Al heel de week had ik last van een verkoudheid, maar had hier verder geen erg in gehad. De gezonde boslucht zou me er wel bovenop helpen. Maar dit en de gevolgen van 7-8 weken inactiviteit zorgde ervoor dat ik al van in de eerste kilometers aan het achtervolgen was. Het liep vierkant en het leek of ik reed met mijn remmen dicht. Niko moest heel de tijd babysitten, achterop kijken hoe ver ik nog achter was, zich wat laten zakken en mij terug op sleeptouw nemen.
Naar plaatselijke traditie reden vrijwel onmiddellijk de weg op, kwestie van de gelederen een beetje uit elkaar te trekken voor we het bos inreden. Een dreef links, een dreef rechts en hop, daar kwam een einde aan het asfalt. Lange stukken recht door het bos, die er toch voor bleven zorgen dat we redelijk snel bleven reden (Niko vooral, ik daarachter met een heel lange elastiek!) Voor we het goed beseften stonden we aan de eerste bevoorrading. Daar stond een vrolijk ontspannen Filiberke de andere bikers - maar eigenlijk vooral de bikesters - te bekijken. We beslisten om samen verder te rijden. We draaiden het erf af en daar gingen we voor een paar kilometertjes modder.
Ademen ging moeilijker en moeilijker. Was die verkoudheid dan toch echt? De benen waren nu en dan eens van rubber, maar dat kan je overwinnen: verstand op nul en stampen, stampen, stampen. Niet ademen is moeilijker. Toen mijn pols dan ook nog eens pijn begon te doen kon ik niet meer remmen met mijn voorrem en mijn achterrem had het al eerder opgegeven. Nu ik nog! Ik liet Niko en Filiberke maar gaan en maakte een afspraak aan de aankomst. Zij voor de volle rit, ik voor de 32 of de 38km, ik zou nog wel zien.
Ergens op een boomkwekerij kwam de volgende splitsing en ik ging na zo'n 25 kilometer voor de kortst mogelijke pijn : de 32. Het was echt afzien, maar telkens we een off-road stukje hadden met wat modder of zachtere ondergrond had ik toch weer spijt dat ik niet voor de gehele rit was gegaan. Die laatste zeven kilometer waren echt de moeite en ik reed met tranen in de ogen. Ofwel van de pijn ofwel van verdriet dat ik de gehele rit niet kon rijden...
Toen we het laatste technisch bosje doorreden wou ik eigenlijk nog eens terug, maar het lijf wilde niet meer mee. Mij nog 900 meter verder naar de aankomst gesleept en onmiddellijk mijn emmertje warm water gaan claimen om mij toch nog even op te frissen voor de anderen er aan kwamen.
Dit was een prachtige tocht, maar ik heb er niet echt kunnen van genieten en had de rest van de dag een rothumeur. Volgend jaar herkansing.
Gereden afstand: 32.82 km
Totale rijtijd: 1:45'39
Gemiddelde snelheid: 18.6 km/u
Hoogste snelheid: 34.4km/u
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link:http://www.hinnaert.net/KML/Hertsberge.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten