MTB TT Anderlues - 20/09/2009 (La Transsambrienne)

De voorbije dagen wist ik het niet zeker. Zou ik Douvrin of Anderlues rijden? Ik wist enkel dat zowel de bospassages als de afdalingen met slecht weer niet te doen zouden zijn in Anderlues. Deze week was de warmste en de droogste sinds jaren, dus begon ik me gisteren mentaal voor te bereiden op 80 km in de buurt van de Samber.

Toen ik daar aankwam was er meer volk op de baan dan ik verwacht had, maar snel bleken de forumbikers dezelfde parking te hebben gekozen. Op naar de inschrijving, waar bleek dat de 80 er 85 zou zijn en dat een nieuwe afstand van 70 km alle bostracks zou bevatten. Mijn plan was onmiddellijk aangepast, toen bleek dat (op Uncle Sam na) de rest van de bende ook de 70 in gedachten had.

We vertrokken en in de eerste kilometers gingen we zachtjes omhoog om redelijk snel een eerste afdaling aan te pakken die toch wel de moeite was. Ik was door de man van de organisatie het verkeerde spoor ingestuurd, waardoor ik mijn bike op de schouder nam en terug naar boven ging om het goed te doen.

Ik reed langs de mannen van het rode kruis en vroeg me eigenlijk af waarom ze hier zaten, zo gevaarlijk was het toch niet, maar toen ik wat snelheid haalde kon ik toch regelmatig een jumpke over boomwortels maken om neer te komen op een pad bezaaid met rotsstenen. De reden voor hun aanwezigheid werd me plots duidelijk.

Uncle Sam had vooraf gezegd dat hij "die twee klimmetjes die hij vorig jaar niet had kunnen bedwingen" eens zou aanpakken. Als hij al moest te voet gaan, wat zou ik dan meemaken? Na net geen 10 km wist ik het. Het was een lange klim, te voet, maar wat kon ik doen. Ik vond het geen slecht gemiddelde, een stukje stappen iedere 10 kilometer. En vreemd genoeg, met bijna 20 kilometer op de teller ging ik voor het tweede stapstukje.

Een lekke band van Peter liet me toe iedereen terug in te halen en ik ging rustig verder, ze zouden me toch wel inhalen. Ik weet niet wat het was, maar die eerste 30 kilometer vond ik toch niet zo denderend: iets te veel brede grindpaden door het bos naar mijn gedacht. Gelukkig waren er die mooie afdalingen.

Na de bevoorrading was het plotseling helemaal anders. Single tracks, draaien en keren, wortels en keien, hier en daar een beekje door. Toen we langs de Abbaye d'Aulne reden herkende ik me en wist ik ook wat er nog aan zat te komen... "het smeerlapke" zoals Slijkcrosserke hem een aantal weken terug noemde en ja hoor, deze klim was de aankondiging van een stukje bos dat ik weliswaar al was doorgereden, maar nog altijd niet ken. Dit was genieten.

Plots begon ik het vreemd te vinden dat ik nog altijd niet was ingehaald door de rest van de bende. Toen ik plotseling de ene biker na de andere begon in te halen vond ik het niet meer normaal. Toen de leeftijd van die bikers zowel heel hoog als heel laag begon te worden, werd het duidelijk dat de kidstoer (en waarschijnlijk die voor gepensioneerden) hier ook langskwamen. Ik moest dus ergens fout gereden zijn en kwam met een tiental kilometer te weinig over de streep. Hoogtemeters daarentegen kwam ik niet te kort.

Gereden afstand: 58.86 km
Totale rijtijd: 3:32'33
Gemiddelde snelheid: 16.6 km/u
Hoogste snelheid: 41.1 km/u
Hoogtemeters: 967 m




http://www.hinnaert.net/KML/2009Anderlues.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Houdain (Fr) - 13/09/2009 (Bad Boys VTT)

Bad Boys. Klinkt niet slecht als naam voor een MTB-club, dus liet ik me overtuigen door de voorbije verhalen en verslagen om hier naartoe te komen. Een puike rit met flink wat hoogtemeters zou geen kwaad kunnen dacht ik zo. Toen ik de laatste paar kilometer naar Houdain afdaalde, met een tweetal haarspeldbochten incluis, vond ik het al een minder goed idee.

Ik vond de inschrijvingsplaats redelijk snel en Hein en Belle waren zich al aan het klaarmaken. We gingen inschrijven en net toen ik dacht Motorbiker een belletje te geven, kwamen hij en Lisa eraan. Nog even een kopje koffie en Tino zorgde ervoor dat we met zijn zessen konden vertrekken.

Het was eerder frisjes en ik vreesde al dat mijn korte mouwtjes de juiste keuze niet waren, maar vijf kilometer en 110 hoogtemeters later zou ik al met ontbloot bovenlijf doorgereden zijn. Alleen, we reden dit voornamelijk op asfalt. Enfin, het was niet minder lastig, alleen minder leuk. Motorbiker had zijn benen thuis vergeten en we waren hem al kwijt in de eerste kilometers. Even gewacht en weer op weg met de hele groep over veldwegels en half verharde paden.

We mochten al eens stoppen om een bandje te stoppen, waardoor Motorbiker en Lisa meerdere kansen kregen om ons terug bij te benen, wat Motorbiker zelfs de gevleugelde uitspraak ontlokte: "We zullen nog wreed ons best moeten doen om niet als eerste aan te komen!". Deze spreuk zou bijna waarheid worden, alleen was het de andere helft van het duo met de sterke benen.

Aan de eerste bevoorrading werd het duidelijk dat het mooie parcours van de vorige edities samen met de voorzitter van de club verdwenen was. Jammer dat die mannen een interne strubbeling hadden en jammer dat zij die vertrokken zijn blijkbaar de parcoursbouwers waren, maar het bleef evengoed duwen. Geen meter plat en klimmetjes die kilometers lang bleven duren, op asfalt en verharde grindpaden weliswaar.

Even dacht ik dat het zou beteren, toen we eerst het bordje "Pernes" (startplaats van) en kort daarna op het parcours van de "Defi de la vallee du Diable" terechtkwamen. Maar het was enkel de lange klim met een bocht op het einde, gevolgd door nog een flinke klim (die gelukkig verborgen blijft als je beneden bent) die in dit parcours was opgenomen, er lagen nochtans genoeg paden links en rechts.

Samen met Tino en Hein ging het redelijk goed. Als Hein een beetje minder duwde kon ik zelfs op kop rijden, zelfs op een paar beklimmingen. Net voor de tweede bevoorrading beenden we Motorbiker bij, maar Lisa was gaan vliegen. Op de bevoorrading kregen we een laatste hereniging, maar de jongste van de groep ging er weer snel vandoor.

Het duurde een eeuwigheid eer we haar weer in het vizier kregen, maar het bleef klimmen en we naderden maar heel geleidelijk aan. Een lange afdaling bracht ons weer samen en we reden de Rue de la Gare binnen? Geen station of sporen te zien, totdat we rechtsaf een oude spoorbedding opreden. Het ging lichtjes naar beneden en de snelheid ging omhoog. Het liep heel goed, de omgeving werd iets bosrijker, waardoor we zelfs de indruk kregen op een single track verzeild te zijn geraakt. Ik probeerde twee mannen in oranje pakjes te pakken te krijgen, maar kon enkel dichterbij komen zonder ze echt in te halen.

Toen we op het einde op het asfalt draaiden werden Hein en ikke nog ingehaald door twee extra oranje pakjes van dezelfde club, die ons voorbijvlogen alsof we stilstonden. Ha neen he. Vork vastgezet, drie kroontjes hoger geschakeld en hop erachter. Ik haalde niet alleen die twee, maar ook de twee vorige bij in de laatste kilometer, net voor we aankwamen. Kwestie van de puntjes op de i te zetten.

Een toerken om snel te vergeten. Het contrast met vorige week kon niet groter zijn. Dat beiden dezelfde prachtige streek hebben om uit te putten maakt het nog zoveel moeilijker om te begrijpen. Maar ja, eigenlijk hebben we nog slechtere toeren gereden. Voor het eerst in lange tijd moest ik mezelf echt inhouden om niet te stoppen en opnieuw mijn bike van het rek te halen toen ik de terrils van Loos-en-Gohelle en Mazingarbe langsreed. Echt, ik was het serieus aan het overwegen.

Gereden afstand: 55.21 km
Totale rijtijd: 2:41'36
Gemiddelde snelheid: 20.5 km/u
Hoogste snelheid: 49.0 km/u
Hoogtemeters: 707 m

Toch redelijk geklommen vandaag...




http://www.hinnaert.net/KML/2009Houdain.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Lapugnoy (Fr) - 06/09/2009 (L'infernale Puneene)

Toen ik deze morgen Lapugnoy naderde begon het geheel tegen de voorspellingen in toch lichtjes te regenen. Rond acht uur reed ik parking op en Orbeabiker, Motorbiker en Lisalized waren zich al aan het klaarmaken. Als bij wonder was de regen gestopt. Vlug ingeschreven en hop, wijle weg.

We startten langs de spoorweg en vrijwel onmiddellijk kwamen we langs de eerste terril van de dag. Geen onbekend terrein, want we deden deze bult aan een aantal weken terug. De aanloop was helemaal anders en we werden onmiddellijk opgewarmd. Voor we er erg in hadden bolden we rond in het Bois des Dames, single track na single track tot we plotseling na nog geen 10km al aan de tweede terril van de dag kwamen. Erop en erover en nog een stukje bos voor we plotseling op een smal weggetje Motorbiker hoorden roepen: "platte tube".

Iets verder was er wat plaats en we richtten onmiddellijk een fietswerkplaats in. Bij het opblazen mochten we herbeginnen toen de nieuwe binnenband ontplofte. Ons ritme was helemaal weg en we konden herbeginnen. Het duurde toch een paar kilometer voor we weer warm kregen. De eerste bevoorrading kwam er aan, op tijd om vlug wat kracht te geven voor de tweede reeks single tracks, Het was nodig, want het bos ging op en neer en een aantal heel mooie klimmetjes werden voor onze wielen geschoven. De boomwortels waren best leuk, want in tegenstelling tot vorig jaar was het droog.

Midden in het bos verliet Orbeabiker ons (hij had beloofd vroeg thuis te zijn) en wij gingen verder en haalden Lisa terug bij. We raakten boven in het bos en daalden heel snel af tot aan de tweede bevoorrading. Volgens de kaart waren we nu verst van het startpunt, dus vanaf nu geen mogelijkheid om een shortcut te nemen. We gingen er weer vandoor en we reden plotseling op asfalt. Dat hadden we in 35km nog niet meegemaakt. Ik keek even naar het bos rechts van ons en zag een aantal bikers in de verte, maar vooral op een flinke hoogte. Gelukkig ging het asfalt de andere richting uit, tot we plots rechtsaf richting bos gingen.

De klim was niet alleen lang het werd steiler en steiler en het voorwiel begon al eens te steigeren. We reden langs het punt waar we daarstraks die andere bikers hadden zien staan en gingen verder tussen de downhillers die daar in het bos aan het spelen waren. Ze begrepen niet goed hoe daar nu plotseling een aantal MTB-ers tussen verzeild waren geraakt en eerlijk gezegd, wij ook niet.

Nog een klimmetje door het bos met de kalkondergrond, die Motorbiker en ik al eens in de gietende regen hadden gedaan en dit keer ging het vlotjes. Afdaling door het lange gras naar de bevoorrading en dan richting de twin-terrils van Ruitz, die we al konden bewonderen van ver. Toen we in een veld vlakbij echt dichterbij kwamen hoorden ik Motorbiker achter mij zijn beste Will Tura impressies geven. Ik hoorde zeker vijftien keer "Mo vint toh" en we hadden nog geen meter geklommen.

Het vet was van de soep, voor beiden, maar toen we daar wat bikers zagen wandelen wilden we toch niet onderdoen en gingen ervoor. De laatste meters waren er te veel aan, maar toen we rond de eerste terril reden was het puur genieten. We gingen de hele bult rond om de tweede aan te pakken, waar we de steile helling niet opraakten in het losse steengruis. De afdaling die erop volgde was niet van de poes, maar het ging naar beneden, dus...

Het terrilterrein lag nog steeds flink wat hoger, dus konden we verder blijven afdalen en het werd zowaar technischer en moeilijker om te doen, maar ooh zo leuk. En dan was het plots voorbij. Het contrast kon niet groter zijn: asfalt door een bebouwde kom, die gelukkig snel werd vervangen door wat veldwegels, waar de vermoeidheid toesloeg en Motorbiker eens in volle vlucht tegen de vlakte ging.

We kwamen terug aan het eerste stuk Bois des Dames en genoten van de laatste 5 kilometer, waar nog vlug wat singletrack werd voorgeschoteld, kwestie van dat beetje asfalt snel te vergeten. Ik dacht het einde te zien en ging er vandoor, alleen bleek ik fout te zijn en had ik de eindsprint drie kilometer te vroeg ingezet. Het klom nog iets te veel naar de mening van mijn dijspieren, die nog even in een kramp gingen, maar ik bleef duwen, vooral omdat ik net die twee rappe mannen met hun Cannondale had ingehaald (in een afdaling).

Ik reed terug Lapugnoy binnen en vond de inschrijvingszaal leeg en gesloten. Terug naar de straat waar Motorbiker snel aankwam en nog eens rond de Salle Polyvalente. Dit kon toch niet. Naar de auto en daar vonden we midden in het park rond een barbeque gevuld met merguez en andere saucijsjes de rest van de organisatie. We installeerden ons en dan maar wachten op Lisa, die uiteindelijk bleek verkeerd gereden te zijn in de laatste kilometers.

Prachtige rit in een streek waar off-road voor het grijpen ligt, gecombineerd met een puike organisatie die er het beste uithaalt. Meer moet dat niet zijn. Volgend jaar moeten we hier in groten getale staan.

Gereden afstand: 71.17 km
Totale rijtijd: 4:33'53
Gemiddelde snelheid: 15.6 km/u
Hoogste snelheid: 39.3 km/u
Hoogtemeters: 1220 m.


http://www.hinnaert.net/KML/2009Lapugnoy.kml


Grotere kaart weergeven