Onderweg kwam ik geen enkele biker of auto met bikes achterop tegen. Even was ik in paniek, was Allennes nu vandaag of volgende week? Aangekomen in Allennes stonden Motorbiker en Lisa bike aan de hand op de parking. "Probeer ons maar in te halen" zei hij en ik dacht dat hij de autorit naar Allennes bedoelde. Bleek dat ze vroeger zouden vertrekken om thuis te zijn voor de deegrol klaar werd gelegd op het kastje in de gang.
Na een kopje koffie, de formaliteiten en een foto-sessie met Andre Tignon vertrokken we voor de kortste afstand die ons naar de Base de Wingles zou leiden. Net zoals vorig jaar was zelfs die korte afstand eigenlijk te lang en dit jaar lag de ondergrond zo zacht dat die eerste 15 km best zwaar lagen. Mijn ketting sprong over mijn tandwielen en ik stopte een paar keer om te zoeken wat er fout was. Geen steentje te vinden, dus kon het alleen maar de overdosis modder zijn die onderaan de bike en de biker hing.
Gelukkig reden we de bevoorrading binnen, want nu wisten we dat het niet ver meer was. Een waar buffet, jammer genoeg zakten we zo diep in de modder dat we niet lang konden blijven staan, maar het was maar 3 kilometer van de reden voor onze aanwezigheid: de Base de Loisirs de Wingles.
Weer op weg en daar was het kanaal. In de verte konden we de speeltuin al zien liggen. Nog een tweetal nieuwe singletracks benamen ons het uitzicht, maar daar was ze: de brug. Die over en... niet binnen ?!?!? We reden iets verder door om een andere ingang te gebruiken, maar het kon me allemaal niets schelen. Aan de kop van het peleton vloog ik de eerste helling op en het was verdorie leuk.
We draaiden en keerden en gingen omhoog en omlaag en achter mij hoorde ik kreten van verrukking. Echt waar. Hoe verder we reden hoe zwaarder het parcours dit jaar bleek te zijn. De gekende stukjes, die door de sneeuw onherkenbaar waren en hier en daar een nieuwe strook of een strook die we al heel lang niet maar hadden gereden. Gelukkig kwam middenin de strook asfalt van 500 meter om even op adem te komen en hop, opnieuw het bos in voor een tweede lus doorheen Wingles.
De bevoorrading was opnieuw een buffet en ik proefde even alle dingen die ik de vorige keer niet had geprobeerd. Ik zou nog een derde bevoorrading nodig hebben om hier in te slagen, dus gingen we voor een bisnummer. God, het lag nog zwaarder als tijdens de eerste doortocht. Een paar honderd bikers waren hier al doorgegaan en we konden al hier en daar een beetje aanschuiven.
Niet getreurd, van zodra we de kans zagen gingen we wat tragere mannen voorbij. Filiep stond plots midden op een helling te genieten van de krampen in zijn benen, wat me niet echt kon schelen want ik voelde nog niets. Lang zou het niet meer duren, want tijdens een klimmetje moest ik plots voet aan de grond zetten en lap... Vlug terug op de bike en dat lukte. De achtervolging op Winnitou bracht ons samen terug aan de bevoorrading.
Ik hou van die nieuwe Red Bull rugzakjes. Ik wil er ook zo eentje (zelfs zonder schoon blond madammeke). De hergroepering bracht ons terug naar de brug over het kanaal, waar Filiep nog even van zijn krampen kon genieten in de klim. We kozen voor "de autostrade" terug naar Allennes: het jaagpad langs het kanaal. Nog een tiental kilometer terug naar af, met als afsluiter de kassei met licht vals plat.
Blijkbaar waren we nog zo moe niet als we dachten, want het tempo langs het kanaal ging snel naar de 30 per uur. Om beurt aan de kop, maar toen ik plots even recht stond om een klein gaatje te dichten voelde ik de kramp, die blijkbaar nog altijd klaarzat. Terug op het zadel en duwen tegen beter weten in.
Daar kwamen de trapjes, die we zowel op als neer moesten. Mijn kramp hield daar niet van, maar ik hoorde achter mij ook flink wat auw, oei en aah, gevolgd door andere woorden die ik hier niet kan vermelden. Het laatste paadje door en daar was ze: de laatste kassei.
De wind zat op onze rechterkant en ik volgde de oude wijsheid: hoe sneller je op een kassei rijdt, hoe minder je ze voelt. Twee, drie, vier man voorbij en hop, in het midden en duwen, duwen, duwen. Toen we aan de lichte bocht naar rechts kwamen zat de wind plots pal op de neus. De snelheid ging onmiddellijk flink naar beneden en daar werd ik door Hein's vriend ingehaald. Leuk, een rug om achter te schuilen, maar hij sprong zo snel dat ik het gat niet dichtkreeg. Winnitou kreeg zowaar medelijden en hij ging voorop rijden. Hij had de wind ook onderschat en ik raakte niet links van hem om een mini-waaiertje op te zetten. Mijn voorwiel en zijn achterwiel raakten zeker vijf keer tot ik uiteindelijk remde om mezelf links uit de wind te zetten.
Toen we aan het witte huis raakten dat ik al de hele tijd in de verte zag was het gedaan. Nog een paar honderd meter asfalt en we konden afstappen.
We namen opnieuw een beker mee naar huis (5de grootste groep) en ik kon nog een interview voor de micro afleggen vooraleer ik van mijn broodje, ajuinsoep en drankje kon genieten.
De lastigste Allennes die ik al heb meegemaakt, daarom niet minder leuk, maar ik denk dat ik straks nog een uiltje zal knappen.
Gereden afstand: 45.45 km
Totale rijtijd: 3:01'22
Gemiddelde snelheid: 15.0 km/u
Hoogste snelheid: 31.3 km/u
Hoogtemeters: 324m
http://www.hinnaert.net/KML/2010Allennes.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten