We vertrokken met een tiental op de weg richting Arras, maar daar gingen we links het bos in en we mochten onmiddellijk kleiner schakelen. Toen we boven kwamen stond daar iemand van de organisatie met een camera in de hand te roepen: "Ils sont la, et il y en a beaucoup!". Een scherpe bocht naar links toonde ons dat we nog ver van boven waren. Dit stukje zette de toon voor de rest van de rit. Achter elke bocht lag nog een andere helling.
Bij het vertrek hadden ze ons gezegd dat de laatste vier kilometer plat zouden zijn, dus gingen we op weg naar die laatste vier kilometer, maar in de eerste vier kilometer konden we al een bandje stoppen. Vijf plichtsbewuste mannen bleven achter en de rest ging er "stoemelings" vandoor. De achtervolging werd ingezet over de veldwegels. De sporen waren redelijk diep en kurkdroog waardoor ik plotseling een jumpke moest maken om niet tegen de vlakte te gaan. Ik deed dit samen met een oerkreet, waardoor enkelen de stuipen op het lijf kregen.
De mist beperkte het zicht tot minder dan 100 meter, waardoor we zelden van het landschap konden genieten. De vochtigheid op de brillenglazen was ook niet echt een hulp bij het navigeren, maar we hadden eigenlijk meer nood aan goede benen. We reden de eerste bevoorrading binnen voor een hergroepering. Links van ons lag de heuvel met het soldatenkerkhof van Notre Dame de Lorette, maar we konden er niets van zien, gelukkig was ik hier al eens geweest een tijdje geleden. Belle ook, maar ze herkende het hier niet.
Opnieuw vertrokken met Falco en geklommen, geklommen om boven opnieuw met de hele groep naar beneden te sjeezen. Nog nooit zo blij geweest dat alles redelijk droog lag, anders waren we nu al piepedood. Ik keek even op mijn tellertje en wist onmiddellijk waar we waren: halfweg. Het voelde alsof we er bijna waren, maar neen... halverwege was het verdict.
We gingen het bos door en daar kwamen de leuke single tracks eraan. Het begon nog leuker te worden. In tegenstelling tot anders ging het klimmen redelijk en ik stierf telkens maar een klein beetje. Een beetje afdalen en weer omhoog. Een paar keren. En daar kwam een afdaling om U tegen te zeggen, zowel steil, technisch als lang. Zo moeten ze eigenlijk allemaal zijn. Een jumpke op het einde en daar vlogen we de tweede bevoorrading binnen. Dertig kilometer en al heel wat hoogtemeters, dus de suikers kwamen niets te vroeg.
Die laatste vier kilometer waren nog ver weg en tussenin lag nog het bos van Olhain. We vertrokken weer voor een paar kilometer klimmen en toen we dachten boven te zijn kwam daar nog een stuk in het bos van meer dan 20% en vooral lang. Ik zette een voetje aan de grond, liet de hartslag even dalen en ging opnieuw verder. De wandelaars langs de zijkant van het pad gaven me extra kracht en ik raakte rijdend boven. De afdaling die volgde liet alles vergeten, want het was weer adembenemend mooi. Henk en ik bewezen een paar mannen dat zelfs mindere benen met de juiste techniek sneller konden zijn.
Nog 1 klimmetje was ons gezegd. Het bleek er een te zijn dat vrijwel vier kilometer lang was, maar dan zouden de laatste vier kilometer plat ons toelachen. Henk en ik beslisten om die laatste klim op de grote plateau af te werken en niet meer kleiner te schakelen tot aan de aankomst.
Plat, plat, die Fransen zijn goed gek. Geen meter was er plat. Het was hard op het grote tandwiel, maar beloofd is beloofd, dus ik ging ervoor. En dan kwam de finish-lijn er uiteindelijk aan, boven op een helling, met enkel nog een afdaling naar het dorp, waar we genoten van een hapje en een drankje.
Mooie rit met flink wat hoogtemeters, die de iets verdere verplaatsing meer dan waard was. "Maar 48" kilometer, maar met flink wat hoogtemeters, waardoor de benen toch voldoende gebruikt werden. Een aanrader.
Gereden afstand: 48.14 km
Totale rijtijd: 2:48'19
Gemiddelde snelheid: 17.2 km/u
Hoogste snelheid: 48.0 km/u
Hoogtemeters: 781m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Camblainlabbe.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten