Met dertienen waren we niet al te happig om te vertrekken en gelukkig kwam er nog een veertiende bij. Niet dat we bijgelovig zijn, maar je weet nooit. Op het einde van het straatje stonden de eerste pijltjes op de grond gespoten en we gingen links. Een drietal kilometer verder reden we nog altijd op asfalt (al waren we al een reeks trappen afgereden). Een snuggere biker merkte op dat we vertrokken waren met oranje pijltjes en nu groene pijltes aan het volgen waren... Het totaal gebrek aan andere bikers verstevigde de indruk dat we fout zaten.
Terug richting de kerktoren van waaronder we vertrokken waren en daar stonden ze weer: oranje pijltjes. Enfin, een opwarming van een vijftal kilometer op asfalt kan nooit kwaad en gelukkig, want toen we op het juiste parcours raakten konden we onmiddellijk een honderd meter klimmen. Honderd meter hoogteverschil wel te verstaan. Het soort off-road was niet echt mijn ding, maar makkelijk was het nergens. Het bleef klimmen en de afdalingen waren veel te kort om deugd te doen.
Ik begon meer en meer paadjes te herkennen, alleen bleken de afdalingen die ik kende te zijn omgevormd in klimpartijen. Merkwaardig genoeg waren de klimpartijen afdalingen geworden. We reden over paadjes die we in omgekeerde richting reden tijdens de tochten van Grenay, Angres, Houchin en Sains-en-Gohelle. De eerste bevoorrading lag aan de voet van de heuvels van Alblain-Saint-Nazaire. Ik verloste me van een deel textiel, want de klim die eraan zat te komen zag er indrukwekkend uit, wat hij ook was. Ik had nog geen kou gehad maar had nu duidelijk goed warm.
De klim naar het soldatenkerkhof van Notre Dame de Lorette was bijlange zo leuk niet als anders, als we ons de dieperik in kunnen laten vallen. Toch was dit de reden niet waarom we weer even stil werden. Meer dan 45,000 soldaten liggen hier begraven op de top van de heuvel waarvoor ze van 1914 tot ergens in 1915 bijna een jaar vochten. We zijn nu al zo veel keer hier langs gereden en het went niet. Echt niet.
Het parcours werd iets uitdagender en leuker om te rijden. Platter werd het niet, bijlange niet. Flink wat hoogtemeters werden onder de wielen geschoven en we moesten het Park van Olhain nog hebben. We vonden een bosje met tracks en een beetje verwarrende bepijling. Een drietal ging dat bos verkennen terwijl de rest het parcours bleef volgen. Op de tweede bevoorrading (met toastjes met leverpastei, rode wijn en augurkjes naast het gewone aanbod van chocolade, fruit, koekjes rozijnen en nog vanalles) konden we hergroeperen voor de laatste kilometers.
Van waar kenden we dat Parc d'Olhain eigenlijk van? We wisten het niet meer, maar toen we hier aan begonnen herkende ik tracks van Lapugnoy. Het werden 7-8 kilometer puur genieten. Het mooie parcours en de wandelende bikers maakten me weer sterk en ik haalde de ene na de andere vluchter terug bij. Ik genoot nog van die groep die ik voorbij ging in de klim en waar ze 1 van de bikers vroegen "was dit je pa of je grootvader?". Mij kon het niet schelen, ik reed naar boven voorbij de wandelaars, fier als een gieter. Nu hadden we alleen nog de afdaling op de krijtrotsen, die bij regen zo glad ligt als een bevroren ondergrond waar het net op regende. Het lag droog en ging er met heel veel plezier af.
Was het begin van de rit mijn ding niet helemaal, de laatste kilometers maakten veel goed. Niet alleen het parcours dat plotseling redelijk spectaculair werd, maar ook mijn benen die me niet in de steek lieten. Jammer van de vele gemiste kansen (er lagen bossen en veel leuke paadjes links en rechts van ons) maar qua training was dit zeker niet slecht. Meer dan 800 hoogtemeters op 50 kilometer is niet slecht om aan de conditie te werken.
Gereden afstand: 53.42 km
Totale rijtijd: 3:07'46
Gemiddelde snelheid: 17.1 km/u
Hoogste snelheid: 47.1 km/u
Hoogtemeters: 845 m
http://www.hinnaert.net/KML/2011RebreuveRanchicourt.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten