MTB TT Hertsberge - 08/12/2007

De mooiste tocht van Vlaanderen en meer van al dit moois werd de rit al genoemd op het forum op mountainbike.be. Of het nu echt de mooiste is wil ik in het midden laten, het is er zeker 1 om niet te missen. Net als vorig jaar stonden de auto's al bijna op de afrit van de autostrade geparkeerd, dus er zouden weer flink wat bikers zijn. Om al te veel fileleed op de single tracks te vermijden, kozen we voor een iets later vertrekuur en tegen kwart voor tien waren we vertrokken.

Al heel de week had ik last van een verkoudheid, maar had hier verder geen erg in gehad. De gezonde boslucht zou me er wel bovenop helpen. Maar dit en de gevolgen van 7-8 weken inactiviteit zorgde ervoor dat ik al van in de eerste kilometers aan het achtervolgen was. Het liep vierkant en het leek of ik reed met mijn remmen dicht. Niko moest heel de tijd babysitten, achterop kijken hoe ver ik nog achter was, zich wat laten zakken en mij terug op sleeptouw nemen.

Naar plaatselijke traditie reden vrijwel onmiddellijk de weg op, kwestie van de gelederen een beetje uit elkaar te trekken voor we het bos inreden. Een dreef links, een dreef rechts en hop, daar kwam een einde aan het asfalt. Lange stukken recht door het bos, die er toch voor bleven zorgen dat we redelijk snel bleven reden (Niko vooral, ik daarachter met een heel lange elastiek!) Voor we het goed beseften stonden we aan de eerste bevoorrading. Daar stond een vrolijk ontspannen Filiberke de andere bikers - maar eigenlijk vooral de bikesters - te bekijken. We beslisten om samen verder te rijden. We draaiden het erf af en daar gingen we voor een paar kilometertjes modder.

Ademen ging moeilijker en moeilijker. Was die verkoudheid dan toch echt? De benen waren nu en dan eens van rubber, maar dat kan je overwinnen: verstand op nul en stampen, stampen, stampen. Niet ademen is moeilijker. Toen mijn pols dan ook nog eens pijn begon te doen kon ik niet meer remmen met mijn voorrem en mijn achterrem had het al eerder opgegeven. Nu ik nog! Ik liet Niko en Filiberke maar gaan en maakte een afspraak aan de aankomst. Zij voor de volle rit, ik voor de 32 of de 38km, ik zou nog wel zien.

Ergens op een boomkwekerij kwam de volgende splitsing en ik ging na zo'n 25 kilometer voor de kortst mogelijke pijn : de 32. Het was echt afzien, maar telkens we een off-road stukje hadden met wat modder of zachtere ondergrond had ik toch weer spijt dat ik niet voor de gehele rit was gegaan. Die laatste zeven kilometer waren echt de moeite en ik reed met tranen in de ogen. Ofwel van de pijn ofwel van verdriet dat ik de gehele rit niet kon rijden...

Toen we het laatste technisch bosje doorreden wou ik eigenlijk nog eens terug, maar het lijf wilde niet meer mee. Mij nog 900 meter verder naar de aankomst gesleept en onmiddellijk mijn emmertje warm water gaan claimen om mij toch nog even op te frissen voor de anderen er aan kwamen.

Dit was een prachtige tocht, maar ik heb er niet echt kunnen van genieten en had de rest van de dag een rothumeur. Volgend jaar herkansing.

Gereden afstand: 32.82 km
Totale rijtijd: 1:45'39
Gemiddelde snelheid: 18.6 km/u
Hoogste snelheid: 34.4km/u

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link:http://www.hinnaert.net/KML/Hertsberge.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)

MTB TT Pittem - 02/12/2007 (Zottentocht)

Pittemse Zottentocht... Als kind kende ik Pittem enkel van het "zottenkot", maar in de loop der jaren is dit de gemeente geworden waar de jaarlijkse toertocht meer echte zotten aantrekt voor een dag dan er normaal in de instelling verblijven. Vorig jaar met een zuidwester storm en gutsende regen gestart en vrijwel de hele tocht zo door gereden. Dit jaar was het niet anders. "Windsnelheden tot 110 km per uur" en "striemende buien" hoorde ik op het radionieuws. Wat ik gedacht had weet ik niet, maar op het laatste nippertje besliste ik om toch samen met Rik en Niko te gaan rijden, al was het maar voor de kleiputten op het einde van de tocht.

Ingeschreven en wel gingen we er vandoor, onmiddellijk rond het voetbalveld waar een nieuwe plaatselijke omloop gebouwd was. Vrijwel direct werd het duidelijk dat er flink wat modder onder onze bike zou passeren, want zelfs na het oprijden van een berm lag er boven nog altijd 10-15 cm blubber tussen de boompjes. We reden het sportterrein af en gingen op weg, naar goede gewoonte tegen de wind en met gietende regen lichtjes omhoog. In geen tijd was ik achtervolgen aangewezen. Rik en Niko bleken redelijk in form te zijn, vooral Niko, die op alcohol reed. Rik en ik trokken ons hier niet veel van aan en tegen dat we terug Pittem binnenreden na het eerste lusje waren we weer met drie. Een paar velddoorsteekjes zorgden er zelfs voor dat we zelfs een paar bikers konden inhalen.

De ringlaan over en de Bergstraat in... De naam was niet slecht gekozen. We gingen inderdaad omhoog om via meerdere tracks, ook die waar we vorig jaar letterlijk omver waaiden toen we een bocht van 90 graden namen, de wind kwam plotseling fel van links waardoor ik rechts van de weg op mij zij arriveerde. Een beetje afgedaald tot aan de spoorweg om uiteindelijk terug in de Bergstraat te belanden. Verder richting Ardooie voor de eersste bevoorrading, waar het mevrouwtje met de warme soep duidelijk meer aandacht kreeg dan de Aquarius boy. In geen tijd kwamen we aan in Ardooie Veld. waar we maar weer lekker door mochten rijden. Het weer was zo guur, dat zelfs de boswachter niet te zien was dit keer. En daar kwam een korte bocht naar rechts en plots ging alles veel vlotter... de wind zat achter ons.

We reden naar Ardooie en gingen wat spelen op het crossparcours achter het oude voetbalterrein, zelfs met een stukje tribune inbegrepen in het parcours! Van daar gingen we richting Koolskamp om daar in het plaatselijke KLJ lokaal vlug nog een bevoorrading mee te pikken. Plotseling was de meeste modder verdwenen. De hele tijd had ik achter op mijn zadel gehangen, maar nu kon ik plotseling zelfs opschakelen: een stukje weg met de wind vanachteren richting Egem. We zagen de VRT-mast van verre, wetende dat de kleiputten daar net achter lagen. Iets verder konden we al de bakstenen muren van de steenbakkerij zien (die mannen kunnen toch moeilijk een bedrijfsgebouw met betonnen muren bouwen!).

Daar aangekomen dacht ik "Geert, rij niet naar beneden, je raakt nooit meer boven". Drie seconden later ging ik naar beneden. Vrijwel beneden ontdekte ik dat mijn pols nog niet in orde was. Ik moest mijn hand van het stuur halen en ja, daar ging ik zijdelings tegen de vlakte. Gelukkig was daar een modderlaag van 15 cm, die dit tot een zachte landing maakte. Het rond puntje rond en daar gingen we weer omhoog. Ondertussen was er zoveel modder en ander bike-vreemd materiaal tussen beide derailleurs geraakt dat ik er niet meer in slaagde om vooraan het kleinste blad te kiezen. Dan maar gewoon de ketting met de hand verlegd. De rest van het kleiputten-parcours bestond uit nog drie afdalingen, met "gevaarlijk" en "zeer gevaarlijk" bordjes. Ik probeerde er nog eentje, maar dit was voor mij duidelijk nog niet weggelegd. Wacht maar tot volgend jaar, als ik groot en sterk ben, dan kom ik terug.

Ik wachtte buiten de putten nog even op Niko, Rik was al doorgereden, maar hij bleek er niet aan te komen. Dan maar alleen vertrokken. Nog drie of vier kilometer track met twee karakteristieken: modder en wind tegen. Ik stierf en stierf en bleef sterven. Ik deed strook 4 en vreesde nog 3 stroken off-road te moeten ondergaan vooraleer we terug aan de sporthal kwamen, maar plots waren we er. Gelukkig. Een excellente bike-wash gevolgd door een warme douche en we waren klaar voor meer, alhoewel... Toch sta ik er volgend jaar weer. Weer of geen weer.

Gereden afstand: 44 km
Totale rijtijd: 2:54'05
Gemiddelde snelheid: 15,2 km/u
Hoogste snelheid: 39,7 km/u
Hoogtemeters: 302 m

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link:http://www.hinnaert.net/KML/Pittem.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)