MTB TT Cassel (Fr) - 18/04/2010 (5de Cassel Trophy)

De voorbije weken waren we druk bezig om te zorgen dat de De Forumbikers ingeschreven raakten voor de Cassel Trophy. Niet iedereen had het zo voor het vooraf inschrijven, maar hier is het onherroepelijk: niet ingeschreven, niet deelnemen. Onze twee Zwitsers op kop, gevolgd door een peleton van mannen en vrouwen, die deze tocht zouden rijden onder het motto: "doseren".

We namen de tweede groepsstart en gingen direct een rotvaart, maar ja, wat wil je, 60 meter afdalen in nog geen twee kilometer was direct goed voor de hoogste snelheid van de dag. De eerste lus bracht ons na een paar goedlopende paden vrijwel terug tot op het vertrekpunt, waar ik direct de drop herkende, die vorig jaar het einde van mijn vork en mijn deelname betekende. Dit keer vloog ik erdoor zonder problemen.

We hadden al een beetje geklommen, maar niet echt, dat deden we toen we de poort van het sportcentrum buitenreden. Het liep al wat minder vlot, maar een straffe afdaling door iets wat gerust een alpenweide kon zijn liet me toe terug aan te sluiten.

Het was een feestdag voor de Belgen onder ons. De Zwitsers waren nu aan het koersen voor dood, wij genoten van het parcours en elkaars gezelschap, zelfs al moesten we nu en dan eens stoppen om iemand op te wachten of onze adem terug te vinden.

Bostracks en stukken asfalt (jammer genoeg klimmende stukken asfalt) wisselden elkaar af. Langs de kant van de weg stonden heel veel bikers met problemen, maar ik denk dat er hier en daar ook tussen stonden die hun hartslag naar beneden probeerden te krijgen.

De laatste tweehonderd meter naar de eerste bevoorrading deed ik te voet. De klim naar de top van het motorcross parcours was respectabel, maar na een natje en een droogje zouden we afdalen, yippee yeah.

Ik ging even langs op de technische stand van Decathlon, maar zij hadden ook geen verse benen liggen, dan maar suikers opgeslagen en hop, weer op weg. De afdaling zag er simpeltjes uit, maar toen je eraan begon werd het duidelijk dat de bobbels je hier en daar wat airtime gaven, die MX-ers met een slordige 50pk waarschijnlijk vlotter nemen.

Toen de afdaling dan eindigde in een moerassige greppel ging Motorbiker even over kop, wat ons een nieuwe term voor greppels opleverde: "een Motorbikerke". We zouden er nog een aantal vinden op onze route, maar enkel de eerste was spectaculair te noemen. De rest van de lus bracht ons terug bij het MX parcours, maar belangrijker, terug boven op de Casselberg, voor de tweede bevoorrading.

Deze bevoorrading was opnieuw een buffet (veel organisaties zouden hier toch eens moeten komen naar kijken) en we gingen er weer vandoor. Een lusje weg van de bult, maar lap, 180 graden en weer erop. Elke oversteek stond er volk van de organisatie de wagens tegen te houden, waardoor wij door konden vlammen (bergaf) naar het bos aan het College Sainte Marie, dat zeer de moeite was.

Dit is duidelijk Frans-Vlaanderen. De straten heten niet "rue" maar "straete" en plat zijn ze nooit, duidelijk niet "le plat pays"... We gingen een spoorwegbrug over en daar was ze, de kramp in mijn benen. Een paar veldwegels later terug zo'n brug, waar ik op de grote plateau opreed. Niet om te imponeren, maar om kramp te vermijden ging ik er "en danseuse" op.

Terug naar Cassel en ik slaagde er zelfs in terug in de kopgroep te blijven, tot we aan de voet van Mont Cassel aankwamen. Het ging niet meer. Het vat was af en de suikers waren op. De ene na de andere biker ging me voorbij, toen ik aan een slordige 5 km per uur naar boven kroop. Nondenondenonde. De klim op asfalt bleef duren en kon me niet boeien.

Ik stopte een paar keer en herbegon op hetzelfde tempo. Toen ik boven geraakte (tenminste ik dacht boven te zijn) begon daar plots een technisch parcours dat plots zo leuk was, dat ik de ene na de andere biker die me had voorbijgestoken terug pakte. Een paar afdalingen en wat korte klimmetjes, maar vooral de muziek uit de geluidsinstallatie van de Cassel Trophy, die telkens dichterbij kwam.

Een laatste paar klimmetjes door het bos en hop, we waren terug bij af, waar we ons broodje en drankje in de zon met heel veel plezier en wat krampen konden verorberen.

Prachtige rit, buiten categorie in een prachtig weertje.

Gereden afstand: 57.45 km
Totale rijtijd: 3:44'40
Gemiddelde snelheid: 15.3 km/u
Hoogste snelheid: 54.6 km/u
Hoogtemeters: 1132 m

En een hoogtemeterkaartje voor de duidelijkheid... (klik voor een volledige/duidelijke versie)


http://www.hinnaert.net/KML/2010CasselTrophy.kml


Grotere kaart bekijken

MTB TT Gondecourt (Fr) - 11/04/2010 (15ieme Ronde des Lucioles)

Gisteravond nog even een "Vadderke" meegepikt, waardoor ik deze morgen spontaan "Wuk?" riep, toen de wekker afliep. Gelukkig had mijn madam "de vroegen", anders zou dit niet in dank zijn afgenomen.

Mij klaargemaakt en de gegevens in de GPS ingegeven. Wat? Slechts 64km ver? Terug naar binnen voor nog een tas koffie en een boterham met speculaaspasta. De weg naar Gondecourt was vlak en liep goed, waardoor ik meer dan vijf minuten voor de afspraak de zaal van het lokale schooltje binnenstapte.

Met zijn twaalven, waaronder het heroptreden van Orbeabiker, vertrokken we gezapig op de veldwegels rond Gondecourt. Ik herkende de wegels waar ik vorig jaar nog niet goed in het zadel zat, maar dit jaar moesten we oppassen dat we het wiel van Orbeabiker niet verloren.

In geen tijd raakten we langs het kanaal, waar we het eerste beetje extra toevoegden aan het parcours. Streekkennis is leuk, vooral als je het kan gebruiken om singletracks toe te voegen die toch maar liggen te wachten op enthousiaste bikers. Vreemd genoeg stond er op het einde van deze track een pijltje om ons terug op het juiste pad te brengen, alsof ze wisten dat we dit zouden doen.

Het kanaal over en we vatten "La Tortue" aan, een heel leuk padje, draaiend en kerend langs het duwvaartkanaal (dat in de andere richting tot in Wingles loopt, maar dit geheel terzijde...). We probeerden nog een nieuw pad aan te leggen, toen Hanzi het pijltje naar links interpreteerde als "hier nu onmiddellijk links en niet wachten tot het volgende straatje links". Enfin, het zou de enige keer niet zijn dat we Hanzi volgden en de gevolgen mochten dragen.

De eerste bevoorrading kwam er na bijna 26 kilometer en niets te vroeg, want het tempo lag redelijk hoog. We vlogen over de veldwegels en hier en daar een kassei toch aan snelheden die hoger lagen dan normaal de gewoonte was. Alles erop en eraan en we genoten van de zon, die stilletjes begon door te breken. We vertrokken opnieuw met de wijze raad van Lisa aan haar pa: "Maakt maar dat ge u niet overdoet hee..."

De snelweg over en het bos lag te lonken. Twee kasseien over en hop, den bos in. Het eerste stukje deed naar meer verlangen en gelukkig kwamen er nog veel stukjes bij. Een bevoorrading met muziek en ambiance in het midden van het bos was welgekomen. Nog 14 kilometer, waarvan vijfhonderd meter ploeteren hoorden we. We gingen voor de single track en de kleine plasseltjes.

Toen we plots een uit de kluiten gewassen moddersectie voor ons zagen, ontdekte Hanzi een paadje links. Wij erachter. "Vergeet niet om eens naar rechts te draaien" riepen we nog, maar hij was vertrokken en wij, wij gingen erachter.

Plots stond hij stil. Een diepe, brede gracht vol water zowel links, rechts als voor ons. Terugkeren is ons ding niet, dus ging ik maar over een paar boomstammetjes naar de overkant. Samen met Veeteeteetje verstevigde ik vlug deze vluchtroute en wijle naar de overkant, waar we snel het parcours terugvonden.

Toen we het bos uitreden was er dit jaar een flinke extra lus, waardoor we kilometers later op hetzelfde punt uitkwamen met iets meer dan 18 km bostrack op de teller. Mooi mooi.

Net als vorig jaar kwamen we plots op een parcours van wielertoertisten terecht en ja hoor, we gingen erachter. Hanzi en Hein haalden ze bij en gingen er voorbij, wij stelden ons content met er juist achter te gaan hangen.

Toen begon de Hel van het Noorden. Kasseien wisselden elkaar af, inclusief stukjes die voor een paar jaar nog deel uitmaakten van het echte Roubaix parcours. Zolang die plat waren en de wind niet al te veel op de neus waaide ging het redelijk goed: snelheid maken en blijven duwen. Toen het klom of toen de wind op de neus blies begon ik op dezelfde manier, maar kon het niet de hele kassei volhouden.

Toen we al twee kerktorens voorbijgereden waren was de derde eindelijk die van Gondecourt, waar we met de laatste twee kasseien kennis maakten en we terug de speelplaats van het schooltje opreden.

Nog wat verhalen uitgewisseld, een beker opgehaald en Tongerlo's aan een euro gedronken en Orbeabiker, die zijn krachten in het begin een beetje had overschat zien binnenbollen. Binnen een week of twee is hij weer in form. Meer moet dat allemaal niet zijn.


Gereden afstand: 58.36 km
Totale rijtijd: 2:55'40
Gemiddelde snelheid: 19.9 km/u
Hoogste snelheid: 35.5 km/u
Hoogtemeters: 225 m.
Kasseien: 6.5 km

http://www.hinnaert.net/KML/2010Gondecourt.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Beaumont - 05/04/2010 (La Salamandre)

Beaumont... De Romeinen en Keizer Karel zijn er geweest, maar ik kan me niet voorstellen dat ze daar gewoon passeerden. Om er te raken moet je een rechte baan van een twaalftal kilometer nemen, die dan in Beaumont eindigt. Voor de rest is er niets dan heuvels links en rechts. (Op de radio speelde "This is the road to nowhere"...)

Samen met Motorbiker en Lisa reed ik de parking op waar S-biker Gino, Smdd en Mountainbiker66 zich klaarmaakten. Nog even gewacht om zeker te zijn dat we niemand achterlieten en hop, vertrokken.

Dit kon niet goed aflopen: daalden de hele tijd en plots ging het links omhoog. Toen we 1600 meter hadden gereden hadden we al 68 hoogtemeters. Iedereen was onmiddellijk opgewarmd. Ik kon al een pauze gebruiken. Het bolde nog redelijk goed, want de veldwegels die we gebruikten waren redelijk droog en hier en daar klommen we verschrikkelijk op asfalt. Toen kwam het eerste stuk bos: le Bois des Foulons.

Klimmen OK, maar klimmen in de modder is nog een andere discipline. Na een tiental kilometer vond ik het al leuk geweest met al dat ploeteren, gelukkig kwam daar de eerste bevoorrading met alles erop en eraan.

De ploeg bleef samen en zodra we een klimmetje hadden bedwongen of een stuk asfalt tegenkwamen werd er even gewacht om te hergroeperen. Recupereren daarentegen bestond niet. Als er wat asfalt was klom die en geen klimmetjes van anderhalf procent over tweehonderd meter...

Met zo'n 28 kilometer reden we de tweede bevoorrading binnen, waar de dametjes ons vertelden dat we eigenlijk nog maar 21 kilometer mochten hebben. Help! Zo'n zware tocht en wij verkeerd gereden met als resultaat 7 kilometer meer.

Enfin, het volgende stuk liep heel goed, half-verhard, lichtjes naar beneden en wind vanachter. Wat heeft een mens nog meer nodig? Tot iemand zei: "alles wat we nu dalen zullen we straks weer mogen klimmen". Een flauwe bocht naar rechts en lap, we hadden het zitten.

Gelukkig kwam er weer wat bos, niet zozeer voor de modder, maar om riviertjes in alle vormen te ontdekken:
- zij die naar beneden lopen als je klimt
- zij die naar beneden lopen als je daalt
- zij die dwars over de weg lopen en waar je door kan sjeezen
Hier en daar kwamen plassen die een avondcursus "hoe word ik een stuwmeer?" met succes hadden gevolgd. Ik reed er een door en had ontdekte dat het water tot kniehoogte stond.

Net voor we Frankrijk binnenreden was er de derde bevoorrading. Daar bleek dat de dametjes niet op de hoogte waren van de juiste afstanden en wij waren nog op schema. We genoten van de bevoorrading, die naast de klassieke sportdrank, fruit, suikerwafels en chocolade ook nog spek met eieren, ajuinsoep en ander fraais in de aanbieding had, alhoewel die Bacardi waarschijnlijk niet voor ons bedoeld was.

Ik had ondertussen mijn mouwen afgeritst en met een zware maag gingen we links. Omhoog. Hoger. Nog hoger. Nog 15 kilometer te gaan, maar zodra het bolde kon ik niet klagen, tot we weer het bos indraaiden. De Franse bossen lagen ook vochtig genoeg en ik gleed rond als de Marie-Louise: van boven naar onder van links naar rechts... Ik begon er genoeg van te krijgen. Klimmen ging nog, maar dat ploeteren.

Ik sloeg me erdoor en plots een pijltje naar links... een late afslag van de 35 kilometer (ondertussen hadden er er al een dikke 45 gereden). Mijn besluit stond vast tot Motorbiker fijntjes opmerkte dat dit misschien het begin van de 35 km tocht was. Ik liet me overhalen en wij weer weg. Het paadje veranderde in een kanaal en ik erdoor. Zolang het plat was of daalde was alles OK, maar natuurlijk, het moest en het zou klimmen.

De laatste twee klimmetjes deed ik grotendeels te voet, zonder echt veld te verliezen, want hun klimsnelheid lag op wandelsnelheid. Ik had nog een paar keer problemen met de concentratie waardoor ik het spoor miste en ja hoor, twee of drie keer tegen de vlakte ging, van pure vermoeidheid.

De laatste klim wou ik aanvatten met een aanloop maar voor mij reed een papa met zijn klein gastje de kidstoer. De kleine begon wat te slingeren en ik ging nog maar eens tegen de vlakte, anders reed ik pal op dat kereltje. Gelukkig raapte Motorbiker mijn beker met materiaal op en hop, daar gingen we terug naar de parking achter de sportzaal.

Nog een spurtje voor het gemiddelde (hum-hum) en de douches in. Ik hou van warm water. Veel warm water.

Zelfs met al de miserie een mooie rit, maar mijn benen laten me nog altijd niet toe om trappen af te dalen, waardoor ik hier al heel de namiddag met grote dorst rondloop. Straks probeer ik iemand in de kelder te krijgen om me te bevoorraden. Toch denk ik van deze nog eens over te doen.

Gereden afstand: 53.88 km
Totale rijtijd: 3:55'58
Gemiddelde snelheid: 13.7 km/u
Hoogste snelheid: 53.2 km/u
Hoogtemeters: 991m

http://www.hinnaert.net/KML/2010Beaumont.kml


Grotere kaart weergeven