Ik parkeerde mij in een straat waar slechts aan 1 kant rommelmarkt werd gehouden en hoopte dat mijn fietsenrek er straks nog aan zou hangen. Klaargemaakt en hop naar de inschrijving. De koffie rook verschrikkelijk lekker en na een tiental minuutjes waren we met 7-8 bikers klaar voor het vertrek.
We gingen over een weggetje dat spoorvorming van de meest serieuze soort had opgelopen, waardoor het niet echt evident was om 1. op de bike te blijven en 2. je bike in de juiste richting te sturen. De mist zorgde ervoor dat mijn brilleglazen kletsnat werden, waardoor mijn zicht tot minder dan 50 meter beperkt werd. Jammer genoeg was dit ook zo voor de "brillenlozen", want toen we stopten om de afgrond links ons even te inspecteren konden we echt niet zien waar we naast reden.
Een eerste bos kwam eraan, wat een leuke afwisseling was en lange veldwegels voor we uiteindelijk op de weg kwamen. We reden honderd meter en zagen dat we Warendin verlieten. Was hier geen terril? De mist had ervoor gezorgd dat we er net naast reden en niet eens konden zien waar die bult lag...
De bevoorrading kwam eraan en we hadden nog maar een laag fungehalte mogen smaken. Gelukkig beloofde men ons vrijwel onmiddellijk een paar terrils. Een drankje en een hapje later gingen we op zoek. In Sin-le-Noble was het zover. Het parcours ging links, wij rechtdoor de dieperik in en terug naar boven, links, rechts, rechtdoor en opnieuw. Nog een spoor zoeken en alle Fransen waren compleet het Noorden kwijt, toen daar zeven Vlamingen alle hoeken en kanten van de terril aan het verkennen waren. Zelfs Fritsie verloor zijn gevoel voor richting en kon ons niet meer terugvinden.
We gingen via allerlei paadjes terug verder en reden langs een bos. "Kijk welke mooie paadjes" riep Slijkcrossertje. "En hier ook" zei Traxer. "Heb je dit al gezien?" zei Hanzi en het vierde paadje was het goeie, daar gingen we links het bos in. We begonnen op de paadjes, vonden elkaar terug aan de verkeerde kant van de gracht en moesten zelfs nu en dan eens roepen om ons te kunnen orienteren op het geluid. De eerste keer kwam ik het bos uit op een asfaltweg, die ik niet herkende en hop, daar gingen we weer, om plots op magische wijze terug het pad te vinden waar we binnengereden waren, wat ons terug op het parcours bracht.
Grotere kaart weergeven
We reden langs het kunstmatige meer van Rieulay en mochten daar nog wat spelen op het parcours. Hier moesten we opnieuw zelf nog wat extraatjes toevoegen om het leuk te maken, maar dat was in Rieulay geen probleem. Motorbiker en ik gingen verder op het parcours, terwijl de rest nog wat bleef spelen.
Op 1 hellingetje in Rieulay na, hadden we nog niet echt geklommen en mijn benen waren dus nog fris, dus ging ik voor de laatste kilometers nog een beetje jagen. Het feit dat ik door een madammeke op een Cannondale Lefty werd ingehaald had daar helemaal niets mee te maken. Motorbiker verklaarde me weer gek, maar ik moest en zou!
We konden nog eens genieten van de spoorvorming in omgekeerde richting en reden Flynes terug binnen. Mijn auto stond er nog en mijn fietsenrek hing er nog aan, dus ging ik maar binnen om mijn broodje en drankje te claimen. Lisa was er al, Fritsie was verdwenen en de rest van de bende kwam er in geen tijd aan.
Jammer, jammer, jammer. Met zo'n landschap en zo'n mogelijkheden was er weinig uitgehaald. We hebben er zelf heel wat aan toegevoegd, maar het beperkte zicht hield om tegen om nog meer te doen, wat we zelfs met een winterzonnetje hadden gedaan. We konden maar drie bomen ver kijken en reden nu al met meer dan 62 kilometer over de streep, terwijl de toertocht maar 55 kilometer lang was!
http://www.hinnaert.net/KML/2008Flynes.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten