We vertrokken en de eerste kilometers waren eigenlijk geleidelijk aan klimmen, waardoor het peleton onmiddellijk in stukken lag. Falco helemaal achteraan, sukkelend met zijn materiaal en zijn conditie. Vader worden is toch lastiger dan je zou denken! MX Jorgy bleef even bij Falco in het kader van zijn "ik train op hartritme", maar kon het niet hebben dat zowel Motorbiker als ik voorop reden. Hanzi is buiten categorie, dus dat kon hij wel verdragen.
Net als vorige week was het zicht een volle 50 meter. De mist nam niet alleen ons vergezicht af, de vochtigheid zorgde er ook voor dat brillen onmiddellijk kletsnat werden, wat voor een brildrager niet echt handig is. Tijdens een klimmetje gaat dat nog, maar als je een beetje in stijl wil afdalen, dan kan het toch lelijk tegenvallen.
Hanzi reed lek in de eerste kilometers en liet ons rijden, dan had hij tenminste iets om achter te jagen. Wij gingen er vandoor en mochten al genieten van een paar single tracks langs het bos, om te klimmen naar Notre Dame de la Lorette. Weeral konden we het soldatenkerkhof niet zien van de laaghangende mist.
Gelukkig wisten we dat we daar links naar beneden een afdaling konden aanvatten, die meer dan de moeite was. We stoven letterlijk naar beneden, want het lag daar redelijk droog. Halverwege de afdaling plots pijlen naar links... om via allerlei boswegen rond Ablain-Saint-Nazaire te rijden richting Mont St. Eloi. Ik had al een paar keer borden zien staan, maar kon nog altijd de heuvel en de restanten van de abdij niet zien, tot we plots aan de voet van de heuvel kwamen en daar de lange gestage klim konden aanvatten, om aan de voet van de abdij van de bevoorrading te genieten, waar Hanzi ons al weer vervoegde.
We daalden af door het bos richting Villers-au-Bois om hier en daar toch weer wat te klimmen en toen wist ik waar we waren: de zogezegd "vier platte kilometer" van vorige week. Langs Camblain-l'Abbe richting een paar serieuze klimmen op boswegels met flinke keien, die toch niet zo droog lagen als de rest. Het feit dat het grootste deel van de mannen voor mij te voet liep gaf me extra kracht. Vorige week raakte ik op de langste klim niet rijdend boven, dus moest ik dit even rechtzetten, wat ik dan ook deed, maar het mocht geen tien meter langer geduurd hebben.Iedere bocht bleef een nieuwe klim verbergen, gelukkig kwam er telkens een afdaling. Het liep goed en de ondergrond deed me zelfs even aan een kassei denken, waardoor ik in goede Parijs-Roubaix stemming er even een lap(je) op gaf. En plots... reden we weer op de weggetjes die we in het begin hadden gereden, gelukkig in de andere richting. De laatste klim, waar ik toch als eerste wou bovenkomen (voor de statistieken) en dan de lange afdaling terug naar Grenay. Deel twee van onze hoogtestage in de aanloop naar de Cassel Trophy was dus goed afgelopen.
Twee ritten in dezelfde streek, maar door de omgekeerde richting toch verschillend genoeg om ervan te genieten. Net iets te korte rit, maar anders perfect door de afwisselende ondergrond. Geen 10% asfalt gereden na de aanloopstrook om uit Grenay te raken en weeral zo een gemoedelijke sfeer, je vraagt je af waarom dit bij ons niet meer kan. Nog vlug een broodje en een drankje geconsumeerd (weeral inbegrepen in onze inschrijving van 2 euro), nog wat heroische verhalen en eventjes poseren voor de groepsfoto vooraleer we vroeg naar huis vertrokken, om nog wat goeie punten te sprokkelen, die we binnenkort weer allemaal zullen verspillen aan nog meer ritten in Frankrijk.
Gereden afstand: 43.09 km
Totale rijtijd: 2:22'18
Gemiddelde snelheid: 18.2 km/u
Hoogste snelheid: 42.1 km/u
Hoogtemeters: 637m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Grenay.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten