MTB TT Voormezele - 25/08/2007 (Peter Pan tocht)

Voormezele. Ik wist niet helemaal zeker of ik die ooit al eens gereden had en dan zag ik de naam: de Peter Pan tocht. Ik wist het zeker, hier waren Niko en ik al eens geweest. Ik herinner me zelfs nog dat we vorig jaar eveneens zowel Westouter als Voormezele hadden gereden. De combinatie van beiden was genoeg om Heuvelland te vergeten tot het winterseizoen. Twee weken in deze streek zorgen ervoor dat je vlakke ritten opnieuw gaat waarderen.

Vorige week had ik wat last met schakelen, dus liet ik alle kabels maar eens vernieuwen. Niko's bike was niet op tijd klaar geraakt omdat zijn trapas nog niet was geleverd, dus gingen Rik en ik maar alleen weer samen op pad. We hadden vorige week de Kemmelberg aan ons voorbij laten gaan, dus deden we deze week ons herexamen. De aankondiging op het forum was simpel:
50 km: Start - Kemmel +berg - Scherpenberg - Westouter - Rodenberg - Kemmelberg - Scherpenberg - Dikkebus - terug.
Meer moest dat niet zijn.

We hadden even moeite om Voormezele te vinden, aangezien ik stomweg de derde afslag op het verkeerde rond punt nam. Toch raakten we ter plaatse en gingen we op weg na de gebruikelijke administratie. Vrijwel onmiddellijk reden we richting Kemmelberg, waar we maar niet op mochten klimmen blijkbaar. We bleven er rond draaien over het glooiende landschap.

Rik zat plots heel onaangenaam op zijn zadel, bleek dat de punt bij elke oneffenheid een beetje verder omhoog kwam te staan. We beslisten maar om dit aan te passen, vooraleer er onherstelbare schade werd aangericht! En dan mochten we via de Beukelaarstraat de Kemmel eindelijk omhoog. Daar aangekomen stond de bevoorrading aan het Frans kerkhof, terwijl ik eigenlijk klaar was om rechtsaf te draaien, langs de kasseien omhoog, maar ik was zeker niet boos. Van hier zouden we een lus maken langs Westouter, dus misschien volgende keer.

We gingen een rotvaart naar beneden en haalden net boven de 55 kilometer per uur, richting Scherpenberg en de Sulferberg. In geen tijd waren we in Westouter en gingen richting Rodeberg , waar we de afdaling van vorige week omhoog door het Hellebos mochten klimmen. Ik vond het vorige week precies leuker, maar elke afdaling was een waar plezier.

En daar gingen we weer voor de Kemmelberg om dit keer off-road terug aan het Franse kerkhof te komen voor de bevoorrading. Ik was dit keer blij dat we de kasseien niet omhoog moesten en na een drankje en een hapje gingen we weer naar beneden. We wilden ons record breken en wilden aan 60 per uur afdalen, maar moesten genoegen nemen met iets boven de 57 km per uur. Opnieuw richting Scherpenberg. Toen we daar omhoog trokken had Rik precies wat problemen met zijn versnellingsapparaat. Ik reed hem voorbij, maar bleek dat zijn ketting het had begeven, dus moest mijn pons ons redding bieden. Een kwartiertje later gingen we verder naar boven.

We gingen weer op weg, richting Dikkebus op het fietspad aan de linkerkant van de weg. En dan sloeg het noodlot toe. Een hoogteverschil tussen het fietspad en de betonnen rijbaan zorgde ervoor dat het voorwiel Rik's instructies om de weg over te steken niet volgde. Hij ging onderuit. Eerst leek het alsof ik hem zou kunnen ontwijken, maar plotseling ging zijn fiets rondspinnen en zijn achterwiel ging als een schans voor mijn voorwiel liggen. Ik ging de lucht in en verwachtte het ergste, zeker toen ik die auto voor mij zag opduiken. Alles ging in slow motion. Ik zag de wagen stoppen en de chauffeur zat met ogen en mond open naar mij te staren. Het leek alsof ik seconden lang in de lucht hing voor ik neer kwam, op de wielen, alsof ik een gecontroleerde jump had gemaakt. Ik remde en stond stil, ademloos. Ik draaide me om en zag Rik liggen, bewusteloos. Ik gooide mijn bike opzij en ging kijken.

Hij kwam snel bij en bleek overal flink pijn te hebben, een biker die stopte belde onmiddellijk de hulpdiensten. Rik bleek toch een gat in zijn geheugen te hebben. Hij wou zelfs onmiddellijk weer vertrekken en vroeg waar we daar eigenlijk deden en wat er gebeurd was. Gelukkig kwam de dienst 100 eraan ("voor wie zijn die mannen hier?") en werd hij naar het ziekenhuis in Ieper gebracht.

Ik moest nog terug naar de aankomst (over de weg weliswaar) om de auto te bereiken. Keerde met de auto terug naar de plaats van het ongeval, nam zijn bike mee en ging naar het ziekenhuis, waar bleek dat hij een nachtje in observatie moest blijven met een lichte hersenschudding, een half-ontwrichte schouder, een hechting in zijn lip en meerdere blutsen en builen.

Terug in Izegem voelde ik me nogal vreemd, maar was vooral blij dat er geen ergere schade was. Al bij al was het nogal goed afgelopen. Gelukkig maar.