skip to main |
skip to sidebar
Deze morgen tegen kwart over zeven bij Niko aangekomen om samen naar St. Baafs Vijve te rijden. Bleek dat zijn madam de hele nacht een acute aanval van "iets" had, waardoor de totale inhoud van haar maag meerdere keren er opnieuw uit wilde. Niko besliste om maar thuis te blijven om voor haar te zorgen. Na een kopje koffie dan maar alleen op weg naar "Sentebaas" voor de rit. Vorig jaar waren we iets te laat wegens allerlei wegenwerken onderweg en dit jaar zag het weer net zo uit. Wegenwerken in Ingelmunster op twee verschillende plaatsen zorgden er opnieuw voor dat ik pas om 8 uur aankwam. Gelukkig was de forumtrein nog niet vertrokken en kon ik nog aanpikken.
We vertrokken en in geen tijd reden we langs verschillende tracks richting Expressweg, waar we beide kanten onderaan de talud mochten verkennen. Ik herinner dat ik vorig jaar daar mijn pedaal kapot trapte, maar toen was dit deel het einde van de tocht, dus... we gingen voor een omgekeerd parcours. Daar kwam een eerste splitsing en die kwam onmiddellijk met een eerder verraderlijke afdaling. Ik was een beetje ongerust, maar ging ervoor. Het lukte en dat hielp het moreel ongelofelijk. Een ogenblik later reden we langs de Leie om van daaruit via allerlei paadje en wegen naar Waregem te rijden. We vonden daar een bosje met wat bultjes na een tiental kilometer en bleek dat de Fast en Cowboy Peter ook een bultje hadden geprobeerd. Alleen de airtime na het eerste bultje was niet lang genoeg om ook nog het tweede lagere bultje over te raken. Resultaat een hoopje bikers en een voorwiel gevormd als een acht, gelukkig verder geen erg.
Lichterveldenaerke en ik gingen verder - ze waren al met genoeg om de Fast te helpen - en in geen tijd kwamen we in Waregem aan de watertoren. We draaiden links een wegeltje in en kregen daar opnieuw een lading modder te verwerken. Mijn benen zijn helemaal niet in form, maar bleek dat een beetje techniek je sneller laat gaan dan wild stampen op de trappers. En daar kwamen we aan e poorten van een een private doorgang door een bosje. Bosje, bosje... BOS zou ik moeten zeggen: het Spitaalbos. Plots kwam daar een modderafdaling en kwamen we terug op de weg. Vijftig meter en opnieuw het bos in om de afdaling in omgekeerde richting opnieuw aan te pakken en de Zilverberg opnieuw omhoog. Verdorie. het was leuk maar lastig. Alleen waren de schokken niet altijd een zegen voor mijn pols. In het bos een tweetal bikers met kapotte derailleurs gezien (het zullen weer goeie tijden zijn voor de fietsenmakers maandag..).
Ik ben nog nooit zo blij geweest dat we een paar kilometer op de weg mochten rijden. Het was echt nodig om opnieuw een beetje krachten op te doen. Ik voelde me redelijk snel weer een beetje "mens" en maakte na zo'n 25 kilometer de beslissing om toch niet voor de 35 of de 40 kilometer, maar om voor het volle pond: de 50 te gaan. Waarom toch? Ik wist nochtans dat hier een flink aantal hoogtemeters waren toegevoegd en een paar bossen. Die laatste heb ik geen probleem mee, maar de klimmetjes zijn toch nooit echt mijn ding geweest. Als ik goede form ben, dan kan ik er tegen, maar nu was het echt afzien. Ik verloor Lichterveldenaerke uit zicht en begon meer en meer bikers te zien die mij inhaalden. Geen goed gevoel, maar dat kon mij niet deren. Traag zou ook lukken, uiteindelijk...
Tegen de tijd dat we aan de Karmel kwamen in Waregem was ik rijp voor de slacht. Ik dacht eerst even binnen te gaan in de kapel om een schietgebedje te doen, maar dat zou me alleen maar vertragen! Op dat ogenblik had ik zo'n 37 kilometer gereden en alles begon pijn te doen: pols, schouders, kramp in mijn dijen. Ik stierf een beetje bij iedere trap. Plots kwamen we langs een wegeltje waar links schrikdraad was gespannen. De kerel voor mij had duidelijk de verkeerde banden: hij gleed links en ik probeerde rechts te gaan, maar hij gleed rechts, dus ik links. Plots ging zijn fiets dwars staan. Dit kon ik niet oplossen, dus stapte ik maar af. Mijn been tegen de schrikdraad en op slag was mijn kramp verdwenen! Misschien moest ik mijn andere been ook eens langs die draad laten glijden.
We reden een volle driehonderd meter op de ringweg rond Waregem.Ik las de wegwijzers en overwoog even om langs de weg terug naar af te rijden, maar ik wist dat we zo snel aan de oude spoorwegbedding zouden komen. Dit kon ik nog wel aan. Ik gleed in het wiel van een paar snellere mannen (niet moeilijk om er te vinden op dat ogenblik) en eerns op de bedding ging ik zowaar weer sneller vooruit. Op het einde was het spoor te smal om nog in te halen, anders deed ik het zeker. We kwamen aan de Gentsesteenweg en stonden met zijn allen aan het rode licht. Bij groen gingen we de steenweg over en daar was gingen we rechts een straatje binnen, die leidde naar een modderpad. De bende voor mij aan de lichten sukkelde zodanig (valpartij links, valpartij rechts, fietsen op de schouder) dat ik maar gewoon terug naar de weg reed en besliste om de laatste 1500 meter over de weg te rijden. Een laatste klimmetje over de Leiebrug en daar kwam ik terug in St.Baafs Vijve aan. Zelden waren douches zo heilzaam.
Totaal gereden afstand: 50.24 km
Totale rijtijd: 3:02'13Gemiddelde snelheid: 16.5 km/uHoogste snelheid: 38.4 km/uHoogtemeters: 407m (Ik denk dat ik mijn Geeps machine eens zal moeten nazien... Ik heb weer meer geklommen dan gedaald en toch op weer hetzelfde punt uitgekomen!)
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/StBaafsVijve.kml
(link copieren en plakken in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
De nachtrit van Torhout... Vanavond hadden we twee mogelijkheden: tegen middernacht naar de boekhandel gaan om de nieuwste Harry Potter te halen of een off-road rit in Torhout bollen. Na een volle drie milliseconden twijfel kozen we voor het laatste. (Echte Harry Potter fans hebben die nu al lang in het Engels gelezen...) Deze rit was mijn wederoptreden in het toerrit wereldje na mijn avonturen in Sallaumines, nu ondertussen iets meer dan zeven weken inactiviteit. Niko en ik hadden al een paar testritjes gemaakt en ik had telkens flink wat pijn na 15-20 kilometer, dus ik was bereid voor de kids-tour van 27, die al een beetje meer was dan wat ik deze week had geprobeerd. Aangekomen in Torhout zagen we langs de weg van de afrit naar het centrum al de lichtjes door de velden huppelen aan beide kanten van de weg. Wit, oranje en groen aan de ene kant, rood aan de andere kant. Sommige vrijwel niet te zien, anderen verblindend fel. De toon was gezet voor een nieuwe episode van deze rit.
Aangekomen bij de inschrijving was het eigenlijk niet de moeite om te starten: zoveel verschillende installaties op helmen en fietssturen waren al meer dan interessant qua amusementsgehalte. Alles wat maar op de markt verkrijgbaar is en was de laatste 14 jaar was hier ergens gebruikt. Na wat rondkijken gingen we toch maar binnen voor de formaliteiten.
De gewone bende ongeregeld zat weer te wachten en geleidelijk aan kwamen alle leden van deze ongeorganiseerde organisatie weer rond de tafel zitten. Technische details over de verlichtingsinstallaties werden uitgewisseld en in geen tijd waren we vertrokken voor deze rit. Na een paar korte stukjes kwamen we redelijk snel aan aan de verlichte tracks in de Warande. Voor ik er erg in had, loodste ik als locomotief de forumtrein door dit stukje plezier. Achter mij hoorde in instructies van VTT-tje ("maak maar dat je boven geraakt" - "pas op korte bocht links") en toen we buitenreden wou VeeTeePeePeetje eigenlijk liefst onmiddellijk dit stukje nog eens rijden. Alhoewel we dit eigenlijk allemaal gerust nog eens wilden rijden, gingen we naar Wijnendale om daar de boswegels te testen.
En daar was de bevoorrading al. Zeven soorten sportdrank (die geconcentreerde Isostar smaakte bijna als jenever !) en allerlei lekkers lagen er op ons te wachten. Zeker twee keer ben ik terug naar buiten gelopen om de verschillende bikes te zien binnenrijden. Eigenlijk moet je zo'n avondrit niet rijden om plezier te hebben. Weer op weg naar de plaats waar ik vorig jaar iemand van de weg reed (nogmaals sorry hoor, het was echt een accidentje).
Twee eerder donkere bossen volgden elkaar op: het Plaisirbos en iets verder het Groenhovebos. Ik had heel de tijd de 27 kilometer als doel, maar toen in het bos plots de splitsing kwam na 22 kilometer wou ik helemaal niet meer gaan voor de korte afstand. Een minuut of drie later reden we de Spookwegel binnen. Het begon redelijk gevaarlijk langs het eerste spook en de prikkeldraad op droge grond, maar in geen tijd reden en gleden we in het donker door de modder. Links en rechts ging een biker plat of zelfs over de kop. Sommigen gleden ongecontroleerd naar links of rechts en ontdekten daar de grachten, die eerder vochtig waren. De aanwezigheid van een werkende verlichting was hier toch niet te versmaden.
En hier gingen we de veldwegen en dreven verder verkennen. Op de asfaltstukjes deden we nog een een Jacques Tati-impressie en een cursus derny-rijden, kwestie van het toch boeiend te houden, om dan met het hele peleton de oprit van iemand aan te doen, in plaats van de pijltjes te volgen, die ons twee meter verder onder een verlichte boog wilden laten rijden. Voor ik er erg in had, bleek ik plotseling alleen te rijden en kwam ik weer aan de auto. Had ik dan toch gefaald en minuten achter de anderen over de finish gereden? Toen ik mijn bike achterop vastmaakte, kwamen de anderen 1 na 1 het terrein opgereden. Ik was dan toch midden in het pak aangekomen.
Na een deugddoende douche, meerdere frisse dranken en een portie aardappelreepjes gingen we voldaan terug op weg naar huis na deze eerste rit. Meer moet dit niet zijn.
Gereden afstand: 35.57 km
Totale rijtijd: 1:59'37
Gemiddelde snelheid: 17.8 km/u
Hoogste snelheid: 30.4 km/u
Hoogtemeters: 206 m (waar waren die?)
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/TorhoutNachtrit.kml
(link copieren en plakken in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
