde punt terugkwamen. Het begon veelbelovend met nijdige klimmetjes en leuke afdalingen, terwijl we naast ons de bikers die terug naar boven aan het klimmen waren konden zien. Onderweg deden we nog een rozenkrans aan het plaatselijk kapelletje, terwijl we op Motorbiker wachtten, die even uit zijn concentratie was door vreemde geluiden aan zijn bike. Heel leuk stukje, dat sommigen misten door de pijltjes niet te volgen en te rijden naar de andere bikers die ze voor zich zagen.

Geen meter was hier plat en het asfalt kwam ook enkel in hellende vlakken. Een flinke afdaling in de Rue Arthur Brancard (uitvinder van?) en daar kwamen we in de buurt van het kanaal met het echte hellende vlak van Ronquieres. Nog wat goedlopende wegels terug richting Ecaussinnes, waar ik de groep moest laten rijden. Dju, 46 kilometer gereden en het was op.

Gelukkig recupereerde ik snel en ik kon de groep terug bijbenen, die eventjes de snelheid een beetje had getemperd. De laatste tracks waren nog heel leuk en kon zelfs terug voorin meerijden voor de laatste paar kilometers, maar was blij dat we terug in Ecuassinnes aankwamen. Toen ik de bike achterop de wagen gooide zag ik nog onze vriend AMG, die jammer genoeg het lusje in het bos gemist had en met zo'n 50km op de teller was binnengereden.

Niet de spectaculaire rit die we hoopten te vinden, maar wel zeer leuk om te doen. Bleek dat het parcours op het laatste ogenblik moest worden omgegooid om een wandeltocht te laten doorgaan. Gemakkelijkheidshalve is er voor asfalt gekozen, wat met het enorme potentieel in dat bos waarschijnlijk moeilijker was dan paden te gebruiken. Jammer, jammer.

Gereden afstand: 55.31 km
Totale rijtijd: 3:26'47
Gemiddelde snelheid: 16.0 km

Geen hoogtemeters maar wel een GPS track en kaartje
(met dank aan S-Biker Gino)

http://www.hinnaert.net/KML/2010Ecaussines.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Boeschepe (Fr) - 01/05/2010

Daar gingen we deze morgen weer, voorzichtig langs de camera's op de Ieperse Ring en gezapig langs die net voor Poperinge. De grens over en naar links, de Boeschepeweg op, die ongelofelijk maar waar naar Boeschepe loopt. De windmolen lonkte al van ver en toen ik de parking opreed zag ik onmiddellijk mijn bikepartners voor vandaag: Lisa, Motorbiker, Belle, Hein en Tino.

Ingeschreven en vertrokken. Het ging onmiddellijk naar beneden, langs de Frans-Belgische grens richting Westouter, waar we niet alleen het laagste punt van de tocht, maar ook het eerste kleine klimmetje konden smaken. Zo kan ik er honderd op mijn grote mes doen dacht ik nog.

Terug Frankrijk binnen en de Rue du Mont Noir binnen. Dit bleek een afleidingsmanoeuver, want we gingen eerst naar de Mont Kokereel, die al een beetje meer omhoog ging, maar het ging pas echt omhoog toen we de Catsberg aandeden, met nog een leuk lusje maar rechts vooraleer we ons aan de voet van de antenne op de top konden bevoorraden.

Lange afdaling, waar we eerst nog eens verkeerd reden (het was perfect uitgepijld, maar dat bos lokte zo...) en dan echt richting Zwarte Berg. Toen we er bijna waren sloegen we nog eens linksaf om een klimmetje te doen dat ik niet kende. Mooi, maar het ging verdorie omhoog. De top over en de afdaling naar de plaatselijke grot van Notre Dame de la Salette, die eindigt met de lange trappen, waar je kan jumpen en jumpen en remmen om niet tegen de poort onderaan te vlammen.

Een vijftal vlakkere kilometer kwamen eraan en wij terug naar de bevoorrading, die nog altijd bovenaan de Catsberg stond. Ik ging er op een kleine helling vandoor, voor een volle tien meter, want Hein bleek met een leegloper te rijden. Toen we opnieuw vertrokken liep het al minder vlot, vooral in de beklimming van de Catsberg.

Afdaling en dan richting snelweg, waar we een aantal veldwegels konden aandoen, eer we de oude spoorbedding richting Poperinge konden aanvatten. Dit stuk is altijd goed voor wat snelheid, maar na een paar honderd meter ging het naar rechts, nog eens de Mont des Cats op. Gelukkig is de afdaling langs die kant mooit, waardoor het redelijk leuk is om te doen, wetende dat je straks door het bos mag sjeezen.

Terug de oude spoorweg op, met een rotvaart duelletjes uitvechten, waaronder een vader-dochter gevecht voor de eerste plaats, tot we de Belgische grens overstaken, om dan terug rechts te klimmen naar de molen van Boeschepe. Ik werd gelost in de klim en stak nog een laatste cartouche om Motorbiker en Tino in te halen. Dit lukte, maar in de laatste 50 meter werd ik dan toch nog bijgehaald. Dju.

Ons broodje en drankje opgehaald, voor we achter op het grasplein konden genieten van een brouwseltje van St. Bernardus. Dit smaakte naar meer, wat we oplosten in de vorm van een flesje in de achterzak voor de namiddag. (Bedankt Belle, dit was echt klasse, genieten van een lekker biertje in het gras met het juiste glas...)

Leuk ritje, Geen moment vervelend, alhoewel die wind op de kop dicht in de buurt kwam. Afwisselend parcours, niet al te technisch, zonder daarom helemaal niets van de biker te verlangen. Wel ontdekt dat mijn conditie, die nochtans niet slecht was de voorbije weken blijkbaar naar de vaantjes is.

Gereden afstand: 50.03 km
Totale rijtijd: 2:43'45
Gemiddelde snelheid: 18.3 km/u
Hoogste snelheid: 44.5 km/u
Hoogtemeters: 754 m

http://www.hinnaert.net/KML/2010Boeschepe.kml


Grotere kaart weergeven