Met de hulp van een paar satellieten vonden we het vertrekpunt onmiddellijk, maar niet zonder ons lichtjes te beklagen waar we nu terecht gekomen waren, toen we de omgeving hadden bekeken tijdens de laatste kilometers: hier zou geen meter plat te vinden zijn.
Jodelaitie kwam even gedag zeggen voor hij vertrok en wij gingen inschrijven in het leuke lokaal van de Bourg Bikers. Een paar Brigandsbikers kwamen daar ook langs en samen met Bresciani gingen we op weg. Het klom heel geleidelijk aan en toen we linksaf een afdalingetje begonnen daalde het meer dan we hadden geklommen. Hopelijk konden ze dit volhouden voor de rest van de rit.
Een flauwe bocht en hop, daar kwam de eerste klim van de dag, die we gelukkig met frisse benen konden aanvatten. We reden naar boven en konden al vrijwel buiten adem een dreef door het bos aanvatten. Nog geen vijf kilometer gereden en al 54 hoogtemeters geklommen. Wie nu nog koud had...
De mooie paadjes volgden elkaar op en menige afdaling ging helemaal tot beneden aan het beekje in de vallei, waar we dan nog mochten doorrijden, om aan de overkant weer steil omhoog te gaan. Niet alleen onze benen werden op de proef gesteld, maar ook onze techniek. Afdalingen over smalle paadjes met uitstekende rotsblokken en flink uit de kluiten gewassen keien, boomstammetjes om over te springen en zelfs hier en daar eentje om over te stappen...
We hadden al een eerste bevoorrading, met alles erop en eraan, achter de rug toen we langs de Abbaye d'Aulne reden.
- "Hoe oud zou dat spel zijn?" vroeg Motorbiker.
- "Het stond hier al toen ik een kind was" zei ik.
- "Zo lang al?"
(De abdij is er al van in de jaren 600, ze bouwden heel veel in de jaren 1600-1700, waaronder de laatgotische kerk, maar de huidige ruinetoestand is door de Franse revolutionairen in 1794 veroorzaakt).
We hadden regelmatig een beetje gewacht op elkaar, maar op een bepaald ogenblik was Bresciano flink achterop. Boven aan de klim kon hij enkel nog "pittig hee" zeggen en we lieten hem voorop om het tempo te bepalen. Het volgende klimmetje ging ik er voorbij en samen met Motorbiker haalden we iedereen die ons in de voorbije klimmen was voorbijgegaan terug in tijdens de afdalingen die volgden. Een keer probeerde ik een zeldzaam ploeterstuk te ontwijken en moest me daarbij even tegen de grond gooien, kwestie van het niet af te leren.
De bostracks, zowel paadjes als singletracks van meerdere kilometer lang bleven elkaar opvolgen en we kregen er telkens hoogtemeters gratis bij. Mijn voorwiel ging plots ergens onverklaarbaar naar rechts, waar ik in een flits een beekje in de diepte zag liggen. Ik gooide me maar weer op mijn zij om erger te voorkomen.
Een klim op asfalt leidde naar een prachtige afdaling, die gerust in de Ardennen had kunnen liggen en die ons deed genieten. Een paar haarspelden vroegen om stuurvaardigheid, vooral de ondergrond met wortels en keien was eerder tricky, maar zeer leuk om te doen.
Beneden was er een drukte van jewelste, want blijkbaar kwamen we op een stukje van het parcours waar de kortere afstanden samenkwamen. Honderd meter verder stond een klein pijltje links, "50-60" gevolgd door een klim. Ik geraakte een twintigtal meter ver, zette voet aan de grond en hopla, daar was ze... kramp in beide benen.
Verder rijden lukte niet want ik kon mijn benen niet plooien, dus stretchen en te voet verder. "Auw, auw, auw" hoorde Motorbiker achter zich. Twintig stappen verder kon ik al mijn linkerbeen plooien en nog een paar stappen verder kon ik weer op mijn bike om de rest omhoog te klimmen. Boven stond Motorbiker te wachten en hij was precies blij dat ik even achterkwam.
Een lange wegel over kiezel was allesbehalve leuk, maar toen die werd opgevolgd door een lange wegel langs het bos, lichtjes hellend tegen de wind in kon ik er niet meer mee lachen. Ik hoopte dat Motorbiker eens zou overnemen, maar hij hield van zijn plaatsje uit de wind. Toen we aan de afdaling zouden beginnen wou hij wel weer terug voorop, maar hij zou moeten wachten tot de volgende klim, die er na het kasteel van Ham-sur-Heure aankwam.
Halverwege dacht ik te zien waar de top van klim lag en ging ik voor de eindsprint. Bresciani stond ons op te wachten (hij was afgedraaid voor de 40) en samen reden we Beignee terug binnen.
Dit is duidelijk de mooiste die ik dit jaar al reed en deze neemt met duidelijke stip een plaats in de toplijst van alle ritten ooit. Wel heel veel geluk met het weer, want regenweer zou dit een superzware tocht maken.
Gereden afstand: 48.69 km
Totale rijtijd: 3:05'03
Gemiddelde snelheid: 15.8 km/u
Hoogste snelheid: 40.7 km/u
Hoogtemeters: 714m
http://www.hinnaert.net/KML/2010Beignee.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten