Voormezele. Ik wist niet helemaal zeker of ik die ooit al eens gereden had en dan zag ik de naam: de Peter Pan tocht. Ik wist het zeker, hier waren Niko en ik al eens geweest. Ik herinner me zelfs nog dat we vorig jaar eveneens zowel Westouter als Voormezele hadden gereden. De combinatie van beiden was genoeg om Heuvelland te vergeten tot het winterseizoen. Twee weken in deze streek zorgen ervoor dat je vlakke ritten opnieuw gaat waarderen.
Vorige week had ik wat last met schakelen, dus liet ik alle kabels maar eens vernieuwen. Niko's bike was niet op tijd klaar geraakt omdat zijn trapas nog niet was geleverd, dus gingen Rik en ik maar alleen weer samen op pad. We hadden vorige week de Kemmelberg aan ons voorbij laten gaan, dus deden we deze week ons herexamen. De aankondiging op het forum was simpel:
50 km: Start - Kemmel +berg - Scherpenberg - Westouter - Rodenberg - Kemmelberg - Scherpenberg - Dikkebus - terug.
Meer moest dat niet zijn.
We hadden even moeite om Voormezele te vinden, aangezien ik stomweg de derde afslag op het verkeerde rond punt nam. Toch raakten we ter plaatse en gingen we op weg na de gebruikelijke administratie. Vrijwel onmiddellijk reden we richting Kemmelberg, waar we maar niet op mochten klimmen blijkbaar. We bleven er rond draaien over het glooiende landschap.
Rik zat plots heel onaangenaam op zijn zadel, bleek dat de punt bij elke oneffenheid een beetje verder omhoog kwam te staan. We beslisten maar om dit aan te passen, vooraleer er onherstelbare schade werd aangericht! En dan mochten we via de Beukelaarstraat de Kemmel eindelijk omhoog. Daar aangekomen stond de bevoorrading aan het Frans kerkhof, terwijl ik eigenlijk klaar was om rechtsaf te draaien, langs de kasseien omhoog, maar ik was zeker niet boos. Van hier zouden we een lus maken langs Westouter, dus misschien volgende keer.
We gingen een rotvaart naar beneden en haalden net boven de 55 kilometer per uur, richting Scherpenberg en de Sulferberg. In geen tijd waren we in Westouter en gingen richting Rodeberg , waar we de afdaling van vorige week omhoog door het Hellebos mochten klimmen. Ik vond het vorige week precies leuker, maar elke afdaling was een waar plezier.
En daar gingen we weer voor de Kemmelberg om dit keer off-road terug aan het Franse kerkhof te komen voor de bevoorrading. Ik was dit keer blij dat we de kasseien niet omhoog moesten en na een drankje en een hapje gingen we weer naar beneden. We wilden ons record breken en wilden aan 60 per uur afdalen, maar moesten genoegen nemen met iets boven de 57 km per uur. Opnieuw richting Scherpenberg. Toen we daar omhoog trokken had Rik precies wat problemen met zijn versnellingsapparaat. Ik reed hem voorbij, maar bleek dat zijn ketting het had begeven, dus moest mijn pons ons redding bieden. Een kwartiertje later gingen we verder naar boven.
We gingen weer op weg, richting Dikkebus op het fietspad aan de linkerkant van de weg. En dan sloeg het noodlot toe. Een hoogteverschil tussen het fietspad en de betonnen rijbaan zorgde ervoor dat het voorwiel Rik's instructies om de weg over te steken niet volgde. Hij ging onderuit. Eerst leek het alsof ik hem zou kunnen ontwijken, maar plotseling ging zijn fiets rondspinnen en zijn achterwiel ging als een schans voor mijn voorwiel liggen. Ik ging de lucht in en verwachtte het ergste, zeker toen ik die auto voor mij zag opduiken. Alles ging in slow motion. Ik zag de wagen stoppen en de chauffeur zat met ogen en mond open naar mij te staren. Het leek alsof ik seconden lang in de lucht hing voor ik neer kwam, op de wielen, alsof ik een gecontroleerde jump had gemaakt. Ik remde en stond stil, ademloos. Ik draaide me om en zag Rik liggen, bewusteloos. Ik gooide mijn bike opzij en ging kijken.
Hij kwam snel bij en bleek overal flink pijn te hebben, een biker die stopte belde onmiddellijk de hulpdiensten. Rik bleek toch een gat in zijn geheugen te hebben. Hij wou zelfs onmiddellijk weer vertrekken en vroeg waar we daar eigenlijk deden en wat er gebeurd was. Gelukkig kwam de dienst 100 eraan ("voor wie zijn die mannen hier?") en werd hij naar het ziekenhuis in Ieper gebracht.
Ik moest nog terug naar de aankomst (over de weg weliswaar) om de auto te bereiken. Keerde met de auto terug naar de plaats van het ongeval, nam zijn bike mee en ging naar het ziekenhuis, waar bleek dat hij een nachtje in observatie moest blijven met een lichte hersenschudding, een half-ontwrichte schouder, een hechting in zijn lip en meerdere blutsen en builen.
Terug in Izegem voelde ik me nogal vreemd, maar was vooral blij dat er geen ergere schade was. Al bij al was het nogal goed afgelopen. Gelukkig maar.
26 augustus 2007
19 augustus 2007
MTB TT Westouter - 18/08/2007 (Berghazentocht)
Vorig jaar hadden Niko en ik Westouter gereden, omdat we de (X)XXL van Poperinge een paar dagen ervoor niet hadden kunnen rijden. Of we dit aangekund hadden is zeer de vraag, maar ik herinner me twee dingen van die rit van Westouter: het meisje met de eenwieler en pijnlijke kuiten. Hoe zou het dit jaar zijn? Niko's bike had vorige week al wat problemen met de trapas en de fietsenboer was met vakantie, dus wijselijk hield hij zijn paard op stal, niet echt met volle overtuiging, maar waarschijnlijk toch de goedkoopste oplossing. Dus in plaats van samen Rik te gaan afhalen, ging ik alleen. Rik's nieuwe bike (nog geen meter mee gereden) achterop de wagen vastgemaakt en onderweg naar Westouter.
Tegen kwart over negen vertrokken we voor de zestig kilomter. Het kerkpleintje over, lichte helling naar links en het eerste stukje off-road dat ons in geen tijd in Frankrijk bracht. We zagen onmiddellijk de Catsberg lonken (niet moeilijk met zo'n grote mast op de top) maar mochten eerst alle bulten in de buurt verkennen. Ik denk niet dat er daar ook maar een meter plat te vinden is. Na nog geen 5 kilometer rijden had ik al twee keer het middenblad nodig gehad...
Via de Kokereelberg naar Boeschepe, waar we een beetje op de flanken van de Boeschepeberg gingen spelen, om uiteindelijk na bijna 15 kilometer de klim naar de top van de Cats aan te vatten. De off-road beklimming is zwaar en steil, maar echt leuk, voor mij zeker in het begin van de tocht, als er nog een beetje kracht in de benen overblijft. Maar in plaats van de laatste vijftig meter recht omhoog te gaan, maakten we een lusje door het bos, waardoor het iets minder steil omhoog ging. Er was wel een hoger technisch niveau vereist om de boomstammetjes over te jumpen in die klim. De laatste trapjes tussen de bloembakken op het einde lukten, maar het boomstammetje erachter was er te veel aan, dus, neen, ik ben niet helemaal boven geraakt op de bike, maar vorig jaar had ik mijn bike al aan de hand toen ik de top zag.
De eerste bevoorrading was vroeg, maar vreemd genoeg niet te vroeg! Alles erop en eraan en we genoten eventjes van de zon. We kozen voor de lus in Frankrijk om de Catsberg straks nog eens te kunnen beklimmen. Na een snelle afdaling gingen we op weg en daar kwam de wind in onze neus waaien. Verdorie, dat was lastiger dan klimmen. Gelukkig gingen we snel rechtsaf en via een paar wegeltjes langs de snelweg naar Duinkerken, vonden we iets wat op een oude spoorwegbedding lijkt langs Godewaersvelde. Volledig beschut voor wind gingen Rik en ik elk om beurt een stukje jagen.
Maar het plezier duurde niet lang, na die lange rechte stukken snelheid begon het opnieuw te draaien en te keren en daar was de mast weer in zicht. Geen platte wegen meer, maar enkel op en neer. Heel veel slechte asfaltwegeltjes bereden om uiteindelijk weer de klim naar de Cats aan te vatten, dit keer naar het klooster, om dan een paar meter af te dalen naar de mast (die dus niet op het hoogste punt bleek te staan). Bevoorrading.
En daar gingen we weer, eerst naar beneden, waarin Rik en ik toch weer bleken uit te blinken. Als er ons al iemand voorbij had gestoken tijdens het klimmen, was die er aan voor de moeite bij de afdaling, waar we meer bikers inhaalden dan we hadden moeten laten voorgaan. Een paar keer serieus in de remmen moeten gaan voor bochtjes van 90 graden, sommige met een ondergrond van kiezelsteentjes (my worst nightmare). Er was zelfs een bochtje met flink wat sporen rechtdoor, remsporen tot in het gras en afgekraakte takjes in de haag...
En dan gingen we spelen op de Zwarte Berg. We hadden ondertussen een 35 kilometer op de teller en het plan om de 60 kilometer te rijden was al aangepast... De 50 zouden ook voldoende zijn vandaag. De Kemmelberg zouden we wel zien als we in de wagen terug naar huis reden. En dan kwamen we Klein Plateautje tegen. Zij ging voor de volle 60. Nog even gesukkeld toen bleek dat een familie onverlaten daar de pijltjes had omgedraaid (daardoor wel een mooie en gevaarlijke afdaling gedaan door een stukje waar het waarschijnlijk niet mocht!) maar toch de weg teruggevonden. Een volle seconde gedacht om ook de 60 te doen, maar toen daar de splitsing kwam gingen we beiden zonder twijfelen naar links, het parcours van de 50 op. Onmiddellijk terug naar omhoog op de Zwarte Berg, om af te dalen langs de trappetjes waar ik in een ver verleden eens 20 minuten met kramp had staan sukkelen. Vandaar via de Baneberg naar de Rode Berg, waar we langs het verkommerde hotel en verwaarloosde zwembad via het Hellegat naar Westouter daalden.
Het einde was in zicht, dus er nu nog een spurtje uitgeperst (echt letterlijk hoor, niet dat spurtje, maar het persen) om ons belabberde gemiddelde toch weer wat op te krikken. Moe maar voldaan de bike-wash overgeslagen en gaan genieten van een verkwikkende douche. Nog een boterhammetje en een paar frisdranken later gingen we terug naar Izegem, waar we flink laat aankwamen.
Totale afstand: 48.89 km
Totale rijtijd: 2:46'02
Gemiddelde snelheid: 17.6 km/u
Hoogste snelheid: 55.0 km/u
Je vraagt je nu natuurlijk af of het meisje met de eenwieler er weer was. Ja, ze was er weer. Haar eventjes bekeken tijdens een stukje off-road en ik kan alleen maar zeggen: Respect.
Je vraagt je dan ook af of mijn andere herinnering aan Westouter correct was. Ja, mijn kuiten doen zelfs nu (zondagmorgen) nog pijn. De langste rit had 1040 hoogtemeters, dus wij moeten er zo'n 800-850 uit ons benen hebben geperst.
Zal ik er volgend jaar opnieuw bij zijn? Zeker! Chapeau aan een kleine organisatie, die een grote tocht weet te presenteren. Wie er niet bij was heeft iets gemist. Ik hoorde mensen trouwens de voorkeur geven aan deze rit boven Poperinge...
Tegen kwart over negen vertrokken we voor de zestig kilomter. Het kerkpleintje over, lichte helling naar links en het eerste stukje off-road dat ons in geen tijd in Frankrijk bracht. We zagen onmiddellijk de Catsberg lonken (niet moeilijk met zo'n grote mast op de top) maar mochten eerst alle bulten in de buurt verkennen. Ik denk niet dat er daar ook maar een meter plat te vinden is. Na nog geen 5 kilometer rijden had ik al twee keer het middenblad nodig gehad...
Via de Kokereelberg naar Boeschepe, waar we een beetje op de flanken van de Boeschepeberg gingen spelen, om uiteindelijk na bijna 15 kilometer de klim naar de top van de Cats aan te vatten. De off-road beklimming is zwaar en steil, maar echt leuk, voor mij zeker in het begin van de tocht, als er nog een beetje kracht in de benen overblijft. Maar in plaats van de laatste vijftig meter recht omhoog te gaan, maakten we een lusje door het bos, waardoor het iets minder steil omhoog ging. Er was wel een hoger technisch niveau vereist om de boomstammetjes over te jumpen in die klim. De laatste trapjes tussen de bloembakken op het einde lukten, maar het boomstammetje erachter was er te veel aan, dus, neen, ik ben niet helemaal boven geraakt op de bike, maar vorig jaar had ik mijn bike al aan de hand toen ik de top zag.
De eerste bevoorrading was vroeg, maar vreemd genoeg niet te vroeg! Alles erop en eraan en we genoten eventjes van de zon. We kozen voor de lus in Frankrijk om de Catsberg straks nog eens te kunnen beklimmen. Na een snelle afdaling gingen we op weg en daar kwam de wind in onze neus waaien. Verdorie, dat was lastiger dan klimmen. Gelukkig gingen we snel rechtsaf en via een paar wegeltjes langs de snelweg naar Duinkerken, vonden we iets wat op een oude spoorwegbedding lijkt langs Godewaersvelde. Volledig beschut voor wind gingen Rik en ik elk om beurt een stukje jagen.
Maar het plezier duurde niet lang, na die lange rechte stukken snelheid begon het opnieuw te draaien en te keren en daar was de mast weer in zicht. Geen platte wegen meer, maar enkel op en neer. Heel veel slechte asfaltwegeltjes bereden om uiteindelijk weer de klim naar de Cats aan te vatten, dit keer naar het klooster, om dan een paar meter af te dalen naar de mast (die dus niet op het hoogste punt bleek te staan). Bevoorrading.
En daar gingen we weer, eerst naar beneden, waarin Rik en ik toch weer bleken uit te blinken. Als er ons al iemand voorbij had gestoken tijdens het klimmen, was die er aan voor de moeite bij de afdaling, waar we meer bikers inhaalden dan we hadden moeten laten voorgaan. Een paar keer serieus in de remmen moeten gaan voor bochtjes van 90 graden, sommige met een ondergrond van kiezelsteentjes (my worst nightmare). Er was zelfs een bochtje met flink wat sporen rechtdoor, remsporen tot in het gras en afgekraakte takjes in de haag...
En dan gingen we spelen op de Zwarte Berg. We hadden ondertussen een 35 kilometer op de teller en het plan om de 60 kilometer te rijden was al aangepast... De 50 zouden ook voldoende zijn vandaag. De Kemmelberg zouden we wel zien als we in de wagen terug naar huis reden. En dan kwamen we Klein Plateautje tegen. Zij ging voor de volle 60. Nog even gesukkeld toen bleek dat een familie onverlaten daar de pijltjes had omgedraaid (daardoor wel een mooie en gevaarlijke afdaling gedaan door een stukje waar het waarschijnlijk niet mocht!) maar toch de weg teruggevonden. Een volle seconde gedacht om ook de 60 te doen, maar toen daar de splitsing kwam gingen we beiden zonder twijfelen naar links, het parcours van de 50 op. Onmiddellijk terug naar omhoog op de Zwarte Berg, om af te dalen langs de trappetjes waar ik in een ver verleden eens 20 minuten met kramp had staan sukkelen. Vandaar via de Baneberg naar de Rode Berg, waar we langs het verkommerde hotel en verwaarloosde zwembad via het Hellegat naar Westouter daalden.
Het einde was in zicht, dus er nu nog een spurtje uitgeperst (echt letterlijk hoor, niet dat spurtje, maar het persen) om ons belabberde gemiddelde toch weer wat op te krikken. Moe maar voldaan de bike-wash overgeslagen en gaan genieten van een verkwikkende douche. Nog een boterhammetje en een paar frisdranken later gingen we terug naar Izegem, waar we flink laat aankwamen.
Totale afstand: 48.89 km
Totale rijtijd: 2:46'02
Gemiddelde snelheid: 17.6 km/u
Hoogste snelheid: 55.0 km/u
Je vraagt je nu natuurlijk af of het meisje met de eenwieler er weer was. Ja, ze was er weer. Haar eventjes bekeken tijdens een stukje off-road en ik kan alleen maar zeggen: Respect.
Je vraagt je dan ook af of mijn andere herinnering aan Westouter correct was. Ja, mijn kuiten doen zelfs nu (zondagmorgen) nog pijn. De langste rit had 1040 hoogtemeters, dus wij moeten er zo'n 800-850 uit ons benen hebben geperst.
Zal ik er volgend jaar opnieuw bij zijn? Zeker! Chapeau aan een kleine organisatie, die een grote tocht weet te presenteren. Wie er niet bij was heeft iets gemist. Ik hoorde mensen trouwens de voorkeur geven aan deze rit boven Poperinge...
12 augustus 2007
MTB TT Vichte - 12/08/2007 (Kapellekestocht)
Mij deze morgen een beetje misrekend. Ik wou tussen kwart voor acht en acht in Vichte geraken en wat er is misgelopen weet ik niet, maar tegen kwart voor acht was ik al ingeschreven, had ik al twee koppen koffie gedronken en zat ik te wachten op de rest van de forumtrein. We waren uiteindelijk met een tiental en we wachtten nog even op de Fast & the Furious, die uiteindelijk minuten achter ons zijn aangekomen, bleek achteraf. Tegen kwart na acht gingen we op weg.
De trein kwam de eerste kilometers maar traag op gang. Langs de verschillende wandelpaadjes en door het plaatselijk parkje en weer op de weg. Plotseling kwamen daar 3 cyclo-crossers ons inhalen. Een oh-oh-oh kreet ging door het peleton en de eerste demarrage van de dag kreeg vorm. Cowboy Peter ging met 1 voet in de pedalen en 1 voet in de lucht die mannen achterna, haalde ze in en miste de afslag naar links. Ik zat de eerste keer zonder adem, van het lachen.
Toen we na een paar single tracks weer op de weg kwamen, waren Jocca, Slijkcrosserke en Hanzi verdwenen. Tegen dat we aan de Gavers kwamen waren VTTtje, Motorbiker en ik al alleen op de wereld. Hier was het toch weer genieten. De Gavers zijn gekend terrein, maar daar zaten toch een paar stukjes die ik nog niet kende. Mooi om de zien hoe veel bikers vliegen op de rechte paden en plotseling aan een slakkegangetje de technische stukjes doorwandelen. Na een stukje road reden plotseling betondallen over, wat duidelijk maakte dat we in de buurt van Zwevegem waren aangekomen. Dit was maar een kort intermezzo, want in geen tijd zagen we Bellegem bos opduiken aan onze rechterzijde. Eerst een beetje spelen in de buurt en een bevoorradingetje meegepikt net nadat we gedaan hadden met klimmen. VTTtje en ikzelf waren ondertussen alleen. De anderen stonden te wachten op de bevoorrading. Jocca zag er even groen uit als zijn shirt (je kon bijna niet zien waar het shirt stopte en waar zijn hals begon) en nadat we de gebruikelijke beledigingen hadden uitgewisseld gingen we weer op weg, in de achtervolging op een groep mensen die net voor ons dit pad ook eens wilden proberen voor een kalm zondags ritje. We bleven braafjes achter ze tot het begon te klimmen richting Bellegem bos.
Bellegembos afdalen is altijd een plezier. De ondergrond lag goed, waardoor het eigenlijk best te doen was. Onderin was de splitsing. De forumtrein stond hier te wachten. Jocca ging naar huis (mojitos drinken, niet slapen en dan koersen gaan niet samen) en VTT ging direct voor de 48 km, zonder te stoppen om te overleggen, bang dat we hem zouden overhalen waarschijnlijk. Zelf was ik weer overmoedig en ging voor de 60. En daar gingen we de Tonteroute tegemoet. De Kapellekestocht kon hier niet langs zonder de Tontekapel aan te doen natuurlijk. En als je daar bent, moet je natuurlijk naar het Grandvalbos en Kooigembos, vooraleer naar St.Denijs (Zanneis!) te trekken. Tijdens een afdaling nog een paar bikers geholpen met een cartouche verse lucht (voor de banden) en weer een paar honderd meter met Cowboy Peter opgetrokken, maar rond de vijfenveertig kilometer was het beste eraf. En natuurlijk op dat moment kwamen een paar O2 bikers met de Fast in hun spoor. Ze vlogen me voorbij zonder gedag te zeggen, Geen manieren die bikers!. Gelukkig was daar de tweede bevoorrading, die echt niets te vroeg kwam.
Een paar kilometer helemaal alleen gereden en ontdekt dat ik duidelijk niet de enige was die er een beetje doorzat. Ik kon plotseling toch weer andere bikers inhalen, maar alleen omdat ze ook niet meer hun normale snelheid haalden. Rond kilometer 50 langs een terrasje gepasseerd waar een tiental racefietsen tegen de muur stond. Ik wou me niet laten kennen en ging even recht op de trappers staan om op die lichte helling met een redelijke snelheid langs het terras te rijden, kwestie van indruk te maken. Beide benen in kramp. Vlug terug op het zadel en hopen dat het overging. Een vijftal kilometer verder was het al weer beter en kon ik nu en dan lichtjes een been stretchen op een stukje bergaf.
En dan kwam het Banhoutbos. Mijn kilometertellertje gaf aan dat ik de eindspurt kon inzetten: minder dan 5 kilometer te rijden. Ik vloog het bos door en er was geen kramp meer te bespeuren. Bij het buitenrijden van dit stuk was er nog de mogelijkheid om een extra lus van 30 kilometer te rijden, maar dit was niet voor mijn benen bedoeld. Maar, wat zag ik daar, het ging niet over twee kilometer, daar stond een bordje dat ons vertelde dat we "slechts 7 kilometer" te gaan hadden. Dju toch. Eindspurt te vroeg ingezet. Mij niet laten kennen tot daar de Wolfsberg aankwam. Dat was nu wat ik niet meer nodig had, maar ik ging er op het grote blad op, eerder uit luiheid om niet te moeten schakelen dan iets anders. Daar stond het bordje van het laatste kapelletje en nu kon ik de eindspurt echt inzetten. Drie bikers wilden me nog inhalen, maar zoals ik al zei, de eindspurt was ingezet en ze moesten noodgedwongen achter me blijven. Ik kwam terug in Vichte aan niet zo lang achter de forumtrein, na bijna 64 kilometer.
Douche genomen. Ongelofelijk, met persoonlijke service in de douches waar de plaatselijke sporthal-verantwoordelijke met zijn rubberlaarsjes regelmatig de kleedkamers schoon maakte en vooral... warm water!
Nog een paar frisdranken genuttigd met de forumbikers die de rit overleefd hadden en voldaan terug naar huis gereden. Zoals ik vorig jaar al zei: tot volgend jaar.
Gereden afstand: 63.88 km
Totale rijtijd: 2:57'31
Gemiddelde snelheid: 21.5 km/u
Hoogste snelheid: 40.8 km/u
De trein kwam de eerste kilometers maar traag op gang. Langs de verschillende wandelpaadjes en door het plaatselijk parkje en weer op de weg. Plotseling kwamen daar 3 cyclo-crossers ons inhalen. Een oh-oh-oh kreet ging door het peleton en de eerste demarrage van de dag kreeg vorm. Cowboy Peter ging met 1 voet in de pedalen en 1 voet in de lucht die mannen achterna, haalde ze in en miste de afslag naar links. Ik zat de eerste keer zonder adem, van het lachen.
Toen we na een paar single tracks weer op de weg kwamen, waren Jocca, Slijkcrosserke en Hanzi verdwenen. Tegen dat we aan de Gavers kwamen waren VTTtje, Motorbiker en ik al alleen op de wereld. Hier was het toch weer genieten. De Gavers zijn gekend terrein, maar daar zaten toch een paar stukjes die ik nog niet kende. Mooi om de zien hoe veel bikers vliegen op de rechte paden en plotseling aan een slakkegangetje de technische stukjes doorwandelen. Na een stukje road reden plotseling betondallen over, wat duidelijk maakte dat we in de buurt van Zwevegem waren aangekomen. Dit was maar een kort intermezzo, want in geen tijd zagen we Bellegem bos opduiken aan onze rechterzijde. Eerst een beetje spelen in de buurt en een bevoorradingetje meegepikt net nadat we gedaan hadden met klimmen. VTTtje en ikzelf waren ondertussen alleen. De anderen stonden te wachten op de bevoorrading. Jocca zag er even groen uit als zijn shirt (je kon bijna niet zien waar het shirt stopte en waar zijn hals begon) en nadat we de gebruikelijke beledigingen hadden uitgewisseld gingen we weer op weg, in de achtervolging op een groep mensen die net voor ons dit pad ook eens wilden proberen voor een kalm zondags ritje. We bleven braafjes achter ze tot het begon te klimmen richting Bellegem bos.
Bellegembos afdalen is altijd een plezier. De ondergrond lag goed, waardoor het eigenlijk best te doen was. Onderin was de splitsing. De forumtrein stond hier te wachten. Jocca ging naar huis (mojitos drinken, niet slapen en dan koersen gaan niet samen) en VTT ging direct voor de 48 km, zonder te stoppen om te overleggen, bang dat we hem zouden overhalen waarschijnlijk. Zelf was ik weer overmoedig en ging voor de 60. En daar gingen we de Tonteroute tegemoet. De Kapellekestocht kon hier niet langs zonder de Tontekapel aan te doen natuurlijk. En als je daar bent, moet je natuurlijk naar het Grandvalbos en Kooigembos, vooraleer naar St.Denijs (Zanneis!) te trekken. Tijdens een afdaling nog een paar bikers geholpen met een cartouche verse lucht (voor de banden) en weer een paar honderd meter met Cowboy Peter opgetrokken, maar rond de vijfenveertig kilometer was het beste eraf. En natuurlijk op dat moment kwamen een paar O2 bikers met de Fast in hun spoor. Ze vlogen me voorbij zonder gedag te zeggen, Geen manieren die bikers!. Gelukkig was daar de tweede bevoorrading, die echt niets te vroeg kwam.
Een paar kilometer helemaal alleen gereden en ontdekt dat ik duidelijk niet de enige was die er een beetje doorzat. Ik kon plotseling toch weer andere bikers inhalen, maar alleen omdat ze ook niet meer hun normale snelheid haalden. Rond kilometer 50 langs een terrasje gepasseerd waar een tiental racefietsen tegen de muur stond. Ik wou me niet laten kennen en ging even recht op de trappers staan om op die lichte helling met een redelijke snelheid langs het terras te rijden, kwestie van indruk te maken. Beide benen in kramp. Vlug terug op het zadel en hopen dat het overging. Een vijftal kilometer verder was het al weer beter en kon ik nu en dan lichtjes een been stretchen op een stukje bergaf.
En dan kwam het Banhoutbos. Mijn kilometertellertje gaf aan dat ik de eindspurt kon inzetten: minder dan 5 kilometer te rijden. Ik vloog het bos door en er was geen kramp meer te bespeuren. Bij het buitenrijden van dit stuk was er nog de mogelijkheid om een extra lus van 30 kilometer te rijden, maar dit was niet voor mijn benen bedoeld. Maar, wat zag ik daar, het ging niet over twee kilometer, daar stond een bordje dat ons vertelde dat we "slechts 7 kilometer" te gaan hadden. Dju toch. Eindspurt te vroeg ingezet. Mij niet laten kennen tot daar de Wolfsberg aankwam. Dat was nu wat ik niet meer nodig had, maar ik ging er op het grote blad op, eerder uit luiheid om niet te moeten schakelen dan iets anders. Daar stond het bordje van het laatste kapelletje en nu kon ik de eindspurt echt inzetten. Drie bikers wilden me nog inhalen, maar zoals ik al zei, de eindspurt was ingezet en ze moesten noodgedwongen achter me blijven. Ik kwam terug in Vichte aan niet zo lang achter de forumtrein, na bijna 64 kilometer.
Douche genomen. Ongelofelijk, met persoonlijke service in de douches waar de plaatselijke sporthal-verantwoordelijke met zijn rubberlaarsjes regelmatig de kleedkamers schoon maakte en vooral... warm water!
Nog een paar frisdranken genuttigd met de forumbikers die de rit overleefd hadden en voldaan terug naar huis gereden. Zoals ik vorig jaar al zei: tot volgend jaar.
Gereden afstand: 63.88 km
Totale rijtijd: 2:57'31
Gemiddelde snelheid: 21.5 km/u
Hoogste snelheid: 40.8 km/u
11 augustus 2007
MTB TT Knesselare - 11/08/2007
Deze morgen iets later dan normaal vertrokken. Niko was gisteren uitgenodigd op een trouwfeest en die dingen zijn niet afgelopen om tien uur. Tegen 9 uur vertrokken we richting Knesselare. Bij aankomst zagen we al meerdere bikers die aangekomen waren, ook Moviestar was zijn bike al weer op de wagen aan het zetten toen we aankwamen. Uiteindelijk zaten we tegen tienen op de bike, klaar voor het avontuur in Knesselare.
Het eerste stuk was voornamelijk asfalt en het ging direct goed vooruit. Hier en daar een wegel of een dreef, maar eigenlijk reden we via allerlei wegen and wegeltjes naar het vliegveld van Ursel, waar we een beetje in het bos mochten spelen, het Drongengoed. Daar was duidelijk een hele hoop regen gevallen, want een paar stukjes waren zelfs niet te berijden, dus gingen we maar voor een stukje wandeltocht door de bossen.
Toen we na een beetje bos de bevoorrading en de splitsing gingen we weer de weg op om de andere kant van het vliegveld te verkennen, ook daar lagen er weer een aantal stukken met heel diepe paadjes. Bosjes en dreven en uiteindelijk kwamen we weer waar we vertrokken waren, aan de ingang van het militair domein. Het werd trouwens duidelijk waarom we daarnet zo snel konden rijden, het was nu een stukje vals plat geworden... Dan nog een ander bos door, ik denk de Keigatbossen en dan was het zo een beetje voorbij.
Voornamelijk weg en snelle dreven en plotseling waren we weer aan de aankomst, net iets te vroeg naar ons gedacht. De bikewash stelde niet veel voor, maar de douches waren zalig. Een korte apres in het zonnetje was ook niet te versmaden.
Vandaag nog een beetje gesukkeld met mijn nieuwe pedalen, net als vorige rit, maar straks kijk ik de hele handel even na.
Gereden afstand: 48.11 km
Totale rijtijd: 1:59'55
Gemiddelde snelheid: 24.0 km/u
Hoogste snelheid: 37.4 km/u
Het eerste stuk was voornamelijk asfalt en het ging direct goed vooruit. Hier en daar een wegel of een dreef, maar eigenlijk reden we via allerlei wegen and wegeltjes naar het vliegveld van Ursel, waar we een beetje in het bos mochten spelen, het Drongengoed. Daar was duidelijk een hele hoop regen gevallen, want een paar stukjes waren zelfs niet te berijden, dus gingen we maar voor een stukje wandeltocht door de bossen.
Toen we na een beetje bos de bevoorrading en de splitsing gingen we weer de weg op om de andere kant van het vliegveld te verkennen, ook daar lagen er weer een aantal stukken met heel diepe paadjes. Bosjes en dreven en uiteindelijk kwamen we weer waar we vertrokken waren, aan de ingang van het militair domein. Het werd trouwens duidelijk waarom we daarnet zo snel konden rijden, het was nu een stukje vals plat geworden... Dan nog een ander bos door, ik denk de Keigatbossen en dan was het zo een beetje voorbij.
Voornamelijk weg en snelle dreven en plotseling waren we weer aan de aankomst, net iets te vroeg naar ons gedacht. De bikewash stelde niet veel voor, maar de douches waren zalig. Een korte apres in het zonnetje was ook niet te versmaden.
Vandaag nog een beetje gesukkeld met mijn nieuwe pedalen, net als vorige rit, maar straks kijk ik de hele handel even na.
Gereden afstand: 48.11 km
Totale rijtijd: 1:59'55
Gemiddelde snelheid: 24.0 km/u
Hoogste snelheid: 37.4 km/u
Abonneren op:
Posts (Atom)
