MTB TT Cassel (Fr) - 17/04/2011 (6de Cassel Trophy)

Toen ik deze morgen uit mijn bed rolde voelde ik het al, het zou geen hoogdag worden. Ik was al moe tegen de tijd dat ik koffie had gemaakt. Ik had vooraf betaald en mijn zuinige zelf verplichte mij dus tegen beter weten in naar die bult in Noord-Frankrijk te rijden.

We verzamelden op de "ligweide" en ik ging mijn stuurnummer afhalen. Zoals ik me voelde zou ik die beter achter mijn zadel hangen, dan wisten de mensen tenminste wie het wrak voor hen was. We gingen er snel vandoor, voornamelijk omdat het hier start met een afdaling van om en bij de twee kilometer. De snelheid ging omhoog en in geen tijd reden we boven de 50 per uur. "Nu hebben we ook al de hoogste snelheid van de dag gereden" zei Biker Tino en hij zou gelijk krijgen.

De eerste lus die ons terug naar Cassel zou brengen was lang, heel lang, zeker vergeleken met vorige edities, vooral omdat er nogal wat asfalt in zat. Het duurde bijna 10 kilometer voor we terug op het sportterrein reden, om daar de afdaling te nemen die de vork van mijn vorige bike noodlottig werd. Dit keer zonder problemen naar beneden gereden, trouwens ik kon moeilijk anders want Falco en zijn fototoestel stonden me onderin op te wachten.

Het was al heel de tijd harken en toen we de klim naar de top van de berg inzetten zag ik het al zitten om de kidstoer te volgen. De klim naar de top van de Casselberg doet de muur van Geraardsbergen verbleken, gelukkig is er de bevoorrading om alles te laten vergeten. De volgende kilometers reden iets beter, maar toen ik na een twintigtal kilometer lek reed wist ik al dat ik meerdere keren zou sterven vandaag. Ik drukte per vergissing dan nog mijn tellertje af, waardoor ik een zestal kilometer van het parcours "niet vooruit ging".

Je gelooft niet wat het doet voor je moraal als je iets meer dan 20 km hebt gereden en een tiental minuten later nog maar 20.46 km op de teller ziet. Falco hielp me met aangepaste statistieken en een keer of twee haalde hij me terug, onder het mom te staan wachten om foto's te nemen. Gelukkig reden we snel een bos door, dat de vergelijking met het "bos van den doctoor" in de Herdersmarathon kon doorstaan. Een weggetje verder en daar het motorcrossterrein. Dit jaar was het enkel de klim. Geen bevoorrading en geen afdaling. Toen ik uiteindelijk boven kwam was mijn conclusie kort en allesbehalve krachtig: ik zou plooien vandaag.

Werner, dank je voor de foto.

De klim op de kasseien zou me dit keer niet zo goed bekomen, want mijn rechtervoet schoot los een vijftal meter voor de bocht. Dju, dit stukje te voet en herbeginnen voor de laatste meters tot de bevoorrading. Ik kreeg twee fans, die me zouden volgen op de kortere afstand, alhoewel 45 km op en rond de Casselberg nu ook niet van de poes is. Die laatste lus was inderdaad niet te versmaden. Redelijk snel reden we een bos met flink was hoogteverschillen binnen.

Dit is het leuke aan biken. Als je vindt dat je stikkapot bent en je gaat op je eigen tempo rustig omhoog, juist snel genoeg om niet omver te vallen, dan nog haal je mannen in die nog trager zijn. Jammer genoeg moet je dit dan doen op de "Petit chemin de la Gare", die je beginnend met vals plat, via een lange klim, die uitmondt in een flinke klim... om plots een honderdtal meter hoger te raken. Gelukkig komen boven een aantal leuke stukjes door het bos, die je jammer genoeg flink laten dalen, waardoor je weer kan klimmen, maar het zicht op de aankomstboog in de verte geeft een mens vleugels.

Broodje en drankje en de groep verzamelde zich rond Belle, die wat vloeibaars had meegebracht voor haar verjaardag. Een kwartiertje later ging het al veel beter. Het duurde een eeuwigheid voor de anderen eraan kwamen. We bleven veel te lang in de zon zitten en vertelden nog wat heroische verhalen uit de tijd toen de mensen nog haar op hun hoofd hadden...

Ik vond het persoonlijk de minste aflevering die ik al gereden heb. Veel asfalt in het begin op de mooie stukjes op het eind na niet al te veel mooie tracks. Ik had de indruk dat het streven naar een langere afstand aan kwaliteit heeft gekost. Gelukkig had ik de lus van de 60 niet gedaan, want die bleek dan nog eens lange rechte veldwegels te bevatten en die zijn allesbehalve mijn ding. Met dit parcours ben ik niet zeker of ik volgend jaar hier aantreed. Met de benen van vandaag zou ik onze collega Jan Spier willen aanhalen, die zijn bike op de grond gooide bij de aankomst met de gevleugelde woorden "hij staat te koop".

Gereden afstand: 44.60 km
Geregistreerde waarden (tellertje afgezet onderweg...)
Gereden afstand: 38.60 km
Totale rijtijd: 2:33'39
Gemiddelde snelheid: 15.1 km/u
Hoogste snelheid: 52 km/u
Hoogtemeters: 778 m


http://www.hinnaert.net/KML/2011CasselTrophy.kml


Grotere kaart bekijken

La Course des Ch'tis - Bois d'Olhain (Fr) - 10/04/2011

Ja wat was dat hier vandaag. Een klein circuitje, die je volgens de leeftijdscategorie tussen de 3 en de 7 keer mocht afbollen. Piece of cake dacht ik, toen het circuit geen 10 maar slechts een vijftal kilometer lang bleek te zijn. Hoe een mens dingen verkeerd kan inschatten...

De start lag onderaan een klein klimmetje op asfalt en toen ik de elites voor ons zag vertrekken reden ze precies naar beneden. Ik keek nog eens achterom en keek recht in de ogen van een aantal zeer scherp staande madammen. Die zouden me dus snel inhalen.

Toen de masters 3 groep vertrok bleek die klim van 30 hoogtemeters op een afstand van 300 meter toch pittig als start. Enfin, ik kwam als voorlaatste van mijn categorie onder de boog gereden waar de tijdsopneming stond opgesteld. Lap, achtervolging, alhoewel ik niets anders had verwacht. Even later haalde ik al de vorige groep in, waar Matthias en Motorbiker vlot keuvelend achter wandelden...

Motorbiker verschoot zich een bult, sprong op zijn bike en dat was het laatste wat ik van hem zag. Ik kon Matthias nog even bijbenen, maar verloor hem uiteindelijk ook uit het oog.

Het parcours was super uitdagend. Op en neer en geen klein beetje. De eerste afdalingen waren haarspelden, waardoor je geen snelheid haalde en het zou een tweetal kilometer duren eer er een "deftige" afdaling aankwam, die hoe kon het anders, gevolgd werd door een klim die je op de adem pakte.

En dan een singletrack waar je eindelijk eens snelheid kon halen. Tijdens mijn eerste doortocht haalde ik daar een 35 per uur, jumpend over boomwortels en een trap of twee. Ik voelde me een hele meneer, maar toen ik tijdens mijn tweede doortocht een van die elite renners volgde waren de jumps dubbel zo lang en de topsnelheid ging naar 45 per uur, laverend tussen de bomen en de trappen twee in eens genomen.

Hier kreeg ik dorst van. Gelukkig was ik voorzien. Het hele parcours had 1 strook waar je kon recupereren: een afdaling over een weide, maar door de dokkerende ondergrond geen plek om zelfs maar een drinkbus aan de mond te zetten.

Na de tweede ronde begon ik al te voelen dat er hier gereden moest worden. Ik durfde naar mijn hartslag niet meer te kijken en keek dan maar eens naar de hoogtemeters. Wat? 157 hoogtemeters na een rondje van 5 kilometer? Misschien was dat de reden dat het hier en daar minder vlot reed.

Ik was klaar om 4 toeren te rijden en na toer 3 dronk ik nog iets voor de klim op asfalt nog eens aanging. Toen ik klaar voor de laatste ronde onder de boog reed hoorde ik dat het afgelopen was voor mijn categorie. Enfin, ik had nog een ronde kunnen rijden, maar zeker geen twee meer.

Stuurnummer teruggegeven en terug naar beneden om de anderen te zien langskomen als ze uit het bos reden. Nog een paar keer de adem uit mijn lijf geroepen en naar de auto om mijn bike erop te gooien. Vanaf dan kwam er elke paar minuten iemand over de aankomst gereden en snel was er een hergroepering in de zon. Toen ik zag hoeveel kracht er nog in de benen van die elites zat toen ze de eindsprint inzetten was het duidelijk dat er hier een verschil in categorie was. Morgen gooi ik de resultaten hierbij, van zodra ze gepubliceerd worden.

Blij dat ik het eens gedaan heb en ontdekt dat het Bois d'Olhain nog veel meer in zijn mars had dan ik al wist. Dit wordt een plek om eens een zondag te komen "spelen" als er niets anders te doen is.

Gereden kilometers: 14.62 km
Totale rijtijd: 1:14'22
Gemiddelde snelheid: 11.8 km/u
Hoogste snelheid: 45 km/u
Hoogtemeters: 472 m


http://www.hinnaert.net/KML/2011CourseCh'tis.kml


Grotere kaart bekijken

En dit is het hoogtekaartje... Ieder toerken van 5 km zag er zo uit, beginnende met de klim naar de tijdsmeting en dan telkens eindigend met dezelfde klim:

MTB TT Wavrin (Fr) - 03/04/2011

Toen we aan de inschrijvingstafel zaten te wachten op de laatsten van de groep nam de plaatselijke omroeper de microfoon. Het was niet duidelijk welke taal hij sprak, terwijl de meeste inboorlingen hem ofwel straal negeerden ofwel perfect verstonden. Wij niet dus. Dit was dus het zuiverste Ch'ti wat je kon horen.

We trokken het ons niet aan en vertrokken door het park achter de polyvalente zaal zoals het daar zo mooi genoemd werd. Motorbiker aan kop van het peleton en na een tweetal kilometer gingen we hem halen voor hij zich alleen op de wereld voelde. Het reed goed en de stukjes asfalt haalden de snelheid omhoog. We wisten dat de aanloop niet bijster mooi zou zijn, dus lieten we het aan ons hart niet komen.

Allennes-les-Marais en Carnin door en Phalempin naderde snel. Heel snel. Na 45 minuten hadden we een gemiddelde flink boven de 20 per uur, dat onmiddellijk werd vervangen door stukjes van net geen 10 per uur in het bos van Phalempin. De eerste strookjes waren leuk, maar de ondergrond lag redelijk vettig. Enige techniek was nodig om door de diepe modderige geulen te duiken en de boomwortels te ontwijken of toch tenminste zonder ongelukken te nemen.

We reden de Dreve des Morts binnen (ik herinner me in een ver verleden daar "piepedood" door te zijn gereden) voor een kort stukje voor we weer singletracks aandeden. Na een lange lus reden we dezelfde dreef van de andere kant binnen om redelijk snel een speelpleintje op te rijden. "Ralentir" stond er, wat niemand problemen gaf, want daar stond de bevoorrading. Spartaans, maar genoeg om de inwendige mens weer aan te sterken.

Weer op weg door het bos en het lag daar nog iets vochtiger dan daarvoor. Gelukkig bleef het berijdbaar en konden we nog een bosje meepikken in Thumeries voor we de veldwegels naar Mons-en-Pevele begonnen te klimmen. Ik vreesde voor de dodelijke kassei naar de kerk, die gelukkig vervangen werd door een off-road klim. Toen we boven een stukje ouderwetse betonbaan opreden kwam er een hergroepering, die nodig was om de adem en de hartslag onder controle te krijgen.

Een tweetal kilometer asfalt en hop, weer het bos van Phalempin binnen voor mooie singletracks, die toch net iets lastiger lagen dan verwacht. De snelheid ging weer omhoog en we reden de bevoorrading opnieuw binnen, waar de ajuinsoep ondertussen op het vuur stond te pruttelen. Een paar kopjes konden voor jet aandrijving zorgen, dus gingen we ervoor. Het was eten en drinken en niet iedereen at al zijn groenten op, misschien gelukkig, want hier kwamen we snel weer op de veldwegels aan de rand van het bos. We konden nog eventjes terug de single tracks op, maar dan gingen we voor de laatste 7-8 kilometer op eerder vervelende veldwegels en een verdwaalde kassei.

Motorbiker ging net als vorige week in de aanval, op een kassei dan nog... Ik liet hem rijden want als hij zo sterk was als vorige week was er toch geen doen aan. Een kilometer verder konden Biker Tino en ik hem weer oprapen. "Ik wou eens zien of ik bij die anderen kon raken" was zijn excuus. Neen dus. Geen twee keer dacht ik bij mezelf. Ik ging aan kop rijden (van de achtervolgers) en begon hard te duwen. Een fully op deze droge veldwegels is leuk en het ging goed. "Wacht eens even" hoorde ik achter me. Plat? Panne? "Het is nog maar twintig voor elf en nog maar 7 kilometer te rijden. Als je zo blijft doorgaan zijn we te vroeg thuis".

Ik hield even in maar het parcours kon me hier niet echt meer boeien, dus ging het maar weer sneller en sneller, kwestie van het snel voorbij te laten zijn. Nog een laatste demarrage in een veldwegel zorgde ervoor dat mijn snelheid van flink boven de twintig naar net onder de tien daalde. Dergelijke stukjes haalden de rest van het poer uit de kuiten. Nog wat goedlopende stukjes op het einde en daar plots een wild gesticulerende wandelaar. We verstonden alleen "pont" en "tomber". Brug, vallen? Wat zou hij bedoelen? Toen we na de brug op een stukje bangkirai rechts moesten draaien ging Biker Tino even plat op zijn zij. Nu wisten we wat hij bedoelde. Met pijnlijke billen reed Tino samen met ons Wavrin terug binnen.

Veel volk (wielertoeristen, mountainbikers en wandelaars) een drankje en een broodje later waren we fit genoeg om opnieuw een beker te gaan ophalen. Een klein interview met de Ch'ti omroeper. (Ondertussen bleek dat zelfs de inboorlingen hem heel moeilijk begrepen). Twee antwoorden gegeven op vragen die ik niet goed begreep, maar blijkbaar tot ieders voldoening. De beker aan onze jongste deelnemer meegegeven om op zijn schouw te zetten en wij terug naar huis om de Ronde op de voet te volgen.

Niet de beste rit ooit, maar zeker de moeite om te doen.

Gereden afstand: 55.91 km
Totale rijtijd: 2:56'45
Gemiddelde snelheid: 19.0 km/u
Hoogste snelheid: 35.4 km/u
Hoogtemeters: 271 m


http://www.hinnaert.net/KML/2011Wavrin.kml


Grotere kaart bekijken