MTB TT Pittem - 30/11/2008 (10e Pittemse Zottentocht)

Gisteravond op de spaghetti-avond van de Scouts nog geprobeerd om wat extra volk te ronselen voor de rit van vandaag. Rond 8 uur had ik twee extra kandidaten, rond 10 uur bleek daar slechts 1 man van over te schieten. Tegen de tijd dat ik naar huis ging was ik mijn volledige extra aanhang kwijtgespeeld. Dus reed ik deze morgen alleen richting Pittem voor de jaarlijkse Zottentocht. Hoe ze het daar doen weet niemand, maar de weersomstandigheden zijn altijd verschrikkelijk: wind, hagelstenen en ijzel zijn geen uitzondering, maar regen is altijd een zekerheid.

Toen ik aankwam was het droog, dus was ik blij dat ik enkel mijn nieuwe handschoenen zou moeten aantrekken. Tegen de tijd dat we ingeschreven waren begon het te druppelen en besliste ik maar om mijn regenjasje mee te nemen in mijn achterzak. We reden wat rond het plaatselijke sportterrein en gingen op weg richting Tielt. Vijf minuten later stopten we maar om ons regenjasje aan te trekken. Het zou dus weer een Flandrien tochtje worden.

Met een kleine B-ploeg gingen we rustig op weg, met elk om beurt een inzinking en een moment van extra power in de benen. Een momentje in de achtervolging en het volgende moment wachten op Motorbiker, om dan samen Orbeabiker te gaan terughalen, die in het verkeerde peleton aan het rijden was. Zo bleven we bezig en naderden we wat Orbeabiker "het leukste stukje BLOSO route van Vlaanderen" noemde: het stukje langs de spoorweg, waar we op en neer het paadje volgden. Mijn bike bleef even hangen achter een uitstekende tak, waardoor ik even alleen verder ging, maar ik moest toch terug om mijn bike op te rapen.

We gingen door richting Ardooie, pikten een bevoorrading mee en dan verder om net voor het binnenrijden in het domein van Ardooie Veld te worden ingehaald door een bende snelheidsduivels, die voorbijstaken zonder rekening te houden met de bikers die ze inhaalden. Motorbiker werd in de modder gestuurd en kon gaan ploeteren en ik kreeg een paar duwtjes met de schouder. Sorry hoor mannen, maar dit is nu de tweede keer in evenveel weken dat je ons zo'n overrompeling lapt. Wij kunnen gerust ingehaald worden, maar van het pad gereden worden is niet leuk. Volgende keer zullen we toch eens moeten praten.

We naderden Ardooie dorp en het crossparcours. Wat was hier gebeurd? De tribune verdwenen, een bult met een bulldozer genivelleerd... Hopelijk wordt het beter, want nu was het toch niet alles.

Motorbiker begon toch regelmatig te informeren hoeveel kilometer we al achter de rug hadden. Niet voor hemzelf natuurlijk, maar om te weten hoeveel die anderen naast ons nog moesten rijden. De tweede bevoorrading in Koolskamp was een korte stop voor we richting Egem en de beruchte kleiputten reden.

We lieten ons niet beinvloeden door de keuze tussen "specialisten" en "zonder kleiputten" en gingen voor de kleiputten. Het eerste stuk was reuzeleuk en heel goed berijdbaar. Daar zagen we plots een helling voor ons opduiken, recht omhoog. Gelukkig bleken de pijltjes rechts naar beneden te wijzen. We reden twintig meter en dan gingen we glijden. Rijden was niet mogelijk. Jammer, jammer, jammer, want het was een prachtige single track, alleen had het weer van deze morgen de klei omgevormd in een ingezeept pad. Net toen Motorbiker dacht weer te kunnen rijden lukte het klimmetje niet helemaal en ging hij onderuit, voor het oog van de camera...

We gingen verder en ik hielp nog een paar mannen met een platte tube om de laatste twee kilometer met Hanzi aan te vatten. Aangekomen met warme vingers (de nieuwe handschoenen zijn dus een goede investering gebleken) en een warme douche later konden we aan het koude bier beginnen. De Pittemse Zottentocht heeft dus duidelijk zijn reputatie eer aangedaan en het waren inderdaad weer zotten die bike-ten.

Gereden afstand: 41.98 km
Totale rijtijd: 2:23'17
Gemiddelde snelheid: 17.6 km/u
Hoogste snelheid: 35.1 km/u


http://www.hinnaert.net/KML/2008Pittem.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT St. Baafs Vijve - 23/11/2008 (11e Leiedal Veldtoertocht)

Deze morgen weer vertrokken voor een nieuwe episode van onze MTB avonturen. Eerst moest ik nog langs de bakker om het thuisfront ook wat vertier te geven, zij het dan aan de ontbijttafel. Toen ik buitenkwam zag ik dat ik eerst wat werk aan de voorruit had, om die sneeuw- en ijsvrij te maken. Het lukte, maar ik reed aan een slakkengangetje naar de bakker, want het wegdek parelde. Toen ik terugkwam slaagde ik er zelfs in om de auto 180 graden te draaien in de straat, zonder dat ik het wilde.

Enfin, ik haastte me door het ontbijt, want de weg naar St. Baafs-Vijve is de laatste jaren al telkens moeilijk geweest. Om kwart voor acht kwam ik aan en ik vreesde even dat de rit was afgelast... Geen beweging te zien, maar geleidelijk aan kwamen daar toch wat bikers opdagen. Toen de plaatselijke brandweerman de slangen begon aan te sluiten wist ik dat er vandaag toch iets zou gebeuren. Ik besliste toch maar mijn schoenen en overschoenen aan te trekken en binnen te gaan om in te schrijven.

Een kopje koffie later kwam het grootste deel van de forumbikers geleidelijk aan binnen en konden we beginnen aan de rit. Toen ik de straat overstak om mijn bike te halen, moest ik me vasthouden aan een langsrijdende auto om niet onderuit te gaan. Binnen waren we Forumbikers, buiten werden we Forumgliders. De eerste paar honderd meter asfalt waren leuk om te zien, niet om te rijden, want als niemand durft achteromkijken uit vrees onderuit te gaan kan dit niet goed aflopen!

We gingen langs de Leie het eerste stuk offroad op en daar ging het onmiddellijk wat sneller. De brug over met beide voeten losgeklikt en daar ging de eerste onderuit op het asfalt. Veel zouden er nog volgen. Met de B-trein lieten we het stuk langs de expressweg voor wat het was en gingen er vandoor, rustig, want het ijs liet niet toe om snelheid te maken.

We zagen de meest merkwaardige valpartijen (gelukkig zonder veel erg) van allerlei glijdende asfalt bikers, maar toen we het Spitaalbos binnenreden was de grip optimaal. Klimmen, dalen, nu en dan eens pompen en soms wat glijden, maar vooral fun in het kwadraat, die bijna tien kilometer lang bleef duren. Van daaruit reden we de bevoorrading binnen. Een paar stukjes banaan en een koekje later gingen we weer op weg en ik had het verdorie koud.

'k Had niet mogen stoppen. Het duurde een eeuwigheid eer ik weer op temperatuur geraakte en toen voelde ik mijn vingertoppen minder en minder. Dju toch. Op de weg, een stukje kassei en de hele bende Forumgliders ging aan een volle 7 km per uur verder over het asfalt. We draaiden aan 3 per uur naar links en daar was een single trackje. De hele bende ging recht op de trappers en de vreugdekreten waren honderden meters in het ronde te horen. De snelheid ging in geen tijd tot boven de 25 per uur, tot we weer op verharde besneeuwde weg kwamen.

Nog een prive-bos aan de Pontstraat en dan gingen we richting Karmel. De klokken luidden op volle kracht en ik zocht al wat stoelgeld. Veeteeteetje ging voorop en zou stoelen reserveren, alleen, toen we uit het bosje kwamen konden we niet anders dan een paar roekeloze gekken bekijken, die vanuit het bos op de weg reden zonder ook maar te remmen, wat door de sneeuw en ijzel toch niet gelukt zou zijn. De tweede miste een auto op centimeters. En dan gebeuren er ongelukken met zwakke weggebruikers.

We gingen verder langs de Hongerstraat en vonden de oude spoorlijn naar St. Eloois Vijve. Orbeabiker dacht het peleton los te rijden en ik ging er achteraan. De Forumbikers/gliders waren duidelijk niet in hun beste dag, want wij twee zouden nooit zomaar vooraan ongemoeid gelaten worden op gewone dagen. De stukjes modder die we kenden van vorige edities trokken ons niet echt aan en we gingen maar via de weg voor die laatste kilometer. Vertrokken als Forumbiker en aangekomen als WTC De Plooiers.

De afspuitstand was goed en de douches waren deugddoend. Alleen werd toen pas duidelijk hoe koud de vingers en de tenen eigenlijk voelden. De eerste vriesrit van het jaar. We moeten toch duidelijk weer wat gewoon worden... De rit zelf was de moeite, alleen waren wij vandaag aan de flauwe kant.

Gereden afstand: 36.77 km
Totale rijtijd: 2:20'53
Gemiddelde snelheid: 15.7 km/u
Hoogste snelheid offroad: 36.6 km/u
Hoogste snelheid road: 11 km/u (of zoiets)
Hoogtemeters: 268 m


http://www.hinnaert.net/KML/2008StBaafsVijve.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Noyelles-sous-Lens (Fr) - 16/11/2008

Daar gingen we deze morgen voor de afsluiter van de November Bike Week. Vier "frigoritten"(*) in een week tijd is wel leuk voor de biker, maar het thuisfront moet ook meewillen natuurlijk. Ik zal voor de zekerheid maar een weekje bike-rust inlassen, maar vandaag was er nog geen sprake van rust. Afspraak op de parking aan de grensovergang, met chocoladekoeken gesponsord door de firma Bruynooghe!

Niemand wou deze keer de colonne leiden, dus ging Hanzi er als een pijl vandoor en aangezien ik een GPS aan zijn voorruit zag hangen, ging ik erachteraan. Uiteindelijk kwamen we een volle zeventien seconden voor ze aan in Noyelles. Ik moest daar nog even het verkeer regelen (met mijn snor zie ik er toch al uit als een rijkswachter) en daar gingen we inschrijven.

Volk, volk, veel volk, zeker naar Franse normen, maar een kopje koffie, keuze uit veertien verschillende soorten cake en een blik op de tafel met de trofeeen later gingen we op weg. Net zoals in Middelkerke was de A-ploeg vertrokken tegen de tijd dat wij in onze pedalen konden vastklikken. Het kon ons allemaal niets schelen en we gingen heel gezapig op weg. Eigenlijk iets gezapiger dan we wilden, want er waren wat files op de eerste single-tracks. Fritsies compagnon besliste zelfs om zich even plat te laten vallen, maar had vergeten dat mountainbikers niet vallen op asfalt!

Maar na nog geen twee kilometer gingen we al de eerste terril verkennen: die van Fouquieres. Een gekend parcours, maar daarom niet minder leuk, vooral omdat daar een aantal nieuwe paden werden aangedaan. Henkieboy stond bovenop een helling verbaasd te kijken toen ik bovenkwam. Niet zozeer het feit dat ik bovengeraakt was, maar het feit dat hij ervan overtuigd was dat ik voor hem uitreed was de oorzaak van de verbazing.

De afdaling die volgde was niet van de poes en de Fransman voor mij besliste na twee meter al plat te gaan, dus nam ik de bike op de schouder en keerde terug naar boven. De tweede poging liep veel vlotter en met veel voldoening reed en gleed ik hier naar beneden. Enfin, tien kilometer en twee terrils verder kregen we een eerste beetje asfalt. Toch zeker een paar honderd meter.

Het bosje dat hier volgde was precies de E40 tussen Aalst en Ternat op een doordeweekse morgen. De file was niet te doen, gelukkig moest ik nergens zijn... Maar we vroegen ons toch af waarom er hier te voet moest gegaan worden, zelfs ik raakte overal op en af zonder brokken en dat wil al wat zeggen! We raakten langs het kanaal en voor we het wisten reden we de bevoorrading binnen.

Wat een festijn was dit hier? Naast de klassiekers (munt- en sportdrank, vele soorten fruit, koekjes, cake, rozijnen en chocolade) was er ook een barbecue met worstjes, kippeboutjes en dito vleugeltjes, maar vooral een bende ongeregeld achter de tafels, die ervoor zorgde dat iedereen zich daar amuseerde.

We gingen verder richting Oignies, om daar langs het bos, door het moeras van Annay recht naar de terrils te rijden. Het klimmen ging vandaag precies beter dan vorige week en ik kwam boven in derde positie (jaja, we waren met meer dan drie). De afdalingen zijn hier niet te versmaden, maar als je een beetje je manieren houdt is het te doen. Toen we aan de Moustache bult (waar ik vorige week een moment stilte hield om mijn eigen stommiteiten te herdenken), stonden overal mannen van de organisatie met een fluovestje ons aan te manen rustig af te dalen. Bleek dat daar een Franse biker mijn vlieginstructies te hebben gevolgd, maar hij moet iets fout gedaan hebben, want het zag ernaar uit dat hij de rit niet met de bike zou afwerken. Hopelijk is hij OK, maar je begrijpt dat de kracht even uit de benen was.

Het park du Hautois en de boswegels aldaar zorgden ervoor dat we het voorval vergaten, maar onze tweede passage aan de barbecue met bevoorrading ernaast was nog een betere methode.

Hier konden we terug via de "dur" of de "facile" route. Natuurlijk gingen we voor de moeilijke kant ("c'est dur d'etre vttiste") om ons door de plaatselijke quad-tracks te laten glijden. De plassen waren meer dan een halve meter diep en toen ik mijn voetje wilde zetten was er geen grond... Gelukkig was Motorbiker iets te ver achter, anders was deze glij/val-partij vereeuwigd.

Plots ging het toch niet al te slecht met mijn benen, want ik ging zowaar een beetje de rest eerst wat opjagen en toen ik vooraan raakte nam ik ze zelfs op sleeptouw. Niet al te lang, maar toch genoeg om Motorbiker en Fritsie in de achtervolging te dwingen. We wachtten even en gingen er opnieuw samen vandoor, richting de laatste terrils, waar we enkel langs mochten rijden, alhoewel dat ene klimmetje met die afdaling naar het meertje niet te versmaden was.

Nog wat gravelpaden en de laatste kilometer op asfalt en daar waren we terug aan het sportcentrum, dat geen werkende douches bleek te hebben. De trofee voor de derde grootste groep aan onze jongste deelnemer geschonken en een broodje, drankje en zelfs een dessertje meegepikt. Nog wat heroische verhalen uitgewisseld en terug naar huis, waar de douche gelukkig wel werkt.

In de reeks van mooie ritten staat deze toch zeker in de top tien, zoniet in de top vijf. Als ik ooit moet kiezen tussen Sallaumines en deze, dan wint deze met voorsprong, maar enkel met goed gezelschap als vandaag is dit een geslaagde rit te noemen.

(*)Frigoritten zijn belangrijke ritten, die op een briefje aan de frigo hangen om de data zeker te reserveren...

Gereden afstand: 48.94 km
Totale rijtijd: 3:16'10
Gemiddelde snelheid: 15.0 km
Hoogste snelheid: 42.9 km/u
Hoogtemeters: 480 m


http://www.hinnaert.net/KML/2008Noyelles.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Torhout - 14/11/2008 (Avondrit)

De avondrit in Torhout was het derde deel van de November Bike Week... Sinds mijn eerste deelname was ik al fan. De rit zelf is niet mis, maar de afwezigheid van zonlicht maakt het altijd nog net iets moeilijker. Gelukkig was het volle maan.

De voorbereiding is ook al deel van de rit, al zit je thuis in het schuurtje met de lichten uit te testen hoeveel licht die LED-jes nu eigenlijk geven en hoe je ze vast op je helm krijgt terwijl het licht toch in de juiste richting schijnt. Daarnaast nog 1 of twee lampjes op de bike, om toch zeker niet zonder licht te vallen. Ik had eindelijk ook Niko nog eens meegekregen, dus het was al een beetje feest voor het allemaal begon.

"Slechts" een 40 kilometer, maar rekening houdende met het weer van de voorbije weken zou het hier en daar nog wat ploeteren inhouden, wat in het donker nog extra complicaties heeft.

We vertrokken en onmiddellijk begonnen de zottigheden: Peter demarreert op het kleine blad, Peter tankt de MTB vol met super... In geen tijd zaten we op een maisveld, waar rijden eerst nog ging, maar plots niet meer. Pepeetje zette het op een lopen en we zagen hem niet meer terug, die was echt ontsnapt... Nog even gestopt om Traxer te depanneren, want met enkel een trapstang aan de rechterkant is het fietsen niet echt evident.

Een aantal leuke off-road stroken en een klimmetje later kwamen we in geen tijd al aan het Warandepark. Bleek dat hier dit jaar zowel een speeltuintje als de bevoorrading waren georganiseerd.

Eerst een drankje en een hapje genomen en dan nog wat staan rondkijken naar de vreemdste bouwwerken op helmen en bikes: een zwaailicht, kerstlichtjes op en rond biker en bike, een gezichtsbruiner in een rugzak, motorfietslichten, een autobatterij in een rugzak en duizenden ledjes, die dan nog allemaal reflecteren op die fluo-vestjes. Een mens zou van minder blind worden!

Weer op weg en daar mocht je toch niet blind zijn. Er was meer dan voldoende verlichting, maar sommige diepe groeven moest je toch zien te vermijden. Alhoewel, soms moest je ook de biker voor je zien te vermijden, vooral als die besliste om zich languit voor je te etaleren in al zijn pracht en modderpraal.

Ik miste de plaats waar je kon bissen en reed via de straat terug het park binnen, want dit zou ik toch wel twee keer doen. Ik zag de anderen niet en ging voor nog een stukje en begon dan een beetje te wachten aan de uitgang van het Warande-park. Ik zag heel veel moois passeren, maar geen forumbikers. Waren ze er na twee keer Warandepark vandoor gegaan. Ik maar weer op weg en plots reed Rik naast mij, samen met zijn neef.

Met dit drietal gingen we verder richting meer mooie stukjes, sommige al makkelijker dan andere en daar was hij dan... de Spookwegel. Het eerste stuk is altijd "really spooky", aangezien die single track naar mijn bescheiden mening net iets te dicht langs de prikkeldraad loopt, maar eens dat stukje achter de rug wordt het gelukkig was breder, niet droger. Vorig jaar vlogen we daar met zo'n 20-30 bikers in wat hilarische taferelen opleverde, maar dit keer reed ik gevolgd door mijn twee kompanen de wegel op. In de verte voor ons zag ik slechts twee lichtjes, dus reed het verrassend goed. Toen ik het eerste lichtje had ingehaald ging het plots abrupt naar de kant en verdween de biker in de dieperik, gevolgd door een klein plonsgeluidje. "Alles OK?" riep ik en ik hoorde "Ja hoor, wel vochtig!" achter mij. We reden betrekkelijk vlot verder om terug wat beter berijdbare ondergrond aan te doen.

Maar waar was die jenever dit jaar? Alsof ze me hadden gehoord reden we een erf op, waar twee geheelonthouders de citroenjeneverbar bemanden. God, wat was het moeilijk om hier weg te raken. Vooral toen de ober van dienst er ons attent op maakte dat we er gerust meer dan eentje mochten proeven. Nog twee kilometer te gaan, dus met de steun van wat Filliers gingen we weer op pad. Een laatste verzopen grasveld en een bosje en daar kwamen we weer aan het voetbalveld.

De moeite niet gedaan om de bike af te spuiten en onmiddellijk de biker afgespoten onder de douches, die meer dan deugddoend waren om zo snel mogelijk de inwendige mens te versterken met een portie pannenkoeken met Leffe (de ene op een bordje, de andere in een glas!). En plots was het laat, te laat om nog een friettent open te vinden, dus gingen we maar rustig op weg naar huis, waar de bikes zwaarder wogen dan anders en de modder was maar 1 reden.

Van die volle maan hebben we niets gezien, maar Torhout, volgend jaar zien jullie deze biker terug.

Gereden afstand: 42.93 km
Totale rijtijd: 2:38'54
Gemiddelde snelheid: 16.2 km/u
Hoogste snelheid: 34.5 km/u


http://www.hinnaert.net/KML/2008Torhout.kml


Grotere kaart weergeven

MTB TT Bruyelle - 11/11/2008

Nummer twee van de November Bike Week: de steengroeve bij onze Waalse vrienden. Onderweg nog even een VW Golf bestudeerd, vooral hoe hij erin geslaagd was om zich midden het rond punt te parkeren, aan de overkant van de gracht en dit zonder al te veel schade. Twee flashy Volvo's met veel blauw en oranje kerstverlichting deden net hetzelfde, zij keken nog even in de wagen om zeker te zijn dat daar niemand meer inzat, waarschijnlijk met de nadruk op "zat".

Ondertussen al twee jaar geleden maar toen ik daar aankwam wist ik het weer, hier wordt je als biker verwend door een organisatie die begint met je welkom te heten terwijl je nog in je auto zit. Parkeerwachters zorgen ervoor dat elk plaatsje op de parkeerterreinen gebruikt wordt en iedereen staat er met de glimlach en een kwinkslag klaar om je te helpen. Straf en leuk.

Bleek dat ik de eerste van de forumbende was en met een kopje koffie in de hand zag ik de ene na de andere landen op de parking, alleen Motorbiker en Lisalized bleken er niet te zijn. Toen iedereen ingeschreven was belden we vlug nog even om zeker te zijn en ja hoor... het was nog altijd platte rust in huize Motorbiker.

Vertrokken en nog geen honderd meter ging het op een vettig stukje een drietal meter omhoog. Hier kregen ze me een eerste keer op de knieen. Fritsie probeerde me nog te helpen (of toch minstens om mijn bike boven te helpen), maar ik raakte niet uit mijn linkerpedaal, wat het een hoog slapstick gehalte gaf, vooral toen ik dus op mijn rechterknie terug naar beneden ging.

Langs de Schelde kwamen we langs een paar vreemde bouwwerken, wat onze Cowboy toch eventjes nieuwsgierig maakte: "Zeg eens Moustache, wat is dat hier?" vroeg hij. Ik beloofde dit op te zoeken en het blijken dus oude kalkovens te zijn...

Enfin, we gingen de brug over de Schelde om in kolonne door Calonne naar Vaulx te rijden, waar we langs de ruines van het kasteel der Prinsen het kasseibaantje bereikten om omhoog naar het park te gaan. We deden nog een pad aan met hier en daar een kassei, tot we ontdekten dat het eigenlijk gewoon een kasseibaantje was, met hele brede voegen! En dan het bos van la Grande Mer binnen. Een singletrack, die ons recht naar de steengroeves leidde. Ze hebben daar geen gebrek aan groeves, wat duidelijk werd toen we de ondergrond bekeken. Grind, grind en nog eens grind. Niet van het soort wat je op tuinpaden vindt, maar de grovere uitvoering hiervan.

De eerste steengroeve eigenlijk gewoon langs, met weinig klimmen en ik was eventjes in de war. Waar waren die huizenhoge trucks en bulldozers gebleven? Zelfs al waren ze elders geparkeerd, je zou ze nog vinden, zoiets stop je niet weg achter een boompje! Maar toen we na een paar honderd meter asfalt weer door een hek gingen, stonden daar de waarschuwingsborden, die je aanraadden om voorzichtig te zijn. Dit was het terrein van Cimescaut, de steengroeve met een terril-annex. De afdaling ging goed en we hielden natuurlijk weer even halt bij de bobcatjes die daar stonden. Fascinerend. Moest ik zo'n machine door mijn straat sturen, dan maaide ik de brievenbussen aan beide kanten van de straat mee!

Jammer genoeg moesten we hier meer omhoog dan we gedaald hadden. Je daalt de steengroeve halverwege naar beneden en dan terug naar boven en in de vlucht ook nog eens de terril ernaast erbij. Toen ik bovenkwam bleek ik even de verkeerde pijlen te volgen (die van de wandeltocht), maar die gingen evengoed naar boven, zelfs iets steiler op het eind. En dan kwam het moment waarvoor we het doen: de afdaling.

Ik herinnerde mij de beelden van de Cowboy op zijn zij twee edities geleden, dus ging ik zachtjes naar beneden. Ik moet zo'n 40 per uur gehaald hebben, toen ik aan mijn voorste naaf een vreemde activiteit zag. Zowel links als rechts ging zowel de spanbout als de andere kant traagjes naar buiten, tot ze elk langs een kant eraf vielen. MIJN VOORWIEL ZAT LOS!

Ik kon nu niet volop remmen, want deze afdaling met putten en grote keien zou mijn voorwiel van de grond kunnen halen, wat nefast zou zijn. Ik ging over mijn stuur hangen om het wiel op de grond te houden en probeerde zachtjes te remmen, wat lukte. Gelukkig was daar de eerste bevoorrading, die voor mij trouwens ook de laatste zou zijn.

De pechdienst bracht me terug naar het vertrekpunt, waar ik samen met een andere pechvogel de douches indook. Jammer, jammer, maar toch weer flink wat geluk gehad. Gewacht op de anderen en dan vlug naar huis om het machien weer in orde te maken voor vrijdagavond in Torhout.

Bruyelle, tot volgend jaar voor de volle rit.

MTB TT Sallaumines (Fr) - 09/11/2008

Sallaumines... Ik moest deze rit nog eens volledig uitrijden, na mijn mislukte poging van vorig jaar. Gelukkig was de regen van vannacht opgehouden, alhoewel, het druppelde nu en dan toch een klein beetje toen ik bike achter op de wagen vastmaakte.

Aan de grensovergang druppelden de bikers de parking op om uiteindelijk met zo'n 15 te vertrekken naar la Salle Pierre de Coubertin. Ik vroeg me al heel de tijd af wie dat nu ook weer was. Ik dacht dat hij iets met de Olympische Spelen te maken had en ondertussen heb ik het maar vlug eens opgezocht en ja het is de man die "Deelnemen is belangrijker dan winnen" gelanceerd heeft als slogan. Tijdens onze zondagse ritjes is dit ook mijn motto, dus...

We vonden het startpunt, schreven in en daar gingen we op weg. Eerst druppelde het weer, maar de rit ging de kant uit waar de wolken niet zo grijs waren. Bijna drie kilometer asfalt eer we langs de snelweg een beetje gingen off-roaden. Toen we tien kilometer verder weer wat asfalt onder de wielen kregen was dit al meer dan welkom. De regen van de voorbije dagen had hier ook zijn werk gedaan. De paden waren meer dan glibberig en meedere malen moest ik achter op het zadel hangen om toch nog een beetje vooruit te gaan. De paden met sporen van vierwielers, die duidelijk tot over hun assen in de modder gezakt waren bleken bikers-wandelpaden te zijn geworden.

Aan de overkant van het kanaal zagen we de bevoorrading, waar we het "ch'pin d'chien" - pain de chien - mochten smaken. Eigenlijk is het een gewone broodpudding, maar als je in het land van de Ch'tis zit, klinkt het allemaal net iets anders, zelfs al denk je een mondje Frans te spreken! We gingen verder langs de andere kant van het kanaal en daar kwamen we op de plaats waar ik vorig jaar de rest van de forumbikers ontmoette na mijn zweefvlucht.

Ik begon zowaar een kleinigheidje te zweten en het was niet de inspanning. Gelukkig kwam er eerst een singletrack door het bos en een stukje langs het moeras van Annay (met de stapsteentjes) eer we de terril van Delta 3 zagen opduiken. Net aan het begin van de beklimming stond Toby met flinke pech aan de kant van de weg (velg kapot) en een telefoontje naar de pechdienst was nodig.

Net achter Orbeabiker vatte ik de klim aan. Nu weet ik weer waarom ik zo graag terril ritten doe. Er moet geklommen worden, maar nooit kilometers aan een stuk, waardoor je niet helemaal leeg bent als je boven komt. En de afdalingen zijn om van omver te vallen (hopelijk enkel bij wijze van spreken!) We deden slechts 1 of 2 afdalingen, heel traag naar mijn normen, want ik wilde niet verrast worden dit keer. En daar kwamen we plots aan het stukje dat ik nog kende. Ik stapte even af, brandde een kaarsje voor de onbekende biker en een weesgegroetje of drie later gingen we verder om op de weg aan te komen ?!?!?! Was dit alles? Gelukkig niet, we gingen er nog een keer voor.

Plotseling kwamen we op de terril op een punt dat ik nog kende van de rit van Oignies, toen kregen we daar een bevoorrading met warme wijn. Die keer moesten we nog enkel de laatste drie kilometer rijden, nu moesten we nog het hele eind terug, want Delta 3 in Orchies is vrijwel het verste punt van de hele Sallaumines rit.

Langs de "Gare d'Eau" kon het niet anders of de paden waren nat, natter, modderigst. Gelukkig kwamen we snel weer aan bij de bevoorrading (zelfde plaats als daarjuist). De voorraad hondenbrood was al flink geslonken, maar ik zag Traxer opnieuw goed bezig om zijn inwendige mens te versterken.

We gingen verder langs het kanaal en reden daar een veldweg op. Dat hondenbrood moet toch ergens deugd doen, want daar ging Traxer eerst op het maisveld en iets later recht op de trappers een nieuw spoor ploegend ervandoor. Wij keken ernaar en lieten hem maar rijden. Daarnet was hij weer liedjes van Get Ready aan het kwelen, dus wie wil daar nu naast rijden? Marjolijntje misschien, maar wij, wij hadden serieuse zaken af te werken. De aankomst bereiken was er daar een van.

We gingen nog het kanaal over en klommen nog een beetje naast een terril vooraleer we Sallaumines bereikten. Bleek dat iedereen daar een andere weg had gekozen tijdens de laatste kilometers, waardoor we een voor een terug aan de auto kwamen om onze sportzak te nemen.

De douches hadden meer dan genoeg waterdruk, maar slechts enkelen van ons konden genieten van warm water, wat dan achteraf werd gecompenseerd met warme ajuinsoep. Een broodje en een drankje later gingen we vlug naar huis na de afspraak om binnen twee dagen alweer samen te rijden in Bruyelles.

Ik heb Sallaumines overleefd deze keer!

Gereden afstand: 51.63 km
Totale rijtijd: 3:17'58
Gemiddelde snelheid: 15.6 km/u
Hoogste snelheid: 32.3 km/u
Hoogtemeters: 391 m

http://www.hinnaert.net/KML/2008Sallaumines.kml

Grotere kaart weergeven

MTB TT Middelkerke - 02/11/2008

Het was ondertussen twee jaar geleden dat ik in Middelkerke bij de Choufkes ging rijden. In de tussentijd niet meer op het strand gereden, dus was het meer dan tijd dat dit nog eens gebeurde. Aangekomen (dit keer met al mijn materiaal) en eerst nog een kopje koffie omgegooid om iedereens reactievermogen te testen. Toen we beslisten om te vertrekken zat de A-ploeg al bijna in de duinen toen wij buitenkwamen.

Niet getreurd, dus gingen we maar met de B-etere ploeg op weg, paadjes links en rechts door de duinen om door een vriendelijke agent de zeedijk te worden overgeloodst, recht naar het strand, waar we van de eerste en enige valpartij van de dag mochten genieten.

De wind zat goed (vorig keer zat die pal tegen en regende het) en daar gingen we voor een zandstrookje van 7000 meter. Waar ik al lang verlangde om dit nog eens te doen, verlangde ik na een drietal kilometer al naar het einde. Orbeabiker omschreef het als "rijden met velcro-banden", wat redelijk goed omschreef hoe slecht zand eigenlijk bolt.

Het mulle zand richting duinen was dan helemaal niet meer te doen, maar de paadjes door de duinbosjes waren zo mooi, dat dit heel snel vergeten was. De koninklijke baan over en nog veel meer van dat moois. Een beetje asfalt om op adem te komen en langs de jachthaven van Nieuwpoort en het Koning Albert monument ('k had nog nooit gezien dat daar bovenop Albert"O" stond!) recht in de eerste bevoorrading.

We kozen voor de 60 kilometer en gingen langs de Brugse vaart een stukje rijden. Een stukje van een volle acht kilometer, in een spoor waar we hier en daar flink moest balanceren om recht te blijven, wegens een licht modderige, maar flink schuivende ondergrond. En "De Schorre" moest nog komen. Eerst mochten we nog een bevoorradingsbuffet meepikken, waar ik de kramp in mijn benen voelde toen ik voet aan de grond zette. Flink gedronken en gegeten en ik was er weer klaar voor, dacht ik.

De Schorre lag inderdaad vettig, maar ik raakte er goed door. De kramp was nooit veraf en toen we op een talud langs de snelweg even gingen balanceren strekte ik mijn been even. Fout. Ik had mijn hand nodig om het terug geplooid te krijgen en haakte me opnieuw vast om verder te glijden. Ik vond dit wel een leuk stukje, maar hoorde en zag bikers met een ei in hun broek verschrikt links en rechts de dieperik inkijken. Een mooie afdaling op het einde bracht ons bij een stukje kleigrond. Ik durfde mijn voet niet op de grond te zetten, bang dat er nog een kramp zou opkomen, maar toen ik daar een biker zijn bike te voet zag voortduwen, met een geblokkeerd achterwiel, begreep ik waarom het niet vooruit ging. Het stuk werd afgesloten met een net geploegd stuk, waar rijden echt niet mogelijk was.

Op de weg stond iedereen letterlijk kilo's klei van zijn bike te halen en eigenlijk ook stiekem een beetje adem te happen. Toen we verder gingen, reden we na honderd meter asfalt een volgend bosstrookje binnen. Ik ging iets te snel een bochtje in en moest corrigeren met een voetje aan de grond en lap, daar was ze weer, die kramp. Mijn been maar weer geplooid met de hulp van de rechterhand en hop, weer op weg.

Na een korte hergroepering reden we richting velodroom aan het Vogelzangpark. Ze hielden de modderberen wijselijk naast de baan en we gingen elke bult in het park op en af en op en af en ... Er stonden geen vijf bomen samen of er was een lusje dat erdoor slingerde. Mooi stuk, maar toen ik daar buitenkwam was het genoeg geweest. We lieten een maisveld voor wat het was en kwamen aan de ingang van het vliegveld van Oostende.

Samen met de Cowboy en Orbeabiker op de rest van de B-ploeg gewacht, die ons met alle plezier over de weg naar Middelkerke volgde. Nog een stukje off-road meegepikt aan de wegenwerken en daar gingen ze verdorie wel nog een beetje jagen zeker? Toen de kerktoren van Middelkerke duidelijk dichter begon te komen kon ik zelfs bijna weer aan kop gaan rijden en samen vlogen we recht naar de parking. De bike wash had veel te lange rijen, dus dan maar eerst douchen.

Een hele leuke apres (wat wil je, een MTB-club met een naam als een biermerk) later stond er nog steeds te veel volk aan de bike wash, dus ging ik maar met mijn vuil materiaal naar huis, waar ik nu nog altijd met pijnlijke kuiten naar CSI zit te kijken.

Mij geamuseerd en alvast afgesproken voor volgend jaar.

Gereden afstand: 56.04 km
Totale rijtijd: 3:12'07
Gemiddelde snelheid: 17.5 km/u
Hoogste snelheid: 31.2 km/u

http://www.hinnaert.net/KML/2008Middelkerke.kml



Grotere kaart weergeven