Ik vond de inschrijvingsplaats redelijk snel en Hein en Belle waren zich al aan het klaarmaken. We gingen inschrijven en net toen ik dacht Motorbiker een belletje te geven, kwamen hij en Lisa eraan. Nog even een kopje koffie en Tino zorgde ervoor dat we met zijn zessen konden vertrekken.
Het was eerder frisjes en ik vreesde al dat mijn korte mouwtjes de juiste keuze niet waren, maar vijf kilometer en 110 hoogtemeters later zou ik al met ontbloot bovenlijf doorgereden zijn. Alleen, we reden dit voornamelijk op asfalt. Enfin, het was niet minder lastig, alleen minder leuk. Motorbiker had zijn benen thuis vergeten en we waren hem al kwijt in de eerste kilometers. Even gewacht en weer op weg met de hele groep over veldwegels en half verharde paden.
We mochten al eens stoppen om een bandje te stoppen, waardoor Motorbiker en Lisa meerdere kansen kregen om ons terug bij te benen, wat Motorbiker zelfs de gevleugelde uitspraak ontlokte: "We zullen nog wreed ons best moeten doen om niet als eerste aan te komen!". Deze spreuk zou bijna waarheid worden, alleen was het de andere helft van het duo met de sterke benen.
Aan de eerste bevoorrading werd het duidelijk dat het mooie parcours van de vorige edities samen met de voorzitter van de club verdwenen was. Jammer dat die mannen een interne strubbeling hadden en jammer dat zij die vertrokken zijn blijkbaar de parcoursbouwers waren, maar het bleef evengoed duwen. Geen meter plat en klimmetjes die kilometers lang bleven duren, op asfalt en verharde grindpaden weliswaar.
Even dacht ik dat het zou beteren, toen we eerst het bordje "Pernes" (startplaats van) en kort daarna op het parcours van de "Defi de la vallee du Diable" terechtkwamen. Maar het was enkel de lange klim met een bocht op het einde, gevolgd door nog een flinke klim (die gelukkig verborgen blijft als je beneden bent) die in dit parcours was opgenomen, er lagen nochtans genoeg paden links en rechts.
Samen met Tino en Hein ging het redelijk goed. Als Hein een beetje minder duwde kon ik zelfs op kop rijden, zelfs op een paar beklimmingen. Net voor de tweede bevoorrading beenden we Motorbiker bij, maar Lisa was gaan vliegen. Op de bevoorrading kregen we een laatste hereniging, maar de jongste van de groep ging er weer snel vandoor.
Het duurde een eeuwigheid eer we haar weer in het vizier kregen, maar het bleef klimmen en we naderden maar heel geleidelijk aan. Een lange afdaling bracht ons weer samen en we reden de Rue de la Gare binnen? Geen station of sporen te zien, totdat we rechtsaf een oude spoorbedding opreden. Het ging lichtjes naar beneden en de snelheid ging omhoog. Het liep heel goed, de omgeving werd iets bosrijker, waardoor we zelfs de indruk kregen op een single track verzeild te zijn geraakt. Ik probeerde twee mannen in oranje pakjes te pakken te krijgen, maar kon enkel dichterbij komen zonder ze echt in te halen.
Toen we op het einde op het asfalt draaiden werden Hein en ikke nog ingehaald door twee extra oranje pakjes van dezelfde club, die ons voorbijvlogen alsof we stilstonden. Ha neen he. Vork vastgezet, drie kroontjes hoger geschakeld en hop erachter. Ik haalde niet alleen die twee, maar ook de twee vorige bij in de laatste kilometer, net voor we aankwamen. Kwestie van de puntjes op de i te zetten.
Een toerken om snel te vergeten. Het contrast met vorige week kon niet groter zijn. Dat beiden dezelfde prachtige streek hebben om uit te putten maakt het nog zoveel moeilijker om te begrijpen. Maar ja, eigenlijk hebben we nog slechtere toeren gereden. Voor het eerst in lange tijd moest ik mezelf echt inhouden om niet te stoppen en opnieuw mijn bike van het rek te halen toen ik de terrils van Loos-en-Gohelle en Mazingarbe langsreed. Echt, ik was het serieus aan het overwegen.
Gereden afstand: 55.21 km
Totale rijtijd: 2:41'36
Gemiddelde snelheid: 20.5 km/u
Hoogste snelheid: 49.0 km/u
Hoogtemeters: 707 m
Toch redelijk geklommen vandaag...
http://www.hinnaert.net/KML/2009Houdain.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten