Ingeschreven en een kopje koffie gedronken, terwijl ik nog even op Belle en Hein zat te wachten. Andre Tignon was weer volop foto's aan het maken en het werd 8u30. Ik wachtte nog even maar nam uiteindelijk mijn nummer en maakte het vast aan mijn bike. Nog even links en rechts gekeken en hop, daar ging ik ervandoor. De eerste 700m waren asfalt en telkens ik zo'n verkeersdrempel overging slipte het achterwiel een kleinigheidje... Een paar stukjes off-road en dan kasseien, omhoog met nog net een beetje ijzel, waardoor je echt moest blijven zitten en vooral niet te rap klimmen. Voor mij is dit nu niet echt een probleem, maar het vergde toch wel enige behendigheid.
Rechte paden en veldwegen, met plassen die van langsom dieper bleken te worden. Plotseling zag ik meer en meer Belgische nummerplaten op de opritten. Vreemd, zo dicht konden we toch niet bij Belgie zijn? Maar ja hoor, de zeldzame verkeersborden waren duidelijk van de ons bekende soort. We zagen links een terril en eventjes, maar neen, we reden gewoon rechtdoor, verder over de veldwegels en kasseien. Ze begonnen me eigenlijk de keel uit te hangen, lange rechte stukken en eens de splitsing voor de 49 gepasseerd bleken de plassen alleen maar dieper en dieper te worden, naaf-diep. Het begon toch flink lastig te worden en ik wou eigenlijk wel eens drinken... Waar was mijn drinkbus? Gelukkig had ik al zo'n 14-15 kilometer gereden, dus die eerste bevoorrading kon niet veraf meer zijn.
Eindelijk kwam er een stukje bos, veel te kort en onmiddellijk weer lange rechte paden en een dreef. De rit heet "La Rando des trois Vallees", dus moest er regelmatig geklommen worden, meestal op kasseitjes die in geen honderd jaar nog onderhouden waren, maar dat was nog het leukste deel van die rit. Dorst, dorst, dorst. Ik zoog even de druppels van mijn snor, maar dat was niet genoeg om mijn vochtigheidspeil in orde te krijgen. Ondertussen zo'n 20 kilometer gereden. Toen ik het water langs de paadjes zag stromen dacht ik even om op mijn buik mijn tong te bevochtigen, maar ver kon het toch niet meer zijn. Een straat overgestoken met opnieuw iemand van de organisatie om het verkeer tegen te houden (op iedere oversteek stond er iemand, straf hoor) en hij riep "le ravito n'est plus loin maintenant".
Allez, nog een paar honderd meter dacht ik. Het werden er nog 5 kilometer. Na 30 kilometer reed ik de bevoorrading binnen. Vijf bekers later kon ik weer praten, met Belle en Hein, die daar net gedrenkt werden. Bleek dat ze deze morgen de ruime omgeving van Saint Saulve hadden verkend, waardoor ze iets te laat aan de start kwamen. Ze waren voor de 40 kilometer gegaan, waardoor ik verder kon aanklampen. Dat bleek wel het juiste woord, want Hein moest hier en daar toch een beetje wachten. Belle "zat er door" zei ze, dus gingen wij er maar kalmpjes vandoor. Hier en daar nog een venijnige klim en vooral modder en plassen. Hein speelde nog even met de voederbieten die op de wegels lagen, "uit verveling" zei hij, "al die rechte dreven"... en gelijk had hij, alleen begon ik hier en daar een kramp te voelen. Tommeke zei het nog deze zomer: "drinken, drinken, drinken of je benen vergaan van de kramp". Hij had ook gelijk.
Belle had me haar drinkbus meegegeven en een slokje nu en dan deed me deugd, maar voor we het goed beseften stonden we weeral aan een bevoorrading. Vreemd, de eerste op 30, de tweede op 40 kilometer. Het kerstbrood deed deugd en een warme chocomelk was ook niet verkeerd natuurlijk. Met zijn drietjes gingen we verder. Belle die beweerde al drie keer te zijn gestorven kwam ons voorbij gestoven en wij erachter. De volgende kasseiklim en -afdaling haalde ik haar weer in en plots moest ik me toch nog eens op mijn zij gooien, toen mijn voorwiel een andere richting koos dan ik eigenlijk wou, gelukkig in de modder. Mijn rechterbeen ging in een kramp, wat ik met een welgemikte slag in mijn knieholte oploste. Ik kon mijn been juist genoeg plooien om op de bike te gaan zitten. En daar gingen we verder om nog 1 of 2 stukjes off-road aan te doen voor we terug in Saint Saulve aankwamen.
Een douche, een soepke, een biertje en een sandwich later voelde ik me een ander mens, alleen zijn mijn kuiten daar nu nog altijd niet van overtuigd. Zeker geen rit om te onthouden voor volgend jaar. Jammer. Op een boogscheut van het grootste woud uren in het rond slagen ze erin om hier minder dan vijf kilometer in het bos te rijden. Jammer, jammer, jammer. Kijk maar op dit kaartje...PS. Mijn drinkbus staat hier gewoon op de keukentafel. Klaar voor volgende week !
Gereden afstand: 50.05 km
Totale rijtijd: 3:11'31
Gemiddelde snelheid: 15.7 km/u
Hoogste snelheid: 41.9 km/u
Hoogtemeters: 588m
http://www.hinnaert.net/KML/2008StSaulve.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten