Samen met een viertal andere bikers rustig en beheerst begonnen aan de 80 km en veeeeel hoogtemeters, wat voor mij als niet-klimmer niet evident is, maar als je wil afdalen moet je klimmen. Direct de opwarmer in het Bohez-bos vlak bij het vertrekpunt en toen de biker voor mij een beetje zwalpte over een boomwortel gevolgd door een geul wou ik die vallende biker natuurlijk ontwijken. Alleen, hij viel niet, ik daarentegen maakte een koprol toen mijn voorwiel in de geul bleef steken. De toon was duidelijk gezet.
Op weg naar het bos van "den doctoor", waar een ongelofelijk mooi circuit is aangelegd. Nog nooit gereden (de kortere afstanden rijden hier niet) maar zeer van genoten. Middenin het parcours nog vlug eens bikeshop gespeeld en Fritsie's ketting weer aan elkaar gezet, toen hij tijdens een klimmetje plots onverklaarbaar in het decor verdween.
Wij verder om de Trochstraat naar beneden te zoeven recht naar de palletstrook waar het hier en daar toch even opletten was. Daar zonder verdere kleerscheuren doorgeraakt en dan begon het precies een beetje te klimmen... Wij reden naar het Zuiden, maar de paadjes gingen recht omhoog. Een korte afdaling ergens in het Bois d'Antoing en hop, weer klimmen, klimmen tot we het hoogste punt van deze lus in het Bois de Leuze bereikten om vanaf hier eindelijk een hele tijd gezapig te dalen, weliswaar niet zonder een klimmetje tussenin hier en daar.
Hier ergens gingen we plots een lusje beginnen met een korte klim en ik reed bijna tegen een paaltje. (Eigenlijk ging mijn voorwiel om onverklaarbare redenen plotseling die richting uit). Ik zette een voet aan de grond en de biker achter mij deed dat ook, alleen vond hij geen grond onder zijn voeten en duikelde hij een gracht in, die weliswaar droog lag, gevuld met netels en bramen. Ik pelde zijn bike van zijn voeten en met zijn twee moesten we hem eruit halen. (nogmaals sorry aan die biker, het was verre van mijn bedoeling).
Terug Ellezelles door. We konden nog een cursus metaalsculptuur volgen want een plaatselijke artieste was daar met laspost en slijpschijf nog meer sculpturen aan het maken op la "Rampe du Diable Crin-Crin". Maar wij hadden geen tijd om hiervan te genieten (het was een afdaling...)
Hier in de buurt deden we nog een trappen parcours aan, zowel omhoog als naar beneden, met latjes om op en af te rijden. Omhoog waren die nodig, maar naar beneden was een kleine jump makkelijker dan het mikken om de voorband op het plankje te krijgen. Mooi en leuk om te doen, maar dan ging het weer helemaal terug naar boven om door het Pottelberg bos terug af te dalen, lang af te dalen.
Hier volgde een stukje dat niet echt interessant was in mijn ogen, maar dat zal de vermoeidheid zijn die spreekt. Daar kwam het Livierenbos (Bois de la Louviere) eraan en traditiegetrouw wordt hier een speelstuk gemaakt met half-pipes om door te sjeezen. De eerste kennen we al, je vertrekt op een hoger punt dan je aankomt, waardoor je iets moet remmen in de klim, om dan snel links af te draaien. Ik hoorde "aaaaahhh" achter me en draaide me om, om nog net iets blauw door de lucht te zien vliegen. Wat het ook was, het raakte het pad boven niet eens en vloog recht "in the bushes". Plots kwam Bresciani uit het struikgewas gekropen, zonder kleerscheuren, terwijl wij het bescheurden natuurlijk.
De rest van het stukje Livierenbos was mooi en ik had nog even de hulp van een Herder nodig om boven op een van de bulten te raken (bedankt trouwens), maar de rest van het parcours reed ik als een professional door. Het bleef precies weer klimmen en toen we ergens boven kwamen op een stukje asfalt, zat een biker in de schaduw tegen de gevel van een boerderijtje. Ik vond dit een goed idee en zocht even naar mijn (ondertussen zevende of achtste) adem en genoot van de korte pauze.
De derde bevoorrading kwam eraan en we wisten dat we nog twee hindernissen moesten nemen om ons in het zonnetje aan de voetbalkantine te kunnen neervleien: de ijskelderklim (kasseien en keien kwistig uitgestrooid over een aardeweg met een flink stijgingspercentage) en het Peerdegedoe, de laatste klim, die door de aanwezigheid van de fotograaf met de glimlach wordt afgewerkt door de meest vermoeide biker. Ik perste er nog een spurtje uit om samen met Lisa en Hein aan te komen, wat me net lukte.
Dit keer niet echt gestorven op de bike, wat alleen maar kan betekenen dat "doseren" werkt. Omdat Lisa het wou proberen en ik chauffeur was heb ik het ook geprobeerd, anders waren het de 60 geweest. Blij dat ik dat gedaan heb.
Echt niets aan te merken op de organisatie: bevoorradingen met alles erop en eraan, vriendelijke mensen overal, seingevers op heel veel gevaarlijke punten, bikeparking en noem maar op. Als er niets tussenkomt sta ik hier volgend jaar terug, alleen moet ik de afstand nog bepalen. Misschien twee keer de kidstoer en een lange apres in het zonnetje!
Gereden afstand: 84.45 km
Totale rijtijd: 5:22'43
Gemiddelde snelheid: 15.7 km/u
Hoogste snelheid: 52.0 km/u
Hoogtemeters: 1684 m (1913 m volgens de organisatoren)
BELANGRIJKE OPMERKING
De eerste link is het parcours ZONDER de prive-stukken. Als je dan toch deze tocht op GPS wilt rijden, gebruik aub deze gegevens:
http://www.gpsies.com/map.do?fileId=sdbstxqgpajxlchh
http://www.hinnaert.net/KML/2010Schorisse.kml
Grotere kaart bekijken
Nog drie mooie foto's gevonden van mijn klim uit de ijskelder, door een zekere Marie-Christine.
Drie afleveringen:
1. Voet aan de grond, adem volledig opgebruikt. Dju, daar staat een fotograaf.
2. Terug op de bike, al is het maar voor de foto.
3. Nu ik terug op de bike zit ga ik helemaal tot boven.
Drie afleveringen:
1. Voet aan de grond, adem volledig opgebruikt. Dju, daar staat een fotograaf.
2. Terug op de bike, al is het maar voor de foto.
3. Nu ik terug op de bike zit ga ik helemaal tot boven.
