MTB TT Marchiennes (Fr) - 27/01/2008

Rond kwart over zeven ging ik onderweg naar ons verzamelpunt: de grenspost in Rekkem. Het was alweer een tijdje geleden dat de forumbikers hier afspraak hadden gemaakt. Tegen half acht stonden daar tussen de portugese en poolse vrachtwagens een tiental bike-gekken klaar om te vertrekken op verkenning naar Marchiennes. Niemand bleek echt gehaast te zijn en hadden ze daar ergens koffie verkocht, we dronken er zeker een paar koppen terwijl er allerlei verhalen werden uitgewisseld.

We gingen op weg en in geen tijd kwamen we in Marchiennes aan. We reden het dorp door en een plaatselijke oudstrijder stond ons konvooi daar meewarig te bekijken. Ik denk niet dat er normaal zoveel autos door het dorp rijden op zondagmorgen. De parking op en de voertaal bleek inderdaad plots toch weer vlaams te zijn. Klaargemaakt en ingeschreven en we waren weg. Een volle kilometer op de weg en daar gingen we off-road. Na zo'n vijf kilometer kwamen we aan een bosje, waar verdacht veel berkenbomen op een pikzwarte ondergrond groeiden: een terril. Het leek eerst dat we errond zouden rijden, maar plots gingen we toch het terrein van Rieulay op.

En daar reden we een speeltuin voor bikers binnen. Een afdalingetje, waar de franse biker voor mij ging al te voet naar beneden ging en dan een veld vol bulten om een beetje te springen en te hossen. Terug een paar keer klimmen en plots kwamen we weer aam het punt waar we deze zone waren binnengereden. En ja, daar gingen we voor een bisnummer. Ik wou zelfs bijna een jumpke wagen, maar ik hoorde VTT-tje achter mij roepen: "niet te zot doen, wacht maar nog een beetje vooraleer je weer begint te springen." Ik volgde de wijze raad en reed nog een beetje rond in dit speeltuintje, tot grote verbijstering van de bikers die dit stukje voor het eerst binnenreden, terwijl ze wanhopig zochten waar het juiste pad van de toertocht eigenlijk liep.

Toen ik terug aan het beginpunt kwam bleek ik de enige te zijn, tot grote verbazing van Motorbiker, die niet begreep hoe ik plotseling iedereen had losgereden. Ik eigenlijk ook niet, maar iemand vertelde ons dat er een kettingreparatie werd uitgevoerd. Samen beslisten we om toch rustig te vertrekken, het forumgeweld zou ons toch wel weer inhalen. We gingen het typische terril-bos in en reden op en neer over wat een redelijk lange rollercoaster leek te zijn.

We kwamen samen met een andere groep op een "kruispunt" waar iedereen plotseling de basisregel van de bepijling vergeten was: als er niets staat aangeduid is het rechtdoor. Toegegeven, de vele pijlen in allerlei kleuren van allerlei tochten in de vorige weken waren niet echt behulpzaam. Ik nam de gang maar even op sleeptouw tot we plotseling een flinke afdaling begonnen. Het leek of de fanfare Sint Cecila achter mij de terril afreed. Wil iemand mij er mij aan herinneren dat ik nooit ofte nimmer schijfremmen op mijn bike wil? Zoveel lawaai had ik al lang niet meer gehoord.

En daar begonnen we aan een reeks veldwegen waar geen einde leek aan te komen. De ene al beter dan de andere, maar hier en daar toch flink zwaar door de alomtegenwoordige modder. Ik bekeek een paar bordjes en allemaal hadden ze het over "marais" en de ondergrond was duidelijk het bewijs. Na zo'n 20 kilometer draaiden we links de weg op en hadden daar een kassei om U tegen te zeggen. Een tweetal kilometer duwen en snelheid maken om toch niet van je bike te daveren. Op het einde was er een stukje asfalt van honderd meter voor we weer het veld indoken en mijn voeten tintelten nog altijd.

Bleek dat Motorbiker niet zo'n goede dag had. Ik wachtte even en samen reden we rond een paar dorpjes om samen het bos in te duiken. Hier maakte hij me duidelijk niet langer op hem te wachten. Ik ging er vandoor (kwestie van eens te tonen hoe fit ik nog zat!) en honderd meter verder stond ik stil toen mijn voorwiel volledig verdween in een modderplas. Ik stapte af, trok mijn bike uit de modder en bleek mijn rechterschoen ook kwijt te zijn. Alles terug in orde gemaakt en daar ging ik weer, achter op het zadel door de modder.

Ik naderde een splitsing en van uit de andere richting kwamen daar een drietal van onze mannen aan. Bleek dat ze zoveel "gespeeld" hadden op de terril van Rieulay, dat ze dan maar het parcours van de 35 km volgden. We gingen verder over allerlei veldwegen en net zoals de hele tocht wisselden we een lange strook off-road af met 50 meter asfalt en weer het veld in. Ik wou me nog niet opblazen na 35-36 kilometer en hield me een beetje op de vlakte, maar verwondering en verbazing toen we na net geen 38 kilometer weer de parking opreden ?!?!? Het was niet duidelijk waar we fout gereden waren, voornamelijk toen bleek dat de meeste bikers dezelfde afstand blken gereden te hebben. Slijkcrosserke had uiteindelijk zo'n 44 kilometer, wat bleek het juiste parcours te zijn, maar dit heb ik gemist.

Niet de mooiste rit die we in Frankrijk hebben meegemaakt, maar toch mooier dan sommige vlaamse ritten. Een off-road percentage boven de 80% maar soms net iets te eentonig voor mij. Ik was wel blij te zien dat mijn conditie terug een beetje beter begint te worden. Jammer van de gemiste kilometers, maar het broodje en het drankje maakten weer veel goed. Toch blij dat ik hier gereden heb met onze ongeorganiseerde bende ongeregeld.

Totale Afstand: 37.67 km
Totale Rijtijd: 2:14'18
Gemiddelde snelheid: 16.8 km/u
Hoogste snelheid: 27.7 km/u
Hoogtemeters: 163 m

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Marchiennes.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)

MTB TT Klerken - 20/01/2008 (De Heuveltjes van Erika)

Niko en ik reden naar Klerken en parkeerden de auto op hetzelfde pleintje als vorig jaar, Ik dacht dat daar een oorlogsmonument stond, maar nu stond daar een meer dan levensgroot standbeeld van "de Zaaier" - dezelfde vanop de schriftjes in de tweede helft van vorige eeuw. Na een beetje onnozel doen met de plaatselijke bevolking konden we dit jaar richting inschrijving gaan. (Vorig jaar stapten we gewoon weer in de wagen, want Niko had zijn klikschoenen thuis gelaten...) De forumtrein zat al onrustig te wachten en we hielden ze niet te lang bezig. De weg op en onmiddellijk het eerste stukje onverhard - de nieuwste wegen in aanleg voor een nieuwe verkaveling - om dit te eindigen met een vettige strook, waar de groep voor ons gezamenlijk voet aan de grond zette. Niko, Cowboy Peter en ikzelf gingen rechts de hele lijn voorbij en gingen terug de weg op. "We hebben een gat zei Peter", Niko keek eerst nog even rond (met die Belgacom reclame in het achterhoofd!) maar bleek dat we vijftig meter op de forumtrein hadden geslagen.

We gingen een paar wegels links en rechts en plotseling kwam daar de Steenstraat, maar in tegenstelling tot vorige week ging ze naar beneden met de wind opzij. Niet al te onbezonnen gingen we in een lijn postvatten op het midden van de kassei. Het liep goed en plots hoorde ik stemmen achter mij. Gelukkig waren dit geen stemmen in mijn hoofd, enkel de forumtrein die ons weer had bijgebeend. Mijn tien minuten glorie waren voorbij! In geen tijd zag ik ze enkel nog als stipjes in het veld, ver voor mij. Niko had nochtans gezegd om de kleine rit aan te vatten aangezien hij zich niet echt goed voelde. Als hij dat nog eens wil, dan moet hij mij een half uur eerder laten vertrekken, want hij was ribbedebie met de anderen.

Plotseling stond daar weer zo'n bord "Werken", net als vorige week, maar dit keer moest er echt gewerkt worden om vooruit te blijven gaan. De wind beukte en op bepaalde momenten vreesde ik gewoon tot stilstand te komen. Waarom had ik niet even rechtgestaan op de trappers om mee te rijden met de "gang". Nu moest ik alle wind in mijn eentje verwerken. De wind floot in de openingen van mijn helm wat mij de hele tijd aan Quasimodo deed denken, die gek werd van het geluid van de klokken van de Notre Dame. Gelukkig waaide het daar niet, wie weet wat hij nog allemaal had uitgestoken.

Ik kwam aan de eerste bevoorrading en ging een hangar binnen voor een drankje en een snack en sprong vrijwel onmiddellijk terug buiten. Net op dat ogenblik startte de elite van de locale fanfare een concert voor de bikers. Toen ik het geluid een beetje gewoon begon te worden ging ik nog eens binnen, maar het moet gezegd dat de acoustiek van een betonnen landbouwschuur en het zondagmorgen enthousiasme van de koperblazers niet echt goed samengingen. Begrijp me niet verkeerd, geen kwaad woord over de muzikanten, want een tijdje later had ik hun muziek wel kunnen gebruiken als aansporing toen ik tegen de beukende wind off-road omhoog ging door de smurrie.

Merkwaardig genoeg ging het helemaal niet toen ik de wind tegen had, zelfs niet gewoon op vlakke weg, maar van zodra er een leuk stuk off-road werd ingelast slaagde ik er toch in om hier en daar nog een biker in te halen die laveerde over het veld. En daar kwam een stukje eenmalige doorgang, aangeduid als 2000 meter. Het was er bijna 3000, maar dit kon de pret niet drukken. VTT-tjes mini terril en het laveren tussen de bomen op een zachte ondergrond vroegen om dit stukje nog een te doen, wat ik dan met plezier deed. Ik ontdekte dat Lichterveldenaarke me daar op de hielen zat, maar hij biste ook, waardoor ik net iets eerder op de tweede bevoorrading aankwam. Niko stond me daar op te wachten. Ik vreesde dat hij daar al een eeuwigheid stond, maar bleek dat ik iets aan het versnellen was en hij op het einde van zijn krachten raakte.

Weer op weg en vrijwel onmiddellijk een splitsing, maar neen, Niko ging voor de langste afstand, dus bleven we maar duwen tegen de wind. Gelukkig voel je die niet in het bos. In Houthulst aangekomen maakten we een plaatselijke ronde om de Cowboy Peter afdaling uit te proberen, waarvan de pijltjes waren verwijderd (bleek dat een madammeke bang was dat er iets zou gebeuren als ze de eerste bikers had zien afdalen), maar het was een fluitje van een cent. Een weinig later gingen we door een ploeterveld om schuin af te dalen naar de straat. Deze was lager en stukken gevaarlijker maar geen probleem.

Korte tijd later vatte ik het laatste lusje aan en wou nog even op Niko wachten, die teken deed dat ik moest doorrijden. Het kon niet verder dan 3-4 kilometer zijn dus ging ik er vandoor, niet als een pijl uit een boog, gewoon als een schildpad op speed, maar aangezien Niko tegen dan tegen de kramp aan het vechten was kan ik dit moeilijk als een verdienste aanrekenen. Nog een afdalingetje met de wind achter vooraleer het aangeduide pad een bocht van 180 graden maakte, tegen de wind en bergop terug naar Klerken. Ik werd nog ingehaald door een fitte biker, maar pikte zelf nog een tiental doden op, die net snel genoeg reden om niet om te vallen tijdens de laatste klim naar de Smissestraat.

De bikewash was net iets te druk maar de douches waren warm en deugddoend. De pannenkoeken en het abdijbier waren van dezelfde aard. Nog wat de eerste beelden van de rit zitten bewonderen, maar toen een lid van de organisatie ons een liedje wou laten zingen vonden we dit duidelijk erover! We zijn dan maar vertrokken uit deze poel van verderf voor er iets ergs gebeurde!

Gereden afstand: 45.37 km
Totale rijtijd: 2:42'35
Gemiddelde snelheid: 16.7 km/u
Hoogste snelheid: 38.1 km/u
Hoogtemeters: 367 m

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Klerken.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Let wel: dit parcours bevat private doorgangen, enkel geopend voor de gelegenheid en kan dus niet zomaar worden gereden!

MTB TT Zarren - 13/01/2008

Vorig jaar had ik hier forfait moeten geven en had hier dus nog nooit "gereden". Niko had beslist om vandaag met de motorfiets een toerke te gaan doen (overloper !) dus gingen Rik en ik maar alleen op weg naar het startpunt. Vanuit Kortemark gingen we richting Diksmuide dus richting "Bachten de Kupe", maar we staken de Ijzer niet over.

We vonden het vertrekpunt zonder zoeken en toen we aankwamen zagen we nog net "de vrouwen" vertrekken en de rest van de forumbende klaar om te vertrekken. Aangezien daar voor het ogenblik een paar mannen in heel goede form tussenzitten was het niet echt de moeite om hen te vragen op ons te wachten, we zouden toch onmiddellijk losgereden worden. We schreven in (een mountainbike te winnen is toch niet niks) en gingen op weg.

Met een redelijk grote groep gingen we het eerste stukje off-road in. Aan de andere kant was de groep uiteengevallen en passeerden we het bordje "Werken" (toch nog steeds een vreemde naam voor een gemeente) en gingen we verder langs Vladso en Esen. Het was hier en daar toch flink pompen om vooruit te geraken door de zachte, klevende ondergrond van "De Broeken". Rik maakte nog even een opmerking over het vlakke karakter van de streek en daar gingen we een bocht in waar ik een bordje opmerkte: Heuvelpad. Dat zag er niet goed uit.

Een bocht verder draaiden we de kasseien op. Omhoog. Het zag er redelijk lang uit en toen we bijna boven kwamen zat er een lichte bocht in de weg, die de rest van de klim toonde die al heel de tijd achter een boerderij verscholen zat. De wind zat schuin tegen en toen ik boven kwam kon ik al een pauze gebruiken, maar we zouden eerst nog flink wat veldwegen aandoen vooraleer we langs Klerken en Houthulst de eerste bevoorrading mochten smaken in de plaatselijke garage. Ik vreesde dat we daar getrakteerd zouden worden op nieuwe bougies en verse olie, maar de plaatselijke bakker zat ook in het complot, waardoor we een rijsttaartje konden verorberen. Net op tijd.

Weer op weg, eerst door een klein stukje bosgrond om dan het Vrijbos aan te doen. De Duitsers konden hierdoor worden tegengehouden in WO1, maar wij waren niet te houden. We gingen door de dreef alsof het asfalt was. De ondergrond werd uiteindelijk asfalt maar ging verdorie omhoog en het leek alsof ze bleef klimmen. Rik zette zich aan kop van het gelegenheidspeleton en ik ging mee in tweede positie. Dan in derde, dan vierde, vijfde positie, om uiteindelijk met honderd meter achterstand aan te komen op de top.

We gingen hier lusjes rijden, die telkens weer op die Melanedreef uitkwamen, gelukkig ging die dreef nu naar beneden! Voor we het goed beseften reden we een hoeve binnen voor de tweede bevoorrading. Nu al? Enfin, je hoorde mij niet klagen, toen ik een warme chocomelk in mijn keelgat goot. Waren het de hormonen in de melk, de kracht van pure chocolade of gewoon geluk, ik weet het niet, maar plots begon het allemaal beter te gaan. We gingen terug naar het Vrijbos en plotseling moest Rik niet meer op mij wachten.

We vonden ook nog een stukje militair domein waar we langs sjeesden, maar dat was zo ongeveer het enige verharde stuk in de buurt. Ergens had ik gelezen dat na de bevoorrading het parcours voor 80% onverhard zou zijn. Dit was duidelijk niet overdreven. We hadden nog de boomgaard en een appeltje voor de dorst, wat duidelijk geen slecht idee was. Plots was hier geen enkele weg plat, alles leek te klimmen. Er zat zelfs nog een stukje maisveld van minder dan 100 meter, maar het vergde krachten, zeker op het einde, want daar waren we aan het geraken. Gelukkig.

De bike-wash was net iets te overbevolkt, dus gingen we naar de kleedkamers voor een douche. Daar was het van 't zelfde, maar het warme water deed deugd. Een boterhammetje en een drankje later deden we de bike-wash aan onderweg naar de auto. Vlug terug naar huis voor een beetje echt voedsel, want deze rit had de reserves toch wel serieus aangesproken.

Een vlak ritje in de polders... "Mijn gedacht" zou Boma zeggen!

Gereden afstand: 44.53 km
Totale rijtijd: 2:33'23
Gemiddelde snelheid: 17.4 km/u
Hoogste snelheid: 31.2 km/u
Hoogtemeters: 233 m.

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Zarren.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)

MTB TT Hulste - 06/01/2008

Deze week had ik een paar korte ritjes gedaan om toch weer een beetje conditie te kweken na weken inactiviteit. Tijdens mijn ritjes was ik al meerdere pijltjes van de Laagvliegers in Hulste tegengekomen. Het parcours lag grotendeels bevroren in het begin van de week. Warmer weer zorgde ervoor dat alles dooide en toen begon het te regenen en te regenen. Het snelle ritje van de zondag werd er eentje van nog geen 15km/u naar het einde van de week. En dan Hulste... Eigenlijk had ik gemengde gevoelens over de rit van vandaag. Vorig jaar had ik moeten opgeven nadat ik een duikvlucht over een gracht had genomen, wat mijn pols en schouder niet zomaar hadden verdragen. Het andere beeld dat ik nog had waren de velddoorsteken die ploeteren, baggeren en stampen waren. Het vochtige weer van de voorbije dagen was duidelijk aan het zorgen voor een herhaling.

Van thuis reed ik met de bike Niko ophalen en zag hier en daar de grond glinsteren. Dit was geen geval van te lange blootstelling aan het kerst-gebeuren maar het gevolg van nog een beetje nachtvorst. Samen reden we naar Hulste. De (kleine) forumbende zat ons al op te wachten en na de nieuwjaarswensen gingen we op weg. Vrijwel onmiddellijk gingen we een talud op, kwestie van direct onnozel genoeg te doen, vooral toen bleek dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was deze hindernis te nemen. Honderd en vier meter verder ging Cowboy Peter tegen de vlakte in een boomgaard tijdens een inhaalmanoeuver. In tegenstelling tot vorig jaar gingen we direct naar Lendelede, om de Baekelandtroute te rijden, weliswaar met aanpassingen.

Cowboy en VTT-tje gingen er vandoor en wij lieten ze rustig begaan. Het parcours was al lastig genoeg zonder dat er dan nog gekoersd moest worden. We zagen ze redelijk lang voor ons uit rijden, want zelfs koersen was niet van die aard dat records gebroken zouden worden. Plots toonden de pijltjes dat we vanop de asfalt links een veldwegel in moesten draaien. Twee mannen voor ons negeerden het glinsterende asfalt en gingen tegen de vlakte, een beeld dat we nog een paar keer zouden zien vandaag, gelukkig meestal zonder veel erg, al zullen de verkopers van koerstenuetjes wel een paar bezoekjes krijgen volgende week. Ik ging achterop mijn zadel hangen en ging goed vooruit door de modder tot ik op het einde van het weggetje in de blubber nog wel net snel genoeg reed om niet omver te vallen. Ik had gelukkig al een paar keer kunnen laveren langs minder fortuinlijke bikers maar als ze dwars over de weg voor je komen te staan kan je toch niet veel anders dan stoppen.

Ik verloor in dit stukje Niko, die ik ter hoogte van de bergkapel in Lendelede plots weer langszij zag komen. Bleek dat hij zijn ketting had moeten bevrijden en dat hij maar een stukje extra asfalt had ingelast om mij weer bij te benen. Samen gingen we het veld weer in om opnieuw de vaste Lendeleedse route te hernemen. Op de klim na het sportcentrum ging ik even tegen de vlakte toen iemand voor mij een vreemde beweging maakte, wat Niko een glimlach ontlokte. Op de bevoorrading tweehonderd meter verder was "de Fast" boos op zijn bike. Hij had hem daar gewoon gegooid "die banden zijn verdorie niet goed genoeg!", maar een drankje later was hij al weer op weg. Toen we het stukje wegel bij boer Frans (door ons ook boer Boer genoemd) aandeden was het Niko die een dwarsligger voor zich kreeg. Ik was eigenlijk blij om even trager te rijden wachtend op Niko. We gingen verder en volgden een groep bikers op een single track. Plots ging de eerste links in de gracht, maar net op het moment dat die gracht overging in een gekanaliseerd ding. Op het nippertje vermeed hij een smak tegen het beton. Iets trager gingen we verder.

In geen tijd passeerden we langs Niko's en we lasten ook nog vlug een extra bevoorrading in bij mij thuis. Daar gingen we weer. Een paar prive stukjes in de buurt later gingen we richting Ingelmunster. Toen we daar afdaalden en richting Ooigem bos zouden rijden, bleek het beste er af. Niko's knie deed ook nog eens flink pijn en toen we 29.5 km op de teller hadden zochten we de kerktoren van Hulste. We gingen er zo snel mogelijk naartoe, wat inhield dat we toch nog een paar modderstroken meepikten, kwestie van de rechte lijn te blijven volgen natuurlijk. Plots waren we weer aan het vertrekpunt en gingen we vlug genieten van een broodje en een drankje.

Mijn verwachtingen waren duidelijk ingelost... Het was dit jaar inderdaad weer baggeren en ploeteren, maar toch zo leuk om te doen. Tot volgend jaar.

Dan moesten we nog met de bike terug naar huis, maar mijn retour na een paar weken gedwongen nietsdoen was niet onverdienstelijk. Sven Nijs werd Belgisch kampioen en ik ben niet in slaap gevallen, dus... het had erger kunnen zijn!

Gereden afstand: 31.65 km
Totale rijtijd: 1:56'45
Gemiddelde snelheid: 16.3 km/u
Hoogste snelheid: 29.7 km/u
Hoogtemeters: 164 m

Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Hulste.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)