MTB TT Oostrozebeke - 19/10/2008

Redelijk laat naar mijn normen ging ik om 9 uur onderweg naar Oostrozebeke met de bike. Op het forum stonden de laatste paar weken allerlei verslagen van onverlaten die al op verkenning waren geweest, maar ik had me daar niet laten aan vangen. Ik reed zelfs de hele weg naar Oostrozebeke op asfalt, om zeker niets van het parcours aan te doen en reed daar pardoes in de eerste bevoorrading. Ik ging gewoon vriendelijk gedag zeggen en reed verder naar de startplaats.

Links en rechts langs de weg zag ik bikers velden doorkruisen op plaatsen, waarvan ik zeker wist dat er geen paadjes lagen vorige maand, maar nu was dit allemaal ingepalmd door VTT-tje, Cowboy Peter en Grote Plateau en nog een aantal mannen, die de streek hier de laatste tijd meer dan onveilig maakten met schop, hark,grasmaaier en kettingzaag.

Een kopje koffie later kwamen mijn companen voor de dag eraan en begonnen we plannen te smeden: in plaats van de volle 50 kilometer konden we de 40 doen, maar toch alle leuke stukjes van de 50 meepikken. Zo gezegd zo gedaan en wijle op weg.

Een eerste paar stukjes in Oostrozebeke en voor we het goed en wel beseften waren we in Meulebeke de Paanders aan het opklimmen, waar we de gekende paden aandeden. Een splitsing kwam eraan en we glipten het parcours van de 40 op, afdalend naar Ingelmunster. De vernieuwde Cowboy Peter afdaling naar beneden en langs de waterzuivering naar "Klein Zwitserland".

Nog niet zolang geleden was een doortocht van dit stukje Kasteelbos gewoon een pad evenwijdig met de weg misschien vijf meter in het bos. Nu is dit een stuk waar je jezelf blijft afvragen waar ze alles blijven halen. Technische stukjes draaien en keren, maar evengoed nijdige klimmetjes en korte afdalingen.
De overkant van het kanaal ligt blijkbaar iets lager, want daar was het pompen of verzuipen. De grond veerde op en neer alsof het een grote spons was, maar erdoor gingen we al was het maar om verder langs het kanaal de taluds langs de Ring aan te kunnen pakken. De eerste kant was leuk en ik slaagde erin op zonder brokken levensgevaarlijke afdalingen (als je sommigen op het forum mag geloven) te nemen. Maar dit was enkel een opwarmertje.

Nog eens langs de bevoorrading gepasseerd en dit keer wel wat calorierijk voedsel ingenomen, om onmiddellijk de andere kant van de Ringbrug over het kanaal te gaan verkennen. Niet te geloven hoe steil en technisch die beklimming was. Ik probeerde eerst de moeilijkste afdaling, die ik met een voetje aan de grond moest corrigeren, anders ging ik achterwaarts naar beneden, dan de tweede "voor durvers" en toen hadden we het gehad.

Vlug op weg naar Ooigem dan maar. Een aantal snelle veldwegels (en ook een paar slecht ingereden paden) en ik begon toch lichtjes mijn gekneusde vinger te voelen, maar toen we eerst het "Kerkegoed" bosje en dan Ooigem bos zelf binnenreden was alle pijn vergeten. Ik koos natuurlijk voor het uitgebreide stuk en amuseerde mij als een klein kind. Bij het buitenrijden nog een stukje gesmaakt in een bosje ter grootte van een voorschoot en dan de brug over naar het crossparcours.

Vandaag was ik nog niet gevallen, dus als het ergens moest gebeuren... En inderdaad, een pad met hele diepe sporen, links een partij netels en hopla, ik gooide me in de netels. Maar niets geprikkeld, integendeel... elk paadje van het crossparcours werd aangedaan. Zelfs het bosje achterin bleek groter dan ik het kende, maar genieten was het zeker.

De oorspronkelijke planning was om het twee keer te doen, maar ondertussen waren de kuiten al veel minder enthousiast. Orbeabiker bleef ons bang maken met "en er komt nog serieus wat hierachter hoor", waardoor we dan maar gingen kijken wat dat daar allemaal was en ja hoor, het stukje langs de nieuwe Expresweg was niet van de poes.

We lieten de boomgaard voor wat ie was en gingen richting Oostrozebeke, waar het plaatselijke park met de paden in boomschors het laatste uit de benen haalde.

Een leuke apres en nog wat onnozel doen vooraleer ik de laatste 11 kilometer aanvatte, die naar huis... De lastigste van allemaal !

Moesten alle organisaties zoveel offroad uit hun streek halen, zelfs waar er eigenlijk geen is, dan was het hier mountainbike heaven. Merci allemaal daar in "Rozebeke" want niet alleen het parcours was in orde, de hele organisatie was top.

Gereden parcours afstand:
Totale rijtijd: 42.04 km
Gemiddelde snelheid: 15.6 km/u (Een aantal mannen moeten duidelijk hun machientje eens correcter afstellen, want ik denk niet dat mijn GPSke fout rekent en telt!)
Hoogste snelheid: 30.9 km/u
Hoogtemeters: 270 m


http://www.hinnaert.net/KML/2008Oostrozebeke.kml
Deze tocht (net als vele andere) bevat flink wat prive-stukken, die je enkel op die dag kon gebruiken. Respecteer dit aub!


Grotere kaart weergeven

MTB TT Bruay-la-Buissiere (Fr) - 12/10/2008 (La Bruaysienne)

Deze morgen weer op weg naar Frankrijk, voor een onbekende rit in een eerder onbekende streek. Verslagen van vorig jaar hadden het over het Bois des Dames en dat wilde ik voor geen geld missen. Er zaten ook heel wat hoogtemeters in, maar ik had bewust gekozen om dit detail aan me te laten voorbijgaan.

Van aan de grens reden Hanzi en ik samen naar Bruay, waar we weer middenin een rommelmarkt arriveerden. Dit keer kende ik het adres, dus toen ik het eens vroeg reed ik naar het vertrekpunt, waar Traxer al een kwartier zat te wachten.

We vertrokken snel en gingen langs het bos op de weg naar beneden. Altijd leuk, maar asfalt?!?! Het rondpunt rond en daar gingen we een beetje ploeteren door het gras. We bleven de pijltjes volgen en vonden plots een groep bikers, die besluiteloos stonden te kijken: Ga niet verder, het is een valstrik zeiden ze nog. Zo zitten wij niet elkaar, dus gingen we verder. Gaan was het juiste woord, want in de track was een halve vrachtwagen steengruis uitgegoten, terwijl verder bomen bewust omgezaagd waren om de track onberijdbaar te maken. Hopelijk waren dit geen groene jongens, want dit was er toch een beetje over.

Op het einde van de track vonden we een terril, maar geen pijltjes meer. Daar kwamen plots een groep bikers en hop, we waren weer vertrokken. We reden het bos in op een single track, geen brede dreven, maar een echte single track, die bleef duren. Na een tiental kilometer zat er een terril in, waar ik voor de eerste keer van de dag even besliste om de afdaling op mijn zij verder te zetten, nadat ik al over twee brede geulen was gejumpt. Drie was duidelijk te veel. Ik voelde niet echt iets en hop, daar gingen we verder in het bos.

Plots was er asfalt toen we een weggetje kruisten, drie meter. En daar gingen we voor zone 2. Waar het eerste stuk nogal vlak was, kwamen er flink wat klimmetjes en afdalingetjes in het tweede stuk, die het fungehalte flink de hoogte in duwden. Traxer begon weer liedjes van Get Ready te zingen en we amuseerden ons rot. In goede traditie legde ik mij nog twee keer op mijn zij, wat Hanzi deed vragen of ik mijn andere knie had bezeerd? "Geen probleem" riep ik terug: "Beide deden al pijn na de eerste keer!".

Regelmatig wachtten mijn companen op me, vooral toen we flink wat hoogtemeters begonnen te verwerken in het bos en dan kwamen we het bos uitgereden aan de startplaats ?!?!? De eerste bevoorrading was gewoon aan de overkant van de straat na 18 kilometer single track door het bos. Ik besliste om maar een eerste cartouche "druivensuikerepo" in te nemen, want mijn knieen hadden al betere dagen gekend.

We gingen verder en het was afzien, afzien en afzien. Toen we uiteindelijk aan de splitsing 45-55 kwamen ging ik rechtdoor, zij gingen voor de volle afstand. Maar verdorie, ik had beter samen met hen doorgereden... een klim die eerst een volle twee kilometer duurde, gevolgd door een andere klim die er nog een stukje van drie kilometer aanbreide. Ik ging dood, stierf en voelde mij echt niet goed. Het einde van de klim was precies bekend terrein en ja hoor, ik kwam aan op de route de Pernes, waar ik tijdens de Defi de la Vallee du Diable ook gestorven was!

Ik klampte aan bij een paar mannen van la Francaise Mechanique van Douvrin, maar die bleken er ook door te zitten, dus bleek ik daar aan 12 kilometer per uur kop te trekken.

Gelukkig daalde het vanaf nu meestal (met de nodige uitzonderingen natuurlijk) en een bosje of twee verder brachtten me terug in de buurt van Bruay-la-Buissiere, alleen zat ik... in het dal. De laatste klim was voornamelijk asfalt, maar het ging verdorie nog genoeg omhoog om het laatste restje uit mijn benen te persen.

Ik keek even op mijn metertje toen ik mij liet uitbollen naar de aankomst en verstond waarom mijn benen me in de steek lieten: 650 hoogtemeters op 45 kilometer. Mijn linker middenvinger zat dubbeldik, dus dat voorspelde niet veel goeds... (ondertussen terug van het ziekenhuis en ik heb nu twee getapete vingers, die gelukkig niet gebroken zijn.)

Een pracht van een rit, die zwaarder uitviel dan velen zouden denken, vooral door het prachtige, maar steeds glooiende landschap. Volgend jaar sta ik hier weer terug en probeer ik beide knieen en handen ongedeerd uit de eerste 10 kilometer te krijgen...

Gereden afstand:44.35 km
Totale rijtijd: 3:09'31
Gemiddelde snelheid: 14.0 km/u
Hoogste snelheid: 44.7 km/u
Hoogtemeters: 650m


http://www.hinnaert.net/KML/2008Bruay.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT St. Amand-les-Eaux (Fr) - 05/10/2008 (L'Amandinoise)

Deze morgen stond het wekkertje om kwart over zes. Ik beval mijn lijf en leden om zich uit bed te laten rollen, wat ze na enige aarzeling dan ook deden. Ik hoorde de elementen buiten van jetje geven, maar een echte Flandrien stoort zich daar niet aan.

Toen ik wat probeerde te ontbijten kreeg ik een SMS-je: Motorbiker haakte af. Nu was ik nog vastberadener dan ooit: ik zou deze rit op mijn palmares schrijven, desnoods zwemmend.

De weg naar St.Amand was ondertussen gekend en in geen tijd nam ik de afrit "Centre", om te ontdekken dat het juiste adres van de startplaats ongelofelijk handig is: ik had onthouden dat we vertrokken in een "Stade", maar St. Amand bleek dus drie van deze dingen te hebben. Alledrie waren ze redelijk makkelijk te vinden, alleen was het natuurlijk het derde waar ik moest wezen!

Aangekomen zag een bekend gezicht, maar geen forumbikers. Nog even wachten, ze komen er straks aan dacht ik nog. Inschrijving was al gebeurd en nog niemand te zien, dus dacht ik te vertrekken, maar dit was hier een groepsstart en ze hielden duidelijk niet van solorijders die eerder wilden vertrekken. Nog 25 minuten wachten. Op vierentwintig seconden voor het vertreksein hield het op met regenen. Ik pelde vlug nog mijn regenjasje van mijn lijf en hop, daar gingen we. Een toertje rond het voetbalplein, baggerend door het natte zompige gras en in vijfde positie draaide ik de weg op, voor een volle 100 meter.

Links het bos in (het bekende gezicht ging als eerste) voor wat ik vreesde kilometerslange rechte dreven te zullen zijn, maar niets was minder waar. Single tracks, met flink wat zachte ondergrond, maar best te rijden ondergrond met de juiste banden, alhoewel ik regelmatig wat aan het sliden was, net als die film gisteravond op TV, "Tokyo Drift", maar dan veeeeeel trager. Net geen 10 kilometer verder reden we weer het bos uit. Een paar honderd meter asfalt en daar gingen we weer off-road voor allerlei tracks die ons bij het duwvaartkanaal brachten. De eerste asfalt was een verademing. Een eerste bevoorrading na zo'n 20 kilometer kwam eigenlijk redelijk vroeg, maar blijkbaar wou men de bikers even wat suiker in het bloed stoppen voor de eerste terril die eraan zou komen.

Ik had al gedacht om bij de splitsing voor de 45 te gaan, maar plots was de splitsing daar en ik voelde me als een jong veulen, met krachten te over, dus ging ik voor de 60. Het landschap werd vreemd, kanaaltjes gescheiden door muurtjes met torentjes, zoiets had ik nog nooit gezien. Dit werd gevolgd door een vreemde rij muren, precies oude vestingsmuren, maar blijkbaar recenter, waar we tussen konden rijden. (Les Douves de Conde blijkt achteraf.) Ik reed daar helemaal alleen, wat het nog wereldvreemder maakte. Na eerst wat langs het kanaal en twee of drie meertjes te hebben gereden werd de grond vervaarlijk donker...: De eerste terril van Conde-sur-l'Escaut. Dit was een welkome afwisseling. Bleek dat hier dus ook een Base de Loisirs was en die naam dekte duidelijk de lading.

Volgens de kaart aan de inschrijvingstafel was dit een lusje om wat bij te komen, een ritje rond twee meren. Ik was ondertussen al blij om een beetje goedlopende ondergrond te smaken, maar verdorie, de grond rond die meren was zwart en ja hoor, daar begon het weer te klimmen en voor ik 30 kilometer op de teller had was dit de tweede terril. In tegenstelling tot vorige week was het parcours heel mooi en moest ik geen extraatjes zoeken. Integendeel, een paar van de klimmetjes waren gemerkt "facile" en "dur" en ik kan je verzekeren, die "durs" waren niet van de poes. De afdalingen waren ook niet al te makkelijk, maar als het naar beneden gaat moet je niet duwen, dus liet ik me maar rollen. Dat lukte meestal, maar 1 keer moest ik toch mijn koproltechniek even perfectioneren. (Nog twee of drie keer en ik kan een echte koprol met bike en al en gewoon doorrijden, nu moet ik telkens nog weer op de bike stappen!)

Heel wat weggetjes en wegeltjes gingen door Conde en Fresnes (beiden sur-l'Escaut) en plots kwam ik op eerder bekend terrein: Raismes, waar we beide terrils mochten smaken. Ik kreeg wat problemen met de achterrem, maar die heb je niet nodig tijdens het klimmen en in Raismes kan je telkens afremmen als het weer wat vlakker is tijdens de afdalingen, alhoewel het soms wel een beetje op het nippertje was.

En dan kwam er een rechte lange dreef, twee kilometer lang. Ik kende dit stuk, want een tijd geleden stond Zanneis daar wat op de rest van de Steenbakkers te wachten tijdens een andere tocht. Even op de teller gekeken en ik had nog zo'n 10 kilometer te gaan. Het liep goed, dus gaf ik er een lap(je) op. Een bochtje naar rechts en daar gingen we weer singletracks op, tracks die ik herkende van Beuvrages, maar droger, alhoewel, hier en daar waren de paadjes redelijk diep!

Het reed snel en voor ik het wist kwam ik terug aan het Stade de Notre Dame d'Amour?!?!? Nog 7 kilometer te gaan? Neen hoor, bleek dat een aantal al te drassige stukken uit het parcours waren gehaald, waardoor het net iets korter uitviel dan oorspronkelijk gepland. Voor het eerst in lange tijd vond ik dit jammer.

De douches waren meer dan deugddoend en ik sleepte een DVD speler uit de tombola, samen met mijn broodje en een Leffe. Plots begon het weer te regenen. Perfect timing. Zij die er niet bijwaren hebben een mooie rit gemist. De regen bleef uit en de wind was alleen gevaarlijk boven op de terril van Raismes, waar ik bijna afwaaide.

Gereden afstand: 52.87 km
Totale rijtijd: 3:20'27
Gemiddelde snelheid: 15.8 km/u
Hoogste snelheid: 33.9 km/u
Hoogtemeters: 524 m

Oops... had het kaartje en zo vergeten... Hier is het uiteindelijk dan toch nog:


http://www.hinnaert.net/KML/2008StAmandLesEaux.kml


Grotere kaart weergeven