Niet getreurd, dus gingen we maar met de B-etere ploeg op weg, paadjes links en rechts door de duinen om door een vriendelijke agent de zeedijk te worden overgeloodst, recht naar het strand, waar we van de eerste en enige valpartij van de dag mochten genieten.
De wind zat goed (vorig keer zat die pal tegen en regende het) en daar gingen we voor een zandstrookje van 7000 meter. Waar ik al lang verlangde om dit nog eens te doen, verlangde ik na een drietal kilometer al naar het einde. Orbeabiker omschreef het als "rijden met velcro-banden", wat redelijk goed omschreef hoe slecht zand eigenlijk bolt.
Het mulle zand
richting duinen was dan helemaal niet meer te doen, maar de paadjes door de duinbosjes waren zo mooi, dat dit heel snel vergeten was. De koninklijke baan over en nog veel meer van dat moois. Een beetje asfalt om op adem te komen en langs de jachthaven van Nieuwpoort en het Koning Albert monument ('k had nog nooit gezien dat daar bovenop Albert"O" stond!) recht in de eerste bevoorrading.We kozen voor de 60 kilometer en gingen langs de Brugse vaart een stukje rijden. Een stukje van een volle acht kilometer, in een spoor waar we hier en daar flink moest balanceren om recht te blijven, wegens een licht modderige, maar flink schuivende ondergrond. En "De Schorre" moest nog komen. Eerst mochten we nog een bevoorradingsbuffet meepikken, waar ik de kramp in mijn benen voelde toen ik voet aan de grond zette. Flink gedronken en gegeten en ik was er weer klaar voor, dacht ik.
De Schorre lag inderdaad vettig, maar ik raakte er goed door. De kramp was nooit veraf en toen we op een talud langs de snelweg even gingen balanceren strekte ik mijn been even. Fout. Ik had mijn hand nodig om het terug geplooid te krijgen en haakte me opnieuw vast om verder te glijden. Ik vond dit wel een leuk stukje, maar hoorde en zag bikers met een ei in hun broek verschrikt links en rechts de dieperik inkijken. Een mooie afdaling op het einde bracht ons bij een stukje kleigrond. Ik durfde mijn voet niet op de grond te zetten, bang dat er nog een kramp zou opkomen, maar toen ik daar een biker zijn bike te voet zag voortduwen, met een geblokkeerd achterwiel, begreep ik waarom het niet vooruit ging. Het stuk werd afgesloten met een net geploegd stuk, waar rijden echt niet mogelijk was.
Op de weg stond iedereen letterlijk kilo's klei van zijn bike te halen en eigenlijk ook stiekem een beetje adem te happen. Toen we verder gingen, reden we na honderd meter asfalt een volgend bosstrookje binnen. Ik ging iets te snel een bochtje in en moest corrigeren met een voetje aan de grond en lap, daar was ze weer, die kramp. Mijn been maar weer geplooid met de hulp van de rechterhand en hop, weer op weg.
Na een korte hergroepering reden we richting velodroom aan het Vogelzangpark. Ze hielden de modderberen wijselijk naast de baan en we gingen elke bult in het park op en af en op en af en ... Er stonden geen vijf bomen samen of er was een lusje dat erdoor slingerde. Mooi stuk, maar toen ik daar buitenkwam was het genoeg geweest. We lieten een maisveld voor wat het was en kwamen aan de ingang van het vliegveld van Oostende.
Samen met de Cowboy en Orbeabiker op de rest van de B-ploeg gewacht, die ons met alle plezier over de weg naar Middelkerke volgde. Nog een stukje off-road meegepikt aan de wegenwerken en daar gingen ze verdorie wel nog een beetje jagen zeker? Toen de kerktoren van Middelkerke duidelijk dichter begon te komen kon ik zelfs bijna weer aan kop gaan rijden en samen vlogen we recht naar de parking. De bike wash had veel te lange rijen, dus dan maar eerst douchen.
Een hele leuke apres (wat wil je, een MTB-club met een naam als een biermerk) later stond er nog steeds te veel volk aan de bike wash, dus ging ik maar met mijn vuil materiaal naar huis, waar ik nu nog altijd met pijnlijke kuiten naar CSI zit te kijken.
Mij geamuseerd en alvast afgesproken voor volgend jaar.
Gereden afstand: 56.04 km
Totale rijtijd: 3:12'07
Gemiddelde snelheid: 17.5 km/u
Hoogste snelheid: 31.2 km/u
Geen opmerkingen:
Een reactie posten