MTB TT Douvrin (Fr) - 28/03/2010

Vorige week in Billy-Berclau vonden we een flyertje van Douvrin op de tafel. Niet de bekende Rando de la Mechanique, maar een andere organisatie. Even gecheckt en die andere mannen van Douvrin waren best enthousiast over deze rit. Wegens geen echt alternatief zouden we het eens proberen.

Ik had mijn huiswerk gemaakt en had een kaartje bij met de plaatsen waar we het parcours konden verbeteren, mocht dit nodig blijken.

Vertrokken heel op het gemakske en gezorgd dat de groep mooi samenbleef op de oude spoorwegbedding. Links in de verte konden we de "tietjes" van Sains-en-Gohelle weeral zien, maar ook de terril van Hulluch en de "Tafelberg" van Mazingarbe.

Hulluch kwam redelijk snel aan de beurt en een haperende ketting zorgde ervoor dat ik even op mijn zij ging. Geen erg, ware het niet dat ik met mijn borstkas op mijn stuur terechtkwam. Alle lucht uit mijn longen en straks een blauw tietje...

Enfin, ons daar weinig van aangetrokken en op weg naar de volgende: Vermelles, waar we slechts een paar honderd meter op terrilondergrond mochten rijden, maar daar kwam de Tafelberg dichterbij.

De afdaling van vorige week werd de klim en toen we bijna boven waren gingen we al direct naar beneden. Gelukkig is daar altijd de overkant van de straat waar er nog meer speelterrein is. Een andere klim en een paar afdalingen, zelfs stukjes die ik nog niet kende en het was zo leuk dat we al vergeten waren dat we daarnet een stuk wilden opnieuw doen.

Op weg naar Labourse, waar we een volgende terril zouden aanpakken. We reden langs een terril, die me bekend voorkwam, maar ik die niet echt kon thuisbrengen... Toen we erlangs reden en snelweg zouden oversteken kon ik het niet meer aanzien. Remmen dicht en terug naar het maisveld. Toen wist ik het weer. Traxer herkende zich ook en kondigde "de Forumbikers terril" aan, die we vorig zomer tijdens de rit van Fouquieres voor het eerst hadden verkend.

Een eerste klimmetje te voet en daar gingen we. De eerste afdaling gaf ons genoeg snelheid voor de volgende klim en dan was het zoeken naar de weg naar de top. Toen we uiteindelijk daar raakten kwamen een paar straffe afdalingen, die ervoor zorgden dat de vreugdekreten door de lucht galmden. Dit was ongelofelijk mooi en vooral heel leuk om te doen.

Terug het maisveld door en terug op de officiele route, waar de snelheid plots iets de hoogte in ging. De terrils van Labourse en Verquigneul en dan een pak boerewegels, die ons snel naar "de autostrade" van Douvrin brachten, de oude spoorwegbedding in gestampte baksteen. Hein en Traxer deden een Cancellaraatje en gingen er vandoor.

Veeteeteetje ging mee en de kop van ons groepje liet ze zowaar rijden. Ik kwam vanuit derde positie en ging een beetje jagen, maar niemand volgde. Ik gooide nog een bommetje maar niemand ging mee. De derde keer kwam er beweging in en toen de groep begon te rijden moest ik zowaar lossen. Gelukkig nam een biker van VTT Attiches me op sleeptouw en terug bij de groep, aan een snelheid die net boven de 40 per uur lag. Gelukkig was dit maar een kort stukje, want dit lag toch net boven mijn mogelijkheden.

We reden Douvrin een paar honderd meter achter het drietal binnen en wachtten even op Motorbiker en Fritsie, die in de laatste kilometer dan nog eens verkeerd reden.

Binnen voor ons broodje en ons drankje en we kregen er nog de beker en een fles champieter bovenop. Hier kunnen we volgend jaar dus al niet wegblijven. Deze rit was al redelijk mooi voor we onze "eigen" terril eraan toevoegden, dus daarom moeten we het niet laten.

Mooie voormiddag met de bende, die gelukkig lang samenbleef, anders hadden ze de kers op de taart moeten missen.

Gereden afstand: 52.34 km
Totale rijtijd: 2:48'29
Gemiddelde snelheid: 18.6 km/u
Hoogste snelheid: 40.1 km/u
Hoogtemeters: 468 m


http://www.hinnaert.net/KML/2010Douvrin.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Billy-Berclau (Fr) - 21/03/2010

Gisteren was het bijna 18 graden, dus vandaag zou het de korte broek worden. Ik had zelfs bijna korte mouwen aan, maar toen ik de bike achterop de auto vastmaakte voelde ik dat dit geen goed idee zou zijn. Ik deed nog een extra truitje aan en hop, op weg naar Billy.

Het motregende en begon nog meer en meer te regenen. Gelukkig had ik mijn regenjasje mee achterin, maar als bij wonder begon het toch op te klaren toen ik het bordje Billy-Berclau voorbijreed. Ik reed binnen als in een praalwagen, wuivend naar alle bekenden die links en rechts geparkeerd stonden. Ik vond een gaatje net aan de ingang en parkeerde.

Binnen zaten al een paar mannen en druppelsgewijs aangevuld met een pak anderen en een koffietje later waren we klaar om te vertrekken. We gingen er redelijk snel vandoor en reden vrijwel onmiddellijk de Base de Wingles binnen. Lag het aan de bepijling of aan die paar Brigandsbikers voorin, maar we misten hier en daar de pijltjes. Meestal was het zo leuk om te doen, dat we het redelijk laat doorhadden. Gelukkig kwamen we plots Belle tegen, die ons terug op het juiste pad zette.

De enige vervelende paadjes uit deze tocht kwamen er aan (en straks nog eens terug) maar in de verte konden we al de twin-terrils van Loos-en-Gohelle in de wolken zien hangen. Op naar het terrilterrein van Hulluch, waar we maar een glimp van konden opvangen en dan een oude mijnspoorweg richting Loos.

Ik was even achterop geraakt in de boereslagen en wou per se samen met de anderen de twin-terrils aanvatten. Eerst lukte het niet, maar een imaginair spuitje EPO bracht me snel bij Biker Tino en iets later bij Motorbiker en Rolling Stone. Gelukkig ging het iets naar beneden, waardoor we samen weer bij de bende raakten. Met zo'n 20 kilometer op de teller reden we een welkome eerste bevoorrading binnen.

Rechts de "tietjes" van Gohelle, zoals we die dubbele terril noemen, links de billetjes van een kraam met geroosterde kippen. Wat heeft een mens nog meer nodig op zondagmorgen? We gingen verder, konden nog een demonstratie van het jonge geweld degusteren (klimmen naast een trap waar het volgens niemand mogelijk was om omhoog te rijden) en dan de brug over.

Of het de poort is naar de hemel of de hel hangt veel af van de kilometers die je al gereden hebt. Nu was het duidelijk een plezier om te doen. Eerst een lange afdaling door het bos aan de voet van de eerste terril, om dan tergend langzaam omhoog te klimmen. Op het plateau even halt gehouden om het jonge geweld nog eens aan het werk te zien (ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel kracht over had...) terwijl hij helemaal naar boven klom op de tweede bult.

Naar beneden langs het smalle bochtige pad. Ik weet niet wat er met me scheelde, maar ik was duidelijk niet op mijn gemak en verloor terrein tijdens de afdaling. Ik herhaal... ik verloor terrein tijdens een afdaling!!! Gelukkig kwam daar het stukje single track langs de snelweg en gingen we snel op weg via Grenay naar Mazingarbe: de Tafelberg.

De eerste klim was er voor mij duidelijk te veel aan. Ik stapte naar boven om de cameraman boven te ontdekken. Dju toch. Ik sprong terug op de bike en van pure frustratie reed ik de volgende klim op mijn middenblad omhoog. Waar was hij nu met zijn camera?

Een lange afdaling, honderd meter asfalt en hop, het tweede stuk van deze speeltuin. Ik kwam hier een metertje of twee te kort, maar enkel omdat Uncle Sam was afgestapt en iedereen de weg blokkeerde (niet waar hoor, maar ik kan toch moeilijk zeggen dat ik twee klimmetjes na elkaar niet aankon).

Dan een afdaling van 0 naar 40 in twintig meter, gevolgd door een klim van 40 naar 0 in tien meter. Stappen begon zowaar pijn te doen. Gelukkig werd deze inspanning beloond met een afdaling die bleef duren.

We reden een klein stukje langs de spoorweg en wachtten even op Rolling Stone, die daarnet een koprol had gemaakt. Samen kwamen we aan de oude mijnspoorweg, die nu een kleine snelweg in rode gemalen baksteen is. De wind zat pal voorop. "Rij eens wat links" zei Motorbiker, toen ik probeerde de rest van het peleton in te halen. "Dan kunnen we een waaier maken". Toen mij tong in mijn nek sloeg wou ik mij wat laten zakken en ook in de waaier gaan hangen, maar ik vond geen vrijwilligers. Dan maar alleen.

Hein kwam er plots ook bij en samen gingen we op jacht naar de anderen. Toen we rechts draaiden en de wind plots heel gunstig waaide, ging de snelheid omhoog, flirtend met een 4 vooraan en we haalden de groep terug in. Zij gingen de veldwegels die we in het begin al hadden moeten ondergaan aan die snelheid in en dat was er voor mij te veel aan. Kenny en ik, maar voornamelijk Kenny bleven ervoor gaan en we haalden Bresciani net voor Wingles in.

Ik wou wat praten, maar had er de adem niet voor. Wingles binnen en het was verdorie lastig, maar zo leuk om te doen. Plots ging mijn voorwiel uit de bocht. Ik was er zeker van dat mijn heup de grond elk moment zou raken, maar om compleet onverklaarbare redenen bleef ik rechtop. Dan maar blijven duwen. Kenny miste een bocht en ik ging verder op kop achter die twee mannen van Attiches.

We haalden die snel in en konden de rest van de ploeg in de verte de laatste klim zien afwerken. De wind blies inderdaad recht op mijn neus en ja, het was weer klimmen geblazen. Gelukkig reden we langs het bordje Billy-Berclau, waardoor we wisten dat het niet ver meer kon zijn.

Ik reed langs de bikewash en reed uit pure gewoonte naar de zaal waar we de vorige jaren vertrokken, om te ontdekken dat ik nog een extra toertje mocht maken om terug bij de auto te arriveren. Korte tijd later kwam iedereen daar ook weer aangereden, sommigen met een propere bike anderen met het schuim op de lippen.

Tijdens het momentje achteraf hoorden we waarom VeeTeeTeetje niet meer gespot werd (gescheurde buitenband en dan maar met een reserveband wat kilometers Wingles gereden) en waarom Tino plots verdwenen was (platte tube en geen adem genoeg om ons te roepen). We namen de beker mee naar huis en waren er allemaal van overtuigd dat het parcours op de terrils flink was uitgebreid.

Nu ik de GPS files van vorig jaar en dit jaar over elkaar heb gelegd, heb ik welgeteld 100m verschil gevonden met vorig jaar. Het menselijk geheugen is duidelijk compleet onbetrouwbaar, maar Billy-Berclau is wel een goede keuze en overduidelijk een blijver.

Gereden afstand: 56.64km
Totale rijtijd: 3:19'08
Gemiddelde snelheid: 17.1 km/u
Hoogste snelheid: 39.8 km/u
Hoogtemeters: 578m


http://www.hinnaert.net/KML/2010BillyBerclau.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Beignee - 14/03/2010

Gisteren had ik 5 ouderwetse zakdoeken en nog paar pakjes papieren zakdoekjes nodig gehad om mijn neus vrij te houden en vandaag was ik op weg naar Beignee, waar ik samen met Motorbiker een ander stuk van de streek rond de Samber zou verkennen. Gelukkig boden ze afstanden aan, die de keuze zouden helpen: 20-30-40-50-60.

Met de hulp van een paar satellieten vonden we het vertrekpunt onmiddellijk, maar niet zonder ons lichtjes te beklagen waar we nu terecht gekomen waren, toen we de omgeving hadden bekeken tijdens de laatste kilometers: hier zou geen meter plat te vinden zijn.

Jodelaitie kwam even gedag zeggen voor hij vertrok en wij gingen inschrijven in het leuke lokaal van de Bourg Bikers. Een paar Brigandsbikers kwamen daar ook langs en samen met Bresciani gingen we op weg. Het klom heel geleidelijk aan en toen we linksaf een afdalingetje begonnen daalde het meer dan we hadden geklommen. Hopelijk konden ze dit volhouden voor de rest van de rit.

Een flauwe bocht en hop, daar kwam de eerste klim van de dag, die we gelukkig met frisse benen konden aanvatten. We reden naar boven en konden al vrijwel buiten adem een dreef door het bos aanvatten. Nog geen vijf kilometer gereden en al 54 hoogtemeters geklommen. Wie nu nog koud had...

De mooie paadjes volgden elkaar op en menige afdaling ging helemaal tot beneden aan het beekje in de vallei, waar we dan nog mochten doorrijden, om aan de overkant weer steil omhoog te gaan. Niet alleen onze benen werden op de proef gesteld, maar ook onze techniek. Afdalingen over smalle paadjes met uitstekende rotsblokken en flink uit de kluiten gewassen keien, boomstammetjes om over te springen en zelfs hier en daar eentje om over te stappen...

We hadden al een eerste bevoorrading, met alles erop en eraan, achter de rug toen we langs de Abbaye d'Aulne reden.
- "Hoe oud zou dat spel zijn?" vroeg Motorbiker.
- "Het stond hier al toen ik een kind was" zei ik.
- "Zo lang al?"
(De abdij is er al van in de jaren 600, ze bouwden heel veel in de jaren 1600-1700, waaronder de laatgotische kerk, maar de huidige ruinetoestand is door de Franse revolutionairen in 1794 veroorzaakt).

We hadden regelmatig een beetje gewacht op elkaar, maar op een bepaald ogenblik was Bresciano flink achterop. Boven aan de klim kon hij enkel nog "pittig hee" zeggen en we lieten hem voorop om het tempo te bepalen. Het volgende klimmetje ging ik er voorbij en samen met Motorbiker haalden we iedereen die ons in de voorbije klimmen was voorbijgegaan terug in tijdens de afdalingen die volgden. Een keer probeerde ik een zeldzaam ploeterstuk te ontwijken en moest me daarbij even tegen de grond gooien, kwestie van het niet af te leren.

De bostracks, zowel paadjes als singletracks van meerdere kilometer lang bleven elkaar opvolgen en we kregen er telkens hoogtemeters gratis bij. Mijn voorwiel ging plots ergens onverklaarbaar naar rechts, waar ik in een flits een beekje in de diepte zag liggen. Ik gooide me maar weer op mijn zij om erger te voorkomen.

Een klim op asfalt leidde naar een prachtige afdaling, die gerust in de Ardennen had kunnen liggen en die ons deed genieten. Een paar haarspelden vroegen om stuurvaardigheid, vooral de ondergrond met wortels en keien was eerder tricky, maar zeer leuk om te doen.

Beneden was er een drukte van jewelste, want blijkbaar kwamen we op een stukje van het parcours waar de kortere afstanden samenkwamen. Honderd meter verder stond een klein pijltje links, "50-60" gevolgd door een klim. Ik geraakte een twintigtal meter ver, zette voet aan de grond en hopla, daar was ze... kramp in beide benen.

Verder rijden lukte niet want ik kon mijn benen niet plooien, dus stretchen en te voet verder. "Auw, auw, auw" hoorde Motorbiker achter zich. Twintig stappen verder kon ik al mijn linkerbeen plooien en nog een paar stappen verder kon ik weer op mijn bike om de rest omhoog te klimmen. Boven stond Motorbiker te wachten en hij was precies blij dat ik even achterkwam.

Een lange wegel over kiezel was allesbehalve leuk, maar toen die werd opgevolgd door een lange wegel langs het bos, lichtjes hellend tegen de wind in kon ik er niet meer mee lachen. Ik hoopte dat Motorbiker eens zou overnemen, maar hij hield van zijn plaatsje uit de wind. Toen we aan de afdaling zouden beginnen wou hij wel weer terug voorop, maar hij zou moeten wachten tot de volgende klim, die er na het kasteel van Ham-sur-Heure aankwam.

Halverwege dacht ik te zien waar de top van klim lag en ging ik voor de eindsprint. Bresciani stond ons op te wachten (hij was afgedraaid voor de 40) en samen reden we Beignee terug binnen.

Dit is duidelijk de mooiste die ik dit jaar al reed en deze neemt met duidelijke stip een plaats in de toplijst van alle ritten ooit. Wel heel veel geluk met het weer, want regenweer zou dit een superzware tocht maken.

Gereden afstand: 48.69 km
Totale rijtijd: 3:05'03
Gemiddelde snelheid: 15.8 km/u
Hoogste snelheid: 40.7 km/u
Hoogtemeters: 714m




http://www.hinnaert.net/KML/2010Beignee.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Raismes (Fr) - 07/03/2010

Er werd deze morgen vrijwel geen woord Frans gesproken op de parking van de manege in Raismes, waar de ene na de andere Vlaamse biker zich haastte om ingeschreven en klaar aan deze rit te beginnen. Toen we een paar minuten voor 8 buiten stonden bleek Lisa last te hebben van een bevroren body. Wat warm water hielp dit euvel, maar voor hoelang?

We vertrokken en iedereen had blijkbaar last van de zondagmorgen blues. Het ging niet vooruit. Ik ging dus maar aan kop rijden en trok de gang door het eerste stukje rond de vijvers van de Base de Loisirs. Ik kreeg zowaar even de vier vroege starters in beeld, maar aan de andere kant van het water.

Voorbije edities waren de eerste 10 km de vervelendste, aangezien hier de plakkerige boswegels werden aangedaan. De bevroren ondergrond dit jaar lag een stuk vlotter bollend en we deden de moeilijkste stroken niet aan. Aangekomen aan de eerste terril (Le Sabatier) parkeerde ik even mijn bike toen ik "langshier" hoorde achter mij, maar het bleek "je kan ook langshier" te zijn, wijzend naar een helling van een slordige 50%. Gelukkig komen er ook afdalingen en kon ik mijn plekje voorin terug innemen.

Met een gemiddelde van 19.8 km/u reden we de eerste bevoorrading binnen. Dat zou wel eens dom geweest kunnen zijn om hier krachten aan te spenderen, want had de parcoursbouwer niet gezegd dat het een versie "pour les costauds" zou zijn en hoor ik niet bij het B-team? De tweede terril kwam eraan en toonde het verschil. Ik reed en genoot van het landschap. Als je op vrijwel 100 m boven het bos in de wijde omtrek niets dan bomen ziet, dan is het moeilijk om jezelf te verplichten niet eventjes te stoppen. Maar toen we de terril gingen verlaten ging de A-ploeg voor een tweede ronde.

Het reed echt goed en de single tracks volgden elkaar op. Niks lange rechte dreven en geen noemenswaardige asfalt. Met het kleine groepje wachtten we nu en dan eens op elkaar en genoten van het vriesweer. Gelukkig. De zandpaden kwamen eerst en dan die ploeterstroken die in vorige edities helemaal in het begin de "spunk" uit je benen haalden kwamen er nu een na een aan.

De tweede bevoorrading zorgde voor een hergroepering, die niet echt lang zou duren. Toen we door het bos over twintig korte kleine bultjes reden, ging mijn bike plots even naar rechts, waar jammer genoeg een boompje stond. Aangezien ik uit die gracht kwam gevlogen was remmen geen optie en kon ik enkel nog die berk omarmen om erger te voorkomen. Gelukkig had niemand dit gezien, tot VTT-tje voorbijreed en me vroeg of ik nu iets had met bomen...

We deden hier en daar korte kleine stukjes MTB-speeltuin aan, zoals langs de camping en we reden hier en daar een stukje verkeerd (bepijling was goed genoeg, alleen was het soms even aanlokkelijk links als rechts) en we gingen verder genieten van het "grote bos". Een stuk kassei (of wat het toch ooit moet geweest zijn) was de reden voor een laatste spurtje. En plots kwamen er bikers uit het bos links van ons...

Toen we langs het kerkhof reden wist ik dat het maar een paar kilometer van het einde was. Waar was dat laatste bultje met de leuke afdaling? Winnitou en ik konden het niet maken zonder dit laatste lusje naar huis te gaan, dus keerden we terug en zochten de afslag, die we snel vonden. Echt lang was het niet, maar daarom niet minder de moeite. Nog een laatste inspanning richting Base de Loisirs, waar we van een echt deugddoende douche, broodje en drankje konden genieten.

Nog wat staan praten met de bende en mijn tombola prijs opgehaald. Dat is nu al de tweede keer dat ik een kinderhelm win. Zou ik mijn vrouw iets moeten vertellen of blijf ik die gewoon aan de neefjes geven?

Dit moet de mooiste zijn die ik deze tijd van het jaar al heb gereden. Gelukkig had ik een beetje benen en lag het flink bevroren anders was ik al na 20km stilgevallen.


Gereden afstand: 49.57 km
Totale rijtijd: 2:51'08
Gemiddelde snelheid: 17.4 km/u
Hoogste snelheid: 33.1 km/u
Hoogtemeters: 405 m

http://www.hinnaert.net/KML/2010Raismes.kml


Grotere kaart weergeven