Niemand wou deze keer de colonne leiden, dus ging Hanzi er als een pijl vandoor en aangezien ik een GPS aan zijn voorruit zag hangen, ging ik erachteraan. Uiteindelijk kwamen we een volle zeventien seconden voor ze aan in Noyelles. Ik moest daar nog even het verkeer regelen (met mijn snor zie ik er toch al uit als een rijkswachter) en daar gingen we inschrijven.
Volk, volk, veel volk, zeker naar Franse normen, maar een kopje koffie, keuze uit veertien verschillende soorten cake en een blik op de tafel met de trofeeen later gingen we op weg. Net zoals in Middelkerke was de A-ploeg vertrokken tegen de tijd dat wij in onze pedalen konden vastklikken. Het kon ons allemaal niets schelen en we gingen heel gezapig op weg. Eigenlijk iets gezapiger dan we wilden, want er waren wat files op de eerste single-tracks. Fritsies compagnon besliste zelfs om zich even plat te laten vallen, maar had vergeten dat mountainbikers niet vallen op asfalt!
Maar na nog geen twee kilometer gingen we al de eerste terril verkennen: die van Fouquieres. Een gekend parcours, maar daarom niet minder leuk, vooral omdat daar een aantal nieuwe paden werden aangedaan. Henkieboy stond bovenop een helling verbaasd te kijken toen ik bovenkwam. Niet zozeer het feit dat ik bovengeraakt was, maar het feit dat hij ervan overtuigd was dat ik voor hem uitreed was de oorzaak van de verbazing.
De afdaling die volgde was niet van de poes en de Fransman voor mij besliste na twee meter al plat te gaan, dus nam ik de bike op de schouder en keerde terug naar boven. De tweede poging liep veel vlotter en met veel voldoening reed en gleed ik hier naar beneden. Enfin, tien kilometer en twee terrils verder kregen we een eerste beetje asfalt. Toch zeker een paar honderd meter.
Het bosje dat hier volgde was precies de E40 tussen Aalst en Ternat op een doordeweekse morgen. De file was niet te doen, gelukkig moest ik nergens zijn... Maar we vroegen ons toch af waarom er hier te voet moest gegaan worden, zelfs ik raakte overal op en af zonder brokken en dat wil al wat zeggen! We raakten langs het kanaal en voor we het wisten reden we de bevoorrading binnen.
Wat een festijn was dit hier? Naast de klassiekers (munt- en sportdrank, vele soorten fruit, koekjes, cake, rozijnen en chocolade) was er ook een barbecue met worstjes, kippeboutjes en dito vleugeltjes, maar vooral een bende ongeregeld achter de tafels, die ervoor zorgde dat iedereen zich daar amuseerde.
We gingen verder richting Oignies, om daar langs het bos, door het moeras van Annay recht naar de terrils te rijden. Het klimmen ging vandaag precies beter dan vorige week en ik kwam boven in derde positie (jaja, we waren met meer dan drie). De afdalingen zijn hier niet te versmaden, maar als je een beetje je manieren houdt is het te doen. Toen we aan de Moustache bult (waar ik vorige week een moment stilte hield om mijn eigen stommiteiten te herdenken), stonden overal mannen van de organisatie met een fluovestje ons aan te manen rustig af te dalen. Bleek dat daar een Franse biker mijn vlieginstructies te hebben gevolgd, maar hij moet iets fout gedaan hebben, want het zag ernaar uit dat hij de rit niet met de bike zou afwerken. Hopelijk is hij OK, maar je begrijpt dat de kracht even uit de benen was.
Het park du Hautois en de boswegels aldaar zorgden ervoor dat we het voorval vergaten, maar onze tweede passage aan de barbecue met bevoorrading ernaast was nog een betere methode.
Hier konden we terug via de "dur" of de "facile" route. Natuurlijk gingen we voor de moeilijke kant ("c'est dur d'etre vttiste") om ons door de plaatselijke quad-tracks te laten glijden. De plassen waren meer dan een halve meter diep en toen ik mijn voetje wilde zetten was er geen grond... Gelukkig was Motorbiker iets te ver achter, anders was deze glij/val-partij vereeuwigd.
Plots ging het toch niet al te slecht met mijn benen, want ik ging zowaar een beetje de rest eerst wat opjagen en toen ik vooraan raakte nam ik ze zelfs op sleeptouw. Niet al te lang, maar toch genoeg om Motorbiker en Fritsie in de achtervolging te dwingen. We wachtten even en gingen er opnieuw samen vandoor, richting de laatste terrils, waar we enkel langs mochten rijden, alhoewel dat ene klimmetje met die afdaling naar het meertje niet te versmaden was.
Nog wat gravelpaden en de laatste kilometer op asfalt en daar waren we terug aan het sportcentrum, dat geen werkende douches bleek te hebben. De trofee voor de derde grootste groep aan onze jongste deelnemer geschonken en een broodje, drankje en zelfs een dessertje meegepikt. Nog wat heroische verhalen uitgewisseld en terug naar huis, waar de douche gelukkig wel werkt.
In de reeks van mooie ritten staat deze toch zeker in de top tien, zoniet in de top vijf. Als ik ooit moet kiezen tussen Sallaumines en deze, dan wint deze met voorsprong, maar enkel met goed gezelschap als vandaag is dit een geslaagde rit te noemen.
(*)Frigoritten zijn belangrijke ritten, die op een briefje aan de frigo hangen om de data zeker te reserveren...
Gereden afstand: 48.94 km
Totale rijtijd: 3:16'10
Gemiddelde snelheid: 15.0 km
Hoogste snelheid: 42.9 km/u
Hoogtemeters: 480 m
http://www.hinnaert.net/KML/2008Noyelles.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten