Toen ik wat probeerde te ontbijten kreeg ik een SMS-je: Motorbiker haakte af. Nu was ik nog vastberadener dan ooit: ik zou deze rit op mijn palmares schrijven, desnoods zwemmend.
De weg naar St.Amand was ondertussen gekend en in geen tijd nam ik de afrit "Centre", om te ontdekken dat het juiste adres van de startplaats ongelofelijk handig is: ik had onthouden dat we vertrokken in een "Stade", maar St. Amand bleek dus drie van deze dingen te hebben. Alledrie waren ze redelijk makkelijk te vinden, alleen was het natuurlijk het derde waar ik moest wezen!
Aangekomen zag een bekend gezicht, maar geen forumbikers. Nog even wachten, ze komen er straks aan dacht ik nog. Inschrijving was al gebeurd en nog niemand te zien, dus dacht ik te vertrekken, maar dit was hier een groepsstart en ze hielden duidelijk niet van solorijders die eerder wilden vertrekken. Nog 25 minuten wachten. Op vierentwintig seconden voor het vertreksein hield het op met regenen. Ik pelde vlug nog mijn regenjasje van mijn lijf en hop, daar gingen we. Een toertje rond het voetbalplein, baggerend door het natte zompige gras en in vijfde positie draaide ik de weg op, voor een volle 100 meter.
Links het bos in (het bekende gezicht ging als eerste) voor wat ik vreesde kilometerslange rechte dreven te zullen zijn, maar niets was minder waar. Single tracks, met flink wat zachte ondergrond, maar best te rijden ondergrond met de juiste banden, alhoewel ik regelmatig wat aan het sliden was, net als die film gisteravond op TV, "Tokyo Drift", maar dan veeeeeel trager. Net geen 10 kilometer verder reden we weer het bos uit. Een paar honderd meter asfalt en daar gingen we weer off-road voor allerlei tracks die ons bij het duwvaartkanaal brachten. De eerste asfalt was een verademing. Een eerste bevoorrading na zo'n 20 kilometer kwam eigenlijk redelijk vroeg, maar blijkbaar wou men de bikers even wat suiker in het bloed stoppen voor de eerste terril die eraan zou komen.
Ik had al gedacht om bij de splitsing voor de 45 te gaan, maar plots was de splitsing daar en ik
voelde me als een jong veulen, met krachten te over, dus ging ik voor de 60. Het landschap werd vreemd, kanaaltjes gescheiden door muurtjes met torentjes, zoiets had ik nog nooit gezien. Dit werd gevolgd door een vreemde rij muren, precies oude vestingsmuren, maar blijkbaar recenter, waar we tussen konden rijden. 
(Les Douves de Conde blijkt achteraf.) Ik reed daar helemaal alleen, wat het nog wereldvreemder maakte. Na eerst wat langs het kanaal en twee of drie meertjes te hebben gereden werd de grond vervaarlijk donker...: De eerste terril van Conde-sur-l'Escaut. Dit was een welkome afwisseling. Bleek dat hier dus ook een Base de Loisirs was en die naam dekte duidelijk de lading.Volgens de kaart aan de inschrijvingstafel was dit een lusje om wat bij te komen, een ritje rond twee meren. Ik was ondertussen al blij om een beetje goedlopende ondergrond te smaken, maar verdorie, de grond rond die meren was zwart en ja hoor, daar begon het weer te klimmen en voor ik 30 kilometer op de teller had was dit de tweede terril. In tegenstelling tot vorige week was het parcours heel mooi en moest ik geen extraatjes zoeken. Integendeel, een paar van de klimmetjes waren gemerkt "facile" en "dur" en ik kan je verzekeren, die "durs" waren niet van de poes. De afdalingen waren ook niet al te makkelijk, maar als het naar beneden gaat moet je niet duwen, dus liet ik me maar rollen. Dat lukte meestal, maar 1 keer moest ik toch mijn koproltechniek even perfectioneren. (Nog twee of drie keer en ik kan een echte koprol met bike en al en gewoon doorrijden, nu moet ik telkens nog weer op de bike stappen!)
Heel wat weggetjes en wegeltjes gingen door Conde en Fresnes (beiden sur-l'Escaut) en plots kwam ik op eerder bekend terrein: Raismes, waar we beide terrils mochten smaken. Ik kreeg wat problemen met de achterrem, maar die heb je niet nodig tijdens het klimmen en in Raismes kan je telkens afremmen als het weer wat vlakker is tijdens de afdalingen, alhoewel het soms wel een beetje op het nippertje was.En dan kwam er een rechte lange dreef, twee kilometer lang. Ik kende dit stuk, want een tijd geleden stond Zanneis daar wat op de rest van de Steenbakkers te wachten tijdens een andere tocht. Even op de teller gekeken en ik had nog zo'n 10 kilometer te gaan. Het liep goed, dus gaf ik er een lap(je) op. Een bochtje naar rechts en daar gingen we weer singletracks op, tracks die ik herkende van Beuvrages, maar droger, alhoewel, hier en daar waren de paadjes redelijk diep!
Het reed snel en voor ik het wist kwam ik terug aan het Stade de Notre Dame d'Amour?!?!? Nog 7 kilometer te gaan? Neen hoor, bleek dat een aantal al te drassige stukken uit het parcours waren gehaald, waardoor het net iets korter uitviel dan oorspronkelijk gepland. Voor het eerst in lange tijd vond ik dit jammer.
De douches waren meer dan deugddoend en ik sleepte een DVD speler uit de tombola, samen met mijn broodje en een Leffe. Plots begon het weer te regenen. Perfect timing. Zij die er niet bijwaren hebben een mooie rit gemist. De regen bleef uit en de wind was alleen gevaarlijk boven op de terril van Raismes, waar ik bijna afwaaide.
Gereden afstand: 52.87 km
Totale rijtijd: 3:20'27
Gemiddelde snelheid: 15.8 km/u
Hoogste snelheid: 33.9 km/u
Hoogtemeters: 524 m
Oops... had het kaartje en zo vergeten... Hier is het uiteindelijk dan toch nog:
http://www.hinnaert.net/KML/2008StAmandLesEaux.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten