Afgesproken tegen een uur of 8 met Niko en Rik om samen naar St.Denijs te vertrekken. Nogal wat koffie gedronken voor we vertrokken, kwestie van helemaal klaar te zijn.
Met feilloze GPS navigatie in St.Denijs aangekomen om tegen 9uur ingeschreven en wel onderweg te zijn.
Ik vreesde het ergste, want na 15 meter door een weide gingen we over de eerste betondallen. Wie Zwevegem een beetje kent, weet dat er daar duizenden uit Bekaert zijn fabriek tussen de velden zijn terechtgekomen. Je mag zeggen wat je wilt, maar ik vind dit geen off-road. Maar mijn vrees was ongegrond. Alles samen hebben we misschien 100 meter over betondallen gereden.
We gingen redelijk snel naar de taalgrens en hadden daarvoor vrijwel geen asfalt nodig. Een groot aantal leuke single tracks langs de Schelde, die gelukkig redelijk droog lagen, met verraderlijke wortels maar zonder plaats om iemand in te halen. Maar, de hoeveelheid bikers was echt niet overdreven waardoor dit meer dan meeviel.
Toen we die tracks verlieten gingen we allerlei karresporen verkennen, waar ik dacht een beetje te kunnen inhalen, maar die Waalse boeren hebben er een sport van gemaakt om karrevrachten steenafval ("brikkeljong") uit te strooien. Niet te geloven hoe snel je stil kunt staan als je daar met je voorwiel tegenrijdt.
We zagen de Mont Saint Aubert (of Jubaru) al een hele tijd links liggen lachen. Niko lachtte nog even, dat het zeker 'gene Kluisberg' was en de eerste beklimming via de weg leek dat ook te bevestigen. De tweede klim was al wat anders, met een afdaling over de weg. Maar de derde klim met een afdaling ('gemerkt als gevaarlijke afdaling') was toch net 10 meter te lang voor mij. Dat laatste stukske na het bochtje naar rechts was er te veel aan. Maar... die afdaling was zalig. Rik en ik staken daar een paar mannen voorbij al glijdend en schuivend en plots hoorde ik achter mij: "wij zijn hier niet goed bezig". Nochtans hadden ze goed (en vooral duur) gerief. "It's not kind of tool, but the way you use it" zou hier toch wel een goede omschrijving zijn. Heb daar toch meerdere mannen op hun zij een deel van de afdaling zien afwerken. Achteraf trouwens gehoord van nog een paar avonturiers, die het ook zo eens hebben geprobeerd.
We hadden een biker van Rumbeke ontmoet onderweg, maar na de tweede bevoorrading (na de Jubaru) wilden we toch ons gemiddelde een beetje opkrikken. Jammer genoeg zijn we hem daar kwijt geraakt. Tot volgende keer kerel, jammer dat je plotseling verdwenen was. We hebben het zelf maar een paar kilometer volgehouden aan dat tempo (eigenlijk alleen dat stuk dat naar beneden ging...)
Na mijn avonturen in Hulste, waar ik nogal een vlucht had genomen was dit de eerste TT. Ik had gevreesd voor flink wat pijn, maar enkel de kasseien deden mijn pols geen deugd. Ik hoorde evenwel iedereen puffen en blazen en misschien ben ik al redelijk genezen!
Plotseling zaten we op de Tonteroute en heel dicht bij de aankomst. Was het de geur van de Leffe of mijn ongelofelijk uithoudingsvermogen (hum-hum), ik weet het nog niet zeker, maar ik kon blijven gaan. We reden de meet over na twee uur en drie kwartier. Veel trager dan normaal, maar niet slecht gezien de omstandigheden.
De bikewash was een beetje verzopen, jammer aangezien de rest van de organisatie perfect was. Uitpijling zonder enig probleem, geen moment van twijfel, bevoorradingen bemand door vriendelijke mensen met meer dan genoeg van alles.
Zeker tot volgend jaar.
Totale Afstand: 50.82 Km
Totale Rijtijd: 2:46'10
Gemiddelde Snelheid: 18.3 Km/u
Hoogste Snelheid: 50.7 Km/u
28 januari 2007
07 januari 2007
MTB TT Hulste - 07/01/2007
Vorige week tijdens een kort ritje was ik uitgegleden over een houten brugje. Ik was vreemd neergekomen en had dan nog eens mijne copain achter mij, die alles moest doen om niet helemaal over mij te rijden. Mijn arm deed een beetje pijn en ik gaf er eigenlijk geen verdere aandacht aan.
Vandaag trokken wij naar Hulste met goede moed, met de fiets, want het is maar 6-7 kilometer van bij ons vandaan. Tegen 8u15 daar aangekomen en met de andere bikers afgesproken om te vertrekken. Nog een beetje staan kijken naar de andere bikers die vertrokken, vooral het enthousiasme van sommigen die voor de gelegenheid een bike hadden gehuurd.
Onmiddellijk na het vertrek hadden we na minder dan 500meter de eerste modderstrook. Daar stonden de huurders al aan de grond. Dit was nog vroeg, maar in de eerste 5 kilometer zullen de meesten wel een voetje aan de grond hebben gezet. Toen zaten wij nog altijd goed in het zadel en vlogen we erover. Wat weer opviel is dat door de plassen rijden meestal de hardste grond opleverde: iedereen probeert die plassen te vermijden en de grond naast de plassen is compleet kapotgereden. Alleen wordt je gat zo nat!
We kwamen langs Ooigem bos, wat oorspronkelijk in de tourrit zou zitten, maar wegens 'te zompig' geschrapt werd. Wij konden niet weerstaan en met een groepje van een tiental bikers gingen we er toch door. Door de beken en tussen de bomen, het slijk en de bladeren. Toen we voor de derde keer over hetzelfde stukje reden hoorde ik achter mij: "dat bos is hier nog groter dan ik dacht!". Een doortocht met zijn tienen was mogelijk, maar duizend of meer bikers zouden het bos waarschijnlijk serieus kapot hebben gereden. Voldaan reden we terug op de weg de rest van het parcours tegemoet.
Vrijwel onmiddellijk daarna hadden we een eerste (extra) bevoorrading. Een jenevertje later en met propere derailleurs waren we weer onderweg. Ik probeerde iemand in te halen en verwittigde dat ik er langs kwam en hij ging volledig naar rechts. Ik kon niet anders als hetzelfde doen en verliet mijn fiets, om over een beek in het lagergelegen veld te belanden. Op het eerste ogenblik voelde ik heel veel pijn in mijn schouder maar die ging vrijwel direct over. Terug op de weg.
Ik raakte snel weer bij de groep en daar gingen we weer het veld in. Ploeteren, afzien, duwen, door een maisveld, door een akker, door het gras... Toen pas begon ik te voelen waar het echt pijn deed: mijn rechter arm, die al vorige week een duw had gekregen.
Toen we uiteindelijk in Hulste aan het klimmen gingen, lukte het niet meer en daar ontdekte dat ik vrijwel geen kracht meer had in mijn hand om te remmen, wat niet echt aangewezen is als je ook nog eens wil stoppen. Dan maar via de korste route naar huis. Uiteindelijk bleek dit ook het gewone parcours te zijn en reden we dus eigenlijk nog een hele tijd mee. Nog een veldje overgeslagen en dan waren we bij Niko thuis, waar we nog in de vlugte een nieuwjaarsreceptie hebben gehouden voor de forumbikers.
Zij gingen verder en ik ben dan maar gewoon naar huis gefietst, nadat Niko mijn fiets had gereinigd (bedankt trouwens) en we nog een glas hadden gedronken. Douche genomen en met een hot/cold pack op mijn arm blijven zitten in het zeteltje. Uiteindelijk was een doktersbezoek niet nodig, tenzij er natuurlijk morgen een zwelling is. ('s Anderendaags dan toch maar naar de dokter geweest,die meerdere serieuse kneuzingen vaststelde. Pilletjes en zalfje en rust werden voorgeschreven...)
Uiteindelijk toch nog iets meer dan 25Km in de benen (33Km met het stukje tot aan de start erbij), aan een lage snelheid van 16-17Km per uur, wat aantoont dat het parcours toch wel redelijk zwaar moet zijn geweest.
Organisatie was zeker goed en de stukken waar we doorreden waren ettelijke stukjes die speciaal voor de gelegenheid geopend waren. Bevoorrading (de echte bedoel ik) was 100 procent in orde, maar ik vrees dat 1 enkele voor 45-50 Km misschien toch wel te weinig zou zijn geweest, maar, ik was jammer genoeg niet in staat het hele parcours af te rijden. volgend jaar dan maar zeker?
Vandaag trokken wij naar Hulste met goede moed, met de fiets, want het is maar 6-7 kilometer van bij ons vandaan. Tegen 8u15 daar aangekomen en met de andere bikers afgesproken om te vertrekken. Nog een beetje staan kijken naar de andere bikers die vertrokken, vooral het enthousiasme van sommigen die voor de gelegenheid een bike hadden gehuurd.
Onmiddellijk na het vertrek hadden we na minder dan 500meter de eerste modderstrook. Daar stonden de huurders al aan de grond. Dit was nog vroeg, maar in de eerste 5 kilometer zullen de meesten wel een voetje aan de grond hebben gezet. Toen zaten wij nog altijd goed in het zadel en vlogen we erover. Wat weer opviel is dat door de plassen rijden meestal de hardste grond opleverde: iedereen probeert die plassen te vermijden en de grond naast de plassen is compleet kapotgereden. Alleen wordt je gat zo nat!
We kwamen langs Ooigem bos, wat oorspronkelijk in de tourrit zou zitten, maar wegens 'te zompig' geschrapt werd. Wij konden niet weerstaan en met een groepje van een tiental bikers gingen we er toch door. Door de beken en tussen de bomen, het slijk en de bladeren. Toen we voor de derde keer over hetzelfde stukje reden hoorde ik achter mij: "dat bos is hier nog groter dan ik dacht!". Een doortocht met zijn tienen was mogelijk, maar duizend of meer bikers zouden het bos waarschijnlijk serieus kapot hebben gereden. Voldaan reden we terug op de weg de rest van het parcours tegemoet.
Vrijwel onmiddellijk daarna hadden we een eerste (extra) bevoorrading. Een jenevertje later en met propere derailleurs waren we weer onderweg. Ik probeerde iemand in te halen en verwittigde dat ik er langs kwam en hij ging volledig naar rechts. Ik kon niet anders als hetzelfde doen en verliet mijn fiets, om over een beek in het lagergelegen veld te belanden. Op het eerste ogenblik voelde ik heel veel pijn in mijn schouder maar die ging vrijwel direct over. Terug op de weg.
Ik raakte snel weer bij de groep en daar gingen we weer het veld in. Ploeteren, afzien, duwen, door een maisveld, door een akker, door het gras... Toen pas begon ik te voelen waar het echt pijn deed: mijn rechter arm, die al vorige week een duw had gekregen.
Toen we uiteindelijk in Hulste aan het klimmen gingen, lukte het niet meer en daar ontdekte dat ik vrijwel geen kracht meer had in mijn hand om te remmen, wat niet echt aangewezen is als je ook nog eens wil stoppen. Dan maar via de korste route naar huis. Uiteindelijk bleek dit ook het gewone parcours te zijn en reden we dus eigenlijk nog een hele tijd mee. Nog een veldje overgeslagen en dan waren we bij Niko thuis, waar we nog in de vlugte een nieuwjaarsreceptie hebben gehouden voor de forumbikers.
Zij gingen verder en ik ben dan maar gewoon naar huis gefietst, nadat Niko mijn fiets had gereinigd (bedankt trouwens) en we nog een glas hadden gedronken. Douche genomen en met een hot/cold pack op mijn arm blijven zitten in het zeteltje. Uiteindelijk was een doktersbezoek niet nodig, tenzij er natuurlijk morgen een zwelling is. ('s Anderendaags dan toch maar naar de dokter geweest,die meerdere serieuse kneuzingen vaststelde. Pilletjes en zalfje en rust werden voorgeschreven...)
Uiteindelijk toch nog iets meer dan 25Km in de benen (33Km met het stukje tot aan de start erbij), aan een lage snelheid van 16-17Km per uur, wat aantoont dat het parcours toch wel redelijk zwaar moet zijn geweest.
Organisatie was zeker goed en de stukken waar we doorreden waren ettelijke stukjes die speciaal voor de gelegenheid geopend waren. Bevoorrading (de echte bedoel ik) was 100 procent in orde, maar ik vrees dat 1 enkele voor 45-50 Km misschien toch wel te weinig zou zijn geweest, maar, ik was jammer genoeg niet in staat het hele parcours af te rijden. volgend jaar dan maar zeker?
Abonneren op:
Posts (Atom)
