We gingen een paar wegels links en rechts en plotseling kwam daar de Steenstraat, maar in tegenstelling tot vorige week ging ze naar beneden met de wind opzij. Niet al te onbezonnen gingen we in een lijn postvatten op het midden van de kassei. Het liep goed en plots hoorde ik stemmen achter mij. Gelukkig waren dit geen stemmen in mijn hoofd, enkel de forumtrein die ons weer had bijgebeend. Mijn tien minuten glorie waren voorbij! In geen tijd zag ik ze enkel nog als stipjes in het veld, ver voor mij. Niko had nochtans gezegd om de kleine rit aan te vatten aangezien hij zich niet echt goed voelde. Als hij dat nog eens wil, dan moet hij mij een half uur eerder laten vertrekken, want hij was ribbedebie met de anderen.
Plotseling stond daar weer zo'n bord "Werken", net als vorige week, maar dit keer moest er echt gewerkt worden om vooruit te blijven gaan. De wind beukte en op bepaalde momenten vreesde ik gewoon tot stilstand te komen. Waarom had ik niet even rechtgestaan op de trappers om mee te rijden met de "gang". Nu moest ik alle wind in mijn eentje verwerken. De wind floot in de openingen van mijn helm wat mij de hele tijd aan Quasimodo deed denken, die gek werd van het geluid van de klokken van de Notre Dame. Gelukkig waaide het daar niet, wie weet wat hij nog allemaal had uitgestoken.
Ik kwam aan de eerste bevoorrading en ging een hangar binnen voor een drankje en een snack en sprong vrijwel onmiddellijk terug buiten. Net op dat ogenblik startte de elite van de locale fanfare een concert voor de bikers. Toen ik het geluid een beetje gewoon begon te worden ging ik nog eens binnen, maar het moet gezegd dat de acoustiek van een betonnen landbouwschuur en het zondagmorgen enthousiasme van de koperblazers niet echt goed samengingen. Begrijp me niet verkeerd, geen kwaad woord over de muzikanten, want een tijdje later had ik hun muziek wel kunnen gebruiken als aansporing toen ik tegen de beukende wind off-road omhoog ging door de smurrie.
Merkwaardig genoeg ging het helemaal niet toen ik de wind tegen had, zelfs niet gewoon op vlakke weg, maar van zodra er een leuk stuk off-road werd ingelast slaagde ik er toch in om hier en daar nog een biker in te halen die laveerde over het veld. En daar kwam een stukje eenmalige doorgang, aangeduid als 2000 meter. Het was er bijna 3000, maar dit kon de pret niet drukken. VTT-tjes mini terril en het laveren tussen de bomen op een zachte ondergrond vroegen om dit stukje nog een te doen, wat ik dan met plezier deed. Ik ontdekte dat Lichterveldenaarke me daar op de hielen zat, maar hij biste ook, waardoor ik net iets eerder op de tweede bevoorrading aankwam. Niko stond me daar op te wachten. Ik vreesde dat hij daar al een eeuwigheid stond, maar bleek dat ik iets aan het versnellen was en hij op het einde van zijn krachten raakte.
Weer op weg en vrijwel onmiddellijk een splitsing, maar neen, Niko ging voor de langste afstand, dus bleven we maar duwen tegen de wind. Gelukkig voel je die niet in het bos. In Houthulst aangekomen maakten we een plaatselijke ronde om de Cowboy Peter afdaling uit te proberen, waarvan de pijltjes waren verwijderd (bleek dat een madammeke bang was dat er iets zou gebeuren als ze de eerste bikers had zien afdalen), maar het was een fluitje van een cent. Een weinig later gingen we door een ploeterveld om schuin af te dalen naar de straat. Deze was lager en stukken gevaarlijker maar geen probleem.
Korte tijd later vatte ik het laatste lusje aan en wou nog even op Niko wachten, die teken deed dat ik moest doorrijden. Het kon niet verder dan 3-4 kilometer zijn dus ging ik er vandoor, niet als een pijl uit een boog, gewoon als een schildpad op speed, maar aangezien Niko tegen dan tegen de kramp aan het vechten was kan ik dit moeilijk als een verdienste aanrekenen. Nog een afdalingetje met de wind achter vooraleer het aangeduide pad een bocht van 180 graden maakte, tegen de wind en bergop terug naar Klerken. Ik werd nog ingehaald door een fitte biker, maar pikte zelf nog een tiental doden op, die net snel genoeg reden om niet om te vallen tijdens de laatste klim naar de Smissestraat.
De bikewash was net iets te druk maar de douches waren warm en deugddoend. De pannenkoeken en het abdijbier waren van dezelfde aard. Nog wat de eerste beelden van de rit zitten bewonderen, maar toen een lid van de organisatie ons een liedje wou laten zingen vonden we dit duidelijk erover! We zijn dan maar vertrokken uit deze poel van verderf voor er iets ergs gebeurde!
Gereden afstand: 45.37 km
Totale rijtijd: 2:42'35
Gemiddelde snelheid: 16.7 km/u
Hoogste snelheid: 38.1 km/u
Hoogtemeters: 367 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Klerken.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Let wel: dit parcours bevat private doorgangen, enkel geopend voor de gelegenheid en kan dus niet zomaar worden gereden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten