Aan de grensovergang druppelden de bikers de parking op om uiteindelijk met zo'n 15 te vertrekken naar la Salle Pierre de Coubertin. Ik vroeg me al heel de tijd af wie dat nu ook weer was. Ik dacht dat hij iets met de Olympische Spelen te maken had en ondertussen heb ik het maar vlug eens opgezocht en ja het is de man die "Deelnemen is belangrijker dan winnen" gelanceerd heeft als slogan. Tijdens onze zondagse ritjes is dit ook mijn motto, dus...
We vonden het startpunt, schreven in en daar gingen we op weg. Eerst druppelde het weer, maar de rit ging de kant uit waar de wolken niet zo grijs waren. Bijna drie kilometer asfalt eer we langs de snelweg een beetje gingen off-roaden. Toen we tien kilometer verder weer wat asfalt onder de wielen kregen was dit al meer dan welkom. De regen van de voorbije dagen had hier ook zijn werk gedaan. De paden waren meer dan glibberig en meedere malen moest ik achter op het zadel hangen om toch nog een beetje vooruit te gaan. De paden met sporen van vierwielers, die duidelijk tot over hun assen in de modder gezakt waren bleken bikers-wandelpaden te zijn geworden.
Aan de overkant van het kanaal zagen we de bevoorrading, waar we het "ch'pin d'chien" - pain de chien - mochten smaken. Eigenlijk is het een gewone broodpudding, maar als je in het land van de Ch'tis zit, klinkt het allemaal net iets anders, zelfs al denk je een mondje Frans te spreken! We gingen verder langs de andere kant van het kanaal en daar kwamen we op de plaats waar ik vorig jaar de rest van de forumbikers ontmoette na mijn zweefvlucht.
Ik begon zowaar een kleinigheidje te zweten en het was niet de inspanning. Gelukkig kwam er eerst een singletrack door het bos en een stukje langs het moeras van Annay (met de stapsteentjes) eer we de terril van Delta 3 zagen opduiken. Net aan het begin van de beklimming stond Toby met flinke pech aan de kant van de weg (velg kapot) en een telefoontje naar de pechdienst was nodig.
Net achter Orbeabiker vatte ik de klim aan. Nu weet ik weer waarom ik zo graag terril ritten doe. Er moet geklommen worden, maar nooit kilometers aan een stuk, waardoor je niet helemaal leeg bent als je boven komt. En de afdalingen zijn om van omver te vallen (hopelijk enkel bij wijze van spreken!) We deden slechts 1 of 2 afdalingen, heel traag naar mijn normen, want ik wilde niet verrast worden dit keer. En daar kwamen we plots aan het stukje dat ik nog kende. Ik stapte even af, brandde een kaarsje voor de onbekende biker en een weesgegroetje of drie later gingen we verder om op de weg aan te komen ?!?!?! Was dit alles? Gelukkig niet, we gingen er nog een keer voor.
Plotseling kwamen we op de terril op een punt dat ik nog kende van de rit van Oignies, toen kregen we daar een bevoorrading met warme wijn. Die keer moesten we nog enkel de laatste drie kilometer rijden, nu moesten we nog het hele eind terug, want Delta 3 in Orchies is vrijwel het verste punt van de hele Sallaumines rit.
Langs de "Gare d'Eau" kon het niet anders of de paden waren nat, natter, modderigst. Gelukkig kwamen we snel weer aan bij de bevoorrading (zelfde plaats als daarjuist). De voorraad hondenbrood was al flink geslonken, maar ik zag Traxer opnieuw goed bezig om zijn inwendige mens te versterken.
We gingen verder langs het kanaal en reden daar een veldweg op. Dat hondenbrood moet toch ergens deugd doen, want daar ging Traxer eerst op het maisveld en iets later recht op de trappers een nieuw spoor ploegend ervandoor. Wij keken ernaar en lieten hem maar rijden. Daarnet was hij weer liedjes van Get Ready aan het kwelen, dus wie wil daar nu naast rijden? Marjolijntje misschien, maar wij, wij hadden serieuse zaken af te werken. De aankomst bereiken was er daar een van.
We gingen nog het kanaal over en klommen nog een beetje naast een terril vooraleer we Sallaumines bereikten. Bleek dat iedereen daar een andere weg had gekozen tijdens de laatste kilometers, waardoor we een voor een terug aan de auto kwamen om onze sportzak te nemen.
De douches hadden meer dan genoeg waterdruk, maar slechts enkelen van ons konden genieten van warm water, wat dan achteraf werd gecompenseerd met warme ajuinsoep. Een broodje en een drankje later gingen we vlug naar huis na de afspraak om binnen twee dagen alweer samen te rijden in Bruyelles.
Ik heb Sallaumines overleefd deze keer!
Gereden afstand: 51.63 km
Totale rijtijd: 3:17'58
Gemiddelde snelheid: 15.6 km/u
Hoogste snelheid: 32.3 km/u
Hoogtemeters: 391 m
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten